Γιάννης Μαγκριώτης
Νομίζω, πως πολύ λίγα μπορεί να περιμένει η κυβέρνηση από τις σημερινές συναντήσεις, γιατί τα λάθη από το 2012 και μετά στις σχέσεις μας με την Λιβύη είναι συνεχή.
Πρώτο και βασικότερο είναι η αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων, για τις σχέσεις της χώρας μας με την Λιβύη, τον τελευταίο χρόνο του Καντάφι, ακόμη περισσότερο στην συνέχεια, μέχρι σήμερα.
Η χώρα μας, έχοντας ανακηρύξει μονομερώς την ΑΟΖ νοτιοδυτικά της Κρήτης το 2011, και ψηφίσει τον νόμο 2004, με τον οποίο όριζε τις συντεταγμένες της ΑΟΖ, δεν έδωσε σημασία στις διαμαρτυρίες της Λιβύης, ούτε φυσικά συζήτησε μαζί της την οριστική οριοθέτηση, όπως ορίζει το δίκαιο της θάλασσας.
Προχωρήσαμε και σε διεθνείς διαγωνισμούς για την ανάθεση των ερευνών, έχοντας μάλιστα και την αποδοχή της ΕΕ.
Η κυβέρνηση της Λιβύης, όταν βρέθηκε σε δύσκολη θέση, λόγω της εξέγερσης των "Φυλάρχων της Βεγγάζης", της περιοχής όπου βρίσκονται οι πετρελαιοπηγές της Λιβύης, υπέγραψε δυο μνημόνια με την Τουρκία: Το πρώτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών, και το δεύτερο για την στρατιωτική συνεργασία. Αυτά έγιναν τον Νοέμβριο του 2019.
Και τα δύο κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, στην πράξη όμως εφαρμόστηκαν.
Ή κυβέρνηση της Τρίπολης σώθηκε, από τα μισθοφορικά στρατεύματα των "Φυλάρχων της Βεγγάζης", με επικεφαλής τον Χαφτάρ, και η σημερινή, που έχει την υποστήριξη όλων των πλευρών στην Λιβύη, φυσικά και της διεθνούς κοινότητας είναι η συνέχειά της.
Η χώρα μας σε πανικό υπέγραψε δύο αχρείαστες συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο, για να δείξει ότι τηρεί το διεθνές δίκαιο, όμως με τις συμφωνίες αυτές, επειδή εμείς τις ζητούσαμε επειγόντως, κάναμε παραχωρήσεις που θα τις βρούμε τώρα μπροστά μας.
Δεχτήκαμε ότι τα Διαπόντια νησιά, βόρεια της Κέρκυρας, έχουν περίπου 33% επήρεια στην διαμόρφωση ΑΟΖ με την Ιταλία, κάτι που εμμέσως το δεχθήκαμε πλέον και με την Αλβανία, ακόμη χειρότερα ότι και η Κρήτη, το μεγαλύτερο νησί, δεν έχει πλήρη επήρεια στην διαμόρφωση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Έτσι η Τουρκία, φυσικά και η Λιβύη θα το αξιοποιήσουν αυτό στην διαπραγμάτευση με την Ελλάδα, και φυσικά έχουν πολλές πιθανότητες να δικαιωθούν στα διεθνή δικαστήρια.
Η ελληνική κυβέρνηση, είναι βέβαιο ότι, θα ζητήσει από την κυβέρνηση της Λιβύης, να ακυρώσει το μνημόνιο με την Τουρκία για την ΑΟΖ, αλλά και την στρατιωτική συνεργασία.
Αυτό φυσικά δεν θα το αποδεχτεί η κυβέρνηση της Λιβύης, αφού ήδη έχει δηλώσει ότι και τα δύο θα συνεχίσουν να ισχύουν.
Υπάρχει μια περίπτωση να ζητήσει η κυβέρνηση της Λιβύης να προτείνει να πάμε το θέμα της ΑΟΖ στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, όπως έκανε η Λιβύη με Μάλτα και Τυνησία, πριν πολλά χρόνια και οριοθέτησαν τις ΑΟΖ τους.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να το αρνηθεί, μπορεί και να το προτείνει και αυτή.
Το αγκάθι είναι το Τουρκολυβικό Μνημόνιο, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει, αν είναι σε ισχύ, γιατί θα υποστεί διπλωματική τραγωδία.
Η Λιβύη, δεν θα το ακυρώνει, συνεπώς, εκτός από καλά λόγια δεν μπορούμε να περιμένουμε σήμερα, τιποτα περισσότερο από την συνάντηση.
Τα λάθη στην εξωτερική πολιτική σε ακολουθούν.
Να προσθέσω, ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών σε προχθεσινή του συνέντευξη στο "Πρώτο θέμα", είπε ότι για ένα 3,7% της ΑΟΖ, δεν υπογράψαμε την συμφωνία με την Λιβύη, και την στείλαμε στην αγκαλιά του Ερντογάν, θα πω εγώ, και θα προσθέσω, ποιοί Πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις δεν το έκαναν μέχρι τον Νοέμβρη του 2019, που η Τουρκία και η Λιβύη υπέγραψαν τις δύο συμφωνίες, και γιατί;