 |
| margarete1959 / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι πολλά τα θύματα στην ελλαδική πραγματικότητα των ελπιδοπώλων της πολιτικής. Αδυναμία των ορνιθοπετούντων και μωρόπιστων πολιτών η παθητικότητα και η σιωπή, που συνοδεύονται από την απονάρκωση των διανοητικών τους δυνάμεων και την αποχαύνωση.
Εκατοντάδες χιλιάδες με ενταφιασμένα όνειρα και κατακερματισμένες προσδοκίες ως αποτέλεσμα μιας στάσης ζωής παλλόμενης από μάταιες ελπίδες, αισιομανίας, ανοψίας, ιστορικής αμνημοσύνης, ασυλλογιστίας, ένδειας πνεύματος και πολιτικής ανοφθαλμίας.
λαός ανέγνωμος ο ελληνικός, που εκλαμβάνει αφελώς και αβασανίστως ως αληθές το ψέμα και έχει κάνει "ποίηση" την παθητικότητα, διανθισμένη με μακάρια χαρμοσύνη. Και την ποίηση την έχει αναγάγει σε απέραντο χρόνο. Κι όμως, είναι λαός ταλαιπωρημένος, θύμα της βαρβαρότητας των καιρών. Με την πολιτική κτηνωδία να την έχει νιώσει στο πετσί του.
Με τη σιωπή του, ωστόσο, να ανατέμνει την ελληνική κοινωνία. Και η σιωπή του αυτή, μολονότι δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, δημιουργεί εντούτοις τη διαλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού.
Ποιος θα μας απαλλάξει από τη θλιβερότητα, όχι της κατάστασης, αλλά της στάσης μας; Καταντήσανε οι Έλληνες ανυπόδητοι και αναστενάρηδες, περπατάνε εξ ανάγκης στα αναμμένα κάρβουνα. Ποιος θα σβήσει τα κάρβουνα; Οι θαυματοποιοί και οι μάγοι της παραπλάνησης ή οι ρεαλιστές της ευθύνης;
Ο πολιτικός κρετινισμός σε συνδυασμό με την πολιτική τυφλότητα και ανικανότητα, συντηρούν τον μεγάλο "ασθενή" που είναι ο ονειροβάμων Έλληνας. Άλλωστε, αν ο Έλληνας δεν μπορεί να είναι ντερβίσης, γίνεται "χαζοχαρούμενος" μαζόχας. Δηλαδή ή θα διατάζει και θα επιβάλλει ή θα θαυμάζει και θα ελπίζει. Το "θαυμάζει" για τον μαζόχα σημαίνει ότι μεγεθύνει τα πάντα υπέρ του σαδιστή. Και έτσι ο λαός δραπετεύει στο πλαστικοποιημένο όνειρο και την καταδικασμένη στον ενταφιασμό ελπίδα, στα ατελείωτα νεκροταφεία των ελπιδολάγνων.