Καλεντερίδης
Σταύρος - διεθνολόγος
Στη συνάντηση Δένδια - Τσαβούσογλου, ο τούρκος ΥΠΕΞ ξεκίνησε τις προκλήσεις με την αναφορά του σε τουρκική μειονότητα στη Θράκη. Το έκανε σκοπίμως και συνειδητά, εξαναγκάζοντας τον Δένδια να απαντήσει. Και έτσι ξεκίνησαν οι λεκτικές αψιμαχίες.
Πριν όμως ξεκινήσει τις απαντήσεις του, ο έλληνας υπουργός έκανε αναφορά στο Ισλαμικό τέμενος στο Βοτανικό. Πρόκειται για μία κατάπτυστη απόφαση την οποία δυστυχώς υπερψήφισε σύσσωμο το ελληνικό κοινοβούλιο, προσφέροντας ως «δώρο θεού» στην Τουρκία τη δυνατότητα να προκαλεί αποσταθεροποίηση στην πατρίδα μας. Ο Δένδιας ανέφερε με κομπορρημοσύνη ότι η δέσμευση Μητσοτάκη για το τζαμί «έγινε πράξη τον Νοέμβριο και θα κάνουμε και τα εγκαίνιά μετά την πανδημία». Εκτός του ότι πρόκειται για μία θλιβερή και εθνικά επιζήμια εξέλιξη, ακόμα και αν η κατασκευή του τζαμιού ήταν μια σωστή απόφαση, γιατί πρέπει να δώσει λόγο ο Έλληνας ΥΠΕΞ στον Τούρκο ομόλογό του σχετικά με το θέμα; Αν δηλαδή η Ελλάδα αποφάσιζε να δημιουργήσει έναν θρησκευτικό χώρο για τους Έλληνες μουσουλμάνους, θα έπρεπε να ενημερώσουμε την Ιορδανία και τη Σ. Αραβία; Χρειαζόμαστε την άδεια της Τουρκίας ή μήπως αποζητούσε ο Δένδιας τα μπράβο του Τσαβούσογλου γι’ αυτή την τόσο προοδευτική του απόφαση; Με αυτές τις ιδεοληψίες δυστυχώς, έχουμε εξισώσει τον θύτη με το θύμα.
Εξισώσαμε τους διώκτες των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και της Ανατολίας, με το ελληνικό κράτος και το πώς αυτό συμπεριφέρεται στους μουσουλμάνους.
Έπειτα ακολούθησαν οι απαντήσεις του Δένδια στον Τσαβούσογλου, οι οποίες σε γενικές γραμμές ήταν καλές, με αρκετές όμως ελλείψεις και κάποια ιδιαίτερα μελανά σημεία. Για παράδειγμα, ο έλληνας υπουργός όφειλε να υπογραμμίσει συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα, πως η Ελλάδα διαθέτει κυριαρχικά δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο, όπως το δικαίωμα της υφαλοκρηπίδας το οποίο υπάρχει ipso facto (εξ αντικειμένου) και ab initio (εξαρχής), δίχως να χρειάζεται σχετική οριοθέτηση, κάνοντας αναφορά στα αντίστοιχα άρθρα των διεθνών συνθηκών Μοντέγκο Μπέι (1982) και Γενεύης (1958). Αντιστοίχως, στην αναφορά του Τσαβούσογλου για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Θράκη, έπρεπε να απαντήσει καταλλήλως, υπενθυμίζοντας τον εξοντωτικό φόρο περιουσίας (Βαρλίκ Βεργκισί) του 1942 στην Πόλη, τη μαύρη νύχτα των Σεπτεμβριανών του 1955, και τις ακόλουθες βίαιες και παράνομες απελάσεις πάνω από 60.000 Ελλήνων, το 1964. Έπρεπε επίσης να αναφερθεί στην εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου, όπου από εννέα χιλιάδες Ίμβριους απέμειναν σήμερα γύρω στους 700, με μερικές δεκάδες πολιτών στην Τένεδο.
Στα μελανά σημεία της ομιλίας Δένδια, διακρίθηκε η αναφορά στην διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία ως «λύση» για την Κύπρο. Πρόκειται για μια καταστροφική και αντεθνική θέση, την οποία δυστυχώς υποστηρίζουν στην πλειοψηφία τους τα κόμματα της ελλαδικής και κυπριακής βουλής. Αποτελεί μια λύση βρετανο-τουρκικής εμπνεύσεως η οποία οδηγεί νομοτελειακά στην κατάργηση του κυρίαρχου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η εν λόγω αναφορά του Δένδια η οποία πέρασε μάλλον απαρατήρητη, έχει πιθανώς να κάνει με τις μεθοδεύσεις που προετοιμάζουν Αθήνα και Λευκωσία για την επικείμενη πενταμερή, κατά την οποία ας ελπίσουμε να μην μας οδηγήσουν σε μία νέα εθνική τραγωδία.
Τελικά, ο έλληνας υπουργός, θυμίζοντας λίγο από Τσίπρα στη συνέντευξή του με τον Ερντογάν στην Αθήνα, είπε κάποια αυτονόητα, όπως για παράδειγμα ότι αυξήθηκαν οι παραβατικές ενέργειες της Τουρκίας στο Αιγαίο τον τελευταίο καιρό, και τώρα η κοινωνία κατέληξε να τον χειροκροτά. Ή μάλλον το μιντιακό σύστημα το οποίο εξαγόρασε η ΝΔ είναι αυτό που τον χειροκροτά. Διότι αμέλησε να αναφέρει ο υπουργός ποιος επέτρεψε στο τουρκικό ερευνητικό Όρουτς Ρέις να αλωνίζει επί 1,5 μήνα και να διεξάγει έρευνες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας..
Σε κάθε περίπτωση Δένδιας δεν σήκωσε κανένα ηρωικό ανάστημα. Η Τουρκία είναι ένα παραβατικό, επιθετικό και επεκτατικό κράτος, το οποίο εγείρει διαρκώς παράλογες αξιώσεις εις βάρος της πατρίδας μας. Η αυτοάμυνα σε αυτές τις διεκδικήσεις δεν είναι απλά αυτονόητη, είναι ο μοναδικός τρόπος να μην καταλυθεί αυτοδικαίως το καθεστώς του Μαξίμου, και να μην χάσει τη θέση του ο έλληνας υπουργός.
Ηρωικό ανάστημα θα ύψωνε ένας πολιτικός ο οποίος θα τολμούσε να εγείρει τα ελληνικά αιτήματα από την Τουρκία, τα οποία μάλιστα είναι και δίκαια και νόμιμα.
Ένα εξ αυτών είναι η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Οθωμανούς (στη Θράκη, τη Μ. Ασία και τον Εύξεινο Πόντο), καθώς και οι σχετικές αποζημιώσεις για τις οικογένειες των θυμάτων. Πρόκειται άλλωστε για ψήφισμα του ελληνικού κοινοβουλίου. Είναι δε μία γενοκτονία κατά του Ελληνισμού, η οποία συνεχίζεται αμείωτη μέχρι και σήμερα στα κατεχόμενα, με καταστροφές ναών, κοιμητηρίων και μνημείων. Αυτή η αναφορά έπρεπε να γίνει για την Κύπρο, και όχι υπέρ της κατάπτυστης διζωνικής.
Τέλος, επειδή φτηνά τα λόγια αλλά στην πράξη αποδεικνύεται ο πατριωτισμός της εξωτερικής μας πολιτικής, μετά τα πυροτεχνήματα του Δένδια, η κυβερνητική εκπρόσωπος Πελώνη, «άδειασε» τη Γαλλία την οποία προσκάλεσε η ίδια η κυβέρνηση της ΝΔ, δηλώνοντας ότι η παρενόχληση του γαλλικού ερευνητικού από τουρκικό πολεμικό εντός της ελληνικής ΑΟΖ, είναι «περιστατικό που αφορά τη γαλλική πλευρά»!
Το κράτος της ΝΔ, όχι απλά δεν έχει ιδέα τι κάνει, όχι απλά δεν είναι ένα σοβαρό κράτος με τα μηνύματα που προβάλλει διεθνώς, αλλά όπως αποδεικνύεται, δεν μπορεί ούτε καν να εφαρμόσει την κουτσουρεμένη συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο που υπέγραψε ο Δένδιας πέρσι τον Αύγουστο.
Όμως αυτά τα εξευτελιστικά περιστατικά δίνουν επιτέλους την απάντηση στο περιβόητο ερώτημα, «γιατί δεν έχουμε οριοθετήσει ακόμα ΑΟΖ με την Κύπρο;».
Και η απάντηση είναι απλή όσο και τραγική: «Διότι δεν θα την υπερασπιζόταν κανείς».