Το ζήτημα του ακαταδίωκτου σε συμβουλευτικές, τεχνικές επιτροπές, δια νόμου και μάλιστα με ρήτρα να μην μπορούν να καταθέσουν μάρτυρες στο δικαστήριο, αναδεικνύει ένα τεράστιο ζήτημα Συνταγματικής, σύννομης και καλής λειτουργίας της Δημοκρατίας.
Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Σε μία καλά λειτουργούσα Δημοκρατία κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Κανένας άνθρωπος και καμία εξουσία. Η δικαιοσύνη είναι η μία από τις τρεις ανεξάρτητες Δημοκρατικές εξουσίες που έχουν δομηθεί έτσι ώστε να ικανοποιείται πάντα η απαίτηση για έλεγχο και εξισορρόπηση των εξουσιών (Check and Balances).
Ακόμη και οι προβλέψεις για ασυλία των Υπουργών και για το ακαταδίωκτο των βουλευτών δεν είναι απόλυτες. Υπάρχει διαδικασία για να επιληφθεί η δικαιοσύνη σε περιπτώσεις διαφθοράς, παραβίασης των νόμων κλπ.
Η δε εμπειρία μου στην λειτουργία συμβουλευτικών, τεχνικών επιτροπών (στην Ελλάδα και στο εξωτερικό), μου δείχνει ότι υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί η αβάσιμη προσφυγή στη δικαιοσύνη κατά της επιτροπής και των μελών της μέσα από τους όρους λειτουργίας της Επιτροπής (term of references) από ακραίους δικομανείς, και οιουσδήποτε γραφικούς.
Οι όροι λειτουργίας μίας επιτροπής καθορίζουν με απόλυτη ακρίβεια τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες κάθε επιτροπής έτσι ώστε να μην υπάρχει περίπτωση παραπομπής τους για κατηγορίες αβάσιμες. Και όπως έχω την σκληρή εμπειρία, η διαμόρφωσης των όρων αυτών ήταν το βασικό ζήτημα που πρέπει να απασχολεί όσους συμμετέχουν σε τέτοιες επιτροπές με εξαντλητικό wording για να συμφωνηθεί, που να καθορίζει με απόλυτη ακρίβεια ευθύνες, αρμοδιότητες, υποχρεώσεις κλπ.
Και εάν υπάρχει αυτό το θεμελιώδες θεσμικό κείμενο, τότε καμία αβάσιμη κατηγορία δεν μπορεί να σταθεί, και καμία επιπρόσθετη νομοθεσία περί ακαταδίωκτου, (πόσο μάλλον και απαγόρευση κλήτευσης των μελών της επιτροπής ως μάρτυρες) δεν θα χρειάζεται ως τρόπος επίλυσης του προβλήματος των αβάσιμων προσφυγών δικομανών κλπ.
Θα μπορούσε δηλαδή κάθε αβάσιμη προσφυγή να απορρίπτεται ως τέτοια σε προανακριτικό επίπεδο ως αβάσιμη και να μπαίνει στο αρχείο.
Φανταστείτε κάθε επιτροπή σε όλη τη δημόσια διοίκηση, στην αυτοδιοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και κάθε δημόσιος λειτουργός που μετέχει σε τεχνικές συμβουλευτικές επιτροπές να ζητάει ακαταδίωκτο. Τότε αίρεται κάθε έννοια καθολικής εφαρμογής της δικαιοσύνης, ευθύνης, ισότητας, ελέγχου, διαφάνειας και φυσικά δημιουργεί προϋποθέσεις για μετάθεση ευθυνών της εκτελεστικής εξουσίας, για αυθαιρεσίες και διαφθορά κλπ.
Ακυρώνεται η έννοια της καθολικότητας της δικαιοσύνης. Δημιουργούνται περιοχές ακαταδίωκτου (με τάση διεύρυνσης σε αριθμό) όπου δεν μπορεί να αγγίξει η θεμελιώδης Δημοκρατική εξουσία, η Δικαστική, μία δικαιοσύνη δηλαδή με τρύπες σαν ελβετικό τυρί!
Και μία τέτοια δικαιοσύνη που μοιάζει με ελβετικό τυρί είναι εγκληματικό σε μια Δημοκρατία.
Και σε κάθε περίπτωση κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Εάν κάποια από τα μέλη της επιτροπής υπάρχει πιθανότητα να χρηματίζονται για τις προτάσεις τους, είτε να προβάλλουν προτάσεις που εξυπηρετούν ιδιαίτερα προσωπικά ή άλλων συμφέροντα κλπ, δεν μπορεί να μένουν στο απυρόβλητο για την διαφθορά, με έναν τέτοιο νόμο που τους απαλλάσσει αυτούς αλλά και αυτούς που τους διέφθειραν (αφού δια νόμου δεν θα μπορεί να κλητευθούν για να καταθέσουν σε δικαστήρια).
Του Στέλιου Φενέκου
υποναυάρχου ε.α.
προέδρου Κοινωνίας Αξιών
Σε μία καλά λειτουργούσα Δημοκρατία κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Κανένας άνθρωπος και καμία εξουσία. Η δικαιοσύνη είναι η μία από τις τρεις ανεξάρτητες Δημοκρατικές εξουσίες που έχουν δομηθεί έτσι ώστε να ικανοποιείται πάντα η απαίτηση για έλεγχο και εξισορρόπηση των εξουσιών (Check and Balances).
Ακόμη και οι προβλέψεις για ασυλία των Υπουργών και για το ακαταδίωκτο των βουλευτών δεν είναι απόλυτες. Υπάρχει διαδικασία για να επιληφθεί η δικαιοσύνη σε περιπτώσεις διαφθοράς, παραβίασης των νόμων κλπ.
Η δε εμπειρία μου στην λειτουργία συμβουλευτικών, τεχνικών επιτροπών (στην Ελλάδα και στο εξωτερικό), μου δείχνει ότι υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί η αβάσιμη προσφυγή στη δικαιοσύνη κατά της επιτροπής και των μελών της μέσα από τους όρους λειτουργίας της Επιτροπής (term of references) από ακραίους δικομανείς, και οιουσδήποτε γραφικούς.
Οι όροι λειτουργίας μίας επιτροπής καθορίζουν με απόλυτη ακρίβεια τις αρμοδιότητες και τις ευθύνες κάθε επιτροπής έτσι ώστε να μην υπάρχει περίπτωση παραπομπής τους για κατηγορίες αβάσιμες. Και όπως έχω την σκληρή εμπειρία, η διαμόρφωσης των όρων αυτών ήταν το βασικό ζήτημα που πρέπει να απασχολεί όσους συμμετέχουν σε τέτοιες επιτροπές με εξαντλητικό wording για να συμφωνηθεί, που να καθορίζει με απόλυτη ακρίβεια ευθύνες, αρμοδιότητες, υποχρεώσεις κλπ.
Και εάν υπάρχει αυτό το θεμελιώδες θεσμικό κείμενο, τότε καμία αβάσιμη κατηγορία δεν μπορεί να σταθεί, και καμία επιπρόσθετη νομοθεσία περί ακαταδίωκτου, (πόσο μάλλον και απαγόρευση κλήτευσης των μελών της επιτροπής ως μάρτυρες) δεν θα χρειάζεται ως τρόπος επίλυσης του προβλήματος των αβάσιμων προσφυγών δικομανών κλπ.
Θα μπορούσε δηλαδή κάθε αβάσιμη προσφυγή να απορρίπτεται ως τέτοια σε προανακριτικό επίπεδο ως αβάσιμη και να μπαίνει στο αρχείο.
Φανταστείτε κάθε επιτροπή σε όλη τη δημόσια διοίκηση, στην αυτοδιοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και κάθε δημόσιος λειτουργός που μετέχει σε τεχνικές συμβουλευτικές επιτροπές να ζητάει ακαταδίωκτο. Τότε αίρεται κάθε έννοια καθολικής εφαρμογής της δικαιοσύνης, ευθύνης, ισότητας, ελέγχου, διαφάνειας και φυσικά δημιουργεί προϋποθέσεις για μετάθεση ευθυνών της εκτελεστικής εξουσίας, για αυθαιρεσίες και διαφθορά κλπ.
Ακυρώνεται η έννοια της καθολικότητας της δικαιοσύνης. Δημιουργούνται περιοχές ακαταδίωκτου (με τάση διεύρυνσης σε αριθμό) όπου δεν μπορεί να αγγίξει η θεμελιώδης Δημοκρατική εξουσία, η Δικαστική, μία δικαιοσύνη δηλαδή με τρύπες σαν ελβετικό τυρί!
Και μία τέτοια δικαιοσύνη που μοιάζει με ελβετικό τυρί είναι εγκληματικό σε μια Δημοκρατία.
Και σε κάθε περίπτωση κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου. Εάν κάποια από τα μέλη της επιτροπής υπάρχει πιθανότητα να χρηματίζονται για τις προτάσεις τους, είτε να προβάλλουν προτάσεις που εξυπηρετούν ιδιαίτερα προσωπικά ή άλλων συμφέροντα κλπ, δεν μπορεί να μένουν στο απυρόβλητο για την διαφθορά, με έναν τέτοιο νόμο που τους απαλλάσσει αυτούς αλλά και αυτούς που τους διέφθειραν (αφού δια νόμου δεν θα μπορεί να κλητευθούν για να καταθέσουν σε δικαστήρια).