ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ τον απελπισμό που στη διαδικασία της κοινωνικής ύπαρξης ορθώνεται κραταιός και εθνικά επιζήμιος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι η πολιτική ανικανότητα συνεπικουρούμενη από την πολιτική πονηρία δίκην οδοστρωτήρα ισοπεδώνει την ατομική υπόσταση του πολίτη, ενώ ο πολίτης κατακρημνίζεται σε υπαρξιακή κατάπτωση.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι η ύψιστη ζώσα αξία είναι ο άνθρωπος. Κι αυτή η υπέρτατη αξία ως "ωραιότητα", αλήθεια, ηθικότητυα, δύναμη, ελευθερία, ανάγκη, γίνεται αντικείμενο πολιτικού εμπαιγμού και πολιτικό παίγνιο.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι η ασκούμενη πολιτική κατάντησε τον Έλληνα "αίνιγμα" στη διασταύρωση του χρόνου, όπου το καθημερινό του τραγικό βίωμα τον καθιστά σκιά του ιστορικού παρελθόντος, παράδειγμα προς αποφυγήν του παρόντος και ταυτισμένο με την "τέφρα" του μέλλοντος.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι ο άνθρωπος από τη φύση του ορίζεται από τη θέση του και ότι η ευθύνη αποτελεί το ιδιότυπο του πολίτη.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι οι εγχώριοι πολιτικοί υπηρετούν το δόγμα "στην πολιτική άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε".
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι η Ελλάδα εμφανίζει σύνολο πολιτικών νεμόμενων απλώς κυβερνητικά αξιώματα. Οι Έλληνες διαβουκουλούνται με ψευδείς υποσχέσεις και αφαιμάσσονται οικονομικά. Εκπίπτουν διεθνώς. Δορυάλωτος πόλις είναι σήμερα η Ελλάδα!
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι οι θεσμοί έγιναν "κουρέλια" και το Σύνταγμα ερμηνεύεται κατά το δοκούν και η πολιτική κοινότητα ασχημονεί, αν και είναι σε διαδικασία αποσύνθεσης.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι αντί για ανανέωση του πολιτικού προσωπικού επιχειρείται μόνο η αναπαλάιωσή του.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ότι η ιστορία προχωρεί αυτοδύναμα. Απόλυτο κακό και απόλυτο καλό συμψηφίζονται. Και στις δύο εκδοχές βρισκόμαστε δέσμιοι μιας ανυπερπήδητης οριακής ανάγκης: να απορρίψουμε ολοκληρωτικά την παραγματικότητα ή να την αποδεχθούμε. Η συμπεριφορά που προκύπτει είναι παθητική, στατική. Έχουμε συμμορφψθεί με την κατάσταση της απάθειας, όσο κι αν είναι εξανδραποδιστική.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ όσο κι αν είμαστε τόσο φλύαροι σχολιαστές της ιστορικής μας διαδικασίας, ότι έχουμε παραιτηθεί από κάθε έμπρακτη αξιολογική κρίση και αντίδραση.
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, τελικά, ότι η καθημερινότητά μας είναι βαρύφορτη από την ανευθυνότητά μας.