Aπό: voria.gr - Τειρεσίας
Όσοι ξέρουν λένε ότι στα μέσα της περασμένης δεκαετίας ήταν που τέθηκε για πρώτη φορά το δίλημμα και στις δυο πλευρές του Αιγαίου: Αξίζει να επενδυθούν κεφάλαια για drones; Η Αθήνα, τότε, είχε απαντήσει αρνητικά. Ισως επειδή υποεκτιμήθηκαν οι δυνατότητες του συγκεκριμένου όπλου, ίσως πάλι επειδή η δημοσιονομική κρίση που συγκλόνισε τη χώρα μας για πάνω από 10 χρόνια, είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της. Συνεπώς, δεν υπήρχαν τα διαθέσιμα κεφάλαια κι έπρεπε να γίνουν επιλογές.
Την ίδια εποχή, «απέναντι», ο προεδρικός γαμπρός Αλί Μπαμπατζάν είχε, κυριολεκτικά, «λεφτά για σκόρπισμα». Κι όντως, σκόρπιζε. Ετσι, ανάμεσα στα projects που χρηματοδοτήθηκαν τότε, ήταν και η επένδυση στα drones. Με τη λογική, «αν βγει, βγήκε». Στην περίπτωση των drones, τελικά, «βγήκε». Σε άλλες περιπτώσεις πάλι τα λεφτά σκορπιστήκαν στον άνεμο. Ωστόσο αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή τουρκική υπεροπλία, που τρέχει για να καλύψει η ελληνική πλευρά, με διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς είναι και η ανταποδοτική προμήθεια με drones από τους συμμάχους. Για παράδειγμα, ξεκίνησαν στο παρασκήνιο οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας - ΗΠΑ για την επέκταση της συμφωνίας λειτουργίας των αμερικανικών βάσεων στη χώρα μας. Ολά δείχνουν ότι θα έχουν ολοκληρωθεί ως το τελος Οκτωβρίου. Οι ΗΠΑ θέλουν χρονική επέκταση κατά 5 έτη και παροχή περισσότερων στρατοπέδων στην Ελλάδα ως βάσεων.
Και η Ελλάδα; Θέλει πολλά, όπως να καταγραφεί με όλους τους τρόπους η αναβάθμιση των σχέσεων ανάμεσα στις δυο χώρες. Θέλει όμως και drones. Και μάλλον θα τα πάρει. Πλέον, μόνο έτσι μπορεί να καλυφθεί το όποιο χάντικαπ. Που είναι, όντως, μεγάλο...