Από: echedoros-a.gr
Λόγω του κολοσσιαίου πληθωρισμού, μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται τουλάχιστον 9.000 λίρες (€ 875,70) ανά μήνα για να καλύψει τις ανάγκες της. Μιλάμε για ενοίκιο διαμερίσματος, για πληρωμή υπηρεσιών κοινής ωφελείας, φαγητό, μέσα μεταφοράς, εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη.
Ο ελάχιστος μισθός μετά τους φόρους είναι 2.826 λίρες (€ 274,97). Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι σε πολλές οικογένειες εργάζεται μόνο ένα άτομο, αυτά τα κεφάλαια δεν υπάρχουν. Οι Τούρκοι χαμηλού εισοδήματος έπρεπε να αναθεωρήσουν τη διατροφή τους, αντικαθιστώντας το ακριβό εισαγόμενο κρέας με φθηνά ζυμαρικά και ρύζι.
Στέρηση βασικών προϊόντων
Ο Σύνδεσμος για την Προστασία των Δικαιωμάτων των Καταναλωτών στις αρχές Μαΐου δημοσίευσε τα αποτελέσματα μιας μελέτης σχετικά με την «πρόσβαση των Τούρκων πολιτών χαμηλού εισοδήματος στα τρόφιμα κατά τη διάρκεια πανδημίας».
Στη δημοσκόπηση συμμετείχαν άτομα με ελάχιστο μισθό, εισόδημα κάτω από το μέσο όρο και καθόλου εισόδημα (συνολικά 173 νοικοκυριά έλαβαν μέρος στη συνέντευξη).
Πριν από την πανδημία, το 18,5% των ερωτηθέντων κατανάλωναν τουλάχιστον 2 κιλά κοτόπουλου το μήνα, τώρα μόνο το 4% των ερωτηθέντων μπορούσε να αγοράσει πουλερικά.
Πριν από την κρίση, τα ψάρια ήταν στο τραπέζι για το 10,4% των συμμετεχόντων στην έρευνα και επί του παρόντος μόνο το 2,9% τρώνε θαλασσινά.
Οι φακές, τα ζυμαρικά, το ρύζι, τα φασόλια έγιναν τα κύρια προϊόντα διατροφής των φτωχών.
Το 84% των ερωτηθέντων ανέφεραν ότι τρώνε ζυμαρικά αρκετές φορές την εβδομάδα, η κατανάλωση πλιγούρι αυξήθηκε έως και 75%. Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι το 80% των ερωτηθέντων έχει διογκώσει τα καταναλωτικά χρέη.
Οι συντάκτες της μελέτης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα της επισιτιστικής ασφάλειας της χώρας σχετίζεται με δυσανάλογο λόγο εισαγωγών / εξαγωγών προϊόντων.
«Πρέπει να σταματήσουμε την εισαγωγή βασικών τροφίμων και να αυξήσουμε την εγχώρια παραγωγή. Προτεραιότητα για τις αρχές θα πρέπει να είναι η υποστήριξη μικρών εκμεταλλεύσεων παρά των εταιρειών. Ο ελάχιστος μισθός πρέπει να αυξηθεί πάνω από το όριο της πείνας.
Τα επιδόματα ανεργίας πρέπει να αυξηθούν και να υπολογιστούν ανάλογα με τον αριθμό των μελών της οικογένειας.
Η ηλεκτρική ενέργεια, το νερό και το φυσικό αέριο πρέπει να παρέχονται προσωρινά δωρεάν», πρότειναν οι κοινωνιολόγοι.
Ανακύπτει ένα λογικό ερώτημα, από πού να βρεθούν χρήματα σε επιδοτήσεις για τους φτωχούς, όταν το ταμείο της Τουρκίας είναι άδειο; Το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα εξηγείται όχι μόνο με δαπάνες για την καταπολέμηση του Covid 19, αλλά και με την υποστήριξη του στρατού στη Συρία, τη Λιβύη, το Σουδάν, τη Σομαλία, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, το Καραμπάχ, το Ιράκ.
3,6 εκατομμύρια Σύροι πρόσφυγες (σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία), εκ των οποίων το 70% είναι γυναίκες και παιδιά, έχουν κολλήσει στον προϋπολογισμό. Ανεπίσημα, υπάρχουν τουλάχιστον 5 εκατομμύρια άνθρωποι από τη Συρία στην Τουρκία.
Αυτό είναι ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, αναγκάζοντας τους Τούρκους πολίτες να βγαίνουν εκτός της αγοράς εργασίας.
Τον Μάρτιο, ο αριθμός των ανέργων στη δημοκρατία έφτασε τα 4,23 εκατομμύρια άτομα (13,1%) Ωστόσο, το πραγματικό ποσοστό είναι πολύ υψηλότερο.
Οι εισαγωγές σκοτώνουν τους αγρότες
Οι υψηλότερες τιμές των τροφίμων συνδέονται επίσης με διαρθρωτικά προβλήματα στη γεωργία και την κτηνοτροφία. Οι όγκοι παραγωγής σιταριού, οσπρίων, ηλίανθου δεν αυξάνονται.
Το 2020, η Τουρκία συνέλεξε 20,5 εκατομμύρια τόνους σίτου, η ίδια συγκομιδή εντοπίζεται το 1988.
Πριν από τρεις δεκαετίες, ο πληθυσμός της χώρας ήταν μόνο 53 εκατομμύρια άνθρωποι και το 2021 υπερέβη τα 85 εκατομμύρια.
Οι αρχές αποφάσισαν να εισαγάγουν την ποσότητα γεωργικών προϊόντων που λείπουν από άλλες χώρες με μηδενικούς ή μειωμένους δασμούς.
Για παράδειγμα, η Τουρκία εισάγει κόκκινο κρέας από τη Βενεζουέλα, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Γαλλία, τη Λιθουανία, τη Ρουμανία και ορισμένα άλλα κράτη.
Ταυτόχρονα, η εγχώρια παραγωγή δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα εισαγόμενα προϊόντα. Το κόστος των εγχώριων παραγόμενων αγαθών αυξήθηκε λόγω της αύξησης των τιμών των σπόρων, των λιπασμάτων και των καυσίμων κατά 100%.
Λόγω εξωτερικών παραγόντων, τα τελευταία 10 χρόνια, ο αριθμός των γεωργικών εκμεταλλεύσεων στην Τουρκία έχει μειωθεί από 1,1 εκατομμύρια σε 600 χιλιάδες, και ο αριθμός των εργαζομένων που απασχολούνται σε αυτές - από 7,4 εκατομμύρια σε 4,1 εκατομμύρια.
Το τελευταίο χτύπημα για τους Τούρκους αγρότες ήταν το διάταγμα του Μαρτίου του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για την κατάργηση των δασμών κατά την εισαγωγή ορισμένων προϊόντων από το Αζερμπαϊτζάν, συμπεριλαμβανομένου του τσαγιού.
Οι αγρότες συνειδητοποίησαν ότι δεν αξίζει να περιμένουμε υποστήριξη από την κυβέρνηση. Η αγανάκτησή τους συμμερίζεται πλήρως ο αναπληρωτής του αντιπολιτευόμενου «Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος» στην Τραπεζούντα, Αχμέτ Καγιά. Δήλωσε ότι 300 τόνοι τσαγιού είχαν μεταφερθεί από το γειτονικό κράτος, αν και στην ίδια τη χώρα «οι αποθήκες είναι γεμάτες».
«Χιλιάδες άνθρωποι στη Ριζούντα, Τραπεζούντα, Κερασούντα και Αρντβίν ζουν από την πώληση τσαγιού. Εξηγήστε μου γιατί υπογράψατε αυτήν την απόφαση εισαγωγής; Στην Τουρκία, 122 χιλιάδες τόνοι τσαγιού περιμένουν σε αποθήκες, 20 χιλιάδες τόνοι που απομένουν από τα προηγούμενα χρόνια έχουν μουχλιάσει. Έτσι βλέπετε τους παραγωγούς μας; Η κατάσταση στη γεωργία είναι κρίσιμη. Οι αγρότες δεν έχουν χρήματα για να αγοράσουν λιπάσματα και οι τράπεζες δεν δίνουν πλέον δάνεια», είπε ο Καγιά.
Ολιγαρχία και νεποτισμός
Η τουρκική διανόηση, κοιτάζοντας ό, τι συμβαίνει, σωστά σημειώνει ότι η χώρα «επέστρεψε στη δεκαετία του '90».
Τα προβλήματα της εθνικής οικονομίας οφείλονται στο γεγονός ότι το κράτος αποσύρθηκε από την ενεργό συμμετοχή στην ανάπτυξη της οικονομίας. Σε αντίθεση με τις κύριες αρχές της κεμαλιστικής ιδεολογίας - ρεφορμισμός και κρατισμός (κρατικός έλεγχος της οικονομίας), η Άγκυρα αρνήθηκε να ρυθμίσει τις τιμές, τα επιτόκια και τη συναλλαγματική ισοτιμία.
Οι αρχές επέτρεψαν στους ξένους επενδυτές να κάνουν επιχειρήσεις. Η χώρα δέχεται δάνεια από την Παγκόσμια Τράπεζα, Κατάρ, Κίνα. Οι ειδικοί αναμένουν ότι ο πληθωρισμός θα αυξηθεί στα ανώτατα επίπεδα, όπως ήταν στη δεκαετία του 1980 και του 1990 (110% το 1980, 104% το 1994).
Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών άρχισε να ανθίζει ο καπιταλισμός στην Τουρκία, η ραγδαία ανάπτυξη εταιρειών που ανήκουν στις εταιρείες Koç Holding, Sabancı Holding, Yıldız Holding, Rönesans Holding, Doğuş Holding.
Οι ιδιοκτήτες αυτών των χρηματοπιστωτικών ομίλων ετερογενών δραστηριοτήτων είναι από τους εκατό πλουσιότερους πολίτες της Τουρκίας, συνολικά κατέχουν 100 δισεκατομμύρια 400 εκατομμύρια δολάρια.
Συγκριτικά, ο προϋπολογισμός της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια δεν ξεπέρασε τα 800 δισεκατομμύρια δολάρια.
Και ενώ οι ισχυρές οικογένειες γίνονται πλούσιες και τα άτομα που βρίσκονται κοντά στο κυβερνών κόμμα διορίζονται σε ηγετικές θέσεις στη χώρα, ο λαός δεν έχουν τίποτα να φάει.