Από: sportime.gr - Ελευθέριος Ανδρώνης
Οι ακόλουθες γενιές υποκλίνονται μέχρι σήμερα στην πίστη και την ανδρεία που έδειξε αυτό το γενναίο παλικάρι μπροστά στο Τσετσένικο μαχαίρι.
Ο σταυρός που τον συντρόφεψε για πάντα
Ο Ευγένιος Ροντιόνωφ ήρθε στον κόσμο στις 23 Μαΐου 1977, στο χωριό Κουρίλοβο, κοντά στη Μόσχα της Ρωσίας. Ήταν το μοναδικό παιδί μιας οικογένειας, όχι και τόσο θρησκευόμενης θα έλεγε κανείς. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός και επιπλοποιός, και η μητέρα του ασχολούνταν επίσης με την επιπλοποιία.
Σε ηλικία ενός έτους βαφτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός άλλα δεν φορούσε βαπτιστικό σταυρό μέχρι που στα 12 του, η γιαγιά του τον πήγε στην εκκλησία για να εξομολογηθεί και να μεταλάβει για πρώτη φορά. Εκεί, κατά την ώρα της εξομολόγησης, ο ιερέας πρόσεξε πως ο μικρός Ευγένιος δεν φορούσε σταυρό κι έτσι του χάρισε έναν.
Αυτό το μικρό κι όμως τόσο σημαντικό δώρο, ενθουσίασε την αθώα παιδική ψυχή του Ευγένιου, και εκείνη η μέρα της πρώτης του συνειδητής επαφής με τον λαμπρό πνευματικό κόσμο της Εκκλησίας, χαράχθηκε ανεξίτηλα στη καρδιά του. Σε αυτόν τον ασημένιο σταυρό ο Ευγένιος πέρασε ένα χοντρό σκούρο κορδόνι για να τον φοράει και έμελλε να μην τον βγάλει ποτέ από πάνω του, μέχρι τη μέρα που η αγία ψυχή του αναχώρησε για τους ουρανούς.
Είναι τόσο εντυπωσιακό το πώς πολλές αστραφτερές παιδικές ψυχούλες, με την πρώτη, με την πιο μικρή ευκαιρία, με μια ευλογημένη πρωτοβουλία που θα πάρει κάποιος «μεγάλος», αμέσως εκδηλώνουν την άδολη αγάπη τους, για κάτι που καθρεπτίζει απόλυτα την παιδική αγνότητα τους. Την Εκκλησία του Χριστού που δίδαξε πως η Βασιλεία των Ουρανών ανήκει -πρώτα απ’ όλα- στα παιδιά. Μια πνευματική «παιδική χαρά», με την απόλυτη έννοια.
Η κατάταξη στον Ρωσικό στρατό και η αιχμαλωσία
Μετά το πέρας των σπουδών του, αφού εργάστηκε ως επιπλοποιός για λίγο διάστημα, παρουσιάστηκε στον Ρωσικό στρατό στις 25 Ιουνίου του 1995 και μετά τη βασική του εκπαίδευση, σχεδόν 19χρονος πλέον, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας – Ηγκουερίνας στις 13 Ιανουαρίου του 1996.
Ακριβώς έναν μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου, συνέβη το γεγονός που θα αποτελούσε την αρχή του μακριού και βασανιστικού δρόμου του Ευγένιου, μέχρι το μαρτύριο.
Η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τον Ευγένιο και άλλους τρεις στρατιώτες για να κάνουν ελέγχους σε αυτοκίνητα που περνούσαν από έναν συγκεκριμένο δρόμο. Από εκείνον τον δρόμο περνούσαν συχνά Τσετσένοι Ισλαμιστές που μετέφεραν όπλα, ναρκωτικά ή αιχμαλώτους.
Κάποια στιγμή εκείνη τη μοιραία νύχτα, πέρασε ένα ασθενοφόρο. Οι Ρώσοι στρατιώτες το σταμάτησαν για να το ελέγξουν και ξαφνικά πετάχτηκαν από μέσα πάνω από δέκα οπλισμένοι Τσετσένοι αντάρτες. Ακολούθησε συμπλοκή και οι τέσσερεις στρατιώτες τελικά πιάστηκαν αιχμάλωτοι.
Λίγες μέρες μετά, η υπηρεσία του στρατού, αφού – μετά από εξέταση της υπόθεσης – συμπέρανε από στοιχεία πως επρόκειτο για πιθανή απαγωγή και αιχμαλωσία, ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνιση τους.
Η μητέρα του Ευγένιου ξεκινά να τον αναζητά
Η μητέρα του Ευγένιου αποφάσισε να πάει στην Τσετσενία, όπου με μεγάλο κίνδυνο της ζωής της, ξεκίνησε προσπάθειες για να βρει τον χαμένο γιο της. Έφτασε στη πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές δυσκολίες ήρθε σε επαφή με αρχηγούς αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας για να μάθει το τι απέγινε ο Ευγένιος.
Οι Τσετσένοι της είπαν πως ο γιος της ήταν ακόμα ζωντανός, άλλα αιχμάλωτος. Εκείνην την εποχή, τα λύτρα για έναν ζωντανό Ρώσο στρατιώτη ανέρχονταν στα 10.000 δολάρια και για έναν αξιωματικό μέχρι και 50.000 δολάρια.
Η τραγική μητέρα του Ευγένιου σε αυτή τη τόσο ριψοκίνδυνη αναζήτηση πέρασε από χωριά Τσετσένων, έγινε μάρτυρας ένοπλων συγκρούσεων, γνώρισε αξιωματικούς των ανταρτών και όπως η ίδια έλεγε «πέρασε από όλους τους κύκλους του άδη».
Η ομολογία και το φρικτό μαρτύριο
Οι Τσετσένοι απαγωγείς, όταν κατάλαβαν πως δεν επρόκειτο να κερδίσουν αρκετά χρήματα από αυτήν την υπόθεση, αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Ευγένιο. Το μεγάλο μαρτύριο του διήρκησε 100 ολόκληρες μέρες. Για παραπάνω από τρεις μήνες οι φανατικοί ισλαμιστές ξεσπούσαν την λύσσα τους στους τέσσερεις στρατιώτες με ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις και πολλών ειδών βασανιστήρια.
Όταν πρόσεξαν από την πρώτη μέρα αιχμαλωσίας πως ο Ευγένιος φορούσε σταυρό στον λαιμό, βάλθηκαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν να τον αναγκάσουν να απαρνηθεί την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος, αν ήθελε να ζήσει.
Ο Ευγένιος αρνήθηκε όλες τις φορές και δεν δέχθηκε για κανέναν λόγο να αποχωριστεί τον σταυρό του. Ξέροντας ασφαλώς πως κάτι τέτοιο πιθανότατα θα τον έδενε και με έναν άλλο σταυρό. Έναν σταυρό που λίγοι άλλα πολύ εκλεκτοί αναλαμβάνουν να τον σηκώσουν. Τον σταυρό του μαρτυρίου.
Στις 23 Μαΐου του 1996, μέρα των 19ων γενεθλίων του Ευγένιου, οι αντάρτες πήραν τους τέσσερεις αιχμάλωτους στρατιώτες για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του, πυροβολώντας τους δύο (Igor Yakovlev, Alexander Zheleznov) και αποκεφαλίζοντας τον έναν (Andrey Trusov).
Στη συνέχεια πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει τον Σταυρό από το λαιμό του, ορκιζόμενοι στον Αλλάχ πως θα τον άφηναν να ζήσει αν το έκανε. Ο Ευγένιος ήταν ανένδοτος και πάλι. Συνέχισε να ομολογεί την πίστη του με υπεράνθρωπο θάρρος, χωρίς να υπολογίζει τη ζωή του, τα νιάτα του, τα όνειρα του για το μέλλον.
Αυτή η τελευταία άρνηση έκανε τους τρομοκράτες να αφρίσουν από το μίσος τους, για έναν άνθρωπο που δεν λογάριαζε ούτε τους ίδιους, άλλα ούτε καν τη σκιά του θανάτου. Τον έσφαξαν με μαχαίρι σαν αρνί, αποκεφαλίζοντας τον εντελώς. Όμως δεν τόλμησαν να βγάλουν τον Σταυρό του από τον λαιμό του. Τον έθαψαν με τον Σταυρό, άλλα χωρίς το κεφάλι.
Αναζήτηση για το λείψανο και δικαίωση
Η μητέρα του βρήκε το λείψανο του Ευγένιου, εννέα μήνες αφότου ξεκίνησε την έρευνα της, αφού έβαλε σε υποθήκη το σπίτι της, πούλησε ότι άλλο μπορούσε και έδωσε 4000 δολάρια στους Τσετσένους. Τον αναγνώρισε από τον σταυρό που φορούσε. Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της διηγήθηκαν τα γεγονότα της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια, διαβεβαιώνοντας την πως αν ο γιος της είχε απαρνηθεί την πίστη του, θα ήταν ακόμα ζωντανός.
Εννέα ολόκληροι μήνες αναζήτησης του άγιου σκηνώματος, όπως οι εννέα μήνες που τον έφερε στην κοιλιά, έλεγε η ηρωική μητέρα του Ευγένιου. Μόνο που η δεύτερη αυτή συμβολική γέννηση μετά από ωδίνες αγωνιώδους αναζήτησης, ήταν πνευματική για τον Ευγένιο. Μια αναγέννηση στην Βασιλεία των Ουρανών, για έναν ένδοξο αθλητή του Χριστού.
Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996, η Λιούμποφ Βασίλιεβνα Ροντιονόβα ( η μητέρα του Ευγένιου), μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του. Ο σταυρός του Ευγένιου δόθηκε για να υπάρχει ως προσκύνημα στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, στο Pyzhy της Ρωσίας.
Ένας σύγχρονος Μάρτυρας που θαυματουργεί
Ο Άγιος Ευγένιος Ροντιόνωφ με την απίστευτη θυσία του, κέρδισε τη βασιλική πορφύρα του Μαρτυρίου. Με το αγνό και αθώο του αίμα, πότισε τις αθάνατες ρίζες του αιώνιου δέντρου της Ορθοδοξίας. Ένα δέντρο που είναι συνυφασμένο με το «ξύλο της ζωής», τον Σταυρό του Μαρτυρίου που παρέδωσε το πνεύμα ο Χριστός και άνοιξε τον στενό άλλα ένδοξο δρόμο που περπάτησε ο Ευγένιος δύο χιλιετίες αργότερα.
Ένα δέντρο που στέκει αγέρωχο στους αιώνες και θέριεψε πάνω στους ποταμούς τίμιου αίματος που χύθηκαν από χιλιάδες μάρτυρες της Εκκλησίας, σε μια μακραίωνη πορεία διωγμών και μαρτυρίων, που φτάνουν έως το σήμερα και επιβεβαιώνουν με τον πιο εμφατικό τρόπο το χθες.
Αναφέρεται πως πολύ σύντομα μετά τον θάνατο του ο Άγιος Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται σε πιστούς σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας και να κάνει θαύματα. Σε πολλά μέρη έχουν δει έναν στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει αιχμάλωτους και φυλακισμένους.
Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ δεν έχει καταταχθεί ακόμα στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας, άλλα στη συνείδηση των ορθόδοξων λαών παγκοσμίως, είναι ήδη ένας μεγάλος Άγιος και σίγουρα δεν θα αργήσει αυτό να επικυρωθεί και επίσημα.
Να έχουμε την ευλογία του.