Άρρητο το βάθος της ζωής είναι κοντά μας, όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε

denfran / pixabay

Απαιτείται συχνά ο κλυδωνισμός, ως πόλεμος, ως καταστροφή, ως κακουχία, ως αμφιβολία, ως έρως, ως απογοήτευση και από πλησμονή του καθημερινού, ως θάνατος, ώστε η αχνή πληροφορία να γίνει θέα, ανάβλεψη, αναψηλάφηση της ρωγμής. 

Του Στέλιου Συρμόγλου

Όντως απαιτείται η υποψία, εκείνη η καταιγιστική υποψία της πενίας και της στέρησης. Τότε ακριβώς η ύπαρξη ανανεώνεται και ανατροφοδοτείται, γιατί το βλέμμα της ξέρει πια να διακρίνει το φως της εγγύτητας των απειρικών μυστηρίων και του μυστικού πληρώματος.

Ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν η άποψη σύμφωνα με την οποία το μυστικό, ό,τι κοινά ονομάζεται μυστικισμός, αποτελεί έκφραση της φενακισμένης συνείδησης και γοητευτικό, πλην απατηλό, καταφύγιο της ανθρώπινης εκζήτησης.

Προσεκτική και στατική θέα των μεγάλων στιγμών της τέχνης, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας, της θρησκείας, της επιστήμης και των άλλων εκδιπλώσεων της ανθρώπινης συνείδησης, πληροφορεί και πείθει πως στα έγκατα της δημιουργικής φοράς αγρυπνεί ένα αδήριτο, απροσδιόριστο, αλλά πραγματικό στοιχείο, το οποίο φανερώνει το λόγο. Αποκαλύπτει το ιερό "Είναι" των συναισθημάτων και απογυμνώνει τις εσώτερες αφετηρίες του πάθους.

Αιώνιο συμβαίνον το μυστικό στοιχείο του ανθρώπινου "Είναι", αποτελεί την πεμπτουσία του, καθιστά δυνατή την άμεση σύλληψη της εξωτερικότητας με αρχή τη χωρική ομογένεια. Εγγράφεται ιστορικά ως λογικός χρόνος, με το βαθύτερο και άφθαρτο από τον ιστορικό ορυμαγδό χαμόγελο του επιστατούντος Παιδίου.

Στα ερεβώδη βάθη της δοκιμασμένης συνείδησης, εκεί όπου όλα τα συμβατικά προσωπεία της καθημερινότητας τρέπονται σε άτακτη φυγή, αποκαλύπτεται η αιώνια ρωγμή του μυστικού. Λέω αιώνια, γιατί καθιστά δυνατό τον ιστορικό χρόνο της συνειδησιακής δοκιμασίας των βροτών. Ωστόσο, το αιώνιο είναι ασύλληπτο από το σχετικό και από το χρονικό. Αυτό μας πληροφορεί η συνειδησιακή εμπειρία, αυτό βεβαιώνει με την πρώτη τουλάχιστον ματιά ο ορθός λόγος.

Ο ορθός λόγος είναι τέκνο της αμεσότητας και της εξωτερικότητας, των αέναων γάμων του ιερού και της εγκοσμιότητας, απώτερη θέα της σοφίας. Είναι βέβαιο πως το "Είναι" του μυστικού δεν περιγράφεται. Αν περιγραφόταν θα έχανε το καρμικό του μεγαλείο, θα ακύρωνε τις ιερότερες συγκινήσεις του ανθρώπινου, θα αλλοτρίωνε τις συνειδησιακόερες ανασκιρτήσεις. 

Κι όμως, η ρωγμή του μυστικού μαρτυρεί το απερίληπτα λογικό "Είναι" του, κρύβεται και φανερώνεται ως φωτεινή σκιά. Γι αυτό συνιστά την προϋπόθεση και το πλήρωμα της λογικότητας, της ιστορικότητας των συνειδησιακών μας καταστάσεων.

Η ρωγμή του μυστικού πληροφορεί και την ταπεινότερη και φτωχότερη ανθρώπινη συνείδηση, αφού το αίσθημα, το συναίσθημα και ο λόγος συνιστούν κοινό μας δώρο και όπλο. Στα κράσπεδα της χαράς και της λύπης, του θαυμασμού και της απόγνωσης, της κατάληψης και της απορίας, ανατέλλει το βασίλειο του πραγματικά συμβαίνοντος, οι ρίζες του οποίου φτάνουν άδηλα, τις πιο πολλές φορές, ως τις τελευταίες ικμάδες της ύπαρξής μας...