 |
| MichaelGaida / pixabay |
Από: capital.gr - Του Γιώργου Κράλογλου
Μόλις χθες, μια μέρα από την ταφόπλακα και άλλου βιομηχανικού κλάδου (με ιστορία πάνω από 100 χρόνια) η απάντηση του κράτους ήταν αύξηση του βιομηχανικού ηλεκτρικού ρεύματος κατά 20 ευρώ την MWh!
Αιτία (λέει) η αύξηση του κόστους αγοράς των δικαιωμάτων εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα (θέμα που σχολιάσθηκε από τον πάντα σωστό κριτή "arkudeas" ο οποίος και μου έδωσε "σκυτάλη" για τη συνέχεια).
Θα κλείσουμε, είπαν οι βιομήχανοι, γιατί πίσω απ' όλες αυτές τις αυξήσεις βλέπουμε και σπέκουλα και διαπλοκές.
Κακώς θα κλείσετε. Θα σας επιδοτούμε εμείς από την ελληνική σοβιετία..., απαντούν οι αρμόδιοι.
Και τι εννοούν; Επιδοτήσεις "παλαιάς κοπής" με το ζόρι στα 9 ευρώ. Άρα νέο κόστος στα 11 ευρώ...
Και με αυτό το κακό χάλι (που δεν ξέρεις το βράδυ τι αυξήσεις θα δεις το πρωί), νομίζουν πως θα βρουν ανόητους να έλθουν στην Ελλάδα να βάλουν λεφτά στα τεράστια κενά της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής. Κενά που δεν προλαβαίνεις να σταματήσεις, τα τελευταία 30 χρόνια.
Πού καταλήγουμε; Τα κρατικά επιδόματα να είναι καλά και οι εισαγωγές από την Τουρκία. Μαζί με τα τούρκικα κρεμμύδια και τις πατάτες θα αγοράζουμε και τις κουζίνες ΠΙΤΣΟΣ. Χάθηκε ο κόσμος;
Τι να την κάνουμε τη βιομηχανία. Να δίνουμε τροφή στο ΠΑΜΕ και στη ροζ αριστερά; Πώς να ξεχάσεις τι περάσαμε... μόλις πριν 6-7 χρόνια με τη χαλυβουργία Βόλου, όταν είχε το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο.
Δεν ήξεραν πού να κρυφτούν, υπουργοί και κομματικοί παρατρεχάμενοι όταν οι εργατοπατέρες λύσσαξαν να την κλείσουν και να αφανίσουν τελικά ό,τι είχαμε να λέμε (κάποιες εποχές...) ελληνική χαλυβουργία.
Είδανε και πάθανε πριν από 30 χρόνια να διαλύσουν και τη ναυπηγική βιομηχανία. Πώς να την διαλύσεις όμως όταν η άριστη θέση της, οι ικανότητες και η τότε παραγωγικότητα των ναυπηγών δεν την άφηνε να πέσει κάτω.
Ήρθαν όμως δυο ενεργειακές κρίσεις και μαζί τους η μεγάλη πολιτική ευκαιρία. Αγοραστήκαν τότε τα κλειδιά των ναυπηγείων, με λεφτά του λαού, και δόθηκαν στους εργατοπατέρες.
Τι πιο σίγουρο, όχι να κλείσεις αλλά και να διαλύσεις την ελληνική ναυπηγική βιομηχανία. Κάτι οι εργατοπατέρες. Κάτι οι κλαδικές. Κάτι το ΠΑΜΕ, μέσα σε ένα χρόνο, τινάχθηκαν όλα στον αέρα.
Και οι πολιτικοί; Έτριβαν τα χέρια τους. Έβγαζαν, με τη βοήθεια και του λαού..., το ναυπηγικό πρόβλημα από την πλάτη τους. Από τις υποχρεώσεις τους.
Πριν 40 χρόνια όλα αυτά. Και ακόμη ψαχνόμαστε στα ναυπηγεία. Καθόλου δύσκολο... Όπως δεν ήταν δύσκολο και το ξήλωμα της βιομηχανίας, μετά το 1974. Σιγά το πράγμα.
Σιγά που θα κώλωνε το σύστημα σε έναν Ανδρεάδη. Σιγά που θα τους εμπόδιζε μια πονηρή... Pirelli.
Σιγά που θα άλλαζαν την πορεία προς το βιομηχανικό τίποτε της Ελλάδας κάποιοι ονειροπαρμένοι...
Κάποιοι που πίστεψαν ότι θα έμεναν "ορφανές" οι εισαγωγές στην Ελλάδα. Αυτοί που ήρθαν να συναρμολογήσουν, να φτιάξουν αυτοκίνητα, λάστιχα, χημικά, ή να βγάλουν ορυκτό πλούτο. Τον ορυκτό πλούτο που τον έχουμε καλά κρυμμένο...
Θα μου πείτε ότι πιάνουμε από εδώ και από εκεί τη βιομηχανική ιστορία και τη κατάντια της μετά το 1974. Ότι κακώς ξεχνάμε τον σοσιαλισμό (σε όλες τις ελληνικές αποχρώσεις) που εισέβαλε στην καθημερινή μας ζωή και μας έμαθε τα δανεικά, τα τσάμπα λεφτά, τις 700.000 νέες κρατικές θέσεις, τις ΔΕΚΟ και την κρατική σαβουροβιομηχανία...
Θα μου πείτε ακόμη πως πιάνουμε γεγονότα χωρίς ειδικές αναφορές στις εξελίξεις μέσα και έξω από την ΕΕ, στην παγκοσμιοποίηση. Πως δεν είδαμε ότι η ελληνική βιομηχανία ήθελε "μεταξωτά βρακιά" χωρίς να έχει επιδέξια οπίσθια...
Σύμφωνοι. Αλλά πού να τα βρει όταν, πότε τα κυβερνητικά και πότε αντιπολιτευτικά, φταιξίματα έπρεπε κάποιος να τα φορτωθεί. Και η βιομηχανία ήταν και παραμένει ευκολότατος στόχος. Γιατί είναι ιδιώτες και άρα κακόβουλοι.
Είναι άρπαγες από χέρι. Είναι κλέφτες επειδή κερδίζουν. Είναι ιδιώτες και άρα εκμεταλλευτές. Και, τέλος-τέλος, πώς αλλιώς θα στήναμε το κράτος... Την κρατική βιομηχανία. Τους κρατικούς βιομήχανους. Αυτούς που ακόμη πληρώνουμε και θα πληρώνουμε μιας και η αποκρατικοποίηση μένει βαθειά στα πολιτικά συρτάρια.