[…] Χρόνια πολλά σε όσους και όσες εορτάζουν και τιμούν και φέρουν τα oνόματά των μεγάλων μας αγίων. Να έχουν και έχουμε όλοι την ευχή τους, την προστασία τους, την πρεσβεία τους και, προπαντός και κυρίως, να παρακαλούν και να ικετεύουν τον αναστάντα Χριστό μας να μας στέλνει ειρήνη και αγάπη και ομόνοια και ενότητα και στην Ελλάδα μας αλλά και στην οικουμένη ολόκληρη.
Από: pemptousia.gr - †Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης
Και να αναδεικνύει ο Κύριος τέτοιους
άρχοντες, τέτοιους προστάτες, τέτοιους μεγάλους Πατέρες και Μητέρες, που
τόσο πολύ πια έχομε ανάγκη.
Γιατί εκείνοι στη δεδομένη στιγμή και στη δύσκολη ώρα αποτέλεσαν τα δύο
χέρια του Χριστού, που αγκάλιασαν εμπράκτως την οικουμένη. Γιατί και οι
δυο αυτοί μεγάλοι άγιοι επηρέασαν τις ιδέες, τις αντιλήψεις, τα πρόσωπα
και τα πράγματα της εποχής τους υπέρ του καλού, υπέρ της καλοσύνης, υπέρ
της Εκκλησίας.
Γι αυτό και η Εκκλησία του Χριστού τους
ανακήρυξε ισαποστόλους, ίσους με τους αποστόλους, και τους εστεφάνωσε
βασιλείς… -τι σημαίνει βασιλεύς; Βάσις και λεώς: η βάση του λαού- και
πατέρες της οικουμένης… Τι σημαίνει πατήρ; Αυτός που τρέφει… πατέω-πατώ,
στ’ αρχαία σημαίνει τρέφω.
Εστήριξαν λοιπόν και έθρεψαν την οικουμένη. Γι’ αυτό και η Εκκλησία από
τότε μέχρι σήμερα και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος θα τους τιμά, θα
τους μεγαλύνει, θα τους προβάλλει, θα παίρνει τα ονόματά τους.
Άκουσα τα μεσημέρι στο ραδιόφωνο ότι αύριο γιορτάζει η μισή Ελλάς. Και παραπάνω…
Γιατί ο λαός μας ο ένθεος, ο ταπεινωμένος πολλές φορές και
καταφρονεμένος από τους άρχοντές του και από τους εκμεταλλευτές του
διαισθάνεται ότι οι άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, έξω από βασιλείες και
έξω από τα σχήματα αυτού του κόσμου που τόσο πολύ μας ξεγελούν, υπήρξαν
για την ορθόδοξη Ελλάδα και για την ειδωλολατρική Ελλάδα και την
οικουμένη ολόκληρη, οι άνθρωποί του, οι κατάδικοί του άνθρωποι!
Εκείνοι που τα θυσίαζαν όλα για το κοινό καλό, για το καλό όλων,
ορθοδόξων και μη, πιστών και απίστων. Γι’ αυτό, σαν εκοιμήθη το έτος
337, 21 προς 22 Μαΐου, ο Μέγας και ισαπόστολος βασιλεύς Κωνσταντίνος -η
μητέρα του είχε πεθάνει δέκα ακριβώς χρόνια ενωρίτερα- οι άνθρωποι δεν
ήξεραν τι να κάνουν. Τα έχασαν πια!
Έχασαν τον οδηγό τους, έχασαν τον πατέρα
τους, έχασαν την αγάπη τους, έχασαν το απάγκιο τους, έχασαν το δίκαιο
άνθρωπο, γι’ αυτό και έκλαιγαν απαραμύθητα, σημειώνει ο ιστορικός
Ευσέβιος Καισαρείας, στον “Βίον Κωνσταντίνου”.
Και δεν είχαν πού να πάνε και σε ποιον να πάνε να τους παρηγορήσει.
Γι’ αυτό και τον κατέταξαν με τους αγίους και όπως ακούσαμε στο ωραίο δοξαστικό των αποστίχων μεταξύ άλλων για τον Μεγάλο Κωνσταντίνο: “Ου η λάρναξ ιάσεις βρύει», του οποίου η λάρνακα, το σκήνωμά του βγάζει ιάσεις, θεραπείες. Τόσο μεγάλος άγιος είναι.
Κι όμως στην εποχή μας σχεδόν αγνοείται
και όχι μόνον… αλλά πολεμείται και βάλλεται. Και μάλιστα, το έχω πει και
άλλη φορά πατέρες και αδελφοί μου, βάλλεται και από ορθοδόξους και
μάλιστα θεολόγους! Και μάλιστα και εγγραμμάτους πολλές φορές.
Βάλλεται ο Κωνσταντίνος ο Μέγας. Βάλλεται, ενώ θα έπρεπε να τον
ευγνωμονούν, να προσευχόμεθα σ’ αυτόν, να τον παρακαλούμε να δίνει με
τις πρεσβείες του ο Χριστός ειρήνη στον κόσμο, υγεία και το μέγα έλεος,
που είναι η σωτηρία μας και η κληρονομία του παραδείσου.
Βέβαια, όπως έχουμε ξαναπεί, πίσω από εκείνον και κοντά σ’ εκείνον και ισότιμα μ’ εκείνον υπάρχει η αγία Ελένη η αυγούστα, η χριστιανή μητέρα του, από το Δρέπανο της Μικράς Ασίας. Καθαρά Ελληνίς και ο Κωνσταντίνος ο Ρωμαίος. Το οποίον Δρέπανον αργότερα προς τιμήν της ο Μέγας Κωνσταντίνος το ονόμασε Ελενόπολη. Έχουμε ακούσει τον Παλλάδιο Ελενοπόλεως, τον βιογράφο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Εκείνη τον εμεγάλωσε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.
Όμως, όπως είπαμε κι άλλη φορά, δεν τον ψυχανάγκασε, ούτε τον εβίασε και τον εξεβίασε να γίνει ό,τι εκείνη, δηλαδή χριστιανός. Του έδινε το καλό της παράδειγμα, έστελνε στον ουρανό τις πιο πύρινες και τις θερμές προσευχές της και του έδινε και όλη της την αγάπη και τη στοργή.
Και τον άφηνε ελεύθερο, όπως ελεύθερους
μας έχει φτιάξει ο Θεός. Και περίμενε εκείνη την ώρα τον Θεού. Γιατί το
καθετί, σύμφωνα με τη θεία πρόνοια, γίνεται στην ώρα του. Και ό,τι
γίνεται στην ώρα του είναι ωραίον. Ωραίος σημαίνει αυτός που είναι της
ώρας, είναι στην ώρα του. Δε βιάστηκε η αγία Ελένη.
Εμείς οι καημένοι, νομίζοντας ότι είναι καλό, όταν έχουμε κάτι και
περισσότερο την άγια πίστη μας, θέλουμε να τη μεταδώσουμε στον άλλον και
περισσότερο στους δικούς και κατάδικούς μας ανθρώπους.
Και αρχίζουμε -καμμιά φορά με τρόπο
άκομψον- την κατήχηση, τον προσηλυτισμό και πολλές φορές δεν έχουμε καλά
αποτελέσματα. Και λέμε, τι γίνεται; Το πράγμα είναι απλό: βιαστήκαμε.
Και λέγει μια αραβική σοφία ότι ο Θεός δεν βιάζεται. Ο διάολος βιάζεται.
Γιατί εδώ ήμαστε στον Παράδεισο, στον επίγειο Παράδεισο. Βιάστηκε να
μας κάνει θεούς και μας έκανε ό,τι ξέρουμε… Βιάστηκε, ύπουλα και
απατηλά. Ενώ ο Θεός δε βιάζεται. Και όπως λέει ο λαός μας, ο Θεός σκάει
γάιδαρο. Δε βιάζεται. Περιμένει τον καθένα και το καθετί στην ώρα του.
[…]