Νάκμπα, 15 Mαίου 2021. Οι Ιστορικοί του μέλλοντος θα υπογραμμίσουν την ημέρα όπου η Δυτική «φιλελεύθερη δημοκρατία» εξέδωσε μια χαρακτηριστική διακήρυξη : Βομβαρδίζουμε τα γραφεία των Μέσων Ενημέρωσης και καταστρέφουμε την «ελευθερία του Τύπου», σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως ανοικτό μόνο στον ουρανό, ενώ απαγορεύουμε τις ειρηνικές διαδηλώσεις με κατάσταση πολιορκίας στην καρδιά της Ευρώπης.
Και εάν εξεγερθείτε σας ακυρώνουμε.
Ο βομβαρδισμός, από «την μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», του πύργου Αλ –Ζαλαα, ενός οικοδομήματος κατοικιών που στέγαζε επίσης τα Γραφεία του Ασοσιέϊτετ Πρες και της Αλ Ζαζίρα, μεταξύ άλλων, συνδέεται άμεσα με την διαταγή verboten (απαγορεύεται στα γερμανικά ), που εξέδωσε το υπουργείο εσωτερικών του Μακρόν.
Το Παρίσι ενέκρινε τις προκλήσεις της δύναμης κατοχής στην Ανατολική Ιερουσαλήμ: Την εισβολή στο τέμενος Αλ Ακσά –με δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου και λάμψης. Τις συμμορίες σιωνιστών ρατσιστών που προκαλούν και κραυγάζουν «θάνατος στους ΄Αραβες», τους ένοπλους εποικιστές που επιτίθενται στις παλαιστινιακές οικογένειες, απειλούμενες με έξωση από τα σπίτια τους στο Σείχ Ζαρά και στο Σιλβάν –μια εκστρατεία βομβαρδισμών των οποίων τα νεκρά θύματα είναι 30% παιδιά, κατά μέσον όρο.
Τα πλήθη του Παρισιού δεν φοβήθηκαν. Από το Μπαρμπές στην Ρεπουμπλίκ διαδήλωναν στους δρόμους, με την κραυγή «Ισραήλ δολοφόνε- Μακρόν συνένοχε». Είχαν ενστικτωδώς καταλάβει ότι ο Μικρός Βασιλιάς –ένας μικρός υπάλληλος του Ρότσιλντ- είχε μόλις βάλει φωτιά στην ιστορική παράδοση του έθνους που εφεύρε την παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η μάσκα της «φιλελεύθερης δημοκρατίας» εξακολουθεί να πέφτει και να πέφτει μέσα στη λούμπα, με την αυτοκρατορική ηλεκτρονική τεχνολογία να καταπνίγει τις φωνές των Παλαιστινίων και των μαζών υπερασπιστών της Παλαιστίνης, από κοινού με ένα διπλωματικό κονκλάβιο που δεν εξαπατά πλέον παρά μόνο ανεγκέφαλους ανθρώπους.
Στις 16 Μαίου ο Κινέζος υπουργός των Εξωτερικών Γουάνκ Γι προήδρευσε με βίντεο-σύνδεση μιας συζήτησης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, που είχε εμποδιστεί από την Ουάσιγκτον όλη την εβδομάδα. Η Κίνα προεδρεύει του Συμβουλίου Ασφαλείας όλον τον μήνα Μάιο.
Το Σ.Α. δεν μπόρεσε να συμφωνήσει σε μιαν κοινή διακήρυξη. Ακόμη μια φορά επειδή η σύνοδος του Συμβούλιο Ασφαλείας εμποδίστηκε από την Αυτοκρατορία του Χάους-δειλή.
Και είναι ο Χουά Λιμίνγκ, πρώην πρεσβευτής της Κίνας στο Ιράν που έρχεται να ξεδιαλύνει όλα αυτά με μια μόνο φράση: « Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να πιστωθεί η Κίνα την μεσολάβηση μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ, ιδίως όταν η Κίνα προεδρεύει του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών».
Η συνηθισμένη αυτοκρατορική διαδικασία είναι να «μιλούν» να «κάνουν μια προσφορά μη αποδεχόμενη άρνηση», κατά το σύστημα της μαφίας, στις δυο πλευρές κάτω από το τραπέζι, όπως το ομολόγησε στο τουίτερ ο ένοικος του Λευκού Οίκου, «επαναβεβαιώνοντας την σταθερή υποστήριξή του στο δικαίωμα του Ισραήλ να αμύνεται».
Το σύνολο του παγκόσμιου Νότου βομβαρδίζεται με την αυτοκρατορική ρητορική των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» -του καταδίκου απατεώνα Ναβάλνι με τις ψευδείς πληροφορίες για το Ξινκιάνγκ (δικαιώματα Ουιγούρων). Αλλά όταν εξαπολύεται μια πραγματική καταστροφή στην οθόνη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τους βομβαρδισμούς του συμμάχου αποικιοκράτη ο Λιμίνγκ υπογραμμίζει πως «η υποκρισία και η πολιτική των δύο βαρών και δύο μέτρων των ΗΠΑ αποκαλύπτεται και πάλι.»
Ένα τηλεφώνημα μπορούσε να το σταματήσει
Ο ΄Αμος Γιαντλίν είναι ο πρώην επικεφαλής της διεύθυνσης στρατιωτικών πληροφοριών των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων και πρώην στρατιωτικός ακόλουθος στις ΗΠΑ. Σε μιαν συνάντηση με τους Νότιο-Αφρικανούς σιωνιστές παραδέχτηκε το προφανές: Το αιματοκύλισμα της Γάζας μπορεί να σταματήσει από την Ουάσιγκτον.
Ο Γιαντλίν βεβαιώνει ότι η κυβέρνηση του Μπάϊντεν, η μάλλον αυτοί που κρύβονται πίσω του, αρχίζουν να «ανυπομονούν» και «δεν θα τον κατέπλησσε αν όλο αυτό σταματούσε μέσα σε 48 ώρες.» Και άλλη μια φορά επιβεβαίωσε το προφανές: «Όταν οι Αιγύπτιοι ζητούν από το Ισραήλ να σταματήσει, το Ισραήλ αρνείται. Αλλά όταν οι Αμερικανοί το ζητήσουν, το Ισραήλ υποχρεούται να σταματήσει.»
Η αυτοκρατορία χρησιμοποιεί την ξύλινη γλώσσα όταν απευθύνεται στην «διεθνή κοινότητα» -που συνέρχεται θεωρητικά στον ΟΗΕ. Ο σχετικός προπαγανδιστικός καταιγισμός, 24ωρος κάθε μέρα, δεν λειτουργεί παρά στην ετερόκλιτη παρέα των συνεταίρων στο έγκλημα, των υπηρετών, των λακέδων, των κανίς και των υποτακτικών, που περιφρονούν μεγαλοπρεπώς τα 80 % και πλέον του πλανήτη. Απέναντι στην πραγματικότητα του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας, της Υεμένης, της Ουκρανίας και άλλων χωρών «η βασιζόμενη σε κανόνες διεθνής τάξη» δεν είναι ούτε καν μια αστειότητα.
΄Ετσι, την προσεχή φορά που θα δείτε ένα είδος της υπό-ζωολογίας να αναπτύσσει το επιχείρημα της εσχάτης ηλιθιότητας «το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να αμυνθεί», η μόνη δυνατή απάντηση είναι η εξαπόλυση των γεγονότων όπως πυραύλους. Κάθε λογικό όν με συνείδηση γνωρίζει ότι η Παλαιστίνη αντιμετωπίζει ένα σχέδιο ρατσιστικού εποικισμού, που καυχάται για έναν στρατό εξοπλισμένο μέχρι τα δόντια και με πολλές πυρηνικές βόμβες, εξειδικευμένον στην κρατική τρομοκρατία.
Η Γάζα είναι ωστόσο μια ιδιαίτερα φρικιαστική περίπτωση. Πληθυσμός: σχεδόν 2 εκατομμύρια άτομα. Μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες ζώνες του κόσμου. Ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως, ανοικτό μόνο στον ουρανό, όπου όχι λιγότερο του 50% είναι παιδιά, που ένα στα δέκα πάσχουν από σημαντικά καθυστερημένη ανάπτυξη λόγω των ελλείψεων τροφίμων την οποία προκαλούν οι ισραηλινοί αποκλεισμοί. Το επίσημο στρατιωτικό σχέδιο του Ισραήλ συνίσταται στο να επιτρέπουν να μπαίνουν μόνο τόσα τρόφιμα όσα μόλις αρκούν για την μετά βίας επιβίωση του πληθυσμού. Το 50% του πληθυσμού εξαρτάται από την εξωτερική επισιτιστική βοήθεια.
Όχι λιγότερες του 70% των οικογενειών είναι πρόσφυγες, που υπήρξαν αντικείμενο μιας εθνικής εκκαθάρισης σε αυτό που είναι σήμερα το νότιο Ισραήλ: είναι περίπου ένα εκατομμύριο τετρακόσιες εξήντα χιλιάδες πρόσφυγες σε πληθυσμό 1,9 εκατομμυρίου κατοίκων.
Η Γάζα περιλαμβάνει 8 στρατόπεδα προσφύγων, ορισμένα των οποίων βομβαρδίζονται αυτή την στιγμή. Μη ξεχνάτε ότι το Ισραήλ είχε την άμεση διοίκηση της Γάζας από το 1967 ως το 2005 και ότι δεν έκανε τίποτα για να βελτιώσει τις τρομερές συνθήκες διαβίωσής τους. Δεν υπάρχουν εκεί παρά μόνο 22 υγειονομικά κέντρα, 16 γραφεία κοινωνικών υπηρεσιών και 11 κέντρα διανομής τροφίμων, που εξυπηρετούν περί το 1 εκατομμύριο ανθρώπους. Ούτε αεροδρόμιο, ούτε λιμάνι: Και τα δύο καταστράφηκαν από το Ισραήλ. Το ποσοστό της ανεργίας είναι 50% -το υψηλότερο σε όλον τον πλανήτη. Το πόσιμο νερό δεν είναι διαθέσιμο παρά μόνο για το 5% του πληθυσμού.
Αλλά υπάρχει επίσης και η Αντίσταση. Ο Ελίγια Μανιέρ έδειξε πως έχουν ήδη διατρήσει την προκατασκευασμένη φήμη του αήττητου και του «κύρους» του Ισραήλ –και δεν μένει παρά η διαδρομή ενός δρόμου, γιατί η ταχύτητα, η ακρίβεια και το βεληνεκές των πυραύλων σίγουρα θα βελτιωθούν. Παράλληλα, σε μιαν εύστοχη στρατηγική χειρονομία, οι αντιστασιακές οργανώσεις δήλωσαν με σαφήνεια ότι προτιμούν να μη αναμιχθεί το Εσμπολά –προς το παρόν, αφήνοντας έτσι την επικέντρωση της διεθνούς προσοχής στην σφαγή που διαπράττεται στην Γάζα.
«Ένα τοπίο σιδήρου και πλήρους καταστροφής»
«Η Κοινωνιολογία της Ιερουσαλήμ» τη Sylvaine Bulle είναι ένα βιβλίο σύντομο αλλά αρκετά διαφωτιστικό που δείχνει πως ο αγώνας για την ανατολική Ιερουσαλήμ είναι απολύτως υποχρεωτικός για το μέλλον της Παλαιστίνης όσο και η τραγωδία της Γάζας.
Η Μπουλ επικεντρώνεται στον «εσωτερικό ρατσισμό» στο Ισραήλ, άμεσα συνδεόμενο με την ηγεμονία των σιωνιστών «ελίτ» της άκρας δεξιάς. Μια κομβική συνέπεια υπήρξε η περιφερειοποίηση και περιθωριοποίηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ, υποταγμένης σε «αναγκαστική εξάρτηση» από την δυτικοποιημένη Δυτική Ιερουσαλήμ. Η συγγραφέας δείχνει πως η ανατολική Ιερουσαλήμ δεν υπάρχει παρά ως «ένα τοπίο σιδήρου και πλήρους καταστροφής», με μια αντιπαράθεση ζωνών υπερ-κατοικημένων και ολοκληρωτικά εγκαταλειμμένων. Οι Παλαιστίνιοι που ζουν σε αυτές τις ζώνες δεν βλέπονται και δεν αντιμετωπίζονται ως πολίτες.
Μπέϊτ Λαχία –η φρικιαστική λεπτομέρεια.
Η κατάσταση χειροτέρεψε από το 2004 και την όρθωση του Τείχους –που εμπόδισε την καθημερινή κίνηση των Παλαιστινίων που ζουν στις κατεχόμενες περιοχές και των Παλαιστινίων της Ιερουσαλήμ. ΄Ηταν ένα πρόσθετο ρήγμα, με τα τμήματα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ απομονωμένα από την άλλη πλευρά του Τείχους και με πολλούς ανθρώπους να ζουν πλέον σε μια κυριολεκτικά αδέσποτη γη (no man’s land).Ελάχιστοι άνθρωποι στην «φιλελεύθερη και δημοκρατική» Δύση μπορούν να καταλάβουν την σημαίνει αυτό στην πράξη.
Οι Παλαιστίνιοι της Ανατολικής Ιερουσαλήμ δεν έχουν την ισραηλινή υπηκοότητα. Οι περισσότεροι έχουν διαβατήρια Ιορδανίας. Ωστόσο σήμερα, ακόμη και οι Παλαιστίνιοι που έχουν ισραηλινά διαβατήρια τελούν σε εξέγερση –στις περισσότερες περιπτώσεις στις πιο φτωχές πόλεις, στο κέντρο της χώρας. Οι νέες γενεές απλά δεν έχουν κανένα λόγο να πιστεύουν ότι υπάρχει γι’ αυτές χώρος στο Ισραήλ.
΄Οσο για τους κοσμικούς αριστερούς Ισραηλινούς, αυτοί έχουν «εξουδετερωθεί» και δεν διαθέτουν την παραμικρή πολιτική επιρροή, γιατί ήσαν ανίκανοι να ενσωματώσουν τις εργαζόμενες τάξεις, οι οποίες, με την σειρά τους, κερδήθηκαν από τους σκληρούς θρησκευτικούς εξτρεμιστές.
Το συμπέρασμα της συγγραφέως, εκφραζόμενης με ακραία διπλωματική γλώσσα, (είμαστε βέβαια στην Γαλλία) είναι αναπόφευκτο: Το κράτος του Ισραήλ είναι ολοένα περισσότερο εβραϊκό και συνεχώς και λιγότερο δημοκρατικό, ένα καθεστώς σιωνιστικό στην πραγματικότητα. Η Μπουλ πιστεύει ότι θα ήταν δυνατό να ανοικοδομηθεί η σχέση της εβραϊκής εθνικής ταυτότητας και της δημοκρατίας με την ενσωμάτωση των δικαιωμάτων των παλαιστινιακών μειονοτήτων.
Λυπούμαι, αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, όπως το δείχνει παραστατικά η σημερινή τραγωδία.
Η οδός της οδύνης (La Via Dolorosa) συνεχίζεται μπροστά στα φρικιασμένα μάτια μας. Φανταστείτε μόνο το επίπεδο υστερίας της διαγαλαξιακής Δύσης εάν η Ρωσία και η Κίνα βομβάρδιζαν, με οβίδες, βόμβες και πυραύλους, παιδιά σε κατοικημένες ζώνες. Δεν εκπλήσσει ότι η Αυτοκρατορία του χάους –και του ψεύδους- που περνιέται για μια «φιλελεύθερη δημοκρατία» μόλο που επιτρέπει το σιωνιστικό δολοφονικό πρόγραμμα, φλερτάρει σταθερά με τον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας.
*Σημ. Μτφρ: Καταβλήθηκε προσπάθεια άμβλυνσης της οξύτητας των εκφράσεων και των προσωπικών χαρακτηρισμών, σε εκρήξεις πένας προφανώς κινουμένης σε κατάσταση ασυγκράτητης αγανάκτησης, δημοσιογράφου διεθνούς εγκυρότητας, που συνήθως φροντίζει να μην ζημιώσει το ευρύτατο παγκόσμιο δίκτυο υψηλών αποκλειστικών πηγών του. Παράλληλη ήταν η προσπάθεια να μη θιγεί το περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά του άρθρου.