Από: liberal.gr - Νίκος Μελέτης
Η πορεία αυτή έχει χαραχθεί εδώ και καιρό και αποτελεί ίσως την μοναδική διέξοδο για τον τούρκο ηγέτη ο οποίος όπως όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες της Μέσης Ανατολής δεν μπορεί να φαντασθεί τον εαυτό του στην αντιπολίτευση ή στην… σύνταξη. Έτσι μετά το αφήγημα της «νέας Τουρκίας» που θα… εγκαινιάσει ο ίδιος το 2023 στα 100 χρόνια από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, ο Τ.Ερντογάν αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να πείσει τον τουρκικό λαό είτε με το καλό είτε όχι, ότι ο ηγέτης του είναι πάνω από ψήφους, πάνω από εκλογές πάνω από ιδεολογίες γιατί έχει προορισμό να ηγηθεί της Ummah..
Η κλιμάκωση της έντασης στη Γάζα, για την οποία η ευθύνη βαραίνει την Χαμάς αλλά δυστυχώς για μια ακόμη φορά βρέθηκαν να αλληλοϋποστηρίζονται τελικά οι ακραίοι και των δυο πλευρών ,που χωρίς την σύγκρουση χάνουν τον λόγο ύπαρξης τους, φαντάζει σαν η μεγάλη ευκαιρία για τον κ.Ερντογάν για να αναδείξει αυτόν τον ρόλο που διεκδικεί.
Όμως όλο και περισσότερο απευθύνεται με αυτή τη ρητορική και αυτό το όραμα, όχι στους κοσμικούς ψηφοφόρους της Τουρκίας, ούτε στους μετριοπαθείς μουσουλμάνους της ευρύτερης περιοχής. Το αντι- ισραηλινό μένος, που φυσικά εκλαμβάνεται από το ακροατήριο του, ως καθαρός αντισημιτισμός, απευθύνεται σε μουσουλμάνους από την Νοτιοανατολική Ασία, μέχρι τη Μ. Ανατολή, την Αφρική, την Ευρώπη αλλά και την ίδια την Αμερική. Και το σύνθημα «Να απελευθερώσουμε την Ιερουσαλήμ», «Τιμωρία στους Ισραηλινούς που σκοτώνουν μικρά παιδιά» και η ταυτόχρονη στήριξη με κάθε τρόπο της Χαμάς διαμορφώνουν ένα εντελώς διαφορετικό κλίμα από αυτό που θέλει να παρουσιάσει.
Και τελικά τόσο ο ίδιος όσο και η Τουρκία μετατρέπεται στον καταλύτη που ριζοσπαστικοποιεί το μουσουλμανικό στοιχείο οριζοντίως πέραν των κρατικών συνόρων, κάτι που τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο όχι μόνο για τους γείτονες του, ούτε μόνο για τις άλλες μουσουλμανικές και αραβικές χώρες. Αλλά γίνεται επικίνδυνος και για την Δύση, καθώς δείχνει ότι αδίστακτα εργαλειοποιεί πότε τους πρόσφυγες, πότε το Ισλάμ ,για την επιδίωξη όχι μόνο εθνικών αλλά κυρίως προσωπικών στόχων.
Ο κ.Ερντογάν σε αυτό τον «κατήφορο» δεν αντιλαμβάνεται πλέον ότι δεν είναι όλοι διατεθειμένοι και πρόθυμοι να αποδεχθούν το πλαίσιο που θέλει να επιβάλει η Τουρκία.
Σε λίγες εβδομάδες μόνο, είναι η Ευρώπη που ανησυχεί για την πορεία που έχει πάρει η τουρκική ηγεσία, είναι οι αραβικές χώρες και οι χώρες του Κόλπου που αντιμετωπίζουν με εξαιρετική δυσπιστία και εχθρότητα τον Τ.Ερντογάν, είναι ακόμη και το Ιράν που έχει αντιληφθεί την αναξιοπιστία του τούρκου προέδρου.
Και κυρίως είναι η Ουάσιγκτον που στέλνει καθημερινά το μήνυμα ότι το ανατολίτικο παζάρι που με ευκολία έκανε ο κ.Ερντογάν άλλοτε με τον Μ.Ομπάμα αλλά ακόμη περισσότερο με τον Ντ.Τραμπ δεν θα έχει πια θέση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Την μια ημέρα ο Ερντογάν κατηγόρησε τον Μπάιντεν ότι βάφει τα χέρια του με αίμα επειδή δεν συντάχθηκε με τις επιλογές του ίδιου εναντίον του Ισραήλ. Την επομένη ημέρα όμως, στις 18 Μαΐου, οι Αμερικανοί του έστειλαν δυο ηχηρά μηνύματα.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατηγόρησε ευθέως τον Ερντογάν για αντισημιτισμό με ότι σημαίνει αυτό στην ορολογία της αμερικανικής γραφειοκρατίας . Αλλά η πιο επώδυνη αντίδραση ήταν η αποστολή στην Βορειοανατολική Συρία ,στις περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι του YPG (αυτούς που η Τουρκία θεωρεί τρομοκράτες) υψηλόβαθμης αμερικανικής αποστολής.
Μάλιστα με ανάρτηση του στο twitter o Mazloum Abdi γενικός Διοικητής των Δυνάμεων του SDF αποκάλυψε την επίσκεψη αναφέροντας χαρακτηριστικά :
«Μια εποικοδομητική συνάντηση με μια υψηλού επιπέδου αντιπροσωπεία από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ με επικεφαλής τον Βοηθό Γραμματέα κ. Joy Hood, και από τον Λευκό Οίκο, με την κα Zahra Bell, Διευθύντρια του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας για τη Συρία και το Ιράκ. Τονίστηκε ότι οι διεθνείς δυνάμεις συνασπισμού θα παραμείνουν στην περιοχή για να επιτύχουν πλήρη νίκη επί του ISIS και να υποστηρίξουν τη σταθερότητα και να ενδυναμώσουν την Αυτόνομη Διοίκηση». Η ίδια αντιπροσωπεία επισκέφθηκε και την Αυτόνομη Κυβέρνηση του Ιρακινού Κουρδιστάν που συζήτησε εκτός των άλλων την ενότητα των κουρδικών δυνάμεων ώστε να παίξουν ρόλο στην επομένη μέρα στη Συρία…
Τα θέματα αυτά και κυρίως το ενδεχόμενο οι κουρδικές δυνάμεις που συμμετέχουν σήμερα στο SDF και ταυτοχρόνως ελέγχουν μια μεγάλη περιοχή στη βορειοανατολική Συρία που συνορεύει και με την Τουρκία, να έχουν λόγο στην επομένη ημέρα της Συρίας και να διεκδικήσουν ένα είδος αυτονομίας όπως οι ομοεθνείς τους στο Ιράκ προκαλεί πανικό και υστερία στην Αγκυρα. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι Κούρδοι, θεωρούνται στρατηγικοί εταίροι των Αμερικανών και έχουν την πλήρη στήριξη της Ουάσιγκτον.
Τα ζητήματα όπως οι S400, ο αποκλεισμός από το πρόγραμμα F35, οι κυρώσεις και η απειλή νέων κυρώσεων βάσει της νομοθεσίας CAATSA, η απρόσκοπτη συνέχιση της διαμονής του Φ.Γκιουλέν στην Πενσυλβάνια, υπενθυμίζουν στην τουρκική ηγεσία ποιος έχει το πάνω χέρι...
Και σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η στρατηγική συνεργασία με την χώρα μας, η αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης ,η αναμενόμενη ανανέωση και αναβάθμιση της Συμφωνίας στρατιωτικής συνεργασίας , η στρατιωτική συνεργασία των ΗΠΑ και με την Κύπρο, είναι μηνύματα που η Τουρκία δεν μπορεί να παραβλέψει.
Το κλίμα κάθε άλλο παρά θα είναι καλό στην επικείμενη συνάντηση Μπαϊντεν-Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες στις 14 Ιουνίου. Όπου μετά από μερικούς μήνες «ξεροτηγάνισμα» του Ερντογάν, ο Αμερικανός πρόεδρος του τηλεφώνησε για πρώτη φορά μόλις στις 23 Απριλίου και όλους αυτούς τους μήνες ,θέλει να του δώσει το μήνυμα ότι η αποκατάσταση των σχέσεων θα γίνει απολύτως με τους δικούς του όρους και όχι με εκείνους της Τουρκίας.
Κάτι που δεν αντέχει εύκολα ο Ταγίπ Ερντογάν και είναι ακόμη πιο δύσκολο να το παρουσιάσει έστω και με περιτύλιγμα στην εσωτερική κοινή γνώμη, στους οπαδούς του που προσπαθεί να τους πείσει ότι πλέον συνομιλεί ισότιμα με τους άλλους δυο τρεις ισχυρούς ηγέτες του κόσμου..