Του Ζαχαρία Μυτιληνιού
Τα κράτη είναι σαν τις ρόδες, όλα έχουν έναν σκοπό αλλά δεν φτάνει αυτό, όσο ευγενείς και αν είναι ο σκοπός, όσο και αν οι τεχνίτες έχουν φτιάξει μια άσφαλτο γυαλί. Χρειάζεται και ο καλός χειριστής που να ξέρει να την ζυγίζει, να την κουμαντάρει και να ξέρει που βρίσκεται, να έχει χαρτογραφήσει τις κακοτοπιές και κυρίως να ξέρει που πηγαίνει.
Η χώρα μας τώρα δεν ξεκίνησε χθες το μοναπάτι της, όμως σίγουρα τελευταία αναγκάζεται να ψάξει τον προορισμό της. Για δεκαετίες - αν όχι εκατονταετίες - όλοι μας ΣΚΑΒΑΜΕ ΛΑΚΟΥΣ στο μονοπάτι αυτό. Τώρα όμως οφείλουμε να πέσουμε με τα μούτρα και να στρώσουμε την άσφαλτο, αν δεν θέλουμε να μπουν άλλες ρόδες στον όμορφο δρόμο μας.
Η Τουρκία χτίζει σταθερό τα μονοπάτια της, ακόμα και μέσα από τον κυκεώνα προβλημάτων που αν είχαν τύχει σε εμάς θα ψάχναμε να βρούμε ποιος δεν έχει αυτοκτονήσει, κρατά σταθερό το τιμόνι και ακολουθεί πιστά το σχέδιο για τον τελικό της προορισμό.
Οι χρονικές και γεωπολιτικές συγκυρίες ΑΥΤΗ τη στιγμή μας ευνοούν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να κατεβάσουμε και τα παντελόνια μας στις ξένες δυνάμεις. Το κάναμε και στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν και αποδείχθηκε ολέθριο για την κοινωνία αλλά και τη δημοκρατία. Και στο όνομα του ιού σήμερα η έννοια δημοκρατία βρίσκεται υπό απόλυτη αμφισβήτηση. Μέσα σε μια ρουλέτα παγκόσμιων εξελίξεων που κανείς δεν ξέρει που θα κάτσει η μπίλια εμείς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την ίδια μας την ιστορία. Όλοι έχουν διπλή απειλή (υγειονομική και οικονομική) εμείς έχουν τετραπλή (επιπλέον συστημική και πολεμική).
Διαμορφώνεται ένα περιβάλλον που δεν ξέρει κανείς αν οι "φίλοι μας" Γάλλοι, Αμερικάνοι, Αιγύπτιοι, Ισραηλινοί αύριο θα εξακολουθούν να είναι μαζί μας, τι ακριβώς εννοούν με αυτό το "μαζί μας" και κυρίως πόσο εύκολα μπορούν να γυρίσουν εναντίον μας.
Συνεπώς σε αυτό το αβέβαιο περιβάλλον πολύ καλή λύση είναι τα εξοπλιστικά όμως τίποτα δεν αξίζουν αν πρώτα δεν βρεθεί κοινή πολιτική στα θέματα της ΑΟΖ, της υφαλοκρηπίδας, των ΕΧΥ και του FIR. Συμφωνία των κομμάτων σε ποσοστό άνω του 70% που μπορεί σχετικά εύκολα να γίνει και να καθοριστούν οι πραγματικές κόκκινες γραμμές που δεν θα έχει κανένας δικαίωμα να τις παραβιάσει.
Προσωπικά θα πρότεινα οι κόκκινες γραμμές της χώρας να αποτελούσαν και αντικείμενο του ιδίου του συντάγματος και όχι νομοθετικής πρωτοβουλίας μιας κυβέρνησης που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι.
Κόκκινες γραμμές για τις οποίες το έθνος αν έρθει αυτή η μαύρη ώρα θα έχει ενημερωθεί και θα δώσει εις γνώσιν του ακόμα και το αίμα του, όπως άλλωστε έχει κάνει όλες τις φορές που κλήθηκε να υπερασπιστεί τα ευλογημένα χώματα της πατρίδας μας και όλες τις φορές όπως πολύ σωστά λένε οι Τούρκοι να μεγαλώνει συνεχώς και όπως συνήθως να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στον διακαή μας πόθο. Την Κωνσταντινούπολη!