Κυριακή του Πάσχα 1997. Βρίσκομαι σε χωριό της Κύπρου δίπλα στα Κατεχόμενα. Γλέντι τρικούβερτο, κυπριακά κοντοσούβλια, φλαούνες, τραγούδια της τάβλας. Η γριά μάνα του οικοδεσπότη εγκλωβίστηκε κατά την εισβολή του 1974 στο χωριό της στα Κατεχόμενα και μπόρεσε να διαφύγει δύο χρόνια μετά.
Τη ρωτάω: "Γιαγιά, πώς ήταν η τουρκοκρατία;" Συγκλονιστική απάντηση: "Παιδάκι μου μπαίναν οι τούρκισσες στο σπίτι μας χωρίς να ρωτήσουν, μαγείρευαν στην κουζίνα μας, έπλεναν τα ρούχα τους στο πλυντήριο, κάθονταν στο καθιστικό μας κι έβλεπαν τηλεόραση".
Αυτά τα ασύλληπτα στα τέλη του 20ού αιώνα. Αφιερωμένο σε όσους διαδίδουν ότι "οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν". Αφιερωμένο στους οπαδούς της "προσφυγής στη Χάγη με ανοιχτή ατζέντα".
Αφιερωμένο στους "ιστορικούς" που προσπαθούν να μας πείσουν τι ωραία ήταν η "πολυπολιτισμική οθωμανική αυτοκρατορία". Αφιερωμένο στους υποστηρικτές της "διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας". Εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο φυσικά.
Μελέτης Η. Μελετόπουλος