Έχοντας βγει νικηφόρες από τον πόλεμο του 1967,οι κατοχικές αρχές, ανακοίνωσαν: «Η Ενωμένη Ιερουσαλήμ είναι η αιώνια πρωτεύουσα του Ισραήλ».
Στη συνέχεια, οι αραβικές χώρες, ακολουθούμενες από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και την Αυτόνομη Αρχή, που συμμετείχε στην κατάργηση του παλαιστινιακού ζητήματος μετά τα αποτελέσματα των Συμφωνιών του Όσλο, έσπευσαν στην επιλογή των δύο κρατών με τη μονομερή δήλωση ότι «η Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του κράτους της Παλαιστίνης», μιαν επιλογή που έγινε περίγελος των Ισραηλινών Σιωνιστών πεπεισμένων για την νομιμοφροσύνη του αραβικού σιωνισμού σε αυτούς και την εχθρότητά του προς την Παλαιστίνη.
Στην πραγματικότητα, και οι δύο προτάσεις προκαλούν την ειρωνεία. Η μοίρα του δεύτερου είναι γνωστή εκ των προτέρων, δεν αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο με αυτό.
Όσο για την ανακοίνωση να γίνει η ενωμένη Ιερουσαλήμ η αιώνια πρωτεύουσα του Ισραήλ, βασίζεται στην ιδέα ότι η ιστορία έχει σταματήσει προτού η ισραηλινή θωρακιστεί με τον αραβικό σιωνισμό, όπου δεν θα υπήρχε ελπίδα σωτηρίας ούτε για την Παλαιστίνη ούτε για οποιονδήποτε Άραβα που θα την υποστήριζε. Φυσικά, αυτή η υπόθεση απέτυχε και, σήμερα, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο του 1973, τίθεται σοβαρά σε συζήτηση η εξαφάνιση της ίδιας της σιωνιστικής οντότητας. Μια υπόθεση που ήταν ο κρυφός εφιάλτης του πατέρα/ιδρυτή του Ισραήλ, Ντέιβιντ Μπεν Γκουριόν, αν αναφερθούμε σε αυτά που εκμυστηρεύτηκε σε αυτό το θέμα.
Ως υπενθύμιση, είναι γνωστό ότι η σιωνιστική οντότητα έχει τρεις πατέρες: τον Χαίμ Βάϊζμαν, τον Νταβίντ Μπεν Γκουριόν και τον Ναούμ Γκόλντμαν Ο πρώτος απέσπασε τη Διακήρυξη Μπάλφουρ, ( υπόσχεση εγκατάστασης των Εβραίων στην Παλαιστίνη), ο δεύτερος πραγματοποίησε στρατιωτική επιχείρηση επί τόπου και διέταξε τις απελάσεις και τις σφαγές των Παλαιστινίων, ο τρίτος οργάνωσε τις εκστρατείες υποστήριξης των εποίκων, συγκέντρωσε κεφάλαια και έπλεξε δίκτυο διεθνών σχέσεων. Ο Βάϊζμαν μισούσε τον Μπεν Γκουριόν και τον χλεύαζε αλαζονικά, ενώ ο Γκόλντμαν και ο Μπεν Γκουριόν έγιναν τόσο στενοί φίλοι που ο Nαούμ μπορούσε να τολμά να κάνει ερωτήσεις στον Νταβίντ που κανένας σιωνιστής ηγέτης δεν θα τολμούσε να ααποπειραθεί.
Στο βιβλίο του« Le paradoxe juif » («Το εβραϊκό παράδοξο» ) Editions Stock,1976], ο Γκόλντμαν αφηγείται τις λεπτομέρειες μιας συνομιλίας που πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του Μπεν Γκουριόν το 1956 και δεν έπρεπε να ακουστεί ούτε από τη σύζυγό του, Paula Munweis. Αυτά τα λόγια είναι φορτωμένα με μια επικίνδυνη ομολογία που εμπιστεύθηκε σε φίλο άξιο εμπιστοσύνης. Πράγματι, ο Γκόλντμαν γράφει:
« Εκείνο το βράδυ, μια όμορφη καλοκαιρινή νύχτα, είχαμε μιαν ανοιχτή συζήτηση για το αραβικό πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω την αισιοδοξία σου, μου λέει ο Μπεν Γκουριόν. Γιατί οι 'Άραβες να κάνουν ειρήνη; Αν ήμουν Άραβας ηγέτης, δεν θα υπέγραφα ποτέ με το Ισραήλ. Είναι φυσιολογικό: πήραμε τη χώρα τους. Φυσικά, ο Θεός μας το υποσχέθηκε, αλλά πώς μπορούν να ενδιαφέρονται για αυτό; Ο Θεός μας δεν είναι δικός τους. Είμαστε από το Ισραήλ, είναι αλήθεια, αλλά έχουν περάσει από τότε δύο χιλιάδες χρόνια: πώς τους επηρεάζει αυτό; Υπήρξε ο αντισημιτισμός, οι Ναζί, ο Χίτλερ, το Άουσβιτς, αλλά ήταν δικό τους λάθος; Βλέπουν μόνο ένα πράγμα: ήρθαμε και κλέψαμε τη χώρα τους. Γιατί να το δεχτούν; ».
Παραδοχή του επιπέδου ενός «άκρως απόρρητου κρατικού μυστικού», για τον πολύ σοβαρό λόγο ότι κατεδαφίζει τα θεμέλια της πίστης στην οποία βασίζεται το έργο του «εθνικού καταφυγίου» για τους Εβραίους, σύμφωνα με την υπόσχεση που διακήρυξε ο Λόρδος Balfour το 1917. Και όπως για την Paula, οι ανώτεροι ισραηλινοί αξιωματούχοι δεν πρέπει να το ακούσουν, αφού δικαιολογεί την απόλυτη απόρριψη της σιωνιστικής οντότητας από τους Παλαιστινίους, παραδέχεται την νομιμότητα σε όποιον αντιστέκεται σε αυτήν και υπονομεύει την προπαγάνδα της αδειάζοντας την από το περιεχόμενό της.
Μια παραδοχή που σημαίνει επίσης ότι ο Μπεν Γκουριόν αμφέβαλε για την ικανότητα του αραβικού σιωνισμού να μεταβιβάσει με βιώσιμο τρόπο την εξωμοσία του στις μελλοντικές γενιές, ειδικά καθώς ευφραινόταν με την υποστήριξή που του έδειχναν στο εξωτερικό σε όλη τη Βρετανία και τη Γαλλία, υποστήριξη αδιανόητη για κάθε λογικό άνθρωπο καθώς και για σιωνιστές ονειροπόλους.
Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι κρύβει το μέλλον. Ποιος ξέρει; Ίσως έρθει η μέρα που οι νέες γενιές θα εξεγερθούν εναντίον των εξωμοτών και θα αποκαταστήσουν τον σεβασμό που οφείλεται στους πιστούς πατριώτες που διώκονται από τον εν λόγω Αραβικό Σιωνισμό. Ο κόσμος θα γυρίσει ανάποδα και το σιωνιστικό όνειρο θα γίνει εφιάλτης για τους σχεδιαστές και τους οπαδούς του.
Επιπλέον, ο Μπεν Γκουριόν ήταν βαθιά πεπεισμένος ότι η εποχή της εξαιρετικής ευημερίας δεν θα διαρκούσε, καθώς βασιζόταν στη συνενοχή των περισσότερων συγγενών του θύματος με τους βασανιστές του. Ως αποτέλεσμα, ήταν εξίσου πεπεισμένος ότι η ισραηλινή οντότητα κινδύνευε να εξαφανιστεί. Ήταν στη λογική των πραγμάτων και ο Γκόλντμαν περιγράφει με ακρίβεια την ψυχολογία του φίλου του και αναφέρει αυτές τις λέξεις:
Σύντομα
θα γίνω εβδομήντα χρονών. Λοιπόν, Nαούμ,
θα με ρωτούσες αν θα πεθάνω και θα ταφώ
σε εβραϊκό κράτος θα πω ναι: σε δέκα
χρόνια, σε δεκαπέντε χρόνια, πιστεύω
ότι θα υπάρχει ακόμα ένα εβραϊκό κράτος.
Αλλά αν με ρωτήσεις αν ο γιος μου ο Έιμος,
ο οποίος θα γίνει πενήντα στο τέλος του
έτους, έχει πιθανότητες να πεθάνει και
να ταφεί σε εβραϊκό κράτος, θα σου
απαντήσω: πενήντα τοις εκατό.
Αλλά
τελικά, τον διέκοψα, πώς μπορείς να
κοιμηθείς με την ιδέα μιας τέτοιας
προοπτικής ενώ είσε πρωθυπουργός του
Ισραήλ;
«Ποιος
λέει ότι κοιμάμαι;» απάντησε απλά. .
Ο Γκόλντμαν είπε ότι ήταν «απογοητευμένος από αυτή την απαισιοδοξία. Επιπλέον, προσπάθησε να εξηγήσει τον λόγο της κατάφωρης αντίφασης μεταξύ της λογικής του Μπεν Γκουριόν και της συμπεριφοράς του που βασίζεται στη στρατιωτική δύναμη και μόνο στη στρατιωτική δύναμη. Η ανάλυση αξίζει προσοχής επειδή ανοίγει τη δυνατότητα πολλών συγκρίσεων:
« Το επιθετικό του πείσμα, και η ανικανότητα να κάνει παραχωρήσεις, τον εμπόδισε να ακολουθήσει τις συμβουλές της νοημοσύνης του. Η καλύτερη απόδειξη αυτού είναι ότι, μόλις απομακρύνθηκε από την εξουσία, η νοημοσύνη ανέκτησε τα δικαιώματά της· Έγινε μάλιστα «Γκολντμανιστής», δηλώνοντας ότι πρέπει να επιστραφούν όλα τα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη (, Σημ: εκτός από την Ιερουσαλήμ) .
Εκτός από την Ιερουσαλήμ!; Τι στείρα αποδεδειγμένη προσέγγιση στα γεγονότα! Ωστόσο, ο Ben Gurion περίμενε το χειρότερο για την οντότητα που βοήθησε να δημιουργηθεί και αναγνώρισε, μέσα σε αυτήν, το δικαίωμα των Παλαιστινίων σε ολόκληρη τη χώρα τους. Αλλά ήταν γιος και αιχμάλωτος του ρατσιστικού ενστίκτου του Ισραηλινού ατόμου. Από αυτή την άποψη, ο Goldmann θα ρίξει ένα ενδιαφέρον φως:
"Κάποτε
του
είπα, "Κατάφερες να κάνεις κάτι που
μόνο ο Καλός Θεός έχει κάνει πριν από
εσένα. Όχι μόνο δημιούργησες το κράτος
του Ισραήλ,
αλλά διαμόρφωσες τον νέο Ισραηλινό
Εβραίο με την δική σου εικόνα.
Λοιπόν,
αυτό δεν είναι κακό, έτσι δεν είναι;
αναφώνησε.
Περίμενε
λίγο, απάντησα. Δεν είμαι σίγουρος ότι
ο Καλός Θεός ήταν τόσο επιτυχημένος στη
δημιουργία του ανθρώπου, οπότε δεν είμαι
σίγουρος ότι κατάφερες να δημιουργήσεις
το Ισραηλινό»
Αυτή είναι η άποψη του Goldmann και του συνεργάτη του για αυτή την πατρότητα της ατυχίας. Τώρα, αν συγκρίναμε τα παιδιά και τα εγγόνια με αυτόν που τα μοντελοποιούσε στην εικόνα του, θα βρίσκαμε ότι απέχουν πολύ από το να έχουν κληρονομήσει τη νοημοσύνη του, ακόμα και αν δεν ακολουθούσε πάντα αυτό που του υπαγόρευε. Από την άλλη, έμαθαν τα μαθήματά του διαπράττοντας τη μία σφαγή μετά την άλλη στον βασανισμένο και καταπιεσμένη παλαιστινιακό λαό, μουσουλμάνο ή πιστό στον Σύρο-Παλαιστίνιο Χριστό.
Ως εκ τούτου, βλέπουμε μια τρομερή τραγωδία, καθώς τα κράτη ψεύδονται, καθυστερούν και υποστηρίζουν σιωπηρά τον ισραηλινό ρατσισμό, ξεκινώντας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις κυβερνήσεις του καταραμένου αραβικού σιωνισμού.
Αλλά το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης είναι σίγουρο, όπως προέβλεψε ο Μπεν Γκουριόν: πενήντα τοις εκατό, ή λιγότερο, πολύ λιγότερο...
Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, ο Nahum Goldmann προσπάθησε να ανοίξει μια νέα σελίδα ενεργώντας με τέτοιο τρόπο ώστε η σιωνιστική οντότητα να αποσυντεθεί με το χαμηλότερο δυνατό ανθρώπινο κόστος. Για να γίνει αυτό, προσπάθησε να σώσει την ιδέα ενός ειρηνικού οικισμού και άνοιξε τις πόρτες της Ευρώπης στην PLO μέσω των μαθητών του, όπως ο Αυστριακός Bruno Kreisky, ο Γερμανός Willy Brandt, ο Γάλλος Pierre Mendès France, κλπ. Και στις 3 Ιουλίου 1982, ενώ η Βηρυτός ήταν υπό πολιορκία, εξέδωσε μια δήλωση με τον Μέντες Γαλλίας και τον Φίλιπ Κλούτζνικ καλώντας το Ισραήλ να άρει την πολιορκία για να διευκολύνει τις διαπραγματεύσεις με την PLO. Στην πραγματικότητα, δεν σεβόταν τους Ισραηλινούς διπλωμάτες και τους έβλεπε ως πηγή κινδύνου για τους Εβραίους του κόσμου.
Σήμερα, ο παλαιστινιακός λαός μάχεται με απερίγραπτο θάρρος και ακλόνητη αποφασιστικότητα, και πράγματι, οι διαδοχικές γενιές τους δεν ενέδωσαν και βασίζονται στον εαυτό τους. Αρκεί να υποστηρίζεται από τους πιστούς συμμάχους του για να πάει προς τη νίκη στην Ιερουσαλήμ και την υπόλοιπη Παλαιστίνη από το ποτάμι στη θάλασσα.
Χασάν Χαμαντέ Λιβανέζος συγγραφέας και ερευνητής 18/05/2021
Πηγή: Al-Akhbar (Λίβανος) https://al-akhbar.com/Palestine/306151