Δεν θα επεκταθώ σε πολύπλοκα νομικά ζητήματα αλλά θα προσπαθήσω με απλό λόγο να εκθέσω γιατί επιλέγει αυτήν την στιγμή να ανοίξει το μειονοτικό, ποια διεθνολογικά επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσει έναντι των δικών μας επιχειρημάτων, καθώς και ποια πρέπει να είναι τα δικά μας ολοκληρωμένα επιχειρήματα:
ΣΥΝΘΗΚΗ ΛΩΖΑΝΗΣ & ΣΥΜΒΑΣΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ
Μέχρι σήμερα, η Ελλάδα αναγνωρίζει θρησκευτική, Μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη όπως αναγράφεται και έχει συμφωνηθεί από όλες τις πλευρές στην Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, και από την Τουρκία, οποία έθεσε τα όρια του σύγχρονου Τουρκικού κράτους και τερμάτισε τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919-1922.
Η «Σύμβαση Περί ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών» υπογράφηκε στην Λωζάνη της Ελβετίας στις 30 Ιανουαρίου 1923, έξι μήνες πριν να συνομολογηθεί η Συνθήκη της Λωζάνης από εκπροσώπους των κυβερνήσεων του Βασιλείου της Ελλάδας και της Τουρκίας (της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης) και συγκεκριμένα εκ μέρους της Ελλάδας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η σύμβαση επικυρώθηκε από την τουρκική κυβέρνηση στις 23 Αυγούστου 1923 και από την ελληνική κυβέρνηση στις 25 Αυγούστου του 1923, μετά τη σύναψη της Συνθήκης της Λωζάνης. Η συμφωνία εγγράφηκε στην σειρά συνθηκών της Κοινωνίας των Εθνών στις 27 Ιανουαρίου 1925.
Η Ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, βασίστηκε στην θρησκευτική ταυτότητα. Αφορούσε περίπου 2 εκατομμύρια άτομα (περίπου 1,5 εκατομμύριο Ελληνορθόδοξους της Ανατολίας, και 500.000 Μουσουλμάνους στην Ελλάδα), το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έγιναν πρόσφυγες, χάνοντας de jure την υπηκοότητα της χώρας που άφηναν πίσω. Ήταν υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεγάλης κλίμακας, η μοναδική στην μέχρι τότε παγκόσμια ιστορία που υπαγορευόταν από διακρατική σύμβαση.
Το Άρθρο 2 της Συμβάσεως εξαιρούσε από την ανταλλαγή τους «Έλληνορθόδοξους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης», και τους «Μουσουλμάνους κατοίκους της Δυτικής Θράκης». Επίσης από την ανταλλαγή εξαιρούταν, σύμφωνα με το Άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης, οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου.
Σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης, «τα νησιά του Αιγαίου Ίμβρος και Τένεδος, που παραμένουν υπό τουρκική κυριαρχία, θα έχουν ειδική διοικητική οργάνωση αποτελούμενη από τοπικά στοιχεία και θα παρέχουν κάθε εγγύηση για το μη μουσουλμανικό ιθαγενή πληθυσμό, στο μέτρο που αφορά την τοπική διοίκηση και την προστασία των προσώπων και της περιουσίας. Η διατήρηση της τάξης, θα διασφαλίζεται από μια αστυνομική δύναμη τα μέλη της οποίας θα προσλαμβάνονται μεταξύ του τοπικού πληθυσμού από την προαναφερθείσα τοπική διοίκηση και θα τοποθετούνται κάτω από τις διαταγές της». Για τα δύο νησιά, είχε προβλεφθεί η θέσπιση καθεστώτος τοπικής αυτονομίας και αυτοδιοίκησης, ως παροχή εγγυήσεων στο γηγενή μη μουσουλμανικό πληθυσμό, ο οποίος εκείνη την εποχή αποτελούσε και τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων των νησιών.
Όσον αφορά τους Μουσουλμάνους της Ελλάδας, σημαντικό είναι ότι μεταξύ της μουσουλμανικής μειονότητας εντάχθηκαν και πολλοί Έλληνες στην καταγωγή Μουσουλμάνοι, από την ελληνική Μακεδονία και την Ήπειρο και πολλοί από αυτούς μιλούσαν ελάχιστα ή πολύ λίγα τουρκικά και κατάγονταν από Έλληνες προσήλυτους στο Ισλάμ. Ομοίως, πολλοί Τούρκοι χριστιανοί από τη βορειοανατολική Ανατολία και Καππαδοκία χαρακτηρίστηκαν επίσης ως Έλληνορθόδοξοι και απελάθηκαν στην Ελλάδα, παρόλο που μίλησαν ελάχιστα ή καθόλου ελληνικά. Αυτές οι ομάδες περιλαμβάνουν τους Καραμανλήδες, οι οποίοι μιλούσαν Καραμανλήδικα τουρκικά. Επειδή η Σύμβαση ταξινομούσε τους Έλληνες και τους Τούρκους σύμφωνα με το θρήσκευμα, αυτοί επίσης απελάθηκαν στην Ελλάδα μαζί με τους ελληνόφωνους Χριστιανούς της Ανατολίας.
Για τον ίδιο λόγο, πολλοί Πόντιοι από την βορειοανατολική Ανατολία και τη περιοχή του Καυκάσου που είχαν μεταστραφεί στο Ισλάμ και υιοθέτησαν την τουρκική γλώσσα και εθνική ταυτότητα θεωρήθηκαν από τη σύμβαση ως Τούρκοι. Ωστόσο, μεγάλος αριθμός Ποντίων ήταν Κρυπτο-Χριστιανοί στην ύστερη Οθωμανική περίοδο, πριν επιστρέψουν στην Ορθοδοξία μετά την κατάληψη του Ερζερούμ και της Αργυρούπολης από τη Ρωσία το 1828, ενώ ενώθηκαν με τους Ρώσους εισβολείς και ακολούθησαν τα στρατεύματα του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού στην Γεωργία και την νότια Ρωσία μετά την απόσυρση του.
Οι ανταλλάξιμοι πληθυσμοί, σύμφωνα με τη σύμβαση ανταλλαγής:
α) θα απέβαλαν την παλιά ιθαγένεια και θα αποκτούσαν την ιθαγένεια της χώρας στην οποία εγκαθίσταντο
β) είχαν δικαίωμα να μεταφέρουν την κινητή τους περιουσία
γ) είχαν δικαίωμα να πάρουν από το κράτος στο οποίο μετανάστευαν ως αποζημίωση περιουσία ίσης αξίας με την ακίνητη περιουσία που εγκατέλειπαν φεύγοντας
δ) θα διευκολύνονταν στην μετακίνησή τους από τη Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής.
Με βάση το άρθρο 11 της Σύμβασης της Λωζάνης ιδρύθηκε η Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Την αποτελούσαν έντεκα μέλη ( 4 Έλληνες, 4 Τούρκοι και 3 μέλη-πολίτες ουδέτερων κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κρατών) με αρμοδιότητα τον καθορισμό του τρόπου μετανάστευσης των πληθυσμών και της εκτίμησης της ακίνητης περιουσίας των ανταλλαξίμων.
ΦΑΙΔΡΑ ΚΑΙ ΣΤΡΕΒΛΑ ΕΠΙΧΙΕΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Οι Τούρκοι ισχυρίζονται χωρίς αιδώ, ότι «οι Τούρκοι της Δυτικής Θράκης κατοικούν στην περιοχή αυτή εδώ και αιώνες. Μετά από διαδοχικές περιόδους υπό ελληνική, ρωμαϊκή και βυζαντινή κυριαρχία, κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς τον 14ο αιώνα και παρέμεινε υπό τον έλεγχό τους μέχρι τον Α ́ Βαλκανικό Πόλεμο του 1912-13, όταν τέσσερα Βαλκανικά κράτη – Μαυροβούνιο, Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία –νίκησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα η τελευταία να χάσει σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά εδάφη της». Προσέξτε την διαστρέβλωση της ιστορίας , όπου με αοριστίες και ηθελημένες στρεβλώσεις επιχειρείται η φαιδρή τεκμηρίωση ότι οι Τούρκοι βρίσκονται στις συγκεκριμένες περιοχές από την εποχή των κλασσικών χρόνων και των Ρωμαϊκών.
Το δεύτερο επιχείρημά τους είναι ότι η Συνθήκη εγγυάται ένα ευρύ φάσμα δικαιωμάτων για τις μειονότητες στην Ελλάδα και την Τουρκία. Τα δικαιώματα αυτά περιλαμβάνουν την ισότητα ενώπιον του νόμου, την ελευθερία της θρησκείας, τη γλωσσική ελευθερία, τα ίσα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και το δικαίωμα να ρυθμίζουν ζητήματα που αφορούν το οικογενειακό δίκαιο ή την προσωπική κατάσταση σύμφωνα με τα έθιμά τους. Η Συνθήκη παρέχει επίσης στις μειονότητες αυτονομία στις θρησκευτικές υποθέσεις και την εκπαίδευσή τους. Ειδικότερα, ορίζει ότι οι μειονότητες «θα έχουν ίσο δικαίωμα να συστήνουν, να διευθύνουν και να ελέγχουν, με δικές τους δαπάνες, φιλανθρωπικά, θρησκευτικά ή και κοινωφελή ιδρύματα, σχολεία και λοιπά εκπαιδευτήρια, με το δικαίωμα να χρησιμοποιούν ελεύθερα τη γλώσσα τους και να ασκούν ελεύθερα τα της θρησκεία τους».
Όμως οι ίδιοι οι Τούρκοι είναι που παραβίασαν κατάφωρα, βίαια με διωγμούς και απελάσεις, με κρατικό σχέδιο, εμμονή και για πολλές δεκαετίες τις προβλέψεις της Συνθήκης.
Συγκεκριμένα:
ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ - ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΙ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 προβλεπόταν η διατήρηση της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, των εννέα Πριγκιποννήσων της Θάλασσας του Μαρμαρά και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου. Οι Τούρκοι όμως δεν σεβάστηκαν την συνθήκη..
Η τουρκική κυβέρνηση προσπάθησε μέσω νομοθεσίας να εξοντώσει οικονομικά την ελληνική μειονότητα. Συγκεκριμένα, το 1942 εκδόθηκε ένα διάγγελμα με την ονομασία Varlik Vergisi, με το οποίο επιβλήθηκε ένας τεράστιος φόρος περιουσίας στις μειονότητες. Η αιτιολογία γι’ αυτή την οικονομική υπερφορολόγηση μόνο των μειονοτήτων ήταν πως έπρεπε να ενισχυθούν οικονομικά οι Τούρκοι πολίτες που είχαν χαμηλό εισόδημα. Την περίοδο από το 1942 έως το 1955, το 15% της κρατικής φορολογίας της Τουρκίας προερχόταν από τους Έλληνες. Επίσης απαγορεύθηκαν διά νόμου (νόμος 2007/1932) για τους Έλληνες πλήθος επαγγελμάτων, με αποτέλεσμα την περίοδο 1932-34 να αναγκαστούν να φύγουν περίπου 15.000 Ελληνικής καταγωγής, και το 1941 έγινε επιστράτευση όλων των ανδρών 18-45 ετών ελληνικής, αρμενικής και εβραϊκής καταγωγής σε τάγματα εργασίας.
Η κατάσταση των Ελλήνων της Πόλης έγινε ακόμη δυσχερέστερη το 1954, λόγω του Κυπριακού Ζητήματος (του αγώνα των Ελληνοκυπρίων για ανεξαρτησία από τους Άγγλους), όπου οξύνθηκε και ο τουρκικός εθνικισμός στην Κύπρο. Αυτό είχε όμως ως αποτέλεσμα να βρεθεί στο στόχαστρο του τουρκικού εθνικισμού και η ελληνική μειονότητα της Τουρκίας.
Το Σεπτέμβριο του 1955 (τη νύκτα 6ης/7ης) πραγματοποιήθηκε μια από τις χειρότερες επιθέσεις των Τούρκων προς τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, όταν οι οπαδοί του Μεντερές έκαψαν πάνω από 3.000 σπίτια και περισσότερα από 4.000 μαγαζιά των Ελλήνων, κατέστρεψαν και λεηλάτησαν 82 ορθόδοξους ναούς, βεβήλωσαν κοιμητήρια και κατέστρεψαν 26 ελληνόφωνα μειονοτικά σχολεία. Καταγράφηκαν 200 βιασμοί και 16 Έλληνες σκοτώθηκαν. Οι Έλληνες της Πόλης έχασαν τις περιουσίες τους και λόγω της βίας και των διωγμών, από τους 100.000 Έλληνες της Κωνσταντινούπολης πολλοί διάλεξαν να έλθουν στην Ελλάδα είτε να μεταναστεύσουν στην Αμερική και στον Καναδά.
Μετά τα «Σεπτεμβριανά», η κυβέρνηση Μεντερές επιχείρησε να αποκρύψει τη συμμετοχή της στα γεγονότα ενοχοποιώντας το αριστερό τουρκικό κίνημα. Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν κι ο Αζίζ Νεσίν. Ενώ η Τουρκική κυβέρνηση υποσχέθηκε στους Έλληνες αποζημιώσεις, στην πραγματικότητα σκλήρυνε ακόμη περισσότερο τη στάση της απέναντί τους, με συλλήψεις και φυλακίσεις εκδοτών Ελληνικών εφημερίδων, δημοσιογράφων και φωτογράφων που κατέγραψαν τα εγκλήματα και με απελάσεις 57 ηγετικών στελεχών της μειονότητας.
ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ 63-64
Οι διωγμοί των Ελλήνων δεν τελείωσαν με τα «Σεπτεμβριανά». Λόγω της νέας υποτροπής του Κυπριακού Ζητήματος την περίοδο 1963-64, απελάθηκαν 12.000 Έλληνες υπήκοοι που ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη και είχαν δικαίωμα παραμονής χωρίς βίζα. Μαζί τους όμως εξαναγκάστηκαν σε φυγή 50.000 περίπου άλλοι Έλληνες της Πόλης τουρκικής υπηκοότητας. Έκλεισαν επίσης 100 επιχειρήσεις Ελλήνων υπηκόων στην Πόλη, αξίας 500 εκατ. δολαρίων.
Η κυβέρνηση του Ισμέτ Ινονού τον Μάρτιο του 1964 έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο της διάλυσης της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, που ήταν έτοιμο από το 1957. Τα προηγούμενα σχέδια αφανισμού παρά την δριμύτητά τους είχαν αποτύχει να εκριζώσουν στην ολότητα τον Ελληνισμό της Πόλης.
Η προσεκτική ανάλυση των δεινών που υπέστη η ελληνορθόδοξη κοινότητα της Κωνσταντινούπολης και των νησιών της Ιμβρου και Τενέδου δείχνει ότι οι ενέργειες αυτές αποτελούν κεντρική κρατική πολιτική, σχεδιασμένη σε στρατηγικό επίπεδο ανεξάρτητα από την πορεία των διακρατικών σχέσεων μεταξύ της Ελλάδος και Τουρκίας, της οποίας η εφαρμογή γίνεται όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι κατάλληλη.
Το 1964 το τουρκικό κράτος με απόφαση 35/27.3.1964 του εθνικού συμβουλίου ασφαλείας έθεσε σε εφαρμογή μια δέσμη μέτρων εκτουρκισμού της Ίμβρου και της Τενέδου, το οποίο περιελάμβανε μαζικές απαλλοτριώσεις καλλιεργήσιμης γης, ίδρυση ανοικτών αγροτικών φυλακών και με ειδική νομοθετική ρύθμιση απαγορεύτηκε η ελληνική εκπαίδευση και όλα τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν και λειτούργησαν ως δημόσια τούρκικα σχολεία. Ως αποτέλεσμα ο κύριος όγκος των μαθητών να μεταναστεύσει στην Κωνσταντινούπολη ή στην Ελλάδα. Το οργανωμένο σχέδιο της Τουρκίας είχε ως αποτέλεσμα τη δραματική μείωση του πληθυσμού της ελληνικής μειονότητας στα δύο νησιά, έτσι ώστε, από 7.500 κατοίκους Ελληνικής καταγωγής το 1960, ο πληθυσμός και στα δύο νησιά σήμερα να είναι το πολύ 600 άτομα (μόνιμοι κάτοικοι) Ελληνικής καταγωγής.
Τον Σεπτέμβριο του 2013 μετά από Τουρκική έγκριση επαναλειτούργησε μετά από 49 χρόνια το Δημοτικό Σχολείο των Αγίων Θεοδώρων με τέσσερεις μαθητές. Την επόμενη όμως χρονιά, το 2014, άνοιξε με δύο από τους αρχικούς μαθητές, καθώς ένας μαθητής επέστρεψε στην Ελλάδα με την οικογένειά του και άλλος ένας εγγράφτηκε σε τουρκικό σχολείο της Κωνσταντινούπολης. Στις 31 Αυγούστου του 2015 έγινε η επίσημη παραλαβή των σχετικών αδειών και το σχολικό έτος 2015-2016 και η Ίμβρος απόκτησε πλήρη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ελληνική εκπαίδευση. 14 παιδιά επανεγκαταστάθηκαν στο νησί, ενώ μετά το άνοιγμα του δημοτικού σχολείου το 2013, επτά βρέφη γεννήθηκαν στην Ίμβρο από νέα ζευγάρια μέχρι τον Οκτώβριο του 2015.
Στη σημερινή εποχή, η αποτελεσματική προστασία των μειονοτήτων αποτελεί υποχρέωση της Τουρκίας έναντι των ίδιων των πολιτών της. Είναι δε και πρόβλεψη των κριτηρίων της Κοπεγχάγης, στα οποία θα πρέπει να προσαρμοσθεί η Τουρκία στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής της πορείας. Σε όλες τις ετήσιες Εκθέσεις Προόδου για την Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επισημαίνει τα υπάρχοντα προβλήματα και αναμένει από την υποψήφια χώρα την αποτελεσματική διευθέτησή τους, επισημαίνοντας (2016) ότι: «Το ψήφισμα του Συμβουλίου της Ευρώπης 1625 (2008) σχετικά με το δικαίωμα ιδιοκτησίας στα νησιά Gökçeada (Ίμβρος) και Bozcaada (Τένεδος), θα πρέπει να εφαρμοστεί πλήρως».
Οι διωγμοί και οι απελάσεις επέφεραν καίριο πλήγμα για τον ελληνισμό της Πόλης, καθώς ο αριθμός των Ελλήνων της Πόλης από 120.000 μειώθηκε σε 90.000 και εκείθεν σε 30.000 σε διάστημα 10 ετών.
Η ΕΠΙ ΜΑΚΡΟΝ ΗΤΤΟΠΑΘΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Θα πρέπει να τονιστεί ότι η αντίδραση των ελληνικών κυβερνήσεων της περιόδου 1964-74 υπήρξε παθητική αν όχι αδιάφορη , που μοιάζει να ήθελε να απαλλαγεί από τους «πονοκεφάλους» ύπαρξης Ελληνικών μειονοτήτων σε γειτονικές και περιφερειακές χώρες, μία αντίληψη που καλλιεργήθηκε και από τους μυωπικούς υποστηρικτές του εσωστρεφούς έθνους-κράτους, μια καταστροφική αρχή που εφαρμόστηκε και (συνεχίζει να εφαρμόζεται) όχι μόνο στην περίπτωση των ελληνορθόδοξων κοινοτήτων της Τουρκίας, αλλά και της Βορείου Ηπείρου, χωρών της Παρευξείνιας Ζώνης, της Γεωργίας, της Ουκρανίας και της Αιγύπτου.
Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥΡΚΟΥ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Την Θεσσαλονίκη και το Διδυμότειχο επισκέφτηκε την Πέμπτη ο υφυπουργός της Τουρκίας, Γιαβούζ Σελίμ Κιράν, προκειμένου να επισκεφθεί το καμένο τέμενος Βαγιαζήτ, και έκανε δηλώσεις για Τουρκική μειονότητα και για το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της που παραβιάζεται. Ήταν αναμενόμενο ότι η Τουρκία θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί την μουσουλμανική μειονότητα για να κατηγορήσει την Ελλάδα ότι δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού στην μειονότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, προβάλλοντας προς την ΕΕ ότι η Ελλάδα δεν τηρεί τις υποχρεώσεις της και ότι η ΕΕ την αδικεί και υποστηρίζει την Ελλάδα.
Όμως κι εδώ διαστρεβλώνει το Διεθνές Δίκαιο, αφού αφενός η μουσουλμανική μειονότητα είναι αναγνωρισμένη ως τέτοια με βάση την «Συνθήκη της Λωζάνης», και η Τουρκία την έχει επικυρώσει και έχει συμφωνήσει για τον χαρακτηρισμό αυτό, αλλά και την «Σύμβαση Περί ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών» που καθορίζει με σαφήνεια ως Μουσουλμανική μειονότητα.
Αφετέρου το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού είναι ατομικό ανθρώπινο δικαίωμα και δεν αναφέρεται σε συλλογικότητες, πόσο μάλλον όταν αυτές οι συλλογικότητες έχουν χαρακτηρισθεί με ισχυρές διεθνείς συνθήκες.
Και φυσικά οι μουσουλμάνοι Έλληνες υπήκοοι είναι σήμερα Ευρωπαίοι πολίτες με ίσα και πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις όπως κάθε Ευρωπαίος πολίτης!