 |
| ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ |
Από: hellasjournal.com - ΝΙΚΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ / Νέα Υόρκη
Ανέκαθεν, (ο Ντενκτάς και) η Τουρκία ακολουθούσαν, ακολουθούν και θα ακολουθούν μια σταθερή στρατηγική: “Το Κυπριακό πρόβλημα θα λυθεί μέσα από τα χρόνια. Το Κυπριακό πρόβλημα θα λυθεί όταν φύγουν οι γενιές που έζησαν το πρόβλημα, όταν θα σβήσει ο καημός και η επιθυμία επιστροφής τους, όταν όλοι και όλα θα είναι ξένα”.
Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους (1983), το άνοιγμα του πρώτου οδοφράγματος του Λήδρα Πάλας (2003), που ίσως λίγοι είχαν καταλάβει την παγίδα που μας έστησαν (για να μας φύγει ο καημός και να γίνουμε “ένα” με τον κατακτητή) και πιο πρόσφατα το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης μου, της Αμμοχώστου (2020) αλλά και η αναφορά σε «δυο κράτη» (2021) είναι μερικές από τις κορυφαίες στρατηγικές κινήσεις της Τουρκίας.
- Κινήσεις που βάζουν τον “πήχη” ψηλά (ως διαπραγματευτικά χαρτιά για να μας ξεζουμίζουν), κρατώντας drawn κι έχοντας πάντα έναν “καπετάνιο” να οδηγεί, κι εμάς να τρέχουμε κάθε φορά να φτάσουμε αυτό τον πήχη με ένα κουπί και δέκα καπετάνιους να κρατάνε χαλασμένη πυξίδα πάνω σε μια τρύπια βάρκα.
Αντί να επιμείνουμε στο πρόβλημα Κατοχής και Εισβολής, το ΔΙΚΑΙΟ μας, το μόνο που έχουμε να επιδείξουμε όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένα όχι, που κομμάτι του έφυγε μαζί με τον αείμνηστο Τάσο, ο οποίος τόλμησε να το πει, να αμυνθεί! Τι είπε ο άνθρωπος, ένα όχι στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας!
Για όλα τα άλλα μόνο «ναι» και σκυφτό κεφάλι!
«Όχι» συνομιλίες χωρίς προετοιμασία (λέγαμε πριν το Κραν Μοντανά). Τελικά πήγαμε όπως να’ ναι κι ότι να’ ναι και ευτυχώς που βρέθηκε ο Κοτζιάς και δεν ξεβρακωθήκαμε. Έφυγε ο Κοτζιάς (ή τον φάγανε;), να’σου και πάλι οι Τούρκοι “καθαροί”, να συνεχίζουν απ’ εκεί που έμειναν αυτοί και όχι απ’ εκεί που πραγματικά έμειναν οι συνομιλίες και η παραδοχή τους για “χρησιμοποίηση των στρατευμάτων τους αν και εφόσον ξανα-χρειαστεί” (ως η “καλή” εγγυήτρια δύναμη).
«Όχι» σύνδεση των υδρογονανθράκων πριν τη λύση (λέγαμε). Μπράβο μας, τους κάναμε και κατάπιαν τη γλώσσα τους! Δεν παιζόμαστε! Όπως το είπαμε, “έγινε”!
«Ναι», κυρώσεις στη Λευκορωσία, κυρώσεις και στην Τουρκία (λέγαμε). Φανταστικά, η Τουρκία κατάλαβε την “βαρβάτη επιστολή” της ΕΕ κι έγινε αρνάκι και η ΕΕ μας σεβάστηκε “επαρκούντως” ισότιμα.
Χωρίς αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν πάμε πουθενά (λέγαμε). Που καταντήσαμε, να πρέπει να λέμε το όνομα μας (το μόνο ίσως που μας απέμεινε). Φοβερό, πολλοι λένε Κύπρος, ψάχνουν Κύπρος (google) και συχνά – δυστυχώς πρέπει να διευκρινίσουν αν είναι η Κυπριακή Δημοκρατία ή το ψευδοκράτος.
Κι ενώ η Τουρκία λεηλάτησε και συνεχίζει να λεηλατεί τη μισή μας πατρίδα και κάθε σπιθαμή της θάλασσας μας (και της Ελλάδας και της Ευρώπης), εμείς, εκεί, να πάμε, να είμαστε φρόνιμοι ωσάν και θα μας βάλει καμιά καλή βαθμολογία ο (διεθνής) «δάσκαλος».
Πόσα να θυμηθώ και πόσα (την ίδια ώρα) θέλω να ξεχάσω!
Και φτάνουμε στο σήμερα. “Όλα καλά” μας λέει ο Πρόεδρος. Εξαίρετος ο Γκουτέρες, μας ξαναλέει ο Πρόεδρος. Για τον ίδιο Γκουτέρες μιλάμε Πρόεδρε; Αυτόν που όφειλε να σεβαστεί (τουλάχιστον) τα δικά του σημεία και να διαολοστείλει τις “προτάσεις” διχοτόμησης ξεκάθαρα (ακόμη και οι ΗΠΑ το έκαναν αμέσως μετά) και όχι απλά με ένα απαθές “δεν έχω εξουσιοδότηση”; Δηλαδή ως την επόμενη φορά θα έχει και εξουσιοδότηση για να συζητήσει για “δυο κράτη”;
- Γι’ αυτόν τον ίδιο Γκουτέρες μιλάμε, που ουδέποτε μας έδωσε μια απάντηση εδώ στη Νέα Υόρκη, αν δηλαδή στην ατζέντα του υπάρχει η λέξη Κυπριακή Δημοκρατία της οποίας το έδαφος κατέχεται με τη βία από τον Τούρκο εισβολέα από το 1974; Αυτόν που “σχίζεται” μέρα και νύκτα για τους πρόσφυγες, χωρίς καμιά αναφορά σε μένα και τους άλλους 199,999 πρόσφυγες συμπατριώτες μας στην Κύπρο;
Δυστυχώς για εμάς, η Τουρκία, με τη βοήθεια τώρα και του Τατάρ (ανέκαθεν και των Άγγλων), ακολουθούν πιστά την πάγια στρατηγική τους. Συγχωρέστε με, ναι, θαυμάζω αυτή τη συνεχή “υπακοή” σε ΜΙΑ γραμμή. “Θαυμασμός”, που δημιουργεί έναν δισβάκτακτο πόνο και θυμό και μια αγωνία κατά πόσο (επιτέλους) όσοι κρατάνε τις τύχες μας έρθουν στο φιλότιμο, ξυπνήσουν ή τουλάχιστον αφήσουν τις τύχες μας σε ανθρώπους που θα παλέψουν για το ΔΙΚΙΟ μας, για να ανατρέψουν όσα μαεστρικά (και με τη δική μας ηττοπάθεια/ανεπάρκεια/έλλειψη κοινής στρατηγικής) έκτισε η Τουρκία.
Δυστυχώς επίσης, η νοοτροπία μας ως λαός βοηθά απίστευτα αυτή τη στρατηγική. Καλοπέραση, ωχαδερφισμός, εσωτερικές διαμάχες, αμάθεια, σκάνδαλα, ανεξέλεκτη διαφθορά, και κυρίως έλλειψη παιδείας και κοινών στόχων αποτελούν τροφή στα καλοστημένα σχέδια της Τουρκίας (αλλά και όσων στο εσωτερικό επιθυμούν να στρέφουν ευλαβικά τα φώτα αλλού για να αποποιηθούν τη διαφθορά τους).
Πρόεδρε, αν θες να παραδειγματιστείς από κάτι, δες τι κάνουν και πώς. Δες πώς άλλαξε – μετατοπίστηκε (“αναβαθμίστηκε” για αυτούς) το θέμα σε “δυο κράτη”. ΜΟΛΙΣ άλλαξε το “καθεστώς” στα κατεχόμενα, η «ατζέντα» τους αναβαθμίστηκε ανάλογα. Scripta manent, και δυστυχώς, η θέση αυτή καταγράφηκε για να μείνει (όπως “έμειναν” και τόσα άλλα μαζί).
Εμείς φανήκαμε ανάξιοι να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά. Η Τουρκία είναι εισβολέας, είναι βιαστής, καταπατεί κάθε ιερό και όσιο, κάθε ελευθερία, κάθε δημοκρατικό δικαίωμα, είναι χίλια κακά μαζί, ένας παγκόσμιος, επικίνδυνος ταραξίας. Όμως (μακάρι να μπορούσα να πω κάτι άλλο), ανάξιοι σε θέματα στρατηγικής δεν είναι (δυστυχώς, δυστυχώς).
Ώρα να το αλλάξεις κι εσύ επαναφέροντας την τάξη και το δίκιο στην ακόμη ζωντανή Κυπριακή Δημοκρατία. Θέλει πολλή δουλειά! Και σίγουρα, όχι σκυφτό κεφάλι. Πέταξε τασάκια (και στους μέσα και στους έξω). Φώναξε να σε ακούσουν (και οι μέσα και οι έξω).
Μια καλή ομιλία στον ΟΗΕ (όπως πέρσι, διαδικτυακά), δεν αρκεί. Μια τέτοια ομιλία πρέπει να γίνει βάση στρατηγικής, να αναπτυχθούν, επανατοποθετηθούν οι στόχοι από την αρχή, να ενημερωθούν οι μέσα και οι έξω από την αρχή, να υποστηριχθούν οι θέσεις εισβολής και κατοχής από την αρχή, να επικοινωνήσεις ασταμάτητα στη δική μας βάση (εισβολή και κατοχή) για να αντισταθμίσει την ακραία «βάση» των «δυο κρατών», του ψευδοκράτους, του παράνομου ανοίγματος της περίκλειστης Αμμοχώστου, κ.ο.κ. Αν δεν φωνάξεις, πώς θα μας ακούσουν.
- Αν δεν τα αναδεικνύουμε όλα αυτά με πείσμα και σταθερότητα, πώς αναμένουμε από τον Γκουτέρες να βγάλει τα ψηφίσματα από το συρτάρι; Αυτός είναι ο πήχης που κρατά ένα άτομο που βιάστηκε στο δικαστήριο, αυτό διεκδικά, το δίκιο, την εξιλέωση, την τιμωρία του βιαστή. Αυτα είναι τα στοιχεία της υπόθεσης. Με ότι άλλο, ο δικαστής κλείνει την υπόθεση.
Θέλουμε καθαρούς παίκτες που δεν θα μπορούν να εκβιαστούν και θα μπορούν να κτίζουν ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ, αναπόσπαστοι (Κυπριακό, διαφθορά, κ.λπ.). Όσοι δεν μπορούν, με την αλλαγή σκυτάλης, πάλι καλό θα προσφέρουν στους συμπατριώτες και τον τόπο μας. Ναι, ακόμη και μια παραίτηση είναι δείγμα ηγετικής ικανότητας.
*Ο Δρ. Νίκος Αντωνιάδης είναι Επίκουρος Καθηγητής Επικοινωνίας, Στρατηγικής & Πολιτικού Μάρκετινγκ στο Πανεπιστήμιο St. John’s της Νέας Υόρκης και Συντάκτης στις εφημερίδες ikypros.com, L.A. Voice και HellasJournal.