Την ήττα του 1922, ακολούθησαν αυτή του 1974 στην Κύπρο, αυτή του 1995 με το casus belli το οποίο δεν μπορέσαμε έκτοτε να αντιμετωπίσουμε, αυτή αμέσως μετά το 1996 με το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου μέσω της ήττας στα Ίμια, αυτή των ερευνών του Oruc Reis αρχικά στη δική μας ΑΟΖ κάτω από την Κρήτη και στη συνέχεια στη δική μας ΑΟΖ στο ΝΑ Αιγαίο και μέχρι φυσικά τις συνεχείς ήττες με την ανοχή της καθημερινής παραβίασης του εναέριου χώρου μας κ.λ.π. Οι Τούρκοι ψαράδες αλωνίζουν ολόκληρο το Αιγαίο και τη Μεσόγειο κι εμείς τους πληρώνουμε και από πάνω για να αγοράζουμε τα ψάρια μας.
Από τα 152 κράτη στον κόσμο που βρέχονται από θάλασσα μόνο η Ελλάδα, η Ιορδανία και η Βοσνία είναι τα μόνα κράτη, τα οποία δεν έχουν επεκτείνει τα χωρικά τους ύδατα στα 12 ν.μ. όπως προβλέπει το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Αν δείτε δε το χάρτη, η Ιορδανία και η Βοσνία δεν έχουν επεκτείνει σε 12 νμ, γιατί δεν μπορούν γεωγραφικά να κάνουν κάτι τέτοιο, ούτε θα είχε νόημα, αλλά η Ελλάδα ως χερσόνησος και με πάνω από 9.000 νησιά γιατί να μην το κάνει; Αυτό είναι μια τεράστια ήττα και ένας παγκόσμιος εξευτελισμός και διεθνής ταπείνωση για μας τους Έλληνες.
Αντίθετα η Τουρκία, παρότι δεν έχει αποδεχτεί το δίκαιο της θάλασσας, εντούτοις έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 νμ και την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα της με βάση τη μέση γραμμή, με όλα τα υπόλοιπα κράτη και μόνο με την Ελλάδα δεν δέχεται την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, εκβιάζοντας ωμά με πόλεμο, αν δεν τα πάρει στην ουσία όλα. Τον οποίο εκβιασμό αποδέχονται σιωπώντας και οι φερόμενοι ως δυτικοί «σύμμαχοί» μας.
Οι Τούρκοι συνεχώς επιβάλλονται όλο και πιο πολύ στη χώρα μας, με αργό μεθοδικό και πάνω απ’ όλα γκεμπελίστικο προπαγανδιστικό τρόπο, ο οποίος μας εξουθενώνει ψυχολογικά. Φτάσαμε δε στο σημείο, να μην διδασκόμαστε εδώ στην Ελλάδα ελληνική ιστορία, να κρύβουμε τα εθνικά μας αισθήματα, την ίδια τη σημαία μας και να καταργούμε ουσιαστικά τις παρελάσεις για να μην εξάρουμε τον εθνικό συναίσθημα, το οποίο δύσκολα στη συνέχεια θα μπορέσει να ελέγξει η εγχώρια ελίτ.
Δεχτήκαμε την εθνική ταπείνωση με την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, προκειμένου να μην συμμαχήσουν τα Σκόπια με την Τουρκία και έρθει ο τουρκικός στρατός στα βόρεια σύνορά μας. Ακυρώθηκε η ΑΟΖ με την Αλβανία γιατί το ζήτησε η Τουρκία, η οποία τελικά έκανε ναύσταθμο στα αλβανικά παράλια, για να μας κυκλώσει από τα δυτικά. Υπογράψαμε ΑΟΖ με μειωμένη επήρεια των νησιών μας με Ιταλία και Αίγυπτο και συμφωνούμε τώρα με τον Αλβανό Ράμα, δίνοντας γην και ύδωρ, να πάμε στη Χάγη για να καθορίσουμε μεταξύ μας ΑΟΖ. Και όλα αυτά τα έκανε και τα κάνει η ελληνική ελίτ, για να περάσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού τον θεωρώντας ως αναπόφευκτο εθνικό ακρωτηριασμό μας από την Τουρκία ως κάτι φυσιολογικό δίκαιο και αναμενόμενο.
Τελικά δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τον υβριδικό πόλεμο που μας κάνουν οι Τούρκοι, με την ανοχή φυσικά, αν όχι την παρότρυνση, της διεθνούς ολιγαρχίας της παγκοσμιοποίησης, αποστέλλοντας λάθρα εδώ εκατοντάδες χιλιάδες ισλαμιστές, διαβρώνοντας το ελληνικό έθνος εκ των έσω, γεγονός που αποδέχονται οι εδώ πολιτικοί παράγοντες, στα πλαίσια του ανωτέρω πνεύματος, ως ενίσχυση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας. Τι να πει κανείς;
Κάτω από την τούρκικη απειλή για στρατιωτική ήττα και εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας, τελικά οι Τούρκοι καταφέρνουν, χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά, αλλά μόνο με την επίδειξη του οπλισμού τους και την απειλή πολέμου, να έχουν παγώσει από φόβο την ελληνική ελίτ, η οποία έχει ήδη αρχίσει να δείχνει έντονα σημεία υποταγής.
Εάν η ελληνική ελίτ, η οποία εξουσιάζει τον ελληνικό λαό, μέσω του τύποις δημοκρατικού πολιτεύματος που έχει εγκαταστήσει στη χώρα, δεν απελευθερωθεί από το άγχος της ενδεχόμενης στρατιωτικής ήττας και επομένως της κατάρρευσης της ίδιας και της απώλειας των προνομίων της, το ελληνικό έθνος δεν πρόκειται ποτέ να «ανθίσει», να αναπτυχθεί, να ευημερήσει και να προοδεύσει. Όσο το μεταδιδόμενο στον λαϊκό κορμό, από την ίδια την ελίτ, άγχος της εν δυνάμει ήττας θα βαραίνει τις ψυχές μας, δεν πρόκειται ποτέ να ανοίξουμε τα φτερά μας ως έθνος.
Στα πλαίσια αυτά, καμία σοβαρή παραγωγική επένδυση δεν γίνεται στη χώρα και κανένα μακροχρόνιο επιχειρηματικό ρίσκο δεν αναλαμβάνεται, αλλά μόνο πρόσκαιρες επιχειρήσεις «αρπαχτής» και αμέσως εξαγωγής των κεφαλαίων και των κερδών στο εξωτερικό για προστασία. Με τον τρόπο αυτό, ελίτ με εθνική συνείδηση δεν αναπτύσσεται, αλλά μόνο μια παρασιτική ολιγαρχία ρέπουσα προς τον εθνομηδενισμό.
Λυγισμένη λοιπόν, κάτω από αυτό το άγχος, η ελληνική ολιγαρχία, προσπαθεί να εμφυσήσει σε ολόκληρο το λαό τον εθνομηδενισμό, ώστε οι μελλοντικοί εθνικοί ακρωτηριασμοί να γίνουν ευκολότερα αποδεκτοί από τον ελληνικό λαό και η ίδια να παραμείνει στην ηγεσία διατηρώντας τα κεκτημένα της. Κρίμα.
Παρατηρώντας αυτό το πράγμα και οι δυτικοί «σύμμαχοί» μας, ουδόλως ενδιαφέρονται να μας συνδράμουν, αφού εμείς οι ίδιοι έχουμε ήδη παραιτηθεί αναμένοντας το μοιραίο.
Με λίγα λόγια, η Τουρκία, συνεπικουρούμενη από τη Γερμανία και με την ανοχή των ΗΠΑ, είναι ο κακός μας «δαίμονας», όπως ειπώθηκε στην αρχή. Είναι το θεριό που απειλεί να μας φάει και μας έχει παγώσει και ακυρώσει ως έθνος, ενσπείροντας το φόβο στρατιωτικής ήττας. Είμαστε πλέον ένα έθνος ψυχικά απονευρωμένο χωρίς μέλλον. Είναι λοιπόν το θεριό που αναγκαστικά πρέπει να «φάμε» για να θεριέψουμε, διαφορετικά θα φινλανδοποιηθούμε και θα καταλήξουμε, εθνικά ακρωτηριασμένοι, το «γιουσουφάκι» των Τούρκων και ο διεθνής περίγελος.
Οι πραγματικές πατριωτικές δυνάμεις στη χώρα, αντιλαμβανόμενες τον πιο πάνω κίνδυνο, έχουν ήδη αποκηρύξει το δόγμα του κατευνασμού και θέλουν να δουν στην εξουσία την πολιτική εκείνη δύναμη που θα υιοθετήσει το δόγμα της αποτροπής. Με βάση το δόγμα αυτό, είτε έρχεσαι σε ευθεία σύγκρουση με την Τουρκία, μέχρι η τελευταία να αποδεχθεί το υπάρχον status quo που ισχύει από τη συμφωνία της Λωζάνης, είτε, εάν κρίνεις ότι δεν είσαι έτοιμος, «παίζεις τις καθυστερήσεις», μέχρι να εξοπλιστείς τόσο καλά, ώστε να μην φοβάσαι πλέον καμία στρατιωτική σύγκρουση και η Τουρκία να αποτελεί για σένα ένα απλό γειτονικό κράτος που θα δέχεται την υπάρχουσα κατάσταση ειρηνικά.
Παρότι όμως που η ελληνική ελίτ παίζει εδώ και δεκαετίες και οπωσδήποτε μετά την ήττα του 1974, τις «καθυστερήσεις», εντούτοις, αντί να προσπαθήσει να ενισχύσει τις ένοπλες δυνάμεις, αντιθέτως επιδόθηκε στην καταστροφή της ελληνικής πολεμικής βιομηχανίας και στις «μίζες» εισαγόμενων υπερτιμολογημένων οπλικών συστημάτων, κοροϊδεύοντας τους Έλληνες με το ψευτο-δόγμα ότι δήθεν τα σύνορά μας είναι πλέον ευρωπαϊκά και ότι τάχα θα τα προστατέψουν οι «αόρατοι» Ευρωπαίοι, όπως για παράδειγμα οι Γερμανοί, οι οποίοι, αντί γι’ αυτό, δίνουν διπλωματικές μάχες μέσα στην ΕΕ υπέρ της Τουρκίας και κατά της Ελλάδας.
Ταυτόχρονα όμως με τις «καθυστερήσεις», θα πρέπει να ενισχύσουμε παρασκηνιακά δυνάμεις που επιβουλεύονται την Τουρκία. Για παράδειγμα οι Κούρδοι δικαιούνται και πρέπει να δημιουργήσουν ανεξάρτητο κράτος και εμείς πρέπει να τους βοηθήσουμε. Δεν μπορεί στον 21ο αιώνα, τα κουρδικά εδάφη να κατέχονται από τους Τούρκους, οι οποίοι μάλιστα επιβουλεύονται και τα δικά μας, ακόμα και τη δική μας Θράκη. Οι Κούρδοι δικαιούνται πατρίδας.
Αν ακούγονται λίγο σκληρά τα πιο πάνω και φυσικά δεν αρέσουν στην εδώ προσκυνημένη συστημική κορρεκτίλα, δεν είναι παρά η μόνη εθνική πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί απέναντι στην Τουρκία, διαφορετικά δεν θα ανασάνουμε ποτέ, ούτε θα έχουμε μέλλον ως έθνος. Και τονίζω τη λέξη «έθνος» γιατί αυτή η λέξη ενοχλεί την εγχώρια γκλομπαλιστική κορρεκτίλα.
Πέτρος Αγρέβης - Χασάπης