Ο Νίκος Ζήσης έριξε τους τίτλους τέλους μας σπουδαίας καριέρας και το Menshouse θυμάται μια από τις στιγμές που τη σημάδεψαν. Μια στιγμή που μια ολόκληρη χώρα κράτησε την ανάσα της μουδιασμένη, μέχρι να καταλάβει τι είχε συμβεί.
Από: menshouse.gr
Ήταν, φυσικά, η φάση στο «διαβόητο», πια, Ελλάδα-Βραζιλία στο Μουντομπάσκετ του 2006, εκεί που με μια ανεκδιήγητη κίνηση ο Άντερσον Βαρεχάο πήγε ν’ αφήσει στον τόπο τον Έλληνα παίκτη.
Ο διευθυντής του SDNA, ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, εργαζόταν τότε στο Sportime και ήταν ο μοναδικός που είχε βρει τον Νίκο στο νοσοκομείο της Χαμαμάτσου όπου είχε διακομισθεί μετά τον σοβαρότατο τραυματισμό του.
Ο Ζήσης συμφώνησε να γράψει ένα ημερολόγιο, εξιστορώντας τα όσα συνέβησαν…
O Νικόλας καθήμενος για τελευταία βραδιά στο κρεβάτι του μαρτυρίου, χωρίς να πονάει στο σώμα, αλλά στην ψυχή, έγραψε με συγκλονιστικό τρόπο για το ημερολόγιο του στο Sportime.gr, το μαύρο εξαήμερο που έζησε κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους των νοσοκομείων. Η σκηνή του τραυματισμού, το ξέσπασμα, το πρώτο ραντεβού με τους συμπαίκτες του, η ψυχολογική ανάκαμψή του, η υποστήριξη από όλους τους Έλληνες, είναι σκηνές που στην ανάγνωσή τους προκαλούνται τα πιο ακραία συναισθήματα…
Φτάνοντας στο νοσοκομείο της Σαϊτάμα, πέντε λεπτά από το γήπεδο, η πρώτη σκέψη είναι και η πιο απλοϊκή. Τι δουλειά έχει εδώ αυτό το παιδί; Το γήπεδο είναι δίπλα κι εκείνος εδώ; Γιατί; Τι αμαρτία έκανε; Οι τυπικοί Γιαπωνέζοι αστράφτουν ακούγοντας το όνομα «Ζήσης» στη ρεσεψιόν. «Αααα, Νικόλαος Ζήσης», επαναλαμβάνει και εγκαταλείπει τη θέση του για να μας οδηγήσει στο βάθος του 4ου ορόφου. Όπως σε κάθε επισκέπτη ζητάει το ονοματεπώνυμο σε ένα χαρτί προκειμένου ο ασθενής να επιβεβαιώσει αν αποδέχεται την επίσκεψη.
Ο αδελφικός του Βασίλης Σπανούλης είναι εκεί και συνεχίζουν μία από τις ατέλειωτες συζητήσεις τους για μπάσκετ. Του περιγράφει όσα έχασε, ενώ θα έπρεπε να τα ζουν παρέα. Ας είναι. Τα δύσκολα πέρασαν. Ο 23χρονος άσος είναι εδώ και είναι πιο δυνατός από ποτέ. Του απέμεινε η επέμβαση, στην οποία θα υποβληθεί όταν επιστρέψει στην Αθήνα και τρεις εβδομάδες μετά θα είναι ξανά στον χώρο που αγαπά, όχι μόνο για να ακούει, αλλά για να ανταλλάζει απόψεις με τον «Billy» που θα βρίσκεται τότε στο μακρινό Χιούστον. Και τότε όλα όσα σήμερα αφηγείται θα μοιάζουν με ένα κακό όνειρο…
Η στιγμή του τραυματισμού
«Πέρασαν τόσες μέρες από τον τραυματισμό μου, αλλά δεν είναι εύκολο να ξεχάσω. Η καριέρα ενός αθλητή έχει πολλές αναποδιές και ένας τραυματισμός είναι μέσα στο πρόγραμμα. Πέρυσι έσπασα το χέρι μου, αλλά συνέβη γιατί έπεσα στο παρκέ την ώρα που έπαιζα. Όχι έτσι… Είμαι μια εβδομάδα μέσα στο νοσοκομείο επειδή ένας τρελός ήθελε να με σκοτώσει… Όλα ξεκίνησαν όταν μια φάση νωρίτερα, ο Βαρεχάο προσπάθησε να πάρει επιθετικό φάουλ. Γύρισα και του είπα επί λέξει: «Γιατί βουτάς συνέχεια κάτω;». Μου απάντησε: «Μην ξαναπλησιάσεις κοντά μου. Θα σε χτυπήσω». Δε μπορούσα να φανταστώ ότι το εννοούσε.
Στην επόμενη φάση μπήκα προς τα μέσα. Δεν θυμάμαι μετά τι έγινε. Ένιωσα ένα τρομερό χτύπημα. Δε μπορώ να καταλάβω πως δεν έπεσα κάτω. Παρέμεινα όρθιος, αλλά πονούσα φοβερά. Στα τρία δευτερόλεπτα το μάτι μου είχε ήδη κλείσει. Στα πρώτα δέκα λεπτά θυμάμαι ότι έτρεμα. Και από τον πόνο, αλλά περισσότερο από το σοκ. Ήμουν ζαλισμένος, σοκαρισμένος… Δεν είχα δει ποιος με χτύπησε, αλλά ήμουν σίγουρος. Ο γιατρός Νίκος Κουκούλιας κατάλαβε ότι είχα υποστεί κάτι σοβαρό όταν με είδε να φτύνω αίμα… Ήμουν πολύ τυχερός που τον είχα κοντά μου από την πρώτη στιγμή. Αυτό δεν θα σταματήσω να το λέω…
Η πρώτη βραδιά στο νοσοκομείο
Φεύγοντας από το γήπεδο προς το νοσοκομείο, συνάντησα στην έξοδο, προς τη μικτή ζώνη τον Βαρεχάο. Δεν ήξερα πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα και δεν του είπα όσα θα του έλεγα αν γνώριζα την κατάστασή μου. Το μόνο που είχε να μου πει ήταν ότι δεν τον σεβάστηκα. Τίποτα άλλο. Ούτε συγνώμη. Μου είχε προκαλέσει ζημιά και αυτός έλεγε ότι δεν τον σεβάστηκα επειδή του είπα να μην πέφτει κάτω.
Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο, γύρισα και ρώτησα τον γιατρό αν πιστεύει ότι θα παίξω με την Τουρκία. Άντε, το πολύ να έχανα ένα ματς για να ήμουν έτοιμος στα χιαστί. Εκεί ήταν το μυαλό μου. Φτάνοντας εκεί ζητούσα από τους γιατρούς να κάνουμε γρήγορα τις εξετάσεις για να πάω στο ξενοδοχείο να κοιμηθώ. Αισθανόμουν καταβεβλημένος. Ακούγοντας τον γιατρό να λέει ότι έχω υποστεί τρία κατάγματα πάγωσα. Ρωτούσα να μάθω λεπτομέρειες για το τι ακριβώς έχω πάθει, τι σημαίνει ότι έχει μπει αέρας στο κεφάλι μου, πότε θα γίνω καλά, αισθανόμουν ζαλισμένος, πονούσα.
Ξάπλωσα και προσπαθούσα να ξεκουραστώ αλλά δε με έπιανε ύπνος. Ήταν γιατροί και νοσοκόμοι πάνω από το κεφάλι μου. Θυμάμαι τη στιγμή που ήρθε ο Γιαννάκης πάνω από το κεφάλι μου. Ακόμα κι αυτόν τον άνθρωπο, που έχουν δει τόσα τα μάτια του τόσα χρόνια στα γήπεδα, τον είδα να κλονίζεται βλέποντας το πρόσωπό μου. Εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ τι συμβαίνει. Στεναχωριόμουν περισσότερο για τη μάνα μου που έχει περάσει τόσα. Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα…
Το ραντεβού με την ομάδα
Το επόμενο πρωινό ήρθε όλη η ομάδα να με επισκεφθεί. Μπήκα σε μία αίθουσα που με περίμεναν όλοι. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά κι εκείνοι έπαθαν σοκ όταν με είδαν. Η σημερινή μου εικόνα με δείχνει κούκλο μπροστά σε αυτό που ήμουν. Φανταστείτε έναν μποξέρ με κλεισμένο μάτι. Όλοι ήταν κουμπωμένοι, σε σημείο που εγώ προσπαθούσα να τους δώσω κουράγιο.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα που έχω στα μάτια μου με τον Μιχάλη (Κακιούζη). Καθόταν ακριβώς απέναντί μου όταν μπήκα. Όταν χθες έμαθα ότι είχε δηλώσει πως «το κύπελλο δε μου λέει τίποτα μετά απ’ αυτό που συνέβη στον Νίκο» κατάλαβα ότι δεν ήταν καθόλου υπερβολικός. Τον θυμάμαι πως αντέδρασε όταν με είδε. Είχε το βλέμμα χαμηλά, τα μάτια του ήταν κόκκινα. Και όλοι ήταν συγκλονισμένοι. Αλλά δεν φαντάζεστε τι κουράγιο μου έδιναν όταν τους έβλεπα. Η υποστήριξή τους ήταν απίστευτη. Σε κάθε ευκαιρία έρχονταν να με δουν. Αυτή η ομάδα θα πάει ψηλά γιατί δεν έχει μόνο μεγάλους παίκτες, αλλά και φανταστικά παιδιά…
Η πιο δύσκολη ημέρα
Η τύχη μου ήταν ότι από την πρώτη στιγμή είχα κοντά μου όλο τον κόσμο. Την ομοσπονδία, τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές, τους δημοσιογράφους, τους φίλους μου, τον γιατρό Νίκο Κουκουλιά που όχι μόνο παρείχε επιστημονική υποστήριξη αλλά μπορούσε να καταλάβει τις ιατρικές ορολογίες. Κι εγώ προσπαθούσα να μάθω πότε θα πάρω εξιτήριο, πότε θα πετάξω. Πλέον, δεν ένιωθα πόνο, αλλά δεν ένιωθα καλά…
Ήταν η χειρότερη μου ημέρα από όσες έμεινα μέσα. Η ομάδα έφυγε από τη Χαμαμάτσου, όλη η ελληνική αποστολή είχε αναχωρήσει κι εγώ ήμουν κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Σκεφτόμουν γιατί, με είχε πάρει από κάτω. Κι εκεί έσπασα. Δε μπορούσα να χωνέψω τον λόγο που ήμουν εκεί. Εγώ στο νοσοκομείο κι αυτός ο αλήτης σπίτι του, ελεύθερος…
Από τη Χαμαμάτσου στη Σαϊτάμα
Από το Σάββατο που διακομίστηκα στο νοσοκομείο της Σαϊτάμα, άρχισα να νιώθω καλύτερα, να φτιάχνει η ψυχολογία μου. Μετρούσα αντίστροφα για την έξοδό μου, ήμουν πιο κοντά στα παιδιά, υπήρξε βελτίωση της υγείας μου. Τα παιδιά ήταν συνέχεια δίπλα μου, τα τηλέφωνα διαδέχονταν το ένα το άλλο γιατί τις πρώτες ημέρες ήταν αδύνατον από τον πόνο και το σοκ, να μιλήσω οπουδήποτε αλλού εκτός από τους κοντινούς μου ανθρώπους. Στη Σαϊτάμα δέχθηκα και το καλύτερο δώρο. Μια Γιαπωνέζα, δεν ξέρω που τη βρήκε, έψαξε και μου έφερε φέτα. Λες και το ήξερε ότι τρελαίνομαι για φέτα και χωριάτικη σαλάτα!
Τις τελευταίες ημέρες έμαθα και τη δήλωση του Μπαρμπόσα. Ο τρόπος που μίλησε, που ενδιαφέρθηκε δείχνει ότι είναι άνθρωπος. Μόνο εκείνος από ολόκληρη τη βραζιλιάνικη αποστολή ζήτησε συγνώμη. Και μόνο εκείνον θα δεχόμουν στο δωμάτιο, αν ερχόταν. Οι υπόλοιποι καλύτερα που δεν ήρθαν.
Στην πορεία μάθαινα και τις δηλώσεις των συμπαικτών μου. Όλοι μου έδιναν δύναμη.
Την Δευτέρα είδα για πρώτη φορά σε βίντεο τη φάση. Ανατρίχιασα. Όσο το έβλεπα, τόσο δεν το πίστευα. Είδα καρέ-καρέ τη φάση και με έπιασε ταχυκαρδία…
Για τον Βαρεχάο
«Ήθελα να ήξερα τι του είπαν οι γονείς του όταν γύρισε σπίτι του. «Μπράβο καμάρι μας»; Δεν είχε τη δύναμη καν να ζητήσει συγνώμη. Και στον συμπαίκτη του, τον Μπαρμπόσα, παραδέχθηκε ότι το έκανε επίτηδες. Ήταν 1000% εσκεμμένο το χτύπημα γιατί με είχε προειδοποιήσει και δεν υπήρχε κανένας νορμάλ λόγος να έρθει με τους αγκώνες πάνω μου.
Πρόκειται για ένα ζώο. Δεν είμαι απ’ αυτούς που κρατάνε κακία, αλλά αυτός ήθελε να με σκοτώσει. Και μου προκάλεσε μεγάλο κακό. Την επόμενη μέρα έμαθα ότι δεν κατέβηκε καν για φαγητό με τους υπόλοιπους για να μην συναντηθεί με τους συμπαίκτες μου. Αν δεν ήθελε να μου προκαλέσει τέτοια ζημιά θα με χτυπούσε στα πλευρά, θα μου έριχνε μια στα χέρια για να μείνω πέντε λεπτά έξω. Οι φράσεις που ανταλλάξαμε δεν δικαιολογούν με τίποτα αυτό που έκανε. Συμβαίνουν σε κάθε ματς, έχω παίξει σε μεγάλα ντέρμπι και ξέρω. Κανένας δεν έχει χτυπήσει εν ψυχρώ.
Για να παίξουμε μπάσκετ ήρθαμε, όχι για να σκοτωθούμε. Κι αυτός με χτύπησε με μανία. Αυτή η ιστορία δεν θα περάσει έτσι. Θα τον κυνηγήσω όσο μπορώ…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους
Ακούγεται τετριμμένο, αλλά ειλικρινά οφείλω ένα ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που στάθηκαν κοντά μου. Μου προσέφεραν μεγάλη βοήθεια, με στήριξαν όλοι με τη στάση τους. Είχα από την πρώτη στιγμή ό,τι χρειαζόμουν. Από τους συμπαίκτες μου, τους δικούς μου ανθρώπους, τα ΜΜΕ, όλους. Πάνω απ’ όλα, όμως, εκείνο που χρειαζόμουν και είχαν ήταν επιστημονική υποστήριξη. Τον γιατρό, τον Νίκο Κουκουλιά θα τον ευγνωμονώ που ήταν δίπλα μου. Ήταν ο άνθρωπός μου. Φρόντισε για τα πάντα. Ακόμα και για να στείλει τις εξετάσεις στη Μπένετον που είχαν ανησυχήσει πολύ και έσπασαν τα τηλέφωνα. Αλλά και οι Γιαπωνέζοι γιατροί ήταν σωστοί και με αντιμετώπισαν με προσοχή. Ιατρικά, δε μου έλειψε τίποτα.
Ευχαριστώ και τον κόσμο που με μηνύματα, με κάθε τρόπο έδειχνε την αγάπη του. Οι Έλληνες στα δύσκολα είναι πάντα συσπειρωμένοι και όλοι ήταν δίπλα μου. Εισέπραξα μεγάλη αγάπη και αυτό ήταν το φάρμακό μου. Γιατί, να το ξέρετε, όσες μέρες ήμουν στο νοσοκομείο δεν πήρα ούτε ένα παυσίπονο!
Ήμουν στην άλλη άκρη της γης, όχι στη χώρα μου και ο χρόνος δεν περνούσε εύκολα. Ήμουν πλήρως αποκομμένος από τις εξελίξεις. Δεν είχα ίντερνετ, η τηλεόραση δεν έδειχνε τα παιχνίδια και το μόνο που έκανα ήταν να βλέπω ταινίες.
Μέσα σε όλη την ατυχία μου, όμως, εγώ νιώθω τυχερός. Γιατί η ζημιά θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερη. Θα μπορούσε να είχε σπάσει ο αυχένας μου, να μου βγει το μάτι, δεν ξέρω κι εγώ τι. Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει. Ήμουν τυχερός πάντως και πλέον θα είμαι κοντά στην ομάδα, θα ζω κι εγώ τα παιχνίδια από τον πάγκο. Ελπίζω να πάνε όλα καλά και την Κυριακή να συμμετέχω από κοντά στη γιορτή. Ας είμαστε πάνω στο βάθρο κι ας βγω στην αναμνηστική φωτογραφία με το μάτι μαυρισμένο»!