 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Περικλής Νεάρχου,
Πρέσβυς ε.τ.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι είπε σ' αυτή τη συνεδρίαση ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Εζεκίας Παπαϊωάννου: "Εμείς", είπε, "διακηρύσσουμε και σήμερα ότι υποστηρίζουμε αυτή την απόφαση και το Κόμμα μας δεν πρόκειται να μεταβάλει πολιτική. Πολιτική του Κόμματος είναι: Ένωση με την Ελλάδα, χωρίς εδαφικά και διοικητικά ανταλλάγματα. Ο διάλογος (υπονοεί τον Ελληνο - Τουρκικό διάλογο) τι μας έχει προσφέρει; Την απομόνωση της Κύπρου διεθνώς. Πού βρίσκεται σήμερα το Κυπριακό; Πισωδρόμησε το εθνικό μας ζήτημα. Γι ' αυτό υποστηρίζουμε τις απόψεις του κ. Κληρίδη (ο Γλαύκος Κληρίδης ήταν ο εισηγητής του ψηφίσματος, σε συνεννόηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο), να παραμερισθεί (ο διάλογος). Είναι καιρός να αρχίσουμε να αξιοποιούμε το ψήφισμα του ΟΗΕ. Μόνον τότε θα ανοίξουμε το δρόμο προς την εθνική μας αποκατάσταση, χωρίς οποιαδήποτε εδαφικά η διοικητικά ανταλλάγματα".
Ο επίγονος του Αντρος Κυπριανού όχι μόνο μετέβαλε πολιτική, για την οποία θα συμφωνούσε κανείς, λόγω της αλλαγής των συνθηκών, αλλά έφτασε στο σημείο να δηλώνει: "Εμείς δεν λέμε, όπως κάποιοι άλλοι, ότι η Κύπρος είναι Ελληνική". Προηγήθηκε, βεβαίως, ο προκάτοχος του, ο οποίος έλεγε ότι: "Η Κύπρος ήταν πάντα πολυπολιτισμική", παρά το γεγονός ότι, μετά από 3000 περίπου χρόνια και μια τόσο μεγάλη διαδοχή ξένων κυριάρχων, το νησί εξακολουθούσε, στη συντριπτική του πλειοψηφία, να μιλά Ελληνικά και να διαφυλάσσει την Ελληνική και μετέπειτα Ελληνο - Ορθόδοξη του ταυτότητα. Ο Αντρος Κυπριανού δεν περιορίσθηκε όμως μόνο στην αμφισβήτηση της Ελληνικής ταυτότητας της Κύπρου. Έφτασε στο σημείο, με συνεχείς διολισθήσεις και υποχωρήσεις, να αγκαλιάζεται και να ανταλλάσσει ασπασμούς με την ηγεσία του Αττίλα και να κάνει δείπνα στην ιδιωτική κατοικία του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Τσαβούσογλου. Δεν ανησύχησε ούτε όταν ακόμη ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δήλωσε δημοσίως ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ "άλλαξε". Θα έπρεπε να ενθυμηθεί τα λόγια του Λένιν, τον οποίον επικαλείται: "όταν δεις να σε επαινούν οι εχθροί σου, ν ' αναρωτηθείς ποιο λάθος έκανες". Οι πολιτικές αυτές του κατευνασμού και της συνεργασίας με τον ξένο κατακτητή έγιναν συνώνυμες, στο παρελθόν, με την εθνική καταισχύνη και οι πρωταγωνιστές τους καταδικάσθηκαν στην παγκόσμια συνείδηση για εθνική αναξιότητα και συμπαιγνία με τους ξένους δυνάστες.
Τα σχετικά αυτά έργα, που υποκρύπτουν, ντε φάκτο, αναγνώριση και αποδοχή των τετελεσμένων της Τουρκικής εισβολής και κατοχής, προβάλλουν ως άλλοθι την "προσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους" και παρουσιάζονται ως άσκηση δήθεν "διεθνιστικής" πολίτικης, που υπερβαίνει τα εθνικά στερεότυπα και αποσκοπεί στην αποτροπή της διχοτομήσεως. Καμιά όμως ρητορική δεν μπορεί να αποκρύψει το γεγονός της διχοτομήσεως, με την προτεινόμενη "λύση", υπό τη χειρότερη μάλιστα μορφή, που υποθηκεύει στην Άγκυρα τον γεωπολιτικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, με το τέχνασμα των δυο ισοτίμων και ισοκυριάρχων μερών. "Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα", έλεγε ο Αριστοτέλης, "από την ισότητα μεταξύ άνισων". Όταν ο Αντρος Κυπριανού δέχεται την εξίσωση του 18% των Τουρκοκυπρίων με το 80 % των Ελληνοκυπρίων, μέσω της περιβόητης "διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα", και συζητά επιπλέον, υπό Βρετανική διαμεσολάβηση και διαιτησία, την "ισότιμη κυριαρχία", τι απομένει από την πλήρη αποδοχή και νομιμοποίηση των τετελεσμένων γεγονότων και την υπαγωγή ολόκληρης της Κύπρου στην Τουρκική σφαίρα επιρροής και στον Τουρκικό γεωπολιτικό έλεγχο;
Εάν η πολιτική αυτή περιοριζόταν στο ΑΚΕΛ, το κακό θα ήταν πολύ μικρότερο και πολύ λιγότερο επικίνδυνο. Το σπέρμα όμως του πονηρού, με ισχυρό αναμεταδότη τη Βρετανική πολιτική και επιρροή στην Κύπρο, έχει εμφυτευθεί και στην ηγεσία του υποτιθεμένου αντιπάλου κόμματος ΔΗΣΥ, που συναγωνίζεται τώρα σε κατευνασμό, υποχωρητικότητα και ενδοτισμό την ηγεσία του ΑΚΕΛ. Για την εξέλιξη αυτή, έχει τεράστιες ευθύνες ο Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος επέτρεψε στον διάδοχο του στο κόμμα να το καταστήσει καταναλωτή και ζηλωτή των ιδεολογημάτων του ΑΚΕΛ για "την προσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους" και, με άλλοθι αυτό, με τον Αττίλα. Γιατί επίσης ανεδέχθη και προώθησε τα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα, που υποσκάπτουν το εθνικό φρόνημα, ιδιαίτερα στην παιδεία. Ποια είναι η Κύπρος, που ετοιμάζεται να παραδώσει, μετά τη λήξη της θητείας του, αν, κατά καλή τύχη, κατορθώσει να επιβιώσει μέχρι τότε η Κυπριακή Δημοκρατία; Προς τι η μεγάλη σπουδή για νέα επικοινωνία και συνάντηση με τον Ερσίν Τατάρ, όταν αυτός δήλωσε απροκάλυπτα και θρασύτατα στην Πενταμερή Διάσκεψη στη Γενεύη και το επιβεβαίωσε και αργότερα ότι δεν θα δεχθεί να συμμετάσχει σε νέα Πενταμερή και συνομιλίες, παρά μόνο πάνω στη βάση των δυο κρατών;
Γιατί έσπευσε ν' ανοίξει τα οδοφράγματα και να καλλιεργεί κλίμα δήθεν "προσεγγίσεως", τη στιγμή που, η επίσημη, τουλάχιστον, Τουρκική πλευρά επιδεικνύει πλήρη αδιαλλαξία και ανανεώνει προετοιμασίες για άνοιγμα της Αμμόχωστου; Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, σε συνέχεια των όσων πρότεινε η Τουρκική πλευρά στη Γενεύη, έστειλε επιστολή στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, με την οποία ζητά "ίσο" καθεστώς για το ψευδοκράτος με εκείνο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με την ακολουθούμενη ακατανόητη και αυτοκαταστροφική πολιτική, επιτρέψαμε στον Αττίλα να περάσει σε διπλωματική αντεπίθεση και να παρουσιάζει ως δήθεν αδικούμενους τους Τουρκοκυπρίους, βάζοντας στο περιθώριο την Τουρκική εισβολή και κατοχή.
Μεγάλες ευθύνες έχει και ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ Νικόλας Παπαδόπουλος. Θεματοφύλακας του αγωνιστικού πνεύματος του πατέρα του, θα έπρεπε να παραμείνει σε ρόλο πρωταγωνιστή στο εθνικό θέμα, σε συμπαράταξη με όσους άλλους παραμένουν στην έπαλξη του αντικατοχικού αγώνα. Η πολιτική της ερωτοτροπίας με το ΑΚΕΛ, με αναφορά τις Προεδρικές εκλογές του 2023 και η εμμονή σε μια παρωχημένη θέση για τη διζωνική ομοσπονδία, δημιούργησαν, δικαιολογημένα, σύγχυση και απογοήτευση στο κόμμα του και αποδυνάμωσαν το αγωνιστικό μέτωπο. Είναι θλιβερό και ανάξιο του παρελθόντος του, το ΔΗΚΟ του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου να συμμετράται στο Κυπριακό με τους ανεπιφύλακτους υπερμάχους της διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ.
Το πρόσχημα ότι και ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπεστήριζε διζωνική ομοσπονδία, "με το σωστό περιεχόμενο", είναι διάτρητο. Πρώτον, γιατί τώρα είναι πλήρως αποσαφηνισμένο το περιεχόμενο της συζητούμενης διζωνικής ομοσπονδίας και είναι απαράδεκτο. Δεύτερον, γιατί, όταν το περιεχόμενο της διζωνικής ομοσπονδίας αποσαφηνίσθηκε στο Σχέδιο Ανάν, ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος πήρε πολύ συγκεκριμένη θέση και είπε Όχι.
Το ΑΚΕΛ υπέστη τη μεγαλύτερη εκλογική ήττα στην ιστορία του. Έχασε πάνω από 10 μονάδες, περιοριζόμενο τώρα στο 22, 34 %. Η ήττα αυτή είναι δίκαιη και διδακτική. Ο Αντρος Κυπριανού υπερέβη κάθε όριο στην πρόκληση των εθνικών αισθημάτων του Κυπριακού λαού, αλλά και των οπαδών του, που δεν έχουν πεισθεί ότι αποτελεί δήθεν "διεθνιστική" πολιτική η εξομάλυνση των σχέσεων με το ψευδοκράτος και την κατοχή, με άλλοθι τους Τουρκοκυπρίους, και με δρακόντειους ορούς σε βάρος της Ελληνικής πλευράς. Η αλλοπρόσαλλη κατάσταση στο εσωτερικό μέτωπο, ο ενδοτισμός των ηγεσιών των δυο μεγαλυτέρων κομμάτων, η εμμονή του Προέδρου σε μια αδιέξοδη, αυτοκαταστροφική πολιτική, η αποστασιοποίηση της Ελληνικής Κυβερνήσεως, δημιουργούν μια ανησυχητική κατάσταση, την ίδια στιγμή που η διεθνής θέση της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδος είναι όσο ποτέ πριν ισχυρή, λόγω των αντιδράσεων που προκαλεί η Τουρκική Ισλαμιστική πολιτική του Ερντογάν και των στρατηγικών συμμαχιών της Ελλάδος και της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο. Είναι φανερό ότι, με το συνεχιζόμενο έλλειμμα στρατηγικής της Ελληνικής πλευράς, υπάρχει ο κίνδυνος η Τουρκική πλευρά να το εκμεταλλευθεί, όχι μόνο για να κατακτήσει δεσπόζουσα θέση στην Κύπρο, αλλά και να διεμβολίσει την όλη στρατηγική κατάσταση και τις στρατηγικές συμμαχίες της Ελλάδος και της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το δέον γενέσθαι για την Ελληνική πλευρά είναι προφανές και δεν αφορά μόνο την Κύπρο, αλλά και την Ελλάδα.