 |
| File Photo: Ο τέως Αρχηγός ΓΕΕΘΑ, πτέραρχος Χρήστος Χριστοδούλου, Photo via @haf |
Το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης δημιουργήθηκε το κράτος που λέγεται Δημοκρατία της Τουρκίας, ενώ παράλληλα τελείωσε οριστικά η Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Από: hellasjournal.com - Του Χρήστου Χριστοδούλου*
Από την επόμενη μέρα της υπογραφής της, υπήρξαν φωνές από πλευράς Τουρκίας, αντίθετες με όσα η Συνθήκη όριζε, αφού όπως έλεγαν, αφού περιόριζε σημαντικά τη χώρα τους (στα σύνορα του σήμερα). Οι φωνές αυτές όχι μόνο δεν έπαψαν να υπάρχουν, αλλά στο διάβα του χρόνου πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά.
Ακόμη, είδαμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο την Τουρκία να κρατάει αρχικά στάση υπέρ του Άξονα, στη συνέχεια να δηλώνει ουδετερότητα (πράγμα που στην πράξη δεν έκανε) και στο τέλος αφού τελείωσε το «κακό» να κηρύσσει τον πόλεμο στον ηττημένο. Επιπλέον, από την ένταξη της στο ΝΑΤΟ (1952) και μετά, βλέπουμε να καταστρώνει συστηματικά ένα σχέδιο ανατροπής της Συνθήκης της Λωζάνης, με μικρά βήματα στην αρχή, λόγω ψυχρού πολέμου, αλλά και με δυναμικό τρόπο, όταν εύρισκε την κατάλληλη ευκαιρία.
Θα έκανα λοιπόν διώξεις με όποιο πρόσχημα εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, του Πόντου και όπου αλλού είχαν απομείνει μετά τον ξεριζωμό του 1922.
Θα δημιουργούσα συνεχώς προβοκάτσιες και ένταση στην Κύπρο.
Θα ενίσχυα με κάθε τρόπο τους μουσουλμάνους στην δυτική Θράκη, ώστε να αποκτήσουν «τουρκική συνείδηση».
Θα αμφισβητούσα με κάθε τρόπο την αμυντική οχύρωση των νήσων του Αιγαίου, ακόμη και αν δεν μου έπεφτε λόγος (Συνθήκη Παρισίων 1947).
Θα αμφισβητούσα τα όρια του FIR Αθηνών και τον εναέριο χώρο στα 10ΝΜ της Ελλάδας (έστω και αν δεν είχα φέρει αντίρρηση το 1953).
Δεν θα υπέγραφα και δεν θα στήριζα το δίκαιο της θάλασσας (Mondego Bay 1982) που αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Θα κήρυσσα casus belli σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων πέραν του ορίου των 6 ΝΜ.
Θα διεκδικούσα εντός του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου δικαιώματα Έρευνας και Διάσωσης.
Θα δημιουργούσα «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και γύρω από την Κρήτη.
Δεν θα αναγνώριζα υφαλοκρηπίδα στα νησιά του συμπλέγματος του Καστελλόριζου, αλλά και σε Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο, Κρήτη, όπως και στην Κύπρο.
Θα ανακάλυπτα το όραμα της «γαλάζιας πατρίδας»(!) και θα υπέγραφα συμφωνίες και συνεργασίες όπως πχ με Λιβύη για κοινή ΑΟΖ.
Θα ενίσχυα το Σουνιτικό στοιχείο και τη μουσουλμανική αδελφότητα, στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Θα εκβίαζα στον πόλεμο του Ιράκ το ΝΑΤΟ, για περισσότερα ανταλλάγματα και επιρροή στην περιοχή.
Θα εξόντωνα με κάθε τρόπο τις εσωτερικές αντίθετες φωνές.
Θα εύρισκα μια νομιμοφανή δικαιολογία να εισβάλλω στη Συρία με κάθε τρόπο, και θα κατέρριπτα ρωσικό μαχητικό εάν έμπαινε στον δικό μου εναέριο χώρο, έστω και για 1,7 ΝΜ, με σκοπό να εκβιάσω το ΝΑΤΟ.
Θα συμμαχούσα, όμως, με Ρωσία και Ιράν, όταν τα συμφέροντα μου το απαιτούσαν.
Θα επενέβαινα στα εσωτερικά γειτονικών κρατών και όχι μόνο, ώστε να επηρεάζω τις χώρες αυτές.
Θα ανέπτυσσα σφαίρα επιρροής σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη όπου ζουν έστω και κατ’ επίφαση ομοεθνείς μου και θα δήλωνα:
Θα μετέτρεπα την Αγιά Σοφιά σε τζαμί.
Θα αγνοούσα τις Διεθνείς Συνθήκες, νομολογίες και αποφάσεις, και θα αδιαφορούσα για τους Διεθνείς Οργανισμούς πχ ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Διεθνή Δικαστήρια κλπ, εκτός εάν ικανοποιούσαν τα συμφέροντα μου.
Θα επέκτεινα τα χωρικά μου ύδατα στα 12 ΝΜ άσχετα αν δεν αποδέχομαι το υφιστάμενο δίκαιο της θάλασσας και θα έκανα έρευνες, καθώς και εξόρυξη Φυσικού Αερίου και πετρελαίου, σε όσες περιοχές ήθελα.
Θα έκανα έρευνες σε ξένες υφαλοκρηπίδες, όταν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες δεν αντιδρούν.
Θα έκανα εκκαθαρίσεις των εχθρών μου, ακόμη και σε εδάφη που ανήκουν σε άλλες χώρες.
Θα μιλούσα για εφαρμογή του διεθνούς δικαίου έχοντας σε κατοχή 48 χρόνια, χώρα μέλους της ΕΕ.
Θα ανέπτυσσα πυρηνικά εργοστάσια με απώτερο σκοπό να γίνω πυρηνική δύναμη, έστω και για… «ειρηνικούς» σκοπούς, «υπερασπίζοντας» όμως λεκτικά… το φυσικό περιβάλλον.
Θα δημιουργούσα De Facto καταστάσεις στην περιοχή, σύμφωνα με τα συμφέροντά μου.
Θα συνομιλούσα με όλους τους εταίρους για ανθρωπιστικά δικαιώματα, ώστε να αποσπάσω δις ευρώ από την ΕΕ, θέτοντας κάθε φορά νέες απαιτήσεις και διεκδικήσεις με πρόσχημα το προσφυγικό πρόβλημα.
Θα φρόντιζα να αποτύχουν οι συνομιλίες με ευθύνη του συνομιλητή μου και θα κουνούσα το δάκτυλο σε όσους με αμφισβητούν, λέγοντας τους ότι δεν έχουν το ανάστημα ή το βάρος που έχω εγώ, απειλώντας ότι εάν δεν συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις θα πληρώσουν το ανάλογο τίμημα…
Θα εκπαίδευα το λαό μου με τέτοιο τρόπο ώστε να του γίνει κτήμα ότι η χώρα του θα αναβιώσει την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία, αφού η Γηραιά Ήπειρος παραγέρασε, οι λοιπές μεγάλες δυνάμεις ζουν το δικό τους δράμα και δεν έχουν μέλλον στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ενώ εμείς είμαστε τόσο κοντά στις πηγές ενέργειας, έχουμε την πίστη στον «Θεό» και έχουμε το θάρρος και τη δύναμη της νιότης.
Αυτά λοιπόν και πολλά ακόμη περισσότερα θα έκανα στο χθες, στο σήμερα και στο μέλλον, αν ήμουν Τούρκος. Όμως η ζωή επέλεξε να γεννηθώ από Έλληνες γονείς (οι οποίοι γεννήθηκαν σε χωριό που τώρα ανήκει στην Τουρκία, λόγω της συνθήκης της Λωζάνης, στο Κρυόνερο Αν. Θράκης).
Επιπλέον δε, η ζωή επέλεξε να δεχθώ ελληνική παιδεία και να αποκτήσω ευρωπαϊκή συνείδηση. Μέσα από την ελληνική ιστορία 4.500 ετών διδάχθηκα παραδείγματα θυσίας, αυταπάρνησης, προσφοράς και πολλές ακόμη αρετές, που με κάνουν πολύ υπερήφανο. Πλούσια ιστορία που δυστυχώς, όμως, έχει και πολύ δύσκολες και σκοτεινές στιγμές που χαμηλώνουν πολύ τον πήχη της αισιοδοξίας.
Στο τρέχον έτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της ελληνικής δημοκρατίας, ξεχνώντας όμως ότι αφού δώσαμε τα πάντα το 1821 για την ελευθερία του έθνους, αμέσως την επόμενη χρονιά μπήκαμε σε εσωστρέφεια για κατανομή του «πλούτου» και των κερδών της Επανάστασης, αγνοώντας ότι το μόνο που υπήρχε τότε ήταν ένα κράτος φτώχιας και ανέχειας.
Δυστυχώς και σήμερα στην πολύ σύγχρονη εποχή μας, κάνουμε τα ίδια λάθη, ζούμε τα ίδια φαινόμενα και καταστάσεις όπως είναι ο ενδοτισμός, ο φόβος, η υστεροβουλία, το συμφέρον του εγώ, η διχόνοια, καθώς και όλα τα κακά που δεν μας επέτρεψαν ποτέ να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ώστε η χώρα αυτή να συνεχίσει στον δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί μας, δηλαδή να παράγει αρετές, δημοκρατία, και πολιτισμό.
Βλέπουμε συχνά ανθρώπους που επιλέχθηκαν να υπηρετήσουν την πατρίδα από πολύ υψηλά πόστα, να αγνοούν τους δύο βασικούς πυλώνες στην άσκηση Εξωτερικής Πολιτικής, δηλαδή την ιστορία και την γεωγραφία και να τοποθετούνται ή και να υπογράφουν σε βάρος των εθνικών συμφερόντων, ασκώντας κρυφή και προσωπική ατζέντα, παρουσιάζοντας μάλιστα υποχωρήσεις σε γραμμές που έχουν τεθεί εδώ και δεκαετίες, ως μεγάλες επιτυχίες.
Το τελικό συμπέρασμα είναι και ας το καταλάβουν οι έχοντες την ευθύνη ότι: η Τουρκία δεν επιθυμεί καμιά ειρηνική συνύπαρξη. Επιθυμεί αλλαγή συνόρων σε βάρος της Ελλάδας, το δηλώνει ξεκάθαρα σε κάθε ευκαιρία. Επιθυμεί αρπαγή κυριαρχικών δικαιωμάτων σε αέρα, θάλασσα και ξηρά σε όσο μεγαλύτερο βαθμό γίνεται, μέσω πιέσεων αποφεύγοντας όμως τη χρήση βίας αν και την επικαλείται, αφού δεν έχει κανένα νομικό έρεισμα για να το πράξει.
Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να εργαστούμε με όλες μας τις δυνάμεις με στόχο την αύξηση της ισχύος της χώρας, η οποία προσδιορίζεται από τη σχέση ως εξής:
ΙΣΧΥΣ = (ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ + ΕΔΑΦΟΣ + ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ + ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ) X (ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ + ΒΟΥΛΗΣΗ)
Παράγοντες όπως η οικονομία, οι ένοπλες δυνάμεις, σε συνδυασμό με την σταθερή στρατηγική στα εθνικά θέματα και με σταθερή βούληση στην προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων, είναι αυτοί που θα λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές και αντιστάθμισμαστον πληθυσμό και στην έκταση της χώρας μας.
*Ο κ. Χρήστος Χριστοδούλου είναι Πτέραρχος, τέως ΑΓΕΕΘΑ ετ.
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).
Από: hellasjournal.com - Του Χρήστου Χριστοδούλου*
Από την επόμενη μέρα της υπογραφής της, υπήρξαν φωνές από πλευράς Τουρκίας, αντίθετες με όσα η Συνθήκη όριζε, αφού όπως έλεγαν, αφού περιόριζε σημαντικά τη χώρα τους (στα σύνορα του σήμερα). Οι φωνές αυτές όχι μόνο δεν έπαψαν να υπάρχουν, αλλά στο διάβα του χρόνου πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά.
Ακόμη, είδαμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο την Τουρκία να κρατάει αρχικά στάση υπέρ του Άξονα, στη συνέχεια να δηλώνει ουδετερότητα (πράγμα που στην πράξη δεν έκανε) και στο τέλος αφού τελείωσε το «κακό» να κηρύσσει τον πόλεμο στον ηττημένο. Επιπλέον, από την ένταξη της στο ΝΑΤΟ (1952) και μετά, βλέπουμε να καταστρώνει συστηματικά ένα σχέδιο ανατροπής της Συνθήκης της Λωζάνης, με μικρά βήματα στην αρχή, λόγω ψυχρού πολέμου, αλλά και με δυναμικό τρόπο, όταν εύρισκε την κατάλληλη ευκαιρία.
- Σκεπτόμενος αυτά λοιπόν, είπα «τι» θα έκανα αν ήμουν Τούρκος από το 1923 και μετά. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στην σκέψη είναι το ελληνικό στοιχείο.
Θα έκανα λοιπόν διώξεις με όποιο πρόσχημα εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, του Πόντου και όπου αλλού είχαν απομείνει μετά τον ξεριζωμό του 1922.
Θα δημιουργούσα συνεχώς προβοκάτσιες και ένταση στην Κύπρο.
Θα ενίσχυα με κάθε τρόπο τους μουσουλμάνους στην δυτική Θράκη, ώστε να αποκτήσουν «τουρκική συνείδηση».
Θα αμφισβητούσα με κάθε τρόπο την αμυντική οχύρωση των νήσων του Αιγαίου, ακόμη και αν δεν μου έπεφτε λόγος (Συνθήκη Παρισίων 1947).
Θα αμφισβητούσα τα όρια του FIR Αθηνών και τον εναέριο χώρο στα 10ΝΜ της Ελλάδας (έστω και αν δεν είχα φέρει αντίρρηση το 1953).
Δεν θα υπέγραφα και δεν θα στήριζα το δίκαιο της θάλασσας (Mondego Bay 1982) που αφορά στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Θα κήρυσσα casus belli σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων πέραν του ορίου των 6 ΝΜ.
Θα διεκδικούσα εντός του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου δικαιώματα Έρευνας και Διάσωσης.
Θα δημιουργούσα «γκρίζες ζώνες» κυριαρχίας ελληνικών νησιών στο Αιγαίο και γύρω από την Κρήτη.
Δεν θα αναγνώριζα υφαλοκρηπίδα στα νησιά του συμπλέγματος του Καστελλόριζου, αλλά και σε Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο, Κρήτη, όπως και στην Κύπρο.
Θα ανακάλυπτα το όραμα της «γαλάζιας πατρίδας»(!) και θα υπέγραφα συμφωνίες και συνεργασίες όπως πχ με Λιβύη για κοινή ΑΟΖ.
Θα ενίσχυα το Σουνιτικό στοιχείο και τη μουσουλμανική αδελφότητα, στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Θα εκβίαζα στον πόλεμο του Ιράκ το ΝΑΤΟ, για περισσότερα ανταλλάγματα και επιρροή στην περιοχή.
Θα εξόντωνα με κάθε τρόπο τις εσωτερικές αντίθετες φωνές.
Θα εύρισκα μια νομιμοφανή δικαιολογία να εισβάλλω στη Συρία με κάθε τρόπο, και θα κατέρριπτα ρωσικό μαχητικό εάν έμπαινε στον δικό μου εναέριο χώρο, έστω και για 1,7 ΝΜ, με σκοπό να εκβιάσω το ΝΑΤΟ.
Θα συμμαχούσα, όμως, με Ρωσία και Ιράν, όταν τα συμφέροντα μου το απαιτούσαν.
Θα επενέβαινα στα εσωτερικά γειτονικών κρατών και όχι μόνο, ώστε να επηρεάζω τις χώρες αυτές.
Θα ανέπτυσσα σφαίρα επιρροής σε όλα τα μουσουλμανικά κράτη όπου ζουν έστω και κατ’ επίφαση ομοεθνείς μου και θα δήλωνα:
- «Τα 300 εκατομμύρια Τούρκων μπορούν να αντιληφθούν τις δυνατότητες που έχουν, δηλαδή οι Κοζάκοι, Ουζμπέκοι, Τουρκμένοι, Τσετσένοι, οι αδερφοί μας που είναι μέλη της Τουρκικής Διασποράς και όλοι αυτοί που θέλουν να συνταχθούν μαζί μας, όπως Πακιστάν, Αφγανιστάν, Λιβύη κλπ».
Θα μετέτρεπα την Αγιά Σοφιά σε τζαμί.
Θα αγνοούσα τις Διεθνείς Συνθήκες, νομολογίες και αποφάσεις, και θα αδιαφορούσα για τους Διεθνείς Οργανισμούς πχ ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Διεθνή Δικαστήρια κλπ, εκτός εάν ικανοποιούσαν τα συμφέροντα μου.
Θα επέκτεινα τα χωρικά μου ύδατα στα 12 ΝΜ άσχετα αν δεν αποδέχομαι το υφιστάμενο δίκαιο της θάλασσας και θα έκανα έρευνες, καθώς και εξόρυξη Φυσικού Αερίου και πετρελαίου, σε όσες περιοχές ήθελα.
Θα έκανα έρευνες σε ξένες υφαλοκρηπίδες, όταν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες δεν αντιδρούν.
Θα έκανα εκκαθαρίσεις των εχθρών μου, ακόμη και σε εδάφη που ανήκουν σε άλλες χώρες.
Θα μιλούσα για εφαρμογή του διεθνούς δικαίου έχοντας σε κατοχή 48 χρόνια, χώρα μέλους της ΕΕ.
Θα ανέπτυσσα πυρηνικά εργοστάσια με απώτερο σκοπό να γίνω πυρηνική δύναμη, έστω και για… «ειρηνικούς» σκοπούς, «υπερασπίζοντας» όμως λεκτικά… το φυσικό περιβάλλον.
Θα δημιουργούσα De Facto καταστάσεις στην περιοχή, σύμφωνα με τα συμφέροντά μου.
Θα συνομιλούσα με όλους τους εταίρους για ανθρωπιστικά δικαιώματα, ώστε να αποσπάσω δις ευρώ από την ΕΕ, θέτοντας κάθε φορά νέες απαιτήσεις και διεκδικήσεις με πρόσχημα το προσφυγικό πρόβλημα.
Θα φρόντιζα να αποτύχουν οι συνομιλίες με ευθύνη του συνομιλητή μου και θα κουνούσα το δάκτυλο σε όσους με αμφισβητούν, λέγοντας τους ότι δεν έχουν το ανάστημα ή το βάρος που έχω εγώ, απειλώντας ότι εάν δεν συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις θα πληρώσουν το ανάλογο τίμημα…
Θα εκπαίδευα το λαό μου με τέτοιο τρόπο ώστε να του γίνει κτήμα ότι η χώρα του θα αναβιώσει την πάλαι ποτέ αυτοκρατορία, αφού η Γηραιά Ήπειρος παραγέρασε, οι λοιπές μεγάλες δυνάμεις ζουν το δικό τους δράμα και δεν έχουν μέλλον στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ενώ εμείς είμαστε τόσο κοντά στις πηγές ενέργειας, έχουμε την πίστη στον «Θεό» και έχουμε το θάρρος και τη δύναμη της νιότης.
- ΤΟΥΤΩΝ ΔΟΘΕΝΤΩΝ
Αυτά λοιπόν και πολλά ακόμη περισσότερα θα έκανα στο χθες, στο σήμερα και στο μέλλον, αν ήμουν Τούρκος. Όμως η ζωή επέλεξε να γεννηθώ από Έλληνες γονείς (οι οποίοι γεννήθηκαν σε χωριό που τώρα ανήκει στην Τουρκία, λόγω της συνθήκης της Λωζάνης, στο Κρυόνερο Αν. Θράκης).
Επιπλέον δε, η ζωή επέλεξε να δεχθώ ελληνική παιδεία και να αποκτήσω ευρωπαϊκή συνείδηση. Μέσα από την ελληνική ιστορία 4.500 ετών διδάχθηκα παραδείγματα θυσίας, αυταπάρνησης, προσφοράς και πολλές ακόμη αρετές, που με κάνουν πολύ υπερήφανο. Πλούσια ιστορία που δυστυχώς, όμως, έχει και πολύ δύσκολες και σκοτεινές στιγμές που χαμηλώνουν πολύ τον πήχη της αισιοδοξίας.
Στο τρέχον έτος γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της ελληνικής δημοκρατίας, ξεχνώντας όμως ότι αφού δώσαμε τα πάντα το 1821 για την ελευθερία του έθνους, αμέσως την επόμενη χρονιά μπήκαμε σε εσωστρέφεια για κατανομή του «πλούτου» και των κερδών της Επανάστασης, αγνοώντας ότι το μόνο που υπήρχε τότε ήταν ένα κράτος φτώχιας και ανέχειας.
Δυστυχώς και σήμερα στην πολύ σύγχρονη εποχή μας, κάνουμε τα ίδια λάθη, ζούμε τα ίδια φαινόμενα και καταστάσεις όπως είναι ο ενδοτισμός, ο φόβος, η υστεροβουλία, το συμφέρον του εγώ, η διχόνοια, καθώς και όλα τα κακά που δεν μας επέτρεψαν ποτέ να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ώστε η χώρα αυτή να συνεχίσει στον δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί μας, δηλαδή να παράγει αρετές, δημοκρατία, και πολιτισμό.
Βλέπουμε συχνά ανθρώπους που επιλέχθηκαν να υπηρετήσουν την πατρίδα από πολύ υψηλά πόστα, να αγνοούν τους δύο βασικούς πυλώνες στην άσκηση Εξωτερικής Πολιτικής, δηλαδή την ιστορία και την γεωγραφία και να τοποθετούνται ή και να υπογράφουν σε βάρος των εθνικών συμφερόντων, ασκώντας κρυφή και προσωπική ατζέντα, παρουσιάζοντας μάλιστα υποχωρήσεις σε γραμμές που έχουν τεθεί εδώ και δεκαετίες, ως μεγάλες επιτυχίες.
- ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΊΔΙ
Το τελικό συμπέρασμα είναι και ας το καταλάβουν οι έχοντες την ευθύνη ότι: η Τουρκία δεν επιθυμεί καμιά ειρηνική συνύπαρξη. Επιθυμεί αλλαγή συνόρων σε βάρος της Ελλάδας, το δηλώνει ξεκάθαρα σε κάθε ευκαιρία. Επιθυμεί αρπαγή κυριαρχικών δικαιωμάτων σε αέρα, θάλασσα και ξηρά σε όσο μεγαλύτερο βαθμό γίνεται, μέσω πιέσεων αποφεύγοντας όμως τη χρήση βίας αν και την επικαλείται, αφού δεν έχει κανένα νομικό έρεισμα για να το πράξει.
Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να εργαστούμε με όλες μας τις δυνάμεις με στόχο την αύξηση της ισχύος της χώρας, η οποία προσδιορίζεται από τη σχέση ως εξής:
ΙΣΧΥΣ = (ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ + ΕΔΑΦΟΣ + ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ + ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ) X (ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ + ΒΟΥΛΗΣΗ)
Παράγοντες όπως η οικονομία, οι ένοπλες δυνάμεις, σε συνδυασμό με την σταθερή στρατηγική στα εθνικά θέματα και με σταθερή βούληση στην προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων, είναι αυτοί που θα λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές και αντιστάθμισμαστον πληθυσμό και στην έκταση της χώρας μας.
*Ο κ. Χρήστος Χριστοδούλου είναι Πτέραρχος, τέως ΑΓΕΕΘΑ ετ.
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).