 |
| rudaw |
Του Στρατή Μαζίδη
Αυτό που παραξένεψε πάρα πολύ με την περίπτωση της επιχείρησης "Πηγή Ειρήνης" ήταν ότι οι Τούρκοι με εξαίρεση την κατάληψη της πόλης Gire Spi δεν κατάφεραν τίποτε απολύτως αλλά απεναντίας από ένα σημείο και μετά η συνεργασία του συριακού στρατού μαζί με τις κουρδικές πολιτοφυλακές είχε αρχίσει να αναχαιτίζει τους Τούρκους και τους ισλαμιστές μισθοφόρους τους και να τους απωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η είδηση της εκεχειρίας να πέσει ως κεραυνός εν αιθρία ειδικά μάλιστα όταν προέβλεπε την παράδοση της έτερης μεθοριακής πόλης, Σερεκανίγιε ή αλλιώς Ρας Αλ Αΐν χωρίς να πέσει πιστολιά. Ωστόσο στην ύπαιθρο της συγκεκριμένης πόλης βρίσκεται το αντλιοστάσιο του Αλούκ.
Λίγο καιρό μετά άρχισαν και τα προβλήματα όσον αφορά την υδροδότηση της επαρχίας της Χασάκα από το συγκεκριμένο αντλιοστάσιο. Οι μισθοφόροι της Τουρκίας εκτελώντας εντολές άρχισαν να παίζουν με την υδροδότηση και κατά καιρούς να παρακολουθούμε ένα παιχνίδι σαν το σκύλο με τη γάτα με την παροχή νερού άλλοτε να διακόπτεται και άλλοτε να συνεχίζεται. Επιπρόσθετα πέραν των προβλημάτων που έχουν δημιουργηθεί με το αντλιοστάσιο του Αλούκ, υπάρχει και το ζήτημα της ροής του ποταμού Ευφράτη και η πτώση της στάθμης των υδάτων στο συριακό έδαφος αφού η Τουρκία κατακρατά το νερό καταπατώντας τα από τη δεκαετία του 1980 συμφωνηθέντα.
Μετά από όλα αυτά καθίσταται εμφανέστατη η στρατηγική σημασία της κατάληψης της Σερεκανίγιε αφού μέσω αυτής ελέγχεται το νερό και η πρόσβαση σε αυτό για πολύ μεγάλο πληθυσμό της περιοχής.
Φαίνεται τελικά πώς το νερό εξελίσσεται σε πάρα πολύ δυνατό όπλο της Τουρκίας αφού όλοι οι άνθρωποι διψούν, είναι απαραίτητο για τις καλλιέργειες αλλά και την ηλεκτροδότηση και γενικώς εκεί που δεν υπάρχει νερό δεν μπορεί να υπάρξει ζωή.
Αυτό που δεν μπόρεσαν να πετύχουν οι Τούρκοι με τα όπλα, φαίνεται ότι τώρα προσπαθούν να το πετύχουν με το νερό. Σε αυτή τους την απόπειρα έχουν τη σιωπηλή ανοχή της Δαμασκού μολονότι στη βορειοανατολική Συρία δε διαβιούν μονάχα Κούρδοι. Η συριακή κυβέρνηση κατά καιρούς καταγγέλλει τη διακοπή της υδροδότησης αλλά περιορίζεται εκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό συμβαίνει και με την ανοχή της Μόσχας η οποία θα μπορούσε μέσα σε ελάχιστο χρόνο με ένα μόνο τηλεφώνημα να τερματίσει το όλο ζήτημα. Ωστόσο η πίεση που ασκεί η έλλειψη του νερού είναι και ένα μέσο ούτως ώστε οι Κούρδοι να πιεστούν και να ζητήσουν διάλογο με την κυβέρνηση της Συρίας δίχως όμως τις προϋποθέσεις που επιθυμούν.
Εν τούτοις κάνουν ένα λάθος στοχοποιώντας μόνο τη Δαμασκό ή τη Μόσχα για την ανοχή τους. Συρία και Ρωσία έχουν το δικό τους στρατόπεδο και οι Κούρδοι συνειδητά δεν ανήκουν σε αυτό. Απεναντίας με τη δική τους θέληση είχαν μετατραπεί σε εκτελεστικό βραχίονα των Αμερικανών στην περιοχή. Ως εκ τούτου τίθεται το ερώτημα, οι καλοί σύμμαχοι των ΗΠΑ τι ακριβώς κάνουν; Γιατί δε λένε κουβέντα και τη μετατροπή του νερού σε όπλο από τους Τούρκους σε βάρος των Κούρδων;
Καθώς σε λίγους μήνες συμπληρώνονται δύο χρόνια από την προδοτική εκεχειρία στη βορειοανατολική Συρία, όπου Ρώσοι κι Αμερικανοί έδωσαν στην Τουρκία ό,τι ήθελε, μπορεί κανείς με ασφάλεια να πει πώς η μετατροπή του νερού σε όπλο δεν έχει μέχρι στιγμής βρει το αντίδοτο της αλλά και ούτε έχει πετύχει τον στόχο της. Σε κάθε όμως περίπτωση η επιδείνωση του προβλήματος ομοιάζει με μία χύτρα ταχύτητας η οποία αρχίζει να σφυρίζει με την εξαίρεση ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει βαλβίδα εκτόνωσης.