Βάστα
και συλλογίσου
xusenru / Pixabay
ποιος ο σκοπός της ύπαρξής σου.
Τι θες να πιεις και να γευτείς
προτού φύγεις και «χαθείς».
Ιδρώνεις για ένα καρβέλι ψωμί,
ελπίζοντας κάτι παραπάνω στη ζωή.
Κούρσα, εκδρομή, νόστιμο φαγί,
ω τι ηδονή, να και το παιδί.
Μα έλα που δε σταματάς
θες κι άλλα, γι’ αυτό συνεχίζεις, περπατάς.
Κάπου κάπου στοχάζεσαι, φιλοσοφείς
λες, θέλω να γίνω εγκρατής.
Ένα βράδυ στον αέρα όλα τα πετάς
πίνεις, τρικλίζεις, παραπατάς.
Ανοίγεις τα μάτια φουλάρεις καφεδιά,
γάλα με κορν φλέικς τα ρίχνεις στην κοιλιά.
Την πόρτα κοιτάζεις, της χώνεις το κλειδί
δίχως σκέψη άλλη να σε τυρρανεί.
Καθάρισες, άδειασες μυαλό και ψυχή
έμεινες μονάχα με το κορμί.
Σουρούπωσε, γυρνάς, ανάβεις το φως,
πας στον καθρέφτη μοιάζεις νωθρός.
Δεν το πιστεύεις, πιάνεις το μαγουλί
αυτό που στέκεται αντίκρυ στο γυαλί.
Για λίγο μετριέσαι, να είσαι ποιος,
ο λάθος γαμώτο ή ο σωστός;
Πέφτεις για ύπνο, γυρνάς, κλείνεις το φως,
«ήρεμος», γιατί την είδες αλλιώς.
Μέσα στον ύπνο παραμιλάς
πετιέσαι ξάφνου και κατουράς.
Πίσω βαδίζεις να οριζοντιωθείς
ως ότου ξημερώσει, πάλι να αναφερθείς.
Γουστάρεις συζήτες, κουβέντες τρελές,
πετάς και ερμηνείες αναλυτικές.
Μια μπίρα συν ένας φραπές,
σου φτάνουν να χώσεις και τις κριτικές.
Αν κάποιος στη δίνει, τα χώνεις, αντιδράς,
λες, κάνε στην πάντα, εσύ δε μασάς.
Μα, σαν οι «μεγάλοι» στα παίρνουν στεγνά,
εκεί τι κάνεις, γιατί η ντουμπεκά;
Με δαγκωτό μηλαράκι σμάρτ φοουνί
μπαίνεις φέϊς μπούκι και τουϊτί.
Ποστάρεις, λαϊκ-άρεις κάθε στιγμή,
πάει, έφυγε κι η μέρα ετουτινή.
Στάκα, πρόσεξε, όξω μη βγεις,
κινδυνεύεις να πεθάνεις αν ιο-θείς.
Το τιβί πάτα το δελτίο να δεις,
κάνε κοκούνιγκ, ίσως τότε σωθείς.
Ψέκα, βλάκα, μη μιλάς, μη γελάς,
ναι, ρε βλήμα, κινδυνεύει η Ελλάς.
Όχι από χρέος, ούτε εκ Τουρκιάς,
όπως λένε, από μιας πανδημιάς.
Το έκτο δοκιμάζεις ζευγάρι παπουτσί,
ενώ το γειτόνι πεινεί, τουρτουρεί.
Μα, του εμβολίου αν είσαι και της μασκός
καθάρισες, φαίνεσαι άνθρωπος σωστός.
Δε μπολιάζεσαι, ανευθυνιά,
ας έχω mRNA, μείνε μακριά.
Είσαι μια μπόμπα, δε μπαίνεις πουθενά,
ούτε με μάσκα, παλιοαρνητά.
Τον «ειδικό» άκου, λέει λίγο πολύ,
από κάτι πεθαίνεις στην τελική.
Ατύχημα, εμβόλιο, καρδιακή,
το ίδιο κάνει, γιατί τόση βουή;
Κοίτα ποσοστά, δες στατιστικά,
η επιστήμη τώρα ομιλά.
Πάνε οι μπούκινγκ, πάνε τα γκανιά,
ανθρώποι και παίδες εγίναν στοιχηματιά.
Εξετάσανε λένε και τον Χριστό,
πού τον βρήκανε, δεν ξέρω, κάπου γύρω εδώ.
Μελετήσανε, αποφανθήκανε πως κολλώ,
πω, πω, την επιστήμη προσκυνώ.
Ποθείς να τρέξεις, να χαμουρευτείς,
μα καλά, δε θες λιγάκι να στοχαστείς;
Πού πας, τι ψάχνεις,
τι είναι αυτό που ζεις;
Έτσι θα συνεχίσεις, εις τας τυχάς,
μετρώντας το σώμα, όχι τας ψυχάς;
Εσύ ο μάγκας, ο κούλ, ο λεβενταράς
ή μήπως ο Ελληναράς;
Λες, την άκρη στη φάση δε θα τη βρεις
ακόμα κι αν πάρα πολύ ζοριστείς.
Βλέπεις, πλέον ότι τρελό και παλαβό,
φρόνιμο λέγεται, ορθολογικό.
Το χρήμα κι ο φόβος τους πάντες κυβερνούν
μέσω κάποιων πρόθυμων να υποταχτούν.
Τάζουν ελπίδα, όραμα, φραμπαλά,
μα, τι έχουν στο κεφάλι μέσα, σκατά;
Τελικά, υπάρχει ένα ρημάδι γιατί
βολτάρουμε πέρα δώθε στη ζήση αυτή;
Ή μήπως υπνοβατούμε ολημερός,
κι ο υπνάκος μας είναι καθόλα βολικός.
Πού πήγαν η Ελλάδα, τα ιδανικά,
δόξα, αγώνες, κρυφτήκαν ξαφνικά.
Ο Έλληνας, ο ήρωας, ο ντόμπρος, ο δουλευταράς,
ποτέ δεν εφοβήθει, δεν έσκυψε τας κεφαλάς.
Ιησούς, έθνος, δημοκρατία, ανθρωπιά,
κόρακες, γλίτσες, τα πουλήσαν μπιρ μπαρά.
Για να γυρίσει ο ήλιος δε θέλει δουλειά πολύ,
μια απόφαση δρόμος, Έλληνα, ναι, θα την πάρεις πάλι εσύ.
Γιατί αφήνεις λοιπόν, να σου επιβληθούν
τα μέσα, οι δήθεν και τα καρτούν;
Εσύ επιλέγεις στη ζωή, γείρε κι άκου την καρδιά,
γιατί εκείνη ποτέ, μα ποτέ, δεν αντέχει την ψευτιά.
Μαργέλης Κωνσταντίνος
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 4 Ιουνίου 2021