Θόδωρος Γαλανόπουλος
Και να μη νοιάζονται, θα το θυμόμαστε καλά, αν και δε βλέπω να αργούν να γίνουν... Η οποία υποχρεωτικότητα, το με το ζόρι, που θέλοντας και μη, το θα το πιεις και θα σκάσεις, θα το κάνεις και θα πεις και ένα τραγούδι, δεν είναι απλώς ένας φασισμός, είναι η καθαρή έννοια της σκλαβιάς.
Να έρθω εγώ να σου πω να κόψεις τη μύτη σου γιατί δεν αρέσει στον εργοδότη σου; Να μεγαλώσεις τα βυζιά σου για να είσαι πιο ευπαρουσίαστη; Να πετάξεις με το αεροπλάνο που φοβάσαι; Να περπατήσεις στη μαρκίζα στον τέταρτο όροφο; Να πας κολυμπώντας στην απέναντι όχθη, ξέρεις δεν ξέρεις κολύμπι;
Μπορεί να έχω άδικο αλλά άσε με να φοβάμαι αυτό που φοβάμαι... Κανένας δεν μπορεί να με υποχρεώσει να πεθάνω από το άγχος μου για να κάνω κάτι που δεν το θέλω στο κορμί μου... Στα 60 χρόνια που ζω σε καμία κυβέρνηση και σε κανένα σύστημα υγείας δεν άκουσα ποτέ ότι είμαι υποχρεωμένος να κάνω κάτι στον εαυτό μου που δεν το ήθελα.
Για αυτό υποτίθεται έχουμε δημοκρατία και Σύνταγμα, να μας προστατεύει από τις αυθαιρεσίες και τους ναζιστικούς τρόπους επιβολής των οποίων μεθόδων νομίζουν ότι θέλουν να μας επιβάλουν, παρά τη θέλησή μας... Ή μήπως η πανδημία κατήργησε και τη Δημοκρατία; Πέστε το μας να κάνουμε τα κουμάντα μας.