 |
| sasint / pixabay |
Αν λοιπόν κανείς μελετήσει τον Χριστιανισμό, όχι ως θρησκευτικό δόγμα, αλλά ως φιλοσοφικό σύστημα, θα μπορέσει να πει, χωρίς κανένα δισταγμό, ότι ο Γκάντι, αν και Ινδουιστής, ήταν ουσιαστικά Χριστιανός και μάλιστα ένας από τους πολύ λίγους Χριστιανούς, που έχουν κατανοήσει την πανανθρώπινη αξία αυτών των δύο λέξεων «αγαπάτε αλλήλους», στις οποίες συμπυκνώνεται όλη η διδασκαλία του Χριστού. ‘Όμως, αν η αξία του Χριστιανισμού ως φιλοσοφία είναι πράγματι υπέρτατη και μοναδική στον κόσμο, στην εφαρμογή του ως δόγμα απέτυχε, όπως ακριβώς συνέβη με τον Μαρξισμό, όταν εφαρμόστηκε ως Κομμουνισμός.
Αυτή λοιπόν η αποτυχία οφείλεται, κατά την γνώμη μου, σε ένα γεγονός αναμφισβήτητο : Η αγάπη είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα το οποίο αποκτά ο άνθρωπος κυρίως όταν ζει μαζί με άλλους ανθρώπους, δηλαδή μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο και θα έπρεπε να καταπολεμήσει και να υπερνικήσει δύο ανθρώπινα ένστικτα, την απληστία και την φιλοδοξία, που κατέχει ο άνθρωπος εκ γενετής και δεν του είναι καθόλου εύκολο να τα αποβάλει . Για τον λόγο αυτόν, η αγάπη δεν κατάφερε να εδραιωθεί σε μια κοινωνία ανθρώπων στην οποία επικρατούσαν τα δυο αυτά ένστικτα, άκρως βλαπτικά για την ανθρωπότητα, απ’ ότι έχουμε διδαχτεί από την μακραίωνη ιστορία της.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τώρα να δούμε λεπτομερέστερα γιατί την έβλαψαν, αρχίζοντας από την φιλοδοξία. Όλοι οι ηγέτες των λαών, οι οποίοι προξένησαν τους πολέμους μεταξύ τους, από τους μικρότερους έως και εκείνοι ακόμη, που ονομάστηκαν στην ιστορία μεγάλοι – Μέγας Αλέξανδρος, Μέγας Ναπολέων – καθώς και οι μεταγενέστεροι δικτάτορες, όπως ο Χίτλερ, δεν πραγματοποίησαν τις εκστρατείες τους κατά των άλλων ανίσχυρων λαών, ούτε για να τους εκπολιτίσουν, ούτε για να βελτιώσουν τις συνθήκες της διαβίωσής τους, όπως πιστεύει σήμερα ο κόσμος, στην πλειονότητά του, πειθόμενος στα παραμύθια αυτά της άρχουσας τάξης, παρά μόνον για να ικανοποιήσουν την απύθμενη φιλοδοξία τους.
Εκτός όμως από τους πολέμους, που είναι όλοι τους απότοκοι, όχι μόνον της προσωπικής φιλοδοξίας , αλλά και της απληστίας, υπάρχει και ένα άλλο ιστορικό γεγονός, που μπορεί να μας πείσει για τις βλαπτικές επιπτώσεις της φιλοδοξίας στον πολιτισμό μας . Είναι η δημιουργία των διαφόρων υπο-δογμάτων και ενός μεγάλου πλήθους αιρέσεων σε όλα αυτά τα θρησκευτικά δόγματα, που εφαρμόζονται σήμερα στον κόσμο μας . Θα περιοριστούμε εδώ μόνο στον Χριστιανισμό, που τον γνωρίζουμε καλύτερα και ας αναρωτηθούμε : Γιατί έγινε το σχίσμα των εκκλησιών το έτος 1054 και εν συνεχεία δημιουργήθηκαν οι διάφορες εκκλησίες (υπο-δόγματα), όπως είναι η καθολική, η ορθόδοξη, η προτεσταντική κ.α και σε κάθε μία απ’ αυτές το μεγάλο αυτό πλήθος των διαφόρων αιρέσεων; Αφού είναι γνωστό ότι η διδασκαλία του Χριστού είναι μία και μοναδική και κανένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να την αλλοιώσει. Δεν είναι λοιπόν η φιλοδοξία, το κίνητρο που οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους της θρησκευτικής ιεραρχίας να διασπάσουν τον Χριστιανισμό, σε όλες αυτές τις εκκλησίες και αιρέσεις, για να γίνουν οι ίδιοι αρχηγοί τους ; Εκτός εάν δεν είχαν την πνευματική ικανότητα να κατανοήσουν την διδασκαλία του Χριστού.
Σε ό,τι αφορά τώρα την απληστία, η οποία πάντα κυριαρχεί στον κόσμο μας, δημιουργώντας και διαρκώς επαυξάνοντας αυτή την τεράστια και απάνθρωπη ανισοκατανομή του πλούτου, θα μπορούσε και αυτή να είχε υπερνικηθεί, αν εφαρμοζόταν η εντολή του Χριστού «Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι». Όμως, πόσοι από τα δύο και πλέον δισεκατομμύρια βαπτισθέντες Χριστιανοί, που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο μας και κατέχουν όχι μόνον δύο, αλλά πολλαπλάσιους χιτώνες, δίνουν τουλάχιστον τον ένα σ ‘αυτούς που δεν έχουν κανέναν και τουρτουρίζουν, σε όλη τους τη ζωή, στο ανυπόφορο κρύο της φτώχειας;
Και θα μπορούσε να πει κανείς ότι, είναι περισσότεροι αυτοί που έχουν μόνο δύο και δίνουν τον έναν, παρά εκείνοι που κατέχουν υπερπολλαπλάσιους. Το δε μέγεθος της απληστίας το είχε επισημάνει και ο Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος είχε πει: «Ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για να ικανοποιήσει τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, αλλά πολύ μικρός για να χωρέσει την ανθρώπινη απληστία».
Συμπερασματικά λοιπόν πιστεύω ότι, αν επικρατούσε τελικά ο Χριστιανισμός ως φιλοσοφία, θα ζούσαμε σε έναν άλλο κόσμο, ιδανικό, με αγάπη πάντα και με αλληλεγγύη προς τους συνανθρώπους μας και χωρίς αυτούς τους παρανοϊκούς πολέμους, τις αντιπαλότητες, τις δολοφονίες και πάσης άλλης φύσεως βιαιοπραγίες, με τις οποίες στολίζουμε αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο μας, τον οποίο τολμήσαμε να ονομάσουμε «πολιτισμένο» και εξακολουθούμε να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν .
Αιμίλιος Κομίνης Διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός