Όταν ο Αριστοφάνης έγραψε την «Ειρήνη» ήταν το 421 π.Χ. και ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, μετρούσε ήδη δέκα χρόνια βίας, καταστροφών και θανάτου. Τη χρονιά που παίχτηκε η «Ειρήνη», οι Αθηναίοι είχαν πιστέψει για λίγο πως τέλειωσε το κακό, γιατί μόλις είχε υπογραφεί η περίφημη Νικίειος Ειρήνη, που θα κρατούσε, λέει, πενήντα χρόνια.
Γελάστηκαν. Οι εχθροπραξίες δεν σταμάτησαν ποτέ κι ο πόλεμος έφερε κάτι πολύ βαρύτερο στην ιστορία των ελληνικών πόλεων: η Περσία εκμεταλλεύτηκε το διχασμό για να ορίζει τα ελληνικά πράγματα, το κυριότερο όμως, ο θεσμός της πόλης - κράτους άρχισε να καταρρέει, παίρνοντας μαζί του την αισιόδοξη περηφάνια του πολίτη πως μόνο η συμμετοχή στα κοινά μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα, πως η πολιτική –αντίθετα από τις πλατωνικές εμμονές– οφείλει να ασκείται από όλους και όλοι να έχουν μερίδιο ευθύνης στα τεκταινόμενα.
Αυτοί οι προβληματισμοί από τη μελέτη της περιόδου και τα σημαντικά συμπεράσματα που μπορεί κανείς να βγάλει, αν αντί για Πελοποννησιακό Πόλεμο νοήσουμε την Ελληνοτουρκική διαμάχη, αντί Νίκειο Ειρήνη το πούμε Λιώσιμο του Πάγου μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας, και όπου Περσία βάλουμε την Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες παραμένουμε ως πολίτες που συμμετέχουμε στην πολιτική.