Τη μία φορά μάλιστα βίωσε το... Maracanazo των Αργεντίνων
Από: menshouse.gr
Γράφει ο Δημήτρης Καναβαράκης
Η Αγγλία, ως γνωστόν, δεν έχει πάρει κούπα για μισό και πλέον αιώνα, αλλά είναι η… Αγγλία.
Επιπλέον στα Euro οι «δελφίνοι» είναι πολλοί (Ελλάδα, Δανία κ.λ.π.!) και ο ανταγωνισμός πολύ μεγαλύτερος από το Κόπα Αμέρικα, όπου τρεις ομάδες έχουν κατακτήσει τα 38 από τα 46 τρόπαια στις αντίστοιχες διοργανώσεις που έχουν διεξαχθεί.
Για αυτό και είναι σαφώς πιο παράδοξο ότι ένα brand όπως η Εθνική Αργεντινής δεν έχει εδώ και 18 χρόνια διεθνή τίτλο.
Από το 1993, που η παρέα των Γκάμπριελ Μπατιστούτα, Φερνάντο Ρεδόνδο και Ντιέγο Σιμεόνε κατέκτησε το τρόπαιο στα γήπεδα της Βραζιλίας (παρακαλώ…), η «αλμπισελέστε» αναζητά έστω μία κούπα για να πιστοποιήσει το βάρος της φανέλας της. Τι και αν πέρασαν παικταράδες και παικταράδες, προεξαρχόντος φυσικά του Λίονελ Μέσι, οι τελικοί του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014 και οι δύο σερί του Κόπα Αμέρικα (2015, ‘16) – με «Νέμεσις» σε αμφότερους τη Χιλή – ήταν οι κορυφαίες επιδόσεις της δεύτερης πιο δημοφιλούς Εθνικής Ομάδας στον κόσμο.
Γράφει ο Δημήτρης Καναβαράκης
Η Αγγλία, ως γνωστόν, δεν έχει πάρει κούπα για μισό και πλέον αιώνα, αλλά είναι η… Αγγλία.
Επιπλέον στα Euro οι «δελφίνοι» είναι πολλοί (Ελλάδα, Δανία κ.λ.π.!) και ο ανταγωνισμός πολύ μεγαλύτερος από το Κόπα Αμέρικα, όπου τρεις ομάδες έχουν κατακτήσει τα 38 από τα 46 τρόπαια στις αντίστοιχες διοργανώσεις που έχουν διεξαχθεί.
Για αυτό και είναι σαφώς πιο παράδοξο ότι ένα brand όπως η Εθνική Αργεντινής δεν έχει εδώ και 18 χρόνια διεθνή τίτλο.
Από το 1993, που η παρέα των Γκάμπριελ Μπατιστούτα, Φερνάντο Ρεδόνδο και Ντιέγο Σιμεόνε κατέκτησε το τρόπαιο στα γήπεδα της Βραζιλίας (παρακαλώ…), η «αλμπισελέστε» αναζητά έστω μία κούπα για να πιστοποιήσει το βάρος της φανέλας της. Τι και αν πέρασαν παικταράδες και παικταράδες, προεξαρχόντος φυσικά του Λίονελ Μέσι, οι τελικοί του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014 και οι δύο σερί του Κόπα Αμέρικα (2015, ‘16) – με «Νέμεσις» σε αμφότερους τη Χιλή – ήταν οι κορυφαίες επιδόσεις της δεύτερης πιο δημοφιλούς Εθνικής Ομάδας στον κόσμο.
Η φετινή απόπειρα είναι πιθανότατα η τελευταία του Μέσι να οδηγήσει την Αργεντινή στην κορυφή της ηπείρου, τερματίζοντας την ανομβρία τίτλων των 18 χρόνων. Αν δεν τα καταφέρει η δις παγκόσμια πρωταθλήτρια θα μείνει στα 14 τρόπαια Κόπα Αμέρικα. Και θα ολοκληρωθεί το σχεδόν… μεταφυσικό του πράγματος. Κανείς από τους δύο κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών (με την άδεια του Πελέ…) δεν θα έχει κατακτήσει μια διοργάνωση στην οποία η Εθνική Αργεντινής ήταν πολυνίκης έως και την εμφάνιση του πρώτου από τους δύο!
Ναι, μπορεί να ακούγεται οξύμωρο ότι ο Μέσι δεν έχει φορέσει καν το στέμμα του πρωταθλητή ηπείρου, το φαινόμενο όμως φλερτάρει με τα όρια του… ανεξήγητου αν λάβουμε υπόψιν ότι το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Ντιέγκο Μαραντόνα!
Ο «Πίπε ντ’ Όρο» απέτυχε τρεις φορές να ηγηθεί σε μια νικηφόρα πορεία της «αλμπισελέστε», η οποία δεν έφτασε μάλιστα σε καμία από αυτές έως τον τελικό.
Το 1979 αφίχθη στο Περού ως το νέο μεγάλο αστέρι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και με νωπές τις δάφνες από το στέμμα του Παγκοσμίου Κυπέλλου Νέων, που διεξήχθη την ίδια χρονιά στην Ιαπωνία. Η Αργεντινή ήταν στον όμιλο με Βραζιλία και Βολιβία και το σύστημα διεξαγωγής προέβλεπε ότι κάθε ομάδα θα αντιμετώπιζε την άλλη δύο φορές. Η Αργεντινή τερμάτισε τελευταία με απολογισμό 1-1-2, με τον Ντιέγο να πετυχαίνει μόνο ένα γκολ, το τρίτο στο 3-0 επί της Βολιβίας.
Στη διοργάνωση του 1983 ο Μαραντόνα δεν αγωνίστηκε λόγω τραυματισμού, ήταν όμως παρών σε αυτή του 1987, οπότε η ομάδα του ήταν το μεγάλο φαβορί, ως γηπεδούχος και φυσικά ως παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το κοινό της Αργεντινής τελούσε υπό ντελίριο, καθώς ο Ντιέγο που ένα χρόνο πριν είχε γίνει μύθος στα γήπεδα του Μεξικού, θα έπαιζε για πρώτη φορά μπάλα στη χώρα του ύστερα από 5 χρόνια και τη μεταγραφή του από την Μπόκα Τζούνιορς στην Μπαρτσελόνα (1982). Είχε προηγηθεί μια… οργιαστική για αυτόν σεζόν με τη Νάπολι, την οποία οδήγησε για πρώτη φορά στον ιταλικό θρόνο. Η προσμονή για την κούπα ήταν τεράστια και η βεβαιότητα για αυτήν θύμισε το… Maracanazo του 1950. Ουρές ατελείωτες έξω από τα εκδοτήρια για τα εισιτήρια των αγώνων της Αργεντινής καταδείκνυαν τον παροξυσμό των «πιστών» για να δουν live τον «θεό» να παίζει μπάλα.
Στα ματς του ομίλου με Περού και Εκουαδόρ, ο Μαραντόνα είχε τη συνήθη επίδραση στην ομάδα, σκοράροντας το γκολ στο 1-1 με το Περού και τα δύο από τα τρία στο 3-2 επί του Εκουαδόρ.
Η οικοδέσποινα πήρε την πρώτη θέση του ομίλου και προκρίθηκε στα ημιτελικά. Στις 9 Ιουλίου του 1987 υποδέχτηκε την Ουρουγουάη σε ένα «πυρακτωμένο» Μονουμεντάλ, στο οποίο δεν έπεφτε φυσικά καρφίτσα. Σε στοιχηματικούς όρους η νίκη των Αργεντίνων δεν θα πλήρωνε πάνω από 1,30, αλλά οι Ουρουγουανοί το έκαναν ξανά. Όπως το 1950 στο Ρίο, έτσι και το ’87 εξέθεσαν τα προγνωστικά και με γκολ του Αντόνιο Αλθαμέντι στο 44’ σόκαραν το μεγάλο φαβορί (0-1), βυθίζοντας σε απόγνωση τις… εξέδρες. Ο μακράν του δεύτερου κορυφαίος παίκτη του κόσμου έκανε φιλότιμες προσπάθειες να ηγηθεί στο come back της ομάδας του, το β’ ημίχρονο εξελίχθηκε σε μονότερμα, τελικά όμως εγκλωβίστηκε στο σκληροτράχηλο παιχνίδι της αντιπάλου. Η «σελέστε» ήταν η κάτοχος του τροπαίου και θα διατηρούσε τα σκήπτρα της, νικώντας και στον τελικό με 1-0 τη Χιλή.
Δύο χρόνια αργότερα, ο Μαραντόνα δοκίμασε ξανά, θέλοντας να πάρει το αίμα του πίσω, αυτή τη φορά μέσα στην έδρα της «άσπονδης» εχθρού, Βραζιλίας. Η Αργεντινή διασταυρώθηκε στον όμιλο με Ουρουγουάη, Χιλή, Εκουαδόρ και Βολιβία και την πρόκριση έπαιρναν οι δύο πρώτες ομάδες του ομίλου.
Η αποτυχία του ’89 ήταν ξανά εκκωφαντική, σε 7 αγώνες ο αρχηγός και ηγέτης της ομάδας δεν βρήκε καν δίχτυα. Για την ακρίβεια το έκανε μόνο ο Κλαούντιο Κανίγια, σκοράροντας τα δύο (μοναδικά) γκολ της εν ενεργεία παγκόσμιας πρωταθλήτριας στη διοργάνωση! Η Αργεντινή προκρίθηκε ως πρώτη από τον όμιλο με τέρματα 2-0 (!), φέρνοντας δύο λευκές ισοπαλίες και νικώντας στο όριο Ουρουγουάη και Χιλή. Το σύστημα διεξαγωγής ήταν (ακόμα πιο) περίεργο, καθώς δεν ακολουθούσαν νοκ-άουτ, αλλά ένας τελικός όμιλος των τεσσάρων πρώτων των δύο γκρουπ, ο νικητής του οποίου θα κατακτούσε το τρόπαιο.
Σε αυτό τον τελικό όμιλο, η Αργεντινή τερμάτισε χωρίς νίκη σε τρία ματς (με τέρματα 0-5), χάνοντας με 2-0 από Βραζιλία, Ουρουγουάη και μένοντας στη λευκή ισοπαλία με την Παραγουάη. Με μία λέξη πατατράκ. Ήταν το τελευταίο Κόπα Αμέρικα του Ντιέγο, που λόγω της τιμωρίας του (για χρήση ναρκωτικών) από τη FIFA δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στη διοργάνωση του 1991. Και τι έκανε η Αργεντινή σε αυτήν; Επέστρεψε στο θρόνο της ηπείρου ύστερα από 32 χρόνια, με μεγάλο ηγέτη τον Γκάμπριελ Μπατιστούτα, που αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ με 6 γκολ!
Έως το 1960 η Εθνική Αργεντινής είχε κατακτήσει το Κόπα Αμέρικα στις 12 από τις 26 διοργανώσεις που είχαν διεξαχθεί. Έκτοτε έχει πάρει μόνο δύο, κανένα εκ των οποίων στα οχτώ που έχουν συμμετάσχει αθροιστικά οι δύο παίκτες που θα… ερίζουν εις τους αιώνας των αιώνων για τον τίτλο του GOAT. Έως και σήμερα παραμένει δεύτερη στη λίστα με τις νικήτριες (14 φορές), έχοντας πέντε τρόπαια παραπάνω από τη Βραζιλία.
Για την Αργεντινή μόνο ένα πράγμα μπορεί να είναι χειρότερο από μια ενδεχόμενη αποτυχία και στο φετινό Κόπα Αμέρικα: να πάρει το Euro η Αγγλία…