O κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, πήγε στις Βρυξέλλες στα πλαίσια της «αμοιβαιότητας» και συναντήθηκε με τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, επειδή ο τελευταίος θα έβλεπε τον Πρόεδρο Αναστασιάδη.
Από: philenews.com
Κώστας Βενιζέλος
Και ενώ η Λευκωσία κατέβαλλε στο διπλωματικό πεδίο προσπάθειες για να αποτραπούν άλλες συναντήσεις του κατοχικού ηγέτη με Ευρωπαίους αξιωματούχους, ο Τατάρ βρήκε, όπως ειπώθηκε, στο πρόγευμα του ξενοδοχείου, που διέμεναν, τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Τατάρ ήθελε διακαώς να του εξηγήσει το όραμά του και ο κ. Μητσοτάκης -από… ευγένεια προφανώς- τον άκουσε. Όπως δε λένε οι διαρροές, ο Έλληνας Πρωθυπουργός του απάντησε πως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η θέση για δυο κράτη, την οποία προβάλλει η τουρκική πλευρά.
Παράλληλα, από τα κατεχόμενα ανακοινώθηκε ότι ο λεγόμενος υπουργός εξωτερικών των κατεχομένων, Ταχσίν Ερτουγρούλογλου, είχε το Σάββατο συνάντησημε τον Βοηθό ΓΓ του ΟΗΕ, αρμόδιο για τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις του διεθνούς οργανισμού, Ζαν-Πιέρ Λακρουά, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στην Κύπρο. Τι γυρεύει ένας ανώτατος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών σε συνάντηση με εκπρόσωπο μιας αποσχισθείσας οντότητας, που έχει καταδικαστεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας; Δεν τον συνάντησε από άγνοια. Τον συνάντησε επειδή υπήρξε προηγούμενο και ανεκτικότητα από πλευράς της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ως γνωστό, μερικές φορές η Κυπριακή Δημοκρατία αναλαμβάνει ρόλο τροχονόμου και στέλνει ξένους αξιωματούχους στα κατεχόμενα για επαφές. Στο παρελθόν υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι οι τρίτοι θα «έπειθαν» τους Τούρκους να συνεργασθούν για λύση. Αυτό διαψεύσθηκε πολλές φορές, πλην όμως η πρακτική αυτή αφέθηκε να εδραιωθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία ξένοι αξιωματούχοι, εκπρόσωποι του ΟΗΕ, συναντώνται με ανθρώπους του παράνομου καθεστώτος, προσφέροντας και άλλοθι αλλά και αναβάθμιση. Αυτές οι επαφές συνιστούν έμμεση αναγνώριση μιας οντότητας, που λειτουργεί κανονικά και είναι συνομιλητής του Διεθνούς Οργανισμού και όχι μόνο.
Πήγε, λοιπόν, ο Βοηθός Γ.Γ. του ΟΗΕ στα κατεχόμενα στον λεγόμενο υπουργό εξωτερικών του κατοχικού καθεστώτος και δεν ακούστηκε η παραμικρή αντίδραση. Θεωρείται -φαίνεται- σύνηθες φαινόμενο και σιγά - σιγά εδραιώνεται ως «κεκτημένο» για την τουρκική πλευρά. Τέτοιες συναντήσεις φαίνεται πως δεν ενοχλούν πλέον. Κάποιοι -φευ- φαίνεται να έχουν συμφιλιωθεί με την κατοχή και με τα κατοχικά δεδομένα.
Την ίδια ώρα, από τον ΟΗΕ κι άλλους, καταβάλλεται συστηματική συνεργασία μεταξύ «δύο οντοτήτων» στο νησί. Κι αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης της απεσταλμένης του Γ.Γ., Τζέιν Χολ Λουτ, η τελευταία βολιδοσκόπησε την ελληνική πλευρά για την πρόθεση της Γραμματείας να περιληφθεί στη νέα έκθεση του ΟΗΕ για το Κυπριακό αναφορά σε «αυτοδιοικούμενες περιοχές». Τούτο συνιστά εκχώρηση κυριαρχίας στο κατοχικό καθεστώς. Αυτό είναι μια κίνηση προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης της τουρκικής αξίωσης για εκ προοιμίου αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος. Πριν την όποια διαπραγμάτευση.
Είναι προφανές πως η προσέγγιση από πλευράς των Ηνωμένων Εθνών αλλά και τρίτων χωρών είναι πως στην Κύπρο υπάρχουν και λειτουργούν «δύο χωριστές οντότητες» και σε αυτή τη λογική πραγματοποιήθηκαν οι Πενταμερείς Διασκέψεις.
Δεν θα πρέπει, πάντως, να φορτώνουμε στους άλλους το γεγονός ότι οι εγκάθετοι της Άγκυρας έχουν διεθνή δραστηριότητα, ότι καταβάλλεται προσπάθεια αναβάθμισης του κατοχικού καθεστώτος. Οι διαχρονικές ευθύνες της Λευκωσίας για την επικίνδυνη, όπως εξελίσσεται, ανεκτικότητα, για τις… επίσημες επαφές στα κατεχόμενα είναι μεγάλες.
Είναι ξεκάθαρο πως από το 1974 και εντεύθεν, κυρίως όμως μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, τον Νοέμβριο του 1983, η Τουρκία άρχισε συστηματικά και μεθοδευμένα να οικοδομεί ένα «κράτος» με «δομές» και «θεσμούς». Επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Στόχος ήταν εξαρχής να συμπεριφέρεται το ψευδοκράτος ως κανονικό κράτος, έστω κι εάν δεν αναγνωρίζεται. Θεωρούσε και θεωρεί η Άγκυρα μέχρι σήμερα πως πρέπει να προετοιμάσει «κατάλληλα» το παράνομο μόρφωμα όταν «θα φθάσει εκείνη η στιγμή». Σε αυτό το παιχνίδι των τουρκικών μεθοδεύσεων «σύμμαχοι» είναι κάποιοι τρίτοι αλλά και η παθητική στάση της Λευκωσίας, που επιτρέπει στην τουρκική πλευρά να παρουσιάζει το ψευδοκράτος ως μια… διοίκηση με ίσο καθεστώς με την Κυπριακή Δημοκρατία. Θα μπορούσαμε να κόψουμε τον βήχα όσων τρίτων εναρμονίζονται με τις τουρκικές επιδιώξεις, αλλά αυτό δεν γίνεται. Πρέπει, όμως, πρώτα να απαλλαγούμε από τα φαινόμενα συμφιλίωσης με την κατοχή, που αναπτύσσονται στο εσωτερικό.
Κώστας Βενιζέλος
Και ενώ η Λευκωσία κατέβαλλε στο διπλωματικό πεδίο προσπάθειες για να αποτραπούν άλλες συναντήσεις του κατοχικού ηγέτη με Ευρωπαίους αξιωματούχους, ο Τατάρ βρήκε, όπως ειπώθηκε, στο πρόγευμα του ξενοδοχείου, που διέμεναν, τον Έλληνα Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο Τατάρ ήθελε διακαώς να του εξηγήσει το όραμά του και ο κ. Μητσοτάκης -από… ευγένεια προφανώς- τον άκουσε. Όπως δε λένε οι διαρροές, ο Έλληνας Πρωθυπουργός του απάντησε πως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η θέση για δυο κράτη, την οποία προβάλλει η τουρκική πλευρά.
Παράλληλα, από τα κατεχόμενα ανακοινώθηκε ότι ο λεγόμενος υπουργός εξωτερικών των κατεχομένων, Ταχσίν Ερτουγρούλογλου, είχε το Σάββατο συνάντησημε τον Βοηθό ΓΓ του ΟΗΕ, αρμόδιο για τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις του διεθνούς οργανισμού, Ζαν-Πιέρ Λακρουά, ο οποίος πραγματοποιεί επίσκεψη στην Κύπρο. Τι γυρεύει ένας ανώτατος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών σε συνάντηση με εκπρόσωπο μιας αποσχισθείσας οντότητας, που έχει καταδικαστεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας; Δεν τον συνάντησε από άγνοια. Τον συνάντησε επειδή υπήρξε προηγούμενο και ανεκτικότητα από πλευράς της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ως γνωστό, μερικές φορές η Κυπριακή Δημοκρατία αναλαμβάνει ρόλο τροχονόμου και στέλνει ξένους αξιωματούχους στα κατεχόμενα για επαφές. Στο παρελθόν υπήρχε η ψευδαίσθηση ότι οι τρίτοι θα «έπειθαν» τους Τούρκους να συνεργασθούν για λύση. Αυτό διαψεύσθηκε πολλές φορές, πλην όμως η πρακτική αυτή αφέθηκε να εδραιωθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία ξένοι αξιωματούχοι, εκπρόσωποι του ΟΗΕ, συναντώνται με ανθρώπους του παράνομου καθεστώτος, προσφέροντας και άλλοθι αλλά και αναβάθμιση. Αυτές οι επαφές συνιστούν έμμεση αναγνώριση μιας οντότητας, που λειτουργεί κανονικά και είναι συνομιλητής του Διεθνούς Οργανισμού και όχι μόνο.
Πήγε, λοιπόν, ο Βοηθός Γ.Γ. του ΟΗΕ στα κατεχόμενα στον λεγόμενο υπουργό εξωτερικών του κατοχικού καθεστώτος και δεν ακούστηκε η παραμικρή αντίδραση. Θεωρείται -φαίνεται- σύνηθες φαινόμενο και σιγά - σιγά εδραιώνεται ως «κεκτημένο» για την τουρκική πλευρά. Τέτοιες συναντήσεις φαίνεται πως δεν ενοχλούν πλέον. Κάποιοι -φευ- φαίνεται να έχουν συμφιλιωθεί με την κατοχή και με τα κατοχικά δεδομένα.
Την ίδια ώρα, από τον ΟΗΕ κι άλλους, καταβάλλεται συστηματική συνεργασία μεταξύ «δύο οντοτήτων» στο νησί. Κι αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης της απεσταλμένης του Γ.Γ., Τζέιν Χολ Λουτ, η τελευταία βολιδοσκόπησε την ελληνική πλευρά για την πρόθεση της Γραμματείας να περιληφθεί στη νέα έκθεση του ΟΗΕ για το Κυπριακό αναφορά σε «αυτοδιοικούμενες περιοχές». Τούτο συνιστά εκχώρηση κυριαρχίας στο κατοχικό καθεστώς. Αυτό είναι μια κίνηση προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης της τουρκικής αξίωσης για εκ προοιμίου αναγνώριση του κατοχικού καθεστώτος. Πριν την όποια διαπραγμάτευση.
Είναι προφανές πως η προσέγγιση από πλευράς των Ηνωμένων Εθνών αλλά και τρίτων χωρών είναι πως στην Κύπρο υπάρχουν και λειτουργούν «δύο χωριστές οντότητες» και σε αυτή τη λογική πραγματοποιήθηκαν οι Πενταμερείς Διασκέψεις.
Δεν θα πρέπει, πάντως, να φορτώνουμε στους άλλους το γεγονός ότι οι εγκάθετοι της Άγκυρας έχουν διεθνή δραστηριότητα, ότι καταβάλλεται προσπάθεια αναβάθμισης του κατοχικού καθεστώτος. Οι διαχρονικές ευθύνες της Λευκωσίας για την επικίνδυνη, όπως εξελίσσεται, ανεκτικότητα, για τις… επίσημες επαφές στα κατεχόμενα είναι μεγάλες.
Είναι ξεκάθαρο πως από το 1974 και εντεύθεν, κυρίως όμως μετά την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, τον Νοέμβριο του 1983, η Τουρκία άρχισε συστηματικά και μεθοδευμένα να οικοδομεί ένα «κράτος» με «δομές» και «θεσμούς». Επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα αποτελέσματα της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής. Στόχος ήταν εξαρχής να συμπεριφέρεται το ψευδοκράτος ως κανονικό κράτος, έστω κι εάν δεν αναγνωρίζεται. Θεωρούσε και θεωρεί η Άγκυρα μέχρι σήμερα πως πρέπει να προετοιμάσει «κατάλληλα» το παράνομο μόρφωμα όταν «θα φθάσει εκείνη η στιγμή». Σε αυτό το παιχνίδι των τουρκικών μεθοδεύσεων «σύμμαχοι» είναι κάποιοι τρίτοι αλλά και η παθητική στάση της Λευκωσίας, που επιτρέπει στην τουρκική πλευρά να παρουσιάζει το ψευδοκράτος ως μια… διοίκηση με ίσο καθεστώς με την Κυπριακή Δημοκρατία. Θα μπορούσαμε να κόψουμε τον βήχα όσων τρίτων εναρμονίζονται με τις τουρκικές επιδιώξεις, αλλά αυτό δεν γίνεται. Πρέπει, όμως, πρώτα να απαλλαγούμε από τα φαινόμενα συμφιλίωσης με την κατοχή, που αναπτύσσονται στο εσωτερικό.