 |
| xusenru / pixabay |
Καμία σχέση ο κίνδυνος από την ευλογιά σε σχέση με τη νόσο COVID, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα όμως η σύγκριση.
H αλήθεια είναι πως ο εμβολιασμός για την ευλογιά έγινε υποχρεωτικός στην Αγγλία και την Ουαλία με το 1853 Vaccination Act.
Αυτό κινητοποίησε όχι μόνο το αντιεμβολιαστικό κίνημα (που υπήρχε ακόμη και τότε) αλλά και όσους ήταν αντίθετοι στην εισβολή των κυβερνήσεων στην προσωπική τους αυτονομία.
Οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Έχει καταγραφεί μια συγκέντρωση 20.000 ατόμων στο Leicester το 1865, που πιθανότατα δεν αφορούσε μόνο αντιεμβολιαστές (με την ακριβή έννοια του όρου) αλλά και υπέρμαχους του δικαιώματος της αυτονομίας. Άλλωστε είχαν καταγραφεί περίπου 6000 διώξεις στο Leicester για τον μη-εμβολιασμό εκείνη την περίοδο.
Τί περιελάμβαναν όμως οι διώξεις;
Πρόστιμο 20 shillings (άνω των 2000 λιρών σε σημερινή αξία), ή ολιγοήμερη φυλάκιση φτωχών ανθρώπων που δεν είχαν τα χρήματα να πληρώσουν το πρόστιμο. Άλλη εναλλακτική ήταν η κατάσχεση επίπλων από τα σπίτια όσων δεν είχαν να πληρώσουν το πρόστιμο.
Το 1889 η Βασιλική Επιτροπή Εμβολιασμού μελέτησε εναλλακτικές λύσεις για τον έλεγχο της ευλογιάς. Μετά από πολλά χρόνια και άπειρες συναντήσεις, έβγαλαν μια αναφορά το 1896, 'οπου φυσικά αναγνώρισαν ότι η ελάττωση των κρουσμάτων ευλογίας οφείλονταν τουλάχιστον μερικώς στα εμβόλια, δεν αγνόησαν όμως και τη συμβολή της βελτίωσης των συνθηκών υγιεινής.
Τότε λοιπόν δημιούργησαν το θεσμό της ενσυνείδητης εξαίρεσης από τον εμβολιασμό. Ενσυνείδητη εξαίρεση σήμαινε ότι κάποιος επέλεγε να μην εμβολιαστεί ως προσωπική απόφαση κι όχι επειδή απλά αμελούσε να προσέλθει για να εμβολιαστεί. Πρακτικά έδινε το δικαίωμα επιλογής στον καθένα.
Αυτό οδήγησε τελικά σε αύξηση των παιδιών που εμβολιάστηκαν.
Υπήρξαν κι άλλες χώρες που επέβαλαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συνθήκες υποχρεωτικότητας.
Εντυπωσιακό ήταν το παράδειγμα στη Μασαχουσέτη, που επέβαλε τον εμβολιασμό για την ευλογιά στις αρχές του 20ου αιώνα (1901), με την επιβολή προστίμου 5 δολαρίων (150 δολάρια σήμερα) σε περίπτωση μη συμμόρφωσης). Ένας πάστορας κατέφυγε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο (Jacobson v. Massachusetts), και φυσικά δεν δικαιώθηκε, με πρόσχημα τη Δημόσια Υγεία πάντα.
Το πιο εντυπωσιακό (και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ) ήταν ότι αυτή η απόφαση αποτέλεσε δικαιολογία για την επιβολή αδιανόητων αποφάσεων από το Ανώτατο Δικαστήριο με την επίκληση της «Δημόσιας Υγείας». Στην περίπτωση Buck vs. Bell το 1927, το ανώτατο δικαστήριο επέβαλε την ΣΤΕΙΡΩΣΗ στην Carrie Bell επειδή είχε ψυχιατρικά προβλήματα και τα παιδιά της θα αποτελούσαν «βάρος» για τη δημόσια υγεία. Μέχρι το 1930, 24 ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΝΟΜΟΥΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΕΙΡΩΣΗΣ, με 60.000 γυναίκες να οδηγούνται σε ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΗ ΣΤΕΙΡΩΣΗ.
Όλα αυτά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα, για ένα εμβόλιο που είχε φτιαχτεί από το 1796. Για μια νόσο με θνητότητα γύρω στο 30% για τη συχνότερη μορφή της (ακόμη και στα μικρά παιδιά βέβαια), που έφτανε και πάνω από 90% στην αιμορραγική της μορφή.
"Λίγο διαφορετική" η νόσος, "λίγο διαφορετική" η θνητότητα, "λίγο διαφορετικές" οι εποχές. Αλλά ακόμη και τον 19ο αιώνα στην Αγγλία και τις ΗΠΑ δεν επικράτησε ο εκβιασμός με μέτρα που πρακτικά απαγορεύουν να ζήσει κάποιος φυσιολογικά (αναφέρομαι και στις έμμεσες υποχρεωτικότητες φυσικά).
Το δόγμα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ» δεν εφαρμόστηκε ούτε τον 19ο αιώνα για μια νόσο με τεράστια και οριζόντια θνητότητα.
Επίσης, φάνηκε ότι το δήθεν πρόσχημα της «Δημόσιας Υγείας» μπορεί εύκολα να γίνει εργαλείο επιβολής ακόμη και των πιο φασιστικών και απάνθρωπων μέτρων. Στο "όνομα" της δήθεν Δημόσιας Υγείας, με τη σφραγίδα της νομικής και ιατρικής επιστήμης, εν καιρώ ειρήνης, σε μια δημοκρατία.
Είναι κατανοητό λοιπόν γιατί κάποια ανθρώπινα δικαιώματα είναι αυτονόητα, αναφαίρετα και ΔΕΝ υπόκεινται στην κρίση ΚΑΝΕΝΟΣ. Ούτε στην κρίση της πλειοψηφίας, ούτε στην κρίση κάποιου τρελού φασίστα σαν αυτόν που είχαμε πριν από 85 χρόνια στην Κεντρική Ευρώπη, ούτε στην κρίση ενός ανώτατου δικαστηρίου, ούτε στην κρίση ενός αγοραφοβικού, τρομοκρατημένου και ψυχικά ανισόρροπου επιστήμονα.
ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΟΤΑΝ «ΠΑΙΖΟΥΝ» ΜΕ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Νόμιμο, ηθικό και δίκαιο είναι 3 διαφορετικές έννοιες. Και όταν οι έννοιες δεν συμβαδίζουν, το ηθικό και το δίκαιο έχουν πάντα την ύψιστη προτεραιότητα.
Είναι άλλο ζήτημα η χρησιμότητα και η αναγκαιότητα του εμβολιασμού για τη νόσο COVID-19, και άλλο θέμα η αναξιοπρεπής, απολυταρχική, αντιδημοκρατική και επικίνδυνη επιβολή της άμεσης ή έμμεσης υποχρεωτικότητας. Προφανώς το εμβόλιο της ευλογιάς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εξάλειψη της νόσου. Tο εμβόλιο για τον SARS-CoV-2 παίζει και θα παίξει σημαντικό ρόλο για την διαχείριση της πανδημίας, αλλά ΔΕΝ πρόκειται να εξαφανίσει τον ιό.
Υποχρεωτικότητα, άμεση ή έμμεση, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε δημοκρατική κοινωνία του δυτικού κόσμου, ειδικά όταν δεν προσφέρει κανένα όφελος για τη Δημόσια Υγεία.
Πηγές
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/16458770/ (δυστυχώς δεν είναι με δωρεάν πρόσβαση το πλήρες κείμενο).
https://adc.bmj.com/content/archdischild/59/12/1195.full.pdf
https://www.history.com/news/smallpox-vaccine-supreme-court