Οι Έλληνες ξεχνάμε. Και ξεχνάμε εύκολα. Διάβασα πολλά για την 5η Ιουλίου του 2015. Πολλά. Κι όλα είχαν κοινό παρανομαστή το «καλά που το ΟΧΙ του κόσμου, έγινε ΝΑΙ από το πολιτικό σύστημα και σωθήκαμε».
Από: newsbomb.gr
Νίκος Συρίγος
Πρώτη φορά στα χρονικά βλέπω να πανηγυρίζουμε την ακύρωση της δημοκρατίας. Εκτός και αν δημοκρατία είναι κάτι άλλο από αυτό που με είχαν μάθει όταν ήμουν μικρός: Να ψηφίζουμε όλοι και να γίνεται αυτό που θέλουν οι περισσότεροι… Όλα τα άλλα είναι κάτι άλλο εκτός από δημοκρατία. Τι; Όχι;
Το 2015 λοιπόν είτε από θυμικό, είτε από αντίδραση, είτε επειδή έτσι είμαστε οι Έλληνες σαν λαός, αποφασίσαμε να πούμε «ΟΧΙ» στον εκβιασμό. Γιατί εκβιασμός ήταν και είναι. Είπαμε «ΟΧΙ» με την ελπίδα να στείλουμε ένα μήνυμα στους οικονομικά ισχυρούς, σε αυτούς που μας δάνεισαν για να χρωστάνε μέχρι τα τρισέγγονα μας, σε όλους εκείνους που είχαν στήσει εδώ και χρόνια το έργο ώστε να αγοράζουν ό,τι βγάζει αυτό το οικόπεδο «μπιτ παρά», ότι ο ελληνικός λαός ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει και δεν σκύβει το κεφάλι. Ό,τι ακολούθησε από εκεί και πέρα είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και των πολιτικών. Όχι του λαού, που τότε, στα πιο δύσκολα του, απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι δεν φοβάται… Κι αυτό μπορεί να είναι και το μόνο θετικό μας ως Έλληνες πια. Αλλά είναι. Δεν φοβόμαστε. Έχουμε άγνοια κινδύνου. Αυτή που μας λευτέρωσε από τους Οθωμανούς και από τους Ναζί… Αυτή που μας έσωσε από τα θηρία. Τότε…
Το γεγονός ότι από το 2015 μέχρι σήμερα… ξεχαστήκαμε λόγω πλύσης εγκεφάλου, συνήθειας και εσχάτως της πανδημίας, δεν σημαίνει πως το «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ» ήταν σωτήριο… Ούτε πως τότε ο λαός έκανε λάθος. Αφήστε λοιπόν τα βαφτίσια. Και οι δουλικοί και όσοι αποτελούν πια το σύστημα… Το ότι ξεπουλήσαμε ό,τι είχαμε και δεν είχαμε για να έχουμε ένα πιάτο φαί εμείς και τα παιδιά μας, δεν είναι σωτηρία. Είναι δουλικότητα και καταστροφή. Το 2015 ο λαός δεν έσκυψε το κεφάλι. Πήγε στις κάλπες και ψήφισε αυτό που ήθελε και θεωρούσε σωστό… Το ότι τα «γεράκια» μας απέδειξαν ότι η δημοκρατία είναι πια μια κούφια λέξη, θα πρέπει να είναι το μεγαλύτερο μας μάθημα. Ειδικά όταν κάθε μέρα χάνεις και κάτι από τη λεγόμενη προσωπική ελευθερία…
Σταματήστε λοιπόν να (μας) κουνάτε το δάχτυλο… Σιγά μην σας πούμε κι ευχαριστώ, που μας βάλατε μέχρι το λαιμό στα σκατά.