Να φύγει ο ΕΝΦΙΑ, με τα δημοσιονομικά που έρχονται το 2022 αποκλείεται. Να μην είναι όργανο αποκεφαλισμού 6,5 εκατ. ιδιοκτητών το συζητάνε όντως σοβαρά.
Από: capital.gr - Του Γιώργου Κράλογλου
Τι θα επικρατήσει τελικά; Αυτή τη στιγμή στην περιρρέουσα κυβερνητική ατμόσφαιρα (για να μην πούμε στα σφαξίματα εντός του οικονομικού επιτελείου πάνω στο θέμα) δείχνει να παίρνει κεφάλι ο ρεαλισμός.
Δείχνει να στέκεται αμετακίνητη η άποψη, ότι ο ΕΝΦΙΑ (έτσι όπως σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε) είναι και άδικος και "εχθρικός" σε κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
Ακούγεται μάλιστα με προσοχή και η άποψη της παραγωγής (βιομηχανικής, βιοτεχνικής) ότι "...δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για κίνητρα ανάκαμψης από το 2022 όταν σερβίρουμε αναγκαστικά τακτικές φορολογικού πνιγμού (ΕΝΦΙΑ) και στα ακίνητα της παραγωγής με όλες τις απαράδεκτες προεκτάσεις, μέσω του συμπληρωματικού φόρου".
Αλλά και η φωνή της αγοράς ακινήτων, για τον ΕΝΦΙΑ, δεν είναι δυνατόν να φιμωθεί. Ειδικά στην παρούσα φάση που διαμορφώνεται νέα κατάσταση στα δημοσιονομικά, με άγνωστές προεκτάσεις στον κορβανά του κράτους.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει άπραγη στη μεγάλη αλήθεια ότι ο ΕΝΦΙΑ στην Ελλάδα δεν είναι αυτό που γνωρίζουν αγοραστές και επενδυτές, άλλων χωρών, για τη σκοπιμότητά του, ως δίκαιου φόρου.
Έτσι και επικρατήσουν λοιπόν, οι εισηγήσεις ρεαλισμού και πολιτικής τόλμης, στις τελικές αποφάσεις για τον ΕΝΦΙΑ του 2022 και την προοπτική του για το μέλλον, τα κυβερνητικά κέρδη θα είναι σαφώς περισσότερα.
Κέρδη αρκετά να χρησιμοποιηθούν και για να αποστομωθεί η πλευρά των παλαιομοδίτικων πολιτικάντηδων (και εντός της κυβέρνησης) που δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι μετά την οικονομική κρίση και την πανδημία ο λαός δεν έχει την άνεση και διάθεση να χαρίζει κάστανα...
Οι απόψεις (αν είναι έτσι όπως τις ακούμε) ότι μιας και οι εκλογές θα γίνουν το 2023 και όχι το 2021 δεν υπάρχει λόγος να καίγονται από τώρα τα χαρτιά του λαϊκισμού, (όπως είναι τολμηρές μειώσεις φόρων και δεσμεύσεις για συμβάσεις και κατώτατους), θα γίνουν μπούμερανγκ στην κυβέρνηση που υποχρεούται στο υπόλοιπο της θητείας της να δείχνει τόλμη, αποφασιστικότητα και ρεαλισμό.
Και η αναπροσαρμογή του κατώτατου κατά 2% ήταν πράγματι μια ορθή κυβερνητική απάντηση ρεαλισμού, στην πρόκληση της αντιπολιτευτικής ψευδολογίας για κατώτατους μέχρι και 1.500 ευρώ. Κατώτατους που αποκλείονται εντελώς στην Ελλάδα των επόμενων 1-2 γενεών.
Τι να λέμε τώρα; Ανοησίες για υψηλούς κατώτατους όταν η πραγματικότητα της αγοράς εργασίας όχι μόνο παραμένει αδιάφορη αλλά με τη "βοήθεια" και της μαύρης αγοράς εργασίας γελοιοποίησε από το 2015 (μέχρι και σήμερα) τις εργασιακές αλχημείες με τα συστατικά αριστερής μπουρδολογίας;
Τις αριστερές κινήσεις εντυπώσεων, ότι το κράτος είναι δυνατόν να παρεμβαίνει (αποτελεσματικά) στην αγορά και να βάζει δικούς του κανόνες αμοιβών και συνθηκών απασχόλησης.
Να μη μας διαφεύγει ότι έτσι και η πανδημία ξεφύγει και αναγκαστούμε σε νέο lockdown θα τρέχουμε να μαζεύουμε την ελληνική οικονομία. Δεν θα προλαβαίνουμε να επιδοτούμε την αγορά λουκέτων, ως τελική μας επιλογή...
Είναι όντως ρεαλισμός και αποφασιστικότητα στην πολιτική, (πράγμα που δεν ζήσαμε σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης) να μιλάς για αύξηση κατώτατου 2% όταν παράλληλα αναζητάς λύσεις θετικής παρουσίας του κράτους, αποκαθιστώντας φορολογικές αδικίες.
Και δεν συναντήσαμε μεγαλύτερη φορολογική αδικία (μέσα στην οικονομική κρίση με τα γνωστά κενά του κορβανά) από τον σοβιετικής "έμπνευσης" ελληνικού -τύπου ΕΝΦΙΑ με εμφανέστατη (από όποια πλευρά να το δεις) την κλοπή του ιθαγενή Έλληνα φορολογούμενου.
Κλοπή στην ιδιοκτησία. Κλοπή στην επιχειρηματικότητα με την φορολόγηση και των εγκαταστάσεων παραγωγής που φορολογούνται 2 και 3 φορές με τον ΦΠΑ.
Κλοπή σε κάθε αστική οικογένεια που μετέτρεψε σε ακίνητη περιουσία τις εκτεθειμένες και σε φορολογική αρπαγή αποταμιεύσεις της.
Ποιος αμφιβάλει σήμερα πως ο συγκεκριμένος, οθωμανικής μορφής, ΕΝΦΙΑ ήταν η εύκολη απάντηση-λύση προς τους δανειστές όταν υπέδειξαν απολύσεις κρατικών υπαλλήλων και συρρίκνωση κράτους κατά 20%. Τον κίνδυνο για το πολιτικό κόστος που θα είχαν οι κυβερνήσεις της χρεοκοπίας, μετά το 2010, (αν συμφωνούσαν σε μείωση κράτους με απολύσεις κρατικών υπαλλήλων) το ξεπέρασαν βάζοντας 2,5 δισ. φόρους ΕΝΦΙΑ στα ακίνητα πολιτών ή επιχειρήσεων!! Είναι λοιπόν ή δεν είναι θέμα άμεσης συζήτησης η τύχη του ΕΝΦΙΑ; Τι δεν καταλαβαίνουν οι λαϊκιστές, όλων των χρωμάτων...
Τι θα επικρατήσει τελικά; Αυτή τη στιγμή στην περιρρέουσα κυβερνητική ατμόσφαιρα (για να μην πούμε στα σφαξίματα εντός του οικονομικού επιτελείου πάνω στο θέμα) δείχνει να παίρνει κεφάλι ο ρεαλισμός.
Δείχνει να στέκεται αμετακίνητη η άποψη, ότι ο ΕΝΦΙΑ (έτσι όπως σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε) είναι και άδικος και "εχθρικός" σε κάθε προσπάθεια ανάκαμψης.
Ακούγεται μάλιστα με προσοχή και η άποψη της παραγωγής (βιομηχανικής, βιοτεχνικής) ότι "...δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για κίνητρα ανάκαμψης από το 2022 όταν σερβίρουμε αναγκαστικά τακτικές φορολογικού πνιγμού (ΕΝΦΙΑ) και στα ακίνητα της παραγωγής με όλες τις απαράδεκτες προεκτάσεις, μέσω του συμπληρωματικού φόρου".
Αλλά και η φωνή της αγοράς ακινήτων, για τον ΕΝΦΙΑ, δεν είναι δυνατόν να φιμωθεί. Ειδικά στην παρούσα φάση που διαμορφώνεται νέα κατάσταση στα δημοσιονομικά, με άγνωστές προεκτάσεις στον κορβανά του κράτους.
Η κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει άπραγη στη μεγάλη αλήθεια ότι ο ΕΝΦΙΑ στην Ελλάδα δεν είναι αυτό που γνωρίζουν αγοραστές και επενδυτές, άλλων χωρών, για τη σκοπιμότητά του, ως δίκαιου φόρου.
Έτσι και επικρατήσουν λοιπόν, οι εισηγήσεις ρεαλισμού και πολιτικής τόλμης, στις τελικές αποφάσεις για τον ΕΝΦΙΑ του 2022 και την προοπτική του για το μέλλον, τα κυβερνητικά κέρδη θα είναι σαφώς περισσότερα.
Κέρδη αρκετά να χρησιμοποιηθούν και για να αποστομωθεί η πλευρά των παλαιομοδίτικων πολιτικάντηδων (και εντός της κυβέρνησης) που δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι μετά την οικονομική κρίση και την πανδημία ο λαός δεν έχει την άνεση και διάθεση να χαρίζει κάστανα...
Οι απόψεις (αν είναι έτσι όπως τις ακούμε) ότι μιας και οι εκλογές θα γίνουν το 2023 και όχι το 2021 δεν υπάρχει λόγος να καίγονται από τώρα τα χαρτιά του λαϊκισμού, (όπως είναι τολμηρές μειώσεις φόρων και δεσμεύσεις για συμβάσεις και κατώτατους), θα γίνουν μπούμερανγκ στην κυβέρνηση που υποχρεούται στο υπόλοιπο της θητείας της να δείχνει τόλμη, αποφασιστικότητα και ρεαλισμό.
Και η αναπροσαρμογή του κατώτατου κατά 2% ήταν πράγματι μια ορθή κυβερνητική απάντηση ρεαλισμού, στην πρόκληση της αντιπολιτευτικής ψευδολογίας για κατώτατους μέχρι και 1.500 ευρώ. Κατώτατους που αποκλείονται εντελώς στην Ελλάδα των επόμενων 1-2 γενεών.
Τι να λέμε τώρα; Ανοησίες για υψηλούς κατώτατους όταν η πραγματικότητα της αγοράς εργασίας όχι μόνο παραμένει αδιάφορη αλλά με τη "βοήθεια" και της μαύρης αγοράς εργασίας γελοιοποίησε από το 2015 (μέχρι και σήμερα) τις εργασιακές αλχημείες με τα συστατικά αριστερής μπουρδολογίας;
Τις αριστερές κινήσεις εντυπώσεων, ότι το κράτος είναι δυνατόν να παρεμβαίνει (αποτελεσματικά) στην αγορά και να βάζει δικούς του κανόνες αμοιβών και συνθηκών απασχόλησης.
Να μη μας διαφεύγει ότι έτσι και η πανδημία ξεφύγει και αναγκαστούμε σε νέο lockdown θα τρέχουμε να μαζεύουμε την ελληνική οικονομία. Δεν θα προλαβαίνουμε να επιδοτούμε την αγορά λουκέτων, ως τελική μας επιλογή...
Είναι όντως ρεαλισμός και αποφασιστικότητα στην πολιτική, (πράγμα που δεν ζήσαμε σε όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης) να μιλάς για αύξηση κατώτατου 2% όταν παράλληλα αναζητάς λύσεις θετικής παρουσίας του κράτους, αποκαθιστώντας φορολογικές αδικίες.
Και δεν συναντήσαμε μεγαλύτερη φορολογική αδικία (μέσα στην οικονομική κρίση με τα γνωστά κενά του κορβανά) από τον σοβιετικής "έμπνευσης" ελληνικού -τύπου ΕΝΦΙΑ με εμφανέστατη (από όποια πλευρά να το δεις) την κλοπή του ιθαγενή Έλληνα φορολογούμενου.
Κλοπή στην ιδιοκτησία. Κλοπή στην επιχειρηματικότητα με την φορολόγηση και των εγκαταστάσεων παραγωγής που φορολογούνται 2 και 3 φορές με τον ΦΠΑ.
Κλοπή σε κάθε αστική οικογένεια που μετέτρεψε σε ακίνητη περιουσία τις εκτεθειμένες και σε φορολογική αρπαγή αποταμιεύσεις της.
Ποιος αμφιβάλει σήμερα πως ο συγκεκριμένος, οθωμανικής μορφής, ΕΝΦΙΑ ήταν η εύκολη απάντηση-λύση προς τους δανειστές όταν υπέδειξαν απολύσεις κρατικών υπαλλήλων και συρρίκνωση κράτους κατά 20%. Τον κίνδυνο για το πολιτικό κόστος που θα είχαν οι κυβερνήσεις της χρεοκοπίας, μετά το 2010, (αν συμφωνούσαν σε μείωση κράτους με απολύσεις κρατικών υπαλλήλων) το ξεπέρασαν βάζοντας 2,5 δισ. φόρους ΕΝΦΙΑ στα ακίνητα πολιτών ή επιχειρήσεων!! Είναι λοιπόν ή δεν είναι θέμα άμεσης συζήτησης η τύχη του ΕΝΦΙΑ; Τι δεν καταλαβαίνουν οι λαϊκιστές, όλων των χρωμάτων...