Από: analyst.gr
Την ίδια στιγμή, δεν διστάζει να εργαλειοποιήσει ακόμη και τον ΟΗΕ προκειμένου να προαναγγείλει με τρόπο εκβιαστικό όλα όσα απαιτεί να της εκχωρηθούν στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο
Ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας φαίνεται να εξελίσσεται ανεμπόδιστα. Η Τουρκία, στην προσπάθειά της να ισχυροποιήσει τις αναθεωρητικές της επιδιώξεις, δεν ακολουθεί τον κώδικα της φοβικής σκέψης, όπως εμείς, ούτε και το σύστημα των αντιλήψεων το οποίο υιοθετούν οι διάφοροι σύμβουλοι ασφαλείας του Μαξίμου που διαπρέπουν στην χώρα μας, τύπου ΕΛΙΑΜΕΠ και καθηλώνουν την στρατηγική σκέψη στον αστερισμό της ηττοπάθειας.
Τι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια? Μια Τουρκία που έχει ανοίξει πολεμικά μέτωπα σε όμορες χώρες της, (Συρία, Ιράκ, κλπ) ενώ δεν έχει υπάρξει απολύτως καμία διεθνή αντίδραση, τουναντίον, βλέπουμε τους κοινούς μας συμμάχους να επικαλούνται την σπουδαιότητα της γεωστρατηγικής θέσης της Τουρκίας, την μη επιβολή κυρώσεων, ακόμα κι αν το χαϊδεμένο τους παιδί συνάπτει αμυντικές σχέσεις με την Ρωσία ή την Κίνα. Το ερώτημα που τίθενται είναι, αν αύριο το πρωί επαναληφθεί ένας νέος Αττίλας στην Κύπρο, ποιος θα το εμποδίσει? Η λογική των πραγμάτων και οι προηγούμενες εμπειρίες δείχνουν μάλλον ουδείς.
Δυστυχώς για τις ελληνικές κυβερνήσεις, αυτό που βλέπουμε είναι να μην έχουν αντιληφθεί ή κάνουν πως δεν έχουν αντιληφθεί, ότι η Τουρκία δεν αντιμετωπίζεται ως ένα κράτος δικαίου της δύσης που σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, και επιπλέον δεν έχουν αντιληφθεί ότι στο dna της, δεν υπάρχει η κουλτούρα του συμβιβασμού, αλλά μόνο η επιβολή του στρατηγικού της βάθους με πολεμικές επιχειρήσεις, στέλνοντας στα πεδία των μαχών αναλώσιμους οπλίτες της. Η Τουρκία, όπως έχει δείξει η Ιστορία, συμβιβάζεται μόνο μετά από στρατιωτικές ήττες και όχι με διπλωματικές συμφωνίες ή ψηφίσματα ή ακόμα και με απειλές κυρώσεων.
Η ηττοπαθής και κατευναστική πολιτική δεν είναι “εφεύρεση” της παρούσας κυβέρνησης, η οποία δεν έχει αποδώσει, αλλά είναι δημιουργήματα των κυβερνήσεων των περασμένων δεκαετιών. Οι σημιτικές τακτικές στην εξωτερική πολιτική από την δεκαετία του 90 και μετά, με τις διάφορες συμφωνίες Μαδρίτης, Ελσίνκι, Νταβός κλπ αναγνωρίζοντας τα δήθεν ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας, εξέθρεψε το αχόρταγο τέρας κατά των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αμφισβητώντας πλήρως την εθνική μας υπόσταση, όχι μόνο της Ελλαδικής επικράτειας, αλλά και της Ελληνοκυπριακής επικράτειας.
Σε πολλά διεθνή fora είμαστε απόντες και το χειρότερο η Τουρκία του Ερντογάν είναι σε όλα παρόντες με την υπογραφή και την βούλα των ‘’καλών’’ μας εταίρων. Φθάσαμε στο σημείο να έχουμε ως προτεραιότητα ένα “γαλήνιο καλοκαίρι” που όπως αποδεικνύεται ούτε γαλήνιο είναι, ούτε ήρεμο. Στο Αιγαίο οι Τούρκοι κινούνται σαν να τους ανήκει τουλάχιστον το μισό, ενώ στην Κύπρο σαν να τους ανήκει σχεδόν ολόκληρη, επιβάλλοντας τετελεσμένα που δεν μπορούν να αγνοηθούν
Τελικά αυτό που κατάφερε η αναθεωρητική Τουρκία είναι να έχει παγιώσει προς την διεθνή κοινότητα, μία ισχυρή αμφισβήτηση των συνθηκών διευθέτησης των συνόρων. Ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος σταδιακά διολίσθησαν στο ευνοϊκό για την Τουρκία διαχειριστικό περιβάλλον της Διζωνικής – Δικοινοτικής που εκτίναξε στα ύψη τον τουρκικό μαξιμαλισμό και έφερε εν μέσω προκλητικότατων διθύραμβων, τον Ερντογάν στα Βαρώσια.
Αν ο Αττίλας δεν πεταχτεί στη θάλασσα και εάν οι θεραπαινίδες του δεν ταΐσουν τα ψάρια της Μεσογείου, τότε η επιχείρηση που προβλέπει τον γεωπολιτικό εκτουρκισμό ολόκληρης της Κύπρου, δεν πρόκειται να ανακοπεί.
Και εάν η επιχείρηση του γεωπολιτικού εκτουρκισμού της Κύπρου δεν ακυρωθεί χθες, τότε η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας τίθεται σε ευθεία αμφισβήτηση και ουδείς εκ των συμμάχων θα σπεύσει να αποτρέψει αυτήν την εξέλιξη, για να εμποδίσει τον ακρωτηριασμό μιας χώρας που αρκείται να αναμασά αποφθέγματα και διάφορα κλισέ για τα Δίκια της, αλλά κατά τα λοιπά και επί της ουσίας, δηλώνει απρόθυμη να επιβιώσει.
Εδώ που φθάσαμε μία είναι η λύση: ή γινόμαστε Ισραήλ και μπορούμε να γίνουμε, και παράλληλα επαναφέρουμε το παλιό ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδος Κύπρου και όχι το ‘’η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται’’ , θέτοντας το δικό μας casus belli και παράλληλα, αλλάζουμε το αμυντικό μας δόγμα από το ‘’δεν διεκδικούμε , αλλά και δεν παραχωρούμε’’, στο ‘’διεκδικούμε είτε με διπλωματικά όπλα, είτε με πολεμικά όπλα’’ . τότε δεν θα υπάρξει κανένα μέλλον για αυτό το Έθνος.
Το θεώρημα, ότι έχουμε μια χιλιετή ιστορία στη διάρκεια της οποίας πορευτήκαμε μέσα από συμπληγάδες και παρόλα αυτά επιβιώσαμε, δεν μπορεί να αποτελεί επιχείρημα, καθώς οι εποχές έχουν αλλάξει κι αν δεν ανακτήσουμε το εθνικό μας φρόνημα μέσα από στοχευμένες εθνικές πολιτικές και μία αντίστοιχη εξωτερική και στρατιωτική- δεν την λέγω αμυντική, αλλά στρατιωτική- πολιτική, το τέλος θα είναι να ξανα κλάψουμε χαμένες πατρίδες.
Μιχάλης Χριστοδουλίδης
Σμήναρχος ε.α