Από: newsbeast.gr
Αμέσως κάλεσαν την αστυνομία που ξεκίνησε να ερευνά τους ενοίκους των διαμερισμάτων και δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν τον δολοφόνο. Ήταν ο, τότε, 38χρονος Ντένις Νίλσεν, ένας Σκοτσέζος που έμενε σε ένα από τα διαμερίσματα.
Ο ντετέκτιβ του ανέφερε ότι η αποχέτευση ήταν γεμάτη ανθρώπινα κόκαλα και τότε ο Νίλσεν απάντησε ατάραχα και σαν να μην είχε συμβεί τίποτα: «Ωχ, αυτό είναι τρομερό». Και όταν τον ρώτησε στη συνέχεια αν γνωρίζει την προέλευση των οστών αυτών, ο Νίλσεν παραδέχθηκε δίχως δισταγμό ότι «το υπόλοιπο σώμα είναι στην ντουλάπα»! Και με αυτό τον τρόπο έγινε η σύλληψη ενός από τους πιο χειρότερους – ίσως τον χειρότερο, κατά πολλούς – κατά συρροή δολοφόνους της Βρετανίας.
Ο Nίλσεν παραδέχτηκε ότι σκότωσε τουλάχιστον 15 άτομα, αλλά τελικά καταδικάστηκε για τις δολοφονίες έξι ανδρών και δύο απόπειρες δολοφονιών. Καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη στις 4 Νοεμβρίου 1983. Πέθανε στο νοσοκομείο του Γιόρκ στις 12 Μαΐου 2018, σε ηλικία 72 ετών.
Η υπόθεσή του ανακινήθηκε ξανά στην χώρα του, χάρη σε τρεις σημαντικούς παράγοντες: αφενός η ιστορία του μεταφέρθηκε τον Γενάρη στην τηλεόραση από το κανάλι ITV και την ανατριχιαστικά συγκλονιστική σειρά «Des» με πρωταγωνιστή τον Ντέιβιντ Τέναντ ως Νίλσεν.
Και αφετέρου το ότι – σε μια άκρως διχαστική κίνηση για την κοινή γνώμη – τον περασμένο Φλεβάρη εκδοθούν τα… απομνημονεύματα του Νίλσεν, έστω και μεταθανάτια. Και, τέλος, το Netflix έρχεται τώρα να δώσει… κλώτσο να γυρίσει και ένα νέο (τηλεοπτικό) παραμύθι να αρχινήσει.
«Με ποιο δικαίωμα αφηγείται την ιστορία του;»
Οι συγγενείς των θυμάτων του διαμαρτύρονται ακόμη, σχεδόν πέντε μήνες μετά την κυκλοφορία των απομνημονευμάτων του Νίλσεν με τον τίτλο «Η ιστορία ενός πνιγμένου παιδιού» («History of a Drowning Boy»), όπως αναφέρουν τα βρετανικά ΜΜΕ.
Πώς όμως προέκυψε η έκδοση ενός τόσο αμφιλεγόμενου βιβλίου; Όλα οφείλονται στον Μαρκ Όστιν, έναν γραφίστα και πατέρα δύο αγοριών, ο οποίος τον είχε επισκεφθεί στη φυλακή εβδομήντα φορές. Ο Όστιν κατάφερε να εξασφαλίσει πάνω από 6.000 σελίδες γραμμένες από το ίδιο το χέρι του Νίλσεν και το βιβλίο θα κυκλοφορήσει μέσα στις επόμενες εβδομάδες.
Μάλιστα, προέκυψε και το εξής: Ο Νίλσεν προσπάθησε, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, να τυπώσει ο ίδιος το έργο του, ωστόσο κάθε προσπάθειά του έπεφτε πάνω στην πεισματική άρνηση του υπουργείου Εσωτερικών της Βρετανίας, αφού υπάρχει νόμος που απαγορεύει στους φυλακισμένους να εκδίδουν έργα και να επωφελούνται οικονομικά δια της μεθόδου της… τυμβωρυχίας.
Όταν όμως πέθανε, το 2018, ο Όστιν έβαλε το πλάνο του σε εφαρμογή, με τον γραφίστα να διαβεβαιώνει τα ΜΜΕ ότι «τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα δοθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς».
Ακόμη και αυτή η επίκληση όμως δεν φάνηκε ικανή να κατευνάσει την οργή των συγγενών των θυμάτων του σίριαλ κίλερ. «Είναι σαν να συνεχίζει να μας κοροϊδεύει και μέσα από τον τάφο» είπε ένας από αυτούς, προσθέτοντας ότι «αυτό το βιβλίο έπρεπε να είχε πεθάνει μαζί του», με την Daily Star να υποστηρίζει ότι το βιβλίο του Νίλσεν είναι γεμάτο όχι μόνο από περιγραφές ικανές να… ανακατέψουν και το πιο δυνατό στομάχι, αλλά και από πορνογραφικά σχέδια των πτωμάτων των αγοριών που σκότωσε!
Εντωμεταξύ, την άνοιξη, το «History of a Drowning Boy» αγοράστηκε από τον εγκληματολόγο Μάρτ Πέτιγκρου, ο οποίος με την σειρά του, πούλησε όλο το πρότζεκτ στον μεγαλύτερο κολοσσό της συνδρομητικής τηλεόρασης σε παγκόσμιο επίπεδο. Κάπως έτσι, τo Memories of a Murderer: The Nilsen Tapes θα προβληθεί στο Netflix στις 18 Αυγούστου.
Οι κατά συρροή φόνοι του Νίλσεν
Τη δεκαετία του ’70 ο Νίλσεν, αφού πρώτα κατάλαβε ότι είναι ομοφυλόφιλος, άρχισε να βγαίνει με άντρες και να κάνει περιστασιακούς δεσμούς με απώτερο στόχο να πραγματοποιήσει τις αρρωστημένες του φαντασιώσεις.
Από το 1978 έως το 1983 σκότωσε πάρα πολλούς άνδρες, τους οποίους επέλεγε με προσοχή και τους οποίους συναντούσε σε κάποιο μπαρ. Τις περισσότερες φορές ήταν υπό την επήρεια αρκετού αλκοόλ γιατί τον βοηθούσε να ξεπερνάει τη συστολή του και τις όποιες αναστολές τους. Τους πρότεινε να τον συνοδεύσουν σπίτι του για περισσότερο ποτό και σεξ. Όπως και γινόταν.
Το πρώτο του θύμα ήταν ο 14χρονος Στέφεν Χολμς, ο οποίος τον συνόδευσε σπίτι του. Όταν ξύπνησαν, ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ο Νίλσεν δεν ήθελε να τον αφήσει να φύγει. Τον στραγγάλισε και αυνανίστηκε πάνω από το πτώμα του. Στη συνέχεια έπλυνε το πτώμα το διαμέλισε και το έβαλε κάτω από το πάτωμα.
Επόμενο θύμα του ήταν ένας Καναδός φοιτητής, τον οποίο έπνιξε με ένα καλώδιο τηλεφώνου, ενώ το τρίτο του θύμα ήταν ένας 16χρονος μαθητής που είχε πάει στο Λονδίνο χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς του. Ο Νίλσεν τον βρήκε να κοιμάται στο δρόμο και του πρότεινε να τον φιλοξενήσει στο σπίτι του.
Ο Νίλσεν κρατούσε τα πτώματα για αρκετούς μήνες στο σπίτι του, τα φωτογράφιζε, ασελγούσε πάνω τους και έπειτα τα διαμέλιζε και τα έβαζε κάτω από το πάτωμα. Ωστόσο, μετά από λίγο καιρό έπρεπε να βρει έναν άλλο τρόπο για να εξαφανίζει τα πτώματα, καθώς η άσχημη μυρωδιά είχε κατακλύσει το σπίτι του και απειλούσε να προδώσει το μυστικό τους στους περίοικους.
Πρώτα άρχισε να καίει τις σορούς στον κήπο του σπιτιού του, τοποθετώντας ελαστικά αυτοκινήτου στη φωτιά για να μην γίνει αντιληπτή η μυρωδιά της καμμένης σάρκας.
Το 1981 μετακόμισε στην Μάσγουελ Χιλ του Λονδίνου, αλλά το νέο του σπίτι δεν είχε κήπο και δεν μπορούσε να καίει τα πτώματα, οπότε βρήκε άλλον τρόπο να τα εξαφανίζει: αφού τα διαμέλιζε, έβραζε (!) κομμάτια του σώματος και πετούσε τα όργανα στην τουαλέτα. Όλα αυτά μέχρι εκείνον τον Φεβρουάριο του 1983, όταν και συνελήφθη, μένοντας στην ιστορία ως «ο δολοφόνος του Μάσγουελ Χιλ».
Ο Νίλσεν πέθανε στα 72 του χρόνια τον Μάιο του 2018 μέσα στο κελί του λόγω εσωτερικής αιμορραγίας.
Σύμφωνα με το BBC, πέρασε τις τελευταίες ώρες του μέσα στο κελί, σφαδάζοντας από τους πόνους, πάνω στα περιττώματά του καθώς υπέφερε από ρήγμα ανευρύσματος αορτής.
Σύμφωνα με μια έκθεση του Συνδέσμου Φυλακών και Επίσημων Διαμεσολαβητών, ο Νίλσεν «υπέφερε για δυόμισι ώρες, αφού απέρριψε την επιλογή να τον κοιτάξει γιατρός» με τον δικαστή Πολ Μαρκς να καταλήγει πως ο θάνατός του αποδίδεται σε «φυσικά αίτια».
Σύμφωνα με έρευνα του δικαστηρίου δεν προκαλούσε φασαρίες στην φυλακή και κρατούσε πάντα απόσταση από τους υπόλοιπους κρατούμενους.
Και, έστω και από τον τάφο του, τώρα παίρνει την δική του εκδίκηση.