Γράφει ο Λεωνίδας Κουμάκης
Η πολιτική πορεία που ακολούθησε είχε σαν στόχο την φαντασίωση ανασύστασης νέο-οθωμανικής αυτοκρατορίας επιφυλάσσοντας στον εαυτό του τον τίτλο του χαλίφη του Ισλάμ, κατά το πρότυπο του Σουλτάνου Σελίμ (1.470-1.520) ο οποίος υπήρξε ο πρώτος Οθωμανός σουλτάνος που «κατέκτησε» τον τίτλο αυτό.
Η σταδιακή όμως κατάρρευση της φαντασίωσης αυτής, μετά την «εντατικοποίηση» της προσπάθειας με αφορμή το δήθεν πραξικόπημα του 2016, έχει οδυνηρές συνέπειες για την ίδια την Τουρκία, τον Τουρκικό λαό, προδιαγράφοντας ταυτόχρονα και το άσχημο τέλος του ιδίου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά:
Όπως προκύπτει από την «συναρμολόγηση» πολλών και διαφορετικών ειδήσεων του διεθνούς και τουρκικού τύπου, των αποκαλύψεων του πρώην συνεργάτη της τουρκικής εξουσίας αρχιμαφιόζου Σεντάτ Πεκέρ καθώς και των καταγγελιών της τουρκικής αντιπολίτευσης, ο Ρ.Τ. Ερντογάν προσωπικά φαίνεται να έχει μετατρέψει την Τουρκία σε ένα απέραντο κέντρο διακίνησης ναρκωτικών:
Τον Δεκέμβριο του 2018 επισκέφτηκε την Βενεζουέλα, όπου «τιμήθηκε» από τον Νικολάς Μαδούρο Μόρος με το παράσημο του «απελευθερωτή», προκειμένου να οργανώσει τους διαδρόμους μεταφοράς κοκαΐνης και χρυσού προς την Τουρκία έναντι τροφίμων και νομιμοποίησης «ύποπτων» εσόδων, με ταυτόχρονη αποφυγή των σχετικών κυρώσεων που επέβαλαν οι ΗΠΑ στην Βενεζουέλα. Στις μέρες μας, ο Ερντογάν «προσφέρθηκε» να αναλάβει την φύλαξη του αεροδρομίου της Καμπούλ στο Αφγανιστάν, όχι βέβαια για να φανεί χρήσιμος στους δυτικούς «συμμάχους», αλλά προκειμένου να εξασφαλίσει ένα ασφαλή διάδρομο ηρωίνης προς την Τουρκία. Αν σε αυτά προστεθεί και το γεγονός ότι η Τουρκία αποτελεί μια απέραντη χασισοφυτεία, γίνεται καλύτερα αντιληπτό, γιατί η σημερινή Τουρκία έχει σταδιακά μετατραπεί σε ένα απέραντο κέντρο διακίνησης ναρκωτικών.
Οι «δραστηριότητες» αυτές πραγματοποιούνται μέσα σε ένα εξαιρετικά προβληματικό τοπίο, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Στο εξωτερικό, η νέο-οθωμανική φαντασίωση καταρρέει βασανιστικά αργά αλλά σταθερά.
Στην Λιβύη ο συνασπισμός πολλών χωρών οδεύει στην επιβολή έξωσης της Τουρκίας από την Λιβύη και στην τυπική αχρήστευση του -ούτως ή άλλως- άκυρου «μνημονίου» που υπεγράφη μεταξύ Τουρκίας και διορισμένων Λίβυων αξιωματούχων, χωρίς καμιά σχετική εξουσιοδότηση.
Στην Συρία όλες οι συναντήσεις κορυφής στις οποίες συμμετέχει η Τουρκία, καταλήγουν στην «συμφωνία» σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας. Ο τερματισμός της τουρκικής παρουσίας, η οποία εξελίχτηκε σε πραγματικό Βιετνάμ με καθημερινές απώλειες που διαρκώς αυξάνονται, είναι απλά θέμα χρόνου.
Στο Ιράκ όλες οι προσπάθειες εξολόθρευσης Κουρδικών πληθυσμών με το πρόσχημα της τρομοκρατίας, αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά από τους έμπειρους μαχητές του Ρ.Κ.Κ. καταρρίπτοντας καθημερινά τον μύθο του «αήττητου τουρκικού στρατού».
Στην Ελλάδα, στον Έβρο και στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου, από τον Φλεβάρη του 2020 μέχρι σήμερα, απέτυχαν όλες οι απόπειρες ενός ύπουλου υβριδικού πολέμου με βασικό «όπλο» χιλιάδες ανθρώπους που μεταφέρονται δωρεάν από τα βάθη της Αφρικής στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να προωθηθούν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Στην Κύπρο, η επιδίωξη «απορρόφησης» της μισής Κύπρου από την Τουρκία με την μέθοδο των δύο κρατών και «εργαλείο» ένα ανδρείκελο που επιβλήθηκε με απειλές και τρομοκρατία στο βόρειο τμήμα της μαρτυρικής Κύπρου, έχει απέναντί της ολόκληρο τον κόσμο: Από την Ε.Ε. και τις Η.Π.Α., μέχρι την Ρωσία και τις Αραβικές χώρες. Οι συνθήκες επιβολής του διεθνούς δικαίου, απόσυρσης των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και κατάργησης των «εγγυήσεων» που χρησιμοποιήθηκαν σαν πρόσχημα για την τουρκική εισβολή, ωριμάζουν καθημερινά με την πάροδο του χρόνου.
Σε Αίγυπτο, Σ. Αραβία, Ισραήλ, Γαλλία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και πολλές άλλες χώρες, όλες οι επίμονες προσπάθειες, ακόμα και προσωρινής «αποκατάστασης σχέσεων» με την Τουρκία, πέφτουν στο κενό.
Στην Παλαιστίνη, παρά τις καθημερινές θεατρικές παραστάσεις του Ερντογάν κατά την διάρκεια της τελευταίας σύγκρουσης Ισραήλ – Παλαιστινίων στην οποία έπαιξε εξαιρετικά ύποπτο ρόλο, η «επανάληψη» του (άκυρου) μνημονίου της Λιβύης και με την Παλαιστινιακή Αρχή, απορρίφτηκε από τους Παλαιστινίους.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας, η κατάσταση θυμίζει την ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Τα παρά πολλά προβλήματα της τουρκικής οικονομίας, η φίμωση της ελευθερίας έκφρασης, ο ασφυκτικός περιορισμός των ΜΜΕ, η κατάρρευση της τουρκικής λίρας (η ισοτιμία ενός ευρώ βρίσκεται σταθερά επάνω από 10 λίρες), η δυσοσμία των αλλεπάλληλων πολιτικών, ποινικών και οικονομικών σκανδάλων, ο αμύθητος πλουτισμός της «Φαμίλιας Ερντογάν» και της αυλής της, η φοιτητική αναταραχή που ξεκίνησε τον Γενάρη και παραμένει δραστήρια στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, η διαπλοκή και αγαστή συνεργασία του παλατιού με σεσημασμένους κακοποιούς της μαφίας – μελών των γκρίζων λύκων όπως προκύπτει από τις συνεχείς αποκαλύψεις του Σεντάτ Πεκέρ, η πεισματική εμμονή κατασκευής ενός προβληματικού, νέου καναλιού στην Κωνσταντινούπολη, ο ερασιτεχνικός χειρισμός του παγκόσμιου προβλήματος του κορωνοϊού και η ασταμάτητη πτώση των ποσοστών της ισλαμο-φασιστικής συνεργασίας ΑΚΡ- Μπαχτσελή είναι μερικά μόνο από τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Με δεδομένο ότι ένας κοινός υποψήφιος της αντιπολίτευσης (Ιμάμογλου, Γιαβάς, ακόμα και Ακσενέρ) θα καταφέρει, ανεξάρτητα από την έκταση της αναμενόμενης νοθείας, να νικήσει τον Ρ. Τ. Ερντογάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές του 2023, η ισλαμοφασιστική εξουσία ήδη επεξεργάζεται σχέδια αντιμετώπισης της κατάστασης:
Συζητείται η απαγόρευση του φιλοκουρδικού HDP και συντάσσεται ένας κατάλογος πεντακοσίων περίπου πολιτευτών του κόμματος στους οποίους θα απαγορευτεί η συμμετοχή στις εκλογές για μια πενταετία. Εάν η απαγόρευση προς τους πολιτευτές του HDP κριθεί αποτελεσματική, ίσως αποφευχθεί ο επίσημος αποκλεισμός του κόμματος από τις επόμενες εκλογές εφ΄ όσον θα έχει εξουδετερωθεί πλήρως η ηγεσία και τα ικανότερα πολιτικά του στελέχη.
Προετοιμάζεται ακόμα ένα προκλητικά καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα για το κοινοβούλιο με στόχο την διατήρηση τουλάχιστον του ελέγχου του Τουρκικού κοινοβουλίου: Συζητείται ο διαχωρισμός της Τουρκίας, κατά το δοκούν των κυβερνώντων, σε 600 «περιφέρειες» - η κάθε μία θα αντιστοιχεί σε μία θέση του τουρκικού κοινοβουλίου. Η νοθεία μαγειρεύεται με την αριθμητική «ισότητα» μιας περιφέρειας 100.000 κατοίκων με μια περιφέρεια 10.000 κατοίκων!
Το εσωτερικό τοπίο αναμένεται να επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο με πιθανές «προβοκάτσιες» των μηχανισμών του τουρκικού Βαθέως Κράτους και παραστρατιωτικών οργανώσεων για την δημιουργία απειλής χάους μέσα στην Τουρκία ώστε να επιτευχθεί «συσπείρωση» γύρω από τον νέο-σουλτάνο, με μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης «για να σωθεί η Τουρκία».
Στην φάση αυτή, είναι πιθανή η ενεργοποίηση «εσωτερικής αντίδρασης» από πρόσωπα της «αυλής» που θα «απομακρύνουν» τον Ρ.Τ. Ερντογάν από την εξουσία. Τέτοια πρόσωπα, σύμφωνα με τον διαφυγόντα εκτός Τουρκίας Αναπληρωτή Καθηγητή Πολιτικών Επιστημών Mahmut Akpinar, είναι ο ΥΠΑΜ Χουλουσί Ακάρ και ο «αινιγματικός» Διοικητής της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν.
Δεδομένου ότι οι παλαιότερα θεωρούμενοι «διάδοχοι» του Ερντογάν (Αλμπαιράκ, Σοιλού κ.α.) έχουν μετατραπεί σε «καμένα χαρτιά» από την ανικανότητα και τα σκάνδαλα, η εμφάνιση συνεργατών του Ερντογάν στο προσκήνιο με πολύ μεγαλύτερη διάθεση συνεννόησης με την Δύση και εντυπωσιακά μέτρα κατευνασμού της κοινής γνώμης (π.χ. απελευθέρωση πλέον των 200.000 πολιτικών κρατουμένων με την ευκαιρία 100 χρόνων από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας), ίσως προσφέρουν μια προσωρινή λύση στα εκρηκτικά προβλήματα της σημερινής Τουρκίας.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α Τ Α: Ανεξάρτητα από την πολιτική «λύση» που θα προκύψει για την Τουρκία, η τύχη του Ρ. Τ. Ερντογάν μετά την απομάκρυνση του από την εξουσία διαγράφεται ζοφερή.
Οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει ένα ογκώδη φάκελο από πολλές «δραστηριότητες» της Φαμίλιας (Εμπόριο ναρκωτικών, παράκαμψη κυρώσεων Ιράν και Βενεζουέλας, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, Halkbank, Σεζγκίν Μπαράν Κορκμάζ -συνελήφθη στην Αυστρία, συνεργάστηκε με τις αρχές και θα εκδοθεί στις ΗΠΑ κ.α.π). Θεωρείται λοιπόν πολύ λογικό να κατασχεθούν όλοι οι λογαριασμοί της «Φαμίλιας» και της αυλής της σε όσες χώρες είναι αυτό δυνατό και ο αρχηγός της να οδηγηθεί σε διεθνές δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.
Δεν είναι συμπτωματικό ότι η πρώην εισαγγελέας και ερευνήτρια του ΟΗΕ Κάρλα ντελ Πόντε σε συνέντευξή της στην ελβετική Schweiz am Wochenende και σε ανύποπτο χρόνο (Οκτώβριος 2019) είχε δηλώσει πως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «θα πρέπει να κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου» και ότι «Δεν πρέπει να του επιτραπεί να γλιτώσει ανέξοδα απ' αυτά». Ούτε αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ενέταξε την Τουρκία (Ιούλιος 2021) στη λίστα των χωρών που εμπλέκονται στην στρατολόγηση παιδιών – για πρώτη φορά στην ιστορία του ΝΑΤΟ, μια χώρα-μέλος μπαίνει σε αυτό τον κατάλογο!
Η επόμενη μέρα για την Τουρκία έχει πλησιάσει. Φαίνεται ότι δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ ακόμα για να την δούμε να γίνεται πράξη.