Του Στέλιου Συρμόγλου
Είναι άλλο η αδυναμία σε τούτο τον τόπο να γίνει κάτι καλύτερο κι άλλο η προλείανση του κατήφορου, ώστε να κατρακυλάμε σαν μια άμορφη ανθρώπινη μάζα και να μη σταματάμε πουθενά.
Ένας λαός υποχείριο των πολιτικών ψεμάτων και εγκλωβισμένος σε εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα, εσχάτως μάλιστα αδύνατον να αντιληφθεί ότι υφίσταται κραυγαλέα πολιτική κοροϊδία με στοιχεία γκροτέσκο, αλλά και με χαρακτηριστικά φασιστοειδούς και αυθαίρετης απόφυσης.
Μια κοινωνία σε απόγνωση και σύγχυση. Μια κοινωνία στον παραλογισμό της διαίρεσης και των αλληλοκατηγοριών, που συντηρούν τα νανοειδή και φασιστοειδή πολιτικά ανθρωπάρια, με την πρόθυμη βοήθεια των ΜΜΕ της ντροπής, των αργυρώνυτων δημοσιογράφων και των εξωνημένων επιστημόνων.
Κι ένας τόπος που προ καιρού απέκτησε το θλιβερό προνόμιο να έχει χάσει την εθνική του αξιοπρέπεια και τα ιδανικά του να έχουν εξευτελιστεί. Κι όταν όλα περάσουν στη μεθοδευμένη "δημοκρατικά" εξουθένωση, στην "υποδειγματική" υποκρισία και αυθαιρεσία, αλλά και στην ανυπαρξία στοιχειώδους αισθητικής και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, στα όσια και ιερά του τόπου, τότε η επίρριψη ευθυνών καταντάει παρανοική πολυτέλεια, αν και η φασιστικής αντίληψης κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε για το "ακαταδίωκτο" όσων εμπλέκονται στο "έγκλημα" που συντελείται εναντίον ενός λαού εύπιστου, ευμετάβολου, φιλοκατήγορου και με επιρρέπεια στην αποδοχή του πολιτικού ψέματος.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει αντιληφθεί εγκλωβισμένος στην αυτάρεσκη και "γύψινη" λογική του και την ημιμάθειά του γενικότερα, πως η εξουσία μπορεί με τον έναν ή άλλον τρόπο να κάνει ό,τι θέλει έναν λαό, μπορεί να αλαζονεύεται και να προσπερνά τις ανάγκες ενός λαού, μπορεί να κοροϊδεύει εσκεμμένα ένα λαό, μπορεί να σωρεύει λάθη συχνά οδυνηρά για το λαό, δεν μπορεί όμως να κάνει ό,τι θέλει ένα έθνος. Διότι δεν εξουσιάζει ούτε τους νεκρούς του έθνους, ούτε τους αγέννητους!
Με τον κάθε αδιάντροπο Μητσοτάκη και με τις καρικατούρες της πολιτικής, με τα σημεία της παρακμής σήμερα τόσο έντονα, μέσα στον Έλληνα δεν αναθάλλει η ακριβή υπόσχεση του αγώνα με την πίστη ότι το έθνος έχει ακόμη ζωτικότητα. Ότι η ελπίδα έχει μέλλον!
Σε τι πιστεύει ο Έλληνας σήμερα; Μήπως σ΄ένα παράλογο παντοκράτορα του πολιτικού μηδενισμού, ποιητή των δεινών της κοινωνίας και πάντων των αοράτων προοπτικών της;
Και θα φτάσει με την παθητικότητά του, την ευπιστία του και τις ανομολόγητες φοβίες του, στην έσχατη αποδοχή της μόνης του ευχαρίστησης να λαχταρά να κρατεί ένα κλαρί ελάχιστο ελιάς (διαχρονικό σύμβολο του ελληνικού κλέους) με τα σπασμένα του δάκτυλα από την επιμονή του να κτυπά ερμητικά κλειστές θύρες ελπίδας, στο παρόν του αιώνος χρόνου!
Όσα βιώνει η κοινωνία με την δήθεν πανδημία, αλλά κι όσα εξακολουθεί να βιώνει με τις άστοχες και συχνά επικίνδυνες πολιτικές των σπιθαμιαίων πολιτικών τύπου Μητσοτάκη κι όχι μόνον, είναι μια γελοιότητα που τείνει να γίνει τραγικότητα.
Και τι καταφέραμε ως κοινωνία; Να καταφεύγουμε σ' ένα πεδίο από πιθανοφάνειες για να λυτρωθούμε απο τις ασφυκτικές πιθανότητες της καθημερινότητας, δηλαδή από ένα κύκλωμα δίχως νόημα. Βιώνουμε έτσι μια αναστροφή της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Μετατρέπεται η κοινωνία σ΄ένα ιδιότυπο νοσογόνο οργανισμό, που προκαλεί γύρω τους τις κατάλληλες για την επώαση του συνθήκες.
Και ζούμε καταμεσής της παροξυστικής έντασης του πολιτικού παραλόγου. Και για όσα ζούμε με τους Σαρδανάπαλους της πολικής αυθαιρεσίας και με την τρομοκρατία που διασπείρουν, νιώθει κανείς το αίσθημα πως του σφίγγει την παλάμη το χέρι του Κινκ-Κονγκ με τα δάκτυλα φορτωμένα σιδερένια δακτυλίδια, που έχουν απεικονίσεις αγνώστων βαρβαρικών ειδώλων με τη μορφή αρπακτικών όρνεων...