 |
| moerschy / pixabay |
Μετά την συνάντηση των υπουργών Οικονομικών των G7 στο Λονδίνο και πριν από την συνάντηση των ηγετών στην Κορνουάλη, άρχισαν οι πρώτες διαρροές για τα ονόματα των υποψηφίων. Είναι βέβαιο ότι στο περιθώριο των συζητήσεων των ηγετών των G7, συζητήθηκε και το θέμα αυτό, αλλά οι αποφάσεις αναμένεται να ληφθούν το φθινόπωρο.
Το πρώτο όνομα που διέρρευσε στον Τύπο-από ιταλικές πηγές-είναι αυτό της πρώην πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου, της Τερέζα Μέι. Ο Μπόρις Τζόνσον μέσα από την συνάντηση των G7 και τη συνδιάσκεψη Cop26 για την κλιματική αλλαγή, προσπαθεί να προωθήσει την στρατηγική της Global Britain. Σε αυτή την στρατηγική, η ανάληψη της θέσης του ΓΓ του ΝΑΤΟ από την Τερέζα Μέι, θα ήταν μία κομβική εξέλιξη. Η ίδια η Μέι ήταν αυτή που είχε ξεκινήσει την ανάπτυξη του οράματος της Global Britain.
Η συγκρουσιακή σχέση της Μέι με τον Τραμπ και η μετά το Brexit αλλαγή οπτικής του Λονδίνου που βλέπει τις εξελίξεις στην Νοτιοανατολική Ασία ως προτεραιότητα, ταυτιζόμενο με την Ουάσιγκτον, μπορεί να ευνοήσει την υποψηφιότητα της Μέι.
Απέναντι στο Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται η Ιταλία. Η Ρώμη διοργανώνει την Σύνοδο των G20 και συνδιοργανώνει μαζί με το ΗΒ, την συνδιάσκεψη Cop26 για την κλιματική αλλαγή.
Από ιταλικής πλευράς φαίνεται να προωθούνται δύο ονόματα. Αυτό του πρώην πρωθυπουργού Ενρίκο Λέττα και της Φεντερίκα Μογκερίνι που κατείχε την θέση του του Ύπατου Εκπροσώπου της ΕΕ για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας.
Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΤΛΑΝΤΙΣΜΩΝ
Το μεγαλύτερο βάρος της απόφασης θα πέσει στον Τζο Μπάιντεν. Αυτή την στιγμή, η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε δίλλημα. Από την μία πλευρά, επιθυμεί την σύσφιξη των σχέσεων με το ΗΒ γιαυτό και προχώρησε στην επικαιροποίηση της Χάρτας του Ατλαντικού, που είχε υπογραφεί πριν από 80 χρόνια μεταξύ Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ.
Ο βρετανικός ατλαντισμός είναι περισσότερο εξωστρεφής και ταιριάζει με τις προτεραιότητες της Ουάσιγκτον για την ανάσχεση της Κίνας και τον περιορισμό της Ρωσίας σε συγκεκριμένα πλαίσια.
Από την άλλη, ο ιταλικός ατλαντισμός είναι περισσότερο ευρωκεντρικός. Από την άνοδο του Μάριο Ντράγκι στην πρωθυπουργία, ο ιταλικός ατλαντισμός αναδιαμορφώθηκε.
Ο Ντράγκι συμβαδίζει με τον Εμμανουέλ Μακρόν στην λογική της ενίσχυσης της αυτονομίας της Ευρώπης, αλλά συμπληρωματικά με την αναβάθμιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Στην πραγματικότητα, ο Μάριο Ντράγκι προσπαθεί να παντρέψει τον κλασσικό ατλαντισμό, με τον ευρωπαϊσμό και τον περιβαλλοντισμό, δηλαδή κινείται μέσα στα πλαίσια που θα επιθυμούσε η Ουάσιγκτον για την ΕΕ.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ κατανοούν ότι ο ατλαντισμός του Λονδίνου και αυτός της Ρώμης, είναι απαραίτητοι για την αντιμετώπιση του μερκαντιλιστικού ατλαντισμού που προσπαθεί να επιβάλλει η Γερμανία στην ΕΕ.
Η επιλογή για την Ουάσιγκτον θα είναι δύσκολη, αλλά υπάρχει χρόνος.
Σε ότι αφορά την Ελλάδα, τα πράγματα δεν φαίνονται ρόδινα. Τόσο η Βρετανία, όσο και η Ιταλία έχουν ειδικές σχέσεις με την Τουρκία, οι οποίες εξελίσσονται. Τόσο το Λονδίνο, όσο και η Ρώμη φιλοδοξούν να στρέψουν την Άγκυρα προς το μέρος τους στα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου, της Λιβύης κλπ. Πρόκειται για μία δυναμική διαδικασία.
Αν η Ελλάδα είχε λόγο στις διαδικασίες εκλογής νέου ΓΓ του ΝΑΤΟ, η πρώτη φυσιολογική αντίδραση θα ήταν να απέφευγε την βρετανική υποψηφιότητα. Μία Βρετανίδα πρώην πρωθυπουργός, επικεφαλής του ΝΑΤΟ, δεν θα ήταν το ιδανικότερο για την χώρα.
Όχι ότι και οι ιταλικές υποψηφιότητες δεν είναι προβληματικές. Το ενδεχόμενο υποβολής και άλλων υποψηφιοτήτων, είναι ανοικτό, αλλά ούτε από εκεί πρέπει να αναμένονται πολλά.
Εξάλλου μιλάμε για το ΝΑΤΟ…
*O Βαγγέλης Χωραφάς, διευθυντής της ιστοσελίδας γεωπολιτικής https://www.geoeurope.org/, δημοσιεύει καθημερινά πρωτοτυπα άρθρα και αναλύσεις και στην προσωπική του σελίδα στο facebook (https://www.facebook.com/vangelis.chorafas).