Από: menshouse.gr
Όμως ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες (στην περίπτωσή μας, στα καλύτερα μουσεία) συμβαίνουν κλοπές και το Λούβρο δεν αποτελεί εξαίρεση. Λαμβάνοντας λοιπόν υπόψη τη σημασία και την τεράστια αξία του πίνακα αλλά και την υψηλή θέση που κατέχει το συγκεκριμένο μουσείο, αντιλαμβάνεται κανείς τον σάλο που ξέσπασε όταν έγινε αντιληπτό ότι η Μόνα Λίζα είχε κάνει «φτερά» από τις προθήκες του!
Το ημερολόγιο έγραφε 21 Αυγούστου 1911 και το απίστευτο γεγονός έγινε αντιληπτό από τον ζωγράφο Λουί Μπερού ο οποίος κατευθύνθηκε προς το Salon Carre όπου εκτίθετο ο πίνακας εκείνη την εποχή, θέλοντας να θαυμάσει από κοντά το έργο του Ντα Βίντσι, γοητευμένος και αυτός από το περίφημο χαμόγελο που για 500 χρόνια αποτελεί αντικείμενο έρευνας και διαμάχης. Τόσο για το τι μπορεί να το έχει προκαλέσει όσο και σχετικά με την ταυτότητα της εικονιζόμενης.
Κατά καιρούς και για τα δύο έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες, ειδικά για την πρωταγωνίστρια και μοντέλο του Ντα Βίντσι, με την επικρατούσα άποψη να υποστηρίζει ότι πρόκειται για την Λίζα ντελ Τζιοκόντο-Γκεραρντίνι, σύζυγο του Φρανσέσκο ντελ Τζιοκόντο, ενός πλούσιου εμπόρου στην Βενετία, ο οποίος ζήτησε μια προσωπογραφία της γυναίκας του για να το τοποθετήσει στο νέο τους σπίτι στο οποίο θα μετακόμιζαν μετά την γέννηση του δεύτερου γιου τους Αντρέα.
Κατά καιρούς είχαν διατυπωθεί πολλές διαφορετικές εκδοχές που έφταναν μέχρι την θεωρία ότι επρόκειτο για την μητέρα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Κατερίνα, ενώ ακόμη και ο Σίγκμουντ Φρόιντ είχε διατυπώσει την άποψη ότι ακόμη και το αινιγματικό χαμόγελό της ήταν η ανάμνηση που είχε ο ζωγράφος από το πρόσωπο της μητέρας του στην παιδική του ηλικία.
Ανεξάρτητα από όλα αυτά πάντως ο πίνακας είχε εξαφανιστεί και ο Μπερού ήταν ο πρώτος που το αντιλήφθηκε αφού διαπίστωσε ότι το μόνο που υπήρχε εκεί ήταν τέσσερις σιδερένιοι πάσσαλοι και τίποτα άλλο. Αρχικά θεωρήθηκε ότι απλά ο πίνακας είχε μετακινηθεί σε άλλο σημείο του μουσείου προκειμένου να φωτογραφηθεί, όμως σύντομα έντρομοι οι υπάλληλοι κατάλαβαν ότι αυτό το (ευτυχές) σενάριο δεν ήταν αληθές. Φωτογράφοι δεν υπήρχαν πουθενά, ενώ το ίδιο ίσχυε και για την Μόνα Λίζα. Στο Λούβρο σήμανε συναγερμός και αμέσως ειδοποιήθηκαν οι Αρχές.
Το πρώτο μέλημά τους ήταν να σφραγιστεί κάθε είσοδος και έξοδος και να απαγορευτούν οι επισκέπτες ώστε να πραγματοποιηθεί ενδελεχής έλεγχος σε κάθε πιθανό ή απίθανο σημείο. Όταν αυτή η κίνηση δεν απέδωσε καρπούς, όλοι αντιλήφθηκαν ότι επρόκειτο για εγκληματική ενέργεια για την οποία άπαντες θεωρήθηκαν ύποπτοι.
Εκτός από κοινούς ποινικούς, η γαλλική αστυνομία έστρεψε το ενδιαφέρον της και προς τον κόσμο της τέχνης, θεωρώντας ότι ο ένοχος θα μπορούσε να είναι ακόμη και κάποιος γνωστός ζωγράφος ή άλλος καλλιτέχνης. Μάλιστα ένας από τους πρώτους που συνελήφθησαν ήταν και ο Γάλλος ποιητής, Γκιγιόμ Απολινέρ, ο οποίος πέρασε και ένα διάστημα στην φυλακή για αυτόν τον λόγο. Κατά την διάρκεια της εκεί παραμονής του και της ανάκρισής του κάτω από προφανώς δυσάρεστες και έντονες συνθήκες, άρχισε να εμπλέκει και άλλους, προσπαθώντας να πείσει ότι ο ίδιος ήταν αθώος. Μεταξύ των ονομάτων που ανέφερε μάλιστα ήταν και εκείνο του Πάμπλο Πικάσο!
Ο διάσημος ζωγράφος είδε έκπληκτος την αστυνομία να τον συλλαμβάνει και να τον ανακρίνει κατηγορώντας τον ότι είχε κάποιας φύσης συμμετοχή στην κλοπή του αιώνα. Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στην γαλλική κοινωνία, μέχρι την ώρα που τελικά απαλλάχθηκε από κάθε σχετική κατηγορία. Το μυστήριο, ωστόσο, παρέμενε. Ποιος είχε κλέψει την Μόνα Λίζα από το Λούβρο;
Για δύο ολόκληρα χρόνια το ερώτημα έμενε αναπάντητο και πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν ότι δεν θα είχαν ποτέ ξανά την ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά το περίφημο χαμόγελο της Τζοκόντα… Μέχρι που οι άνθρωποι της πινακοθήκης Ουφίτσι στη Φλωρεντία ενημέρωσαν τις Αρχές για έναν άνθρωπο που προσπάθησε να τους πουλήσει τον πίνακα. Μετά από αυτήν την πληροφόρηση η ιταλική αστυνομία συνέλαβε τον Βιντσέντσο Περούτζια ως υπεύθυνο για την κλοπή.
Ο Περούτζια ήταν υπάλληλος του μουσείου του Λούβρου και όπως ομολόγησε, αυτό που είχε κάνει ήταν να κρυφτεί σε μια ντουλάπα όπου παρέμεινε μέχρι την ώρα που έκλεισε το μουσείο και στη συνέχεια αφαίρεσε τον πίνακα, τον έκρυψε κάτω από το παλτό του και έφυγε σαν… κύριος. Κάποιοι υποστήριξαν ότι οι προθέσεις του είχαν οικονομικό κίνητρο αφού όλο αυτό το διάστημα ένας φίλος του ζωγράφος φιλοτεχνούσε αντίγραφα τα οποία οι δύο άνδρες πουλούσαν, εκμεταλλευόμενοι και το γεγονός ότι η αξία τους εκτοξεύθηκε μετά την κλοπή.
Ο ίδιος πάντως υποστήριξε ότι τα κίνητρά του ήταν πατριωτικής φύσης. Όπως άλλωστε συνέβαινε με πολλούς άλλους συμπατριώτες του στην Ιταλία, πίστευε ότι το έργο του Ντα Βίντσι έπρεπε να είχε παραμείνει στην χώρα και όχι να εκτίθεται στην Ιταλία. Ίσως οι δικαστικές αρχές πίστεψαν την εκδοχή του και γι’ αυτό καταδικάστηκε μόνο σε 6 χρόνια φυλάκισης. Όσο για την Μόνα Λίζα, για ένα διάστημα εκτέθηκε σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας, πριν επιστραφεί οριστικά και αμετάκλητα στο μουσείου του Λούβρου το 1913.
Για δύο ολόκληρα χρόνια το ερώτημα έμενε αναπάντητο και πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν ότι δεν θα είχαν ποτέ ξανά την ευκαιρία να θαυμάσουν από κοντά το περίφημο χαμόγελο της Τζοκόντα… Μέχρι που οι άνθρωποι της πινακοθήκης Ουφίτσι στη Φλωρεντία ενημέρωσαν τις Αρχές για έναν άνθρωπο που προσπάθησε να τους πουλήσει τον πίνακα. Μετά από αυτήν την πληροφόρηση η ιταλική αστυνομία συνέλαβε τον Βιντσέντσο Περούτζια ως υπεύθυνο για την κλοπή.
Ο Περούτζια ήταν υπάλληλος του μουσείου του Λούβρου και όπως ομολόγησε, αυτό που είχε κάνει ήταν να κρυφτεί σε μια ντουλάπα όπου παρέμεινε μέχρι την ώρα που έκλεισε το μουσείο και στη συνέχεια αφαίρεσε τον πίνακα, τον έκρυψε κάτω από το παλτό του και έφυγε σαν… κύριος. Κάποιοι υποστήριξαν ότι οι προθέσεις του είχαν οικονομικό κίνητρο αφού όλο αυτό το διάστημα ένας φίλος του ζωγράφος φιλοτεχνούσε αντίγραφα τα οποία οι δύο άνδρες πουλούσαν, εκμεταλλευόμενοι και το γεγονός ότι η αξία τους εκτοξεύθηκε μετά την κλοπή.
Ο ίδιος πάντως υποστήριξε ότι τα κίνητρά του ήταν πατριωτικής φύσης. Όπως άλλωστε συνέβαινε με πολλούς άλλους συμπατριώτες του στην Ιταλία, πίστευε ότι το έργο του Ντα Βίντσι έπρεπε να είχε παραμείνει στην χώρα και όχι να εκτίθεται στην Ιταλία. Ίσως οι δικαστικές αρχές πίστεψαν την εκδοχή του και γι’ αυτό καταδικάστηκε μόνο σε 6 χρόνια φυλάκισης. Όσο για την Μόνα Λίζα, για ένα διάστημα εκτέθηκε σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας, πριν επιστραφεί οριστικά και αμετάκλητα στο μουσείου του Λούβρου το 1913.