 |
| mohamed_hassan / pixabay |
gatestoneinstitute.org - Peter Schweizer / Παρουσίαση Freepen.gr
Εάν επιστρέψετε στο 2009-10 και δείτε το πακέτο που προωθήθηκε από τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, υπήρχαν τεράστια χρηματικά ποσά με τη μορφή άμεσων επιχορηγήσεων και εγγυήσεων δανείου, που κατέληξαν στη Solyndra και άλλες εταιρείες «πράσινης ενέργειας» που απέτυχαν. Ωστόσο, το ερώτημα παρέμεινε: Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα των φορολογουμένων για πράσινη ενέργεια;
Εάν τα εντοπίσετε, θα διαπιστώσετε ότι το 80 τοις εκατό αυτών των χρημάτων πήγε σε εταιρείες πράσινης ενέργειας που ανήκαν σε άτομα που συμμετείχαν στην Επιτροπή Οικονομικών του Μπαράκ Ομπάμα για την εκστρατεία του 2008.
Τώρα που ο πρώην αντιπρόεδρος του Ομπάμα είναι πρόεδρος, ένα άλλο πακέτο υποδομών θα περιλαμβάνει πολλές δαπάνες για περισσότερα πράσινα σχέδια. Είτεαν λειτουργήσουν είτε αν θα αυξήσουν απλώς τις τιμές της ενέργειας μας, το απλό γεγονός είναι ότι υπάρχουν μεγάλοι, ισχυροί δωρητές στην εκστρατεία Biden που έχουν μεγάλα οικονομικά μερίδια σε αυτές τις εταιρείες πράσινης ενέργειας. Είναι μια μεταφορά πλούτου στους μεγαλύτερους παίκτες του Biden και αυτό είναι ένα τεράστιο και ογκώδες πρόβλημα. Για εκείνες τις εταιρείες με εσωτερικές συνδέσεις με την καμπάνια Μπάιντεν, τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων είναι πραγματικά έτοιμα για εκμετάλλευση.
Οι σημερινές συνθήκες συνθέτουν ένα πρόβλημα - ο καπιταλισμός της κρίσης είναι εξαιρετικά κερδοφόρος - το οποίο φέρνει ένα δεύτερο πρόβλημα - η έξαρση των ξένων μετρητών. Πρώην μέλη του Κογκρέσου και γερουσιαστές, και πρώην πρεσβευτές των ΗΠΑ πληρώνονται μεγάλα χρηματικά ποσά από κυβερνήσεις όπως η Κίνα, ή από εταιρείες που συνδέονται άμεσα με αυτές τις κυβερνήσεις, οι οποίες δεν έχουν το συμφέρον της Αμερικής. Πιέζουν στην Ουάσιγκτον για να ακούσουν τις φωνές των πληρωτών τους.
Εάν επενδύσετε μερικά εκατομμύρια δολάρια, ας πούμε, στο λόμπι, ή επενδύετε μερικά εκατομμύρια δολάρια σε συνεισφορές καμπάνιας, συχνά μπορείτε να λάβετε οφέλη αξίας δέκα φορές παραπάνω.
Το δεύτερο πρόβλημα σχετίζεται με την πηγή χρημάτων. Βλέπουμε μια αυξανόμενη εισροή ξένων χρημάτων στην Ουάσιγκτον, DC. Μερικά από αυτά προέρχονται από αυτές τις ξένες εταιρείες. Θα δημιουργήσουν μια θυγατρική στις ΗΠΑ και, στη συνέχεια, αυτή η θυγατρική θα συνεισφέρει στην καμπάνια.
Για πολλά χρόνια όλοι πιστεύαμε ότι οι στενότεροι εμπορικοί δεσμοί με την Κίνα θα απελευθέρωναν το πολιτικό τους σύστημα. Οι ελεύθεροι έμποροι και οι διεθνιστές συμφώνησαν επίσης σε αυτό. Το αντίστροφο συνέβη. Όταν κοιτάξετε τι έκανε ο ηγέτης της Κίνας, Πρόεδρος Xi Jinping τα τελευταία επτά χρόνια, η Κίνα έχει γίνει πιο καταπιεστική εσωτερικά, πιο επιθετική διεθνώς και πιο επικίνδυνη στρατιωτικά. Υπήρχε όμως ένα ψήγμα αλήθειας - οι οικονομικοί δεσμοί με την Κίνα φαίνεται να έχουν προκαλέσει σύγκλιση συμφερόντων με πολλές αμερικανικές ελίτ.
Για τη Wall Street και τη Silicon Valley, η προοπτική να κάνουμε συμφωνίες στην Κίνα είναι μαγευτική. Για να κάνετε αυτές τις συμφωνίες στην Κίνα, όπως έχουν μάθει, πρέπει να παίξετε ωραία με το καθεστώς, να μιλήσετε καλά για αυτό. Όλα αυτά σε κάνουν σιωπηρά πιο υπέρ του Πεκίνου. Απλώς ρωτήστε τον LeBron James. Δεν είναι λιγότερο δελεαστικό για τους Αμερικανούς πολιτικούς.
Μεγαλύτερη ανησυχία είναι οι συμφωνίες που προωθούν πραγματικά τα συμφέροντα του κινεζικού κράτους. Προσφορές που αφορούν μέρος ενός ορυχείου στο Κονγκό της Αφρικής, με μια άλλη κινεζική εταιρεία που επρόκειτο να συνδράμει στην καταπολέμηση του πολέμου των ορυκτών και να βοηθήσει την Κίνα να αποκτήσει πρόσβαση σε στρατηγικά ορυκτά. Ή η China General Nuclear Power Group, που αργότερα ενεπλάκη από το FBI σε κλοπή πυρηνικών μυστικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ή μια συμφωνία με την Cosco, την κινεζική υπερπόντια ναυτιλιακή εταιρεία, για την αγορά του εθνικού σιδηροδρομικού συστήματος της Ελλάδας. Η Ελλάδα ιδιωτικοποίησε περιουσιακά στοιχεία και η Κίνα ήθελε να το αγοράσει. Είχαν ήδη ένα λιμάνι.
Αυτό ήταν μέρος της πρωτοβουλίας One Belt One Road της Κίνας, για την οποία η ίδια η κυβέρνηση Ομπάμα είχε πει ότι ήταν μια προσπάθεια της Κίνας να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλο τον κόσμο. Αυτό δεν είναι απλώς μια περίπτωση, "Ωχ, η διαφθορά είναι τρομερή".
Αυτό είναι στην πραγματικότητα μια περίπτωση παροχής βοήθειας σε κινεζικές κρατικές εταιρείες που πραγματοποιούν συναλλαγές που προωθούν το στρατηγικό ενδιαφέρον για την κινεζική κυβέρνηση - όχι μόνο σκοτεινές πληρωμές αλλά κάτι πολύ πιο ανησυχητικό.
Η Κίνα φαίνεται να ασκεί μεγάλη επιρροή επί του παρόντος στο Λευκό Οίκο και αυτό καθιστά τη διοίκηση του Μπάιντεν λίγο δεσμευμένη. Η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ έχει στραφεί εναντίον της Κίνας, κυρίως λόγω της πανδημίας COVID-19, αλλά και επειδή οι Αμερικανοί συνειδητοποιούν τελικά πόσο ευάλωτοι και εξαρτώμενοι έχουν γίνει από την Κίνα.
Η χρονοβόρα απάτη από τους πολιτικούς σε μια τέτοια δέσμευση είναι να αντιστρέψει τη συμβουλή του Theodore Roosevelt μιλώντας δυνατά και κρατώντας ένα μικρό μπαστούνι. Η διοίκηση του Μπάιντεν, ανεξάρτητα από τη ρητορική της, δε φαίνεται έτοιμη να κάνει το πραγματικό έργο. Τα αποδεικτικά στοιχεία των ξένων εμπλοκών από τους βασικούς της παράγοντες δείχνουν ότι η Κίνα εξακολουθεί να έχει το αυτί της διοίκησης.
Εάν η κυβέρνηση του Μπάιντεν θέλει πραγματικά να εξουδετερώσει κάποια αυτήν την εξάρτηση, έρχεται σε αντίθεση με τις δηλώσεις που έκανε ο Μπάιντεν στο παρελθόν και σε αντίθεση με ορισμένες από αυτές, ας πούμε, εμπλέκοντας τις σχέσεις που έχουν οι ανώτεροι αξιωματούχοι της διοίκησης του σχετικά με την Κίνα. Θα έπρεπε να ασχοληθεί με αυτές τις εμπλοκές, και εκείνες ορισμένων σημαντικών δωρητών εκστρατείας τόσο από τη Wall Street όσο και από τη Silicon Valley.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το δηλώσετε αυτό. Ο μόνος τρόπος για να διορθώσουμε αυτήν την κατάσταση είναι να εκθέσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να δείξουμε στους Αμερικανούς πολίτες ακριβώς τι κάνουν στην κοινωνία μας. Αυτή είναι η δουλειά των υπεύθυνων φωνών στον Τύπο, αλλά υπάρχουν ελάχιστες ενδείξεις ότι ανταποκρίνονται στην πρόκληση.
Πριν από έξι χρόνια, οι New York Times είχαν ένα πρωτοσέλιδο 4.000 λέξεων που επιβεβαίωσε τους κύριους ισχυρισμούς του βιβλίου, Clinton Cash. Ωστόσο, λίγο πριν από τις εκλογές του 2020, οι Times έκαναν ένα κομμάτι από το "δημοσιογράφο των μέσων" που καυχιέται για το ρόλο τους ως θεματοφύλακες που δεν θα ακολουθούσαν την ιστορία του Hunter Biden. Ο στόχος και η ελπίδα μου είναι ότι το επόμενο βιβλίο θα είναι η αρχή μιας ευρύτερης προσπάθειας να κρατήσει τον Τύπο, καθώς και τους πολιτικούς, επιχειρηματικούς και τεχνολογικούς ηγέτες μας υπόλογους.