Οι «χαμένοι» πολιτικοί και η πυξίδα του ποιητή - Η τουρκική επέλαση στην Αμμόχωστο φανερώνει ότι η πολιτική μας δεν είναι απλά αναποτελεσματική. Δεν έχει πυξίδα, ούτε προσανατολισμό. Συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος και ο πολιτικός του περίγυρος παρακολουθούν «χαμένοι» την τουρκική επέλαση στα Βαρώσια μετά από 47 χρόνια, την παραβίαση των δεσμευτικών ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας-ΟΗΕ, την απόρριψη των συμφωνηθέντων για επανενωμένο κράτος εντός ΕΕ, χωρίς καν μια πρακτική εισήγηση! Μάλιστα, ο Πρόεδρος εξέφρασε ευχαρίστηση για την «αποκλιμάκωση στην Αν. Μεσόγειο» (στην Τουρκία;) και συμφώνησε στην έναρξη του τεχνικού σταδίου για αναβάθμιση των εμπορικών σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας. Εκείνο που δήλωνε ότι θα το τερματίσει, το παραχώρησε ως «δώρο» στην Τουρκία, εκφράζοντας και την ικανοποίησή του! Αυτή όμως δεν είναι σοβαρή πολιτική. Είναι πολιτική χωρίς πυξίδα, χωρίς προσανατολισμό. Αποτρέπουμε το χείριστο, καταλήγοντας υπό πίεση στο χειρότερο, το οποίο παρουσιάζεται ως…επιτυχία.
Αντιστάθμισμα στις δηλώσεις «χαμένων» πολιτικών, που δεν έχουν οτιδήποτε να προτείνουν, αποτελεί ο λόγος του «εξόριστου» ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη (με ευρωπαϊκή και οικουμενική εμβέλεια ο οποίος προτάθηκε για Νόμπελ). Ο ποιητής παρατηρεί τα συμβαίνοντα «υπό γωνίαν, όπως το καράβι του Γιώργου Σεφέρη που έχει στην πλώρη του με κεφαλαία γραμμένο το όνομά του: Α–ΓΩΝΙΑ» και ερωτά:
«Μας αξίζει άραγε να είμαστε ελεύθεροι, όταν συγχαίρουμε το αδίστακτο ανδρείκελο της Τουρκίας στα κατεχόμενα για την εκλογή του, ή όταν αποκαλούμε την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας μας ως «κυβέρνηση στο Νότο»; Πόσον αγώνα δρόμου διανύσαμε για να καταλήξουμε σε αυτή την υποτέλεια; Πόσο υποταγμένοι αισθανόμαστε, όταν θεωρούμε ότι ο στοιχειώδης αμυντικός εξοπλισμός είναι αχρείαστος; Γιατί απονευρώσαμε την περηφάνια για την καταγωγή μας, τη διαχρονία του πολιτισμού μας, τους εθνικούς μας αγώνες, αμβλύνοντας το σθένος να υπάρξουμε ως Έλληνες σε αυτό το νησί; Σε τι εμποδίζει, έχοντας συναίσθηση καταγωγής και υπαρξιακής ταυτότητας, να συναπαντάμε τους συνοίκους μας Τουρκοκυπρίους σε επίπεδο αλληλεξάρτησης, συνεννόησης, δικαιοσύνης, ειρήνης και οικουμενικού ανθρωπισμού; Τι εμποδίζει και αυτούς να αποδιώξουν το τέρας της Τουρκίας και τους αδίστακτους εγκάθετούς της, έτσι ώστε, διατηρώντας τη δική τους ταυτότητα, να συναπαντηθούν με τους Ελληνοκύπριους συνοίκους τους σε επίπεδο αλληλοσεβασμού;»
Τα αμείλικτα ερωτήματα ενός ποιητή μπορεί να αποτελέσουν πυξίδα για προτάσεις στρατηγικής, απέναντι στους «χαμένους» πολιτικούς και στους «προικοθήρες» δικηγόρους που βαφτίζουν την τουρκική κατοχή «τουρκοκυπριακή διοίκηση», διαγράφοντας ακόμη και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αποφάνθηκε τελεσίδικα ότι αποτελεί «υποτελή διοίκηση στην Τουρκία». Επισημαίνουμε πάντως, προς τους «χαμένους» πολιτικούς ότι η απόφαση της ΕΕ για οικονομική στήριξη της τ/κ κοινότητας λήφθηκε στο πλαίσιο επιδίωξης συνολικής λύσης για επανενωμένο κράτος εντός ΕΕ. Πλαίσιο το οποίο ο κατοχικός εγκάθετος ανέτρεψε.
Και ο λόγος του ποιητή αμείλικτος: «το κύμα και η αύρα της Αμμοχώστου θα μετρήσουν αύριο και θα κρίνουν όσους θα σπεύσουν να πιούνε το τσάι τους, τον τούρκικο καφέ τους και τον ναργιλέ τους μπροστά από το αέτωμα του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου».
Αντιστάθμισμα στις δηλώσεις «χαμένων» πολιτικών, που δεν έχουν οτιδήποτε να προτείνουν, αποτελεί ο λόγος του «εξόριστου» ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη (με ευρωπαϊκή και οικουμενική εμβέλεια ο οποίος προτάθηκε για Νόμπελ). Ο ποιητής παρατηρεί τα συμβαίνοντα «υπό γωνίαν, όπως το καράβι του Γιώργου Σεφέρη που έχει στην πλώρη του με κεφαλαία γραμμένο το όνομά του: Α–ΓΩΝΙΑ» και ερωτά:
«Μας αξίζει άραγε να είμαστε ελεύθεροι, όταν συγχαίρουμε το αδίστακτο ανδρείκελο της Τουρκίας στα κατεχόμενα για την εκλογή του, ή όταν αποκαλούμε την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας μας ως «κυβέρνηση στο Νότο»; Πόσον αγώνα δρόμου διανύσαμε για να καταλήξουμε σε αυτή την υποτέλεια; Πόσο υποταγμένοι αισθανόμαστε, όταν θεωρούμε ότι ο στοιχειώδης αμυντικός εξοπλισμός είναι αχρείαστος; Γιατί απονευρώσαμε την περηφάνια για την καταγωγή μας, τη διαχρονία του πολιτισμού μας, τους εθνικούς μας αγώνες, αμβλύνοντας το σθένος να υπάρξουμε ως Έλληνες σε αυτό το νησί; Σε τι εμποδίζει, έχοντας συναίσθηση καταγωγής και υπαρξιακής ταυτότητας, να συναπαντάμε τους συνοίκους μας Τουρκοκυπρίους σε επίπεδο αλληλεξάρτησης, συνεννόησης, δικαιοσύνης, ειρήνης και οικουμενικού ανθρωπισμού; Τι εμποδίζει και αυτούς να αποδιώξουν το τέρας της Τουρκίας και τους αδίστακτους εγκάθετούς της, έτσι ώστε, διατηρώντας τη δική τους ταυτότητα, να συναπαντηθούν με τους Ελληνοκύπριους συνοίκους τους σε επίπεδο αλληλοσεβασμού;»
Τα αμείλικτα ερωτήματα ενός ποιητή μπορεί να αποτελέσουν πυξίδα για προτάσεις στρατηγικής, απέναντι στους «χαμένους» πολιτικούς και στους «προικοθήρες» δικηγόρους που βαφτίζουν την τουρκική κατοχή «τουρκοκυπριακή διοίκηση», διαγράφοντας ακόμη και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που αποφάνθηκε τελεσίδικα ότι αποτελεί «υποτελή διοίκηση στην Τουρκία». Επισημαίνουμε πάντως, προς τους «χαμένους» πολιτικούς ότι η απόφαση της ΕΕ για οικονομική στήριξη της τ/κ κοινότητας λήφθηκε στο πλαίσιο επιδίωξης συνολικής λύσης για επανενωμένο κράτος εντός ΕΕ. Πλαίσιο το οποίο ο κατοχικός εγκάθετος ανέτρεψε.
Και ο λόγος του ποιητή αμείλικτος: «το κύμα και η αύρα της Αμμοχώστου θα μετρήσουν αύριο και θα κρίνουν όσους θα σπεύσουν να πιούνε το τσάι τους, τον τούρκικο καφέ τους και τον ναργιλέ τους μπροστά από το αέτωμα του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου».
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο