Το άρθρο δημοσιεύθηκε το 2018 στην ιστοσελίδα «g2mil.com», με τον τίτλο «The Railgun Fallacy» («Η πλάνη των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων») και συντάκτη τον Carlton Meyer. Το άρθρο μας γνωστοποιήθηκε, μέσω σχολίου, από τον αναγνώστη μας «Spiral», στην ανάρτηση «Το Αμερικανικό Ναυτικό ακυρώνει το πρόγραμμα ανάπτυξης ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου» (5 Ιουλίου 2021).
Από: defencereview.gr
Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, το οποίο αναλύει τα μειονεκτήματα των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να διαβάσετε, στην αγγλική γλώσσα, ΕΔΩ. Η μετάφραση είναι της συντακτικής ομάδας του «DefenceReview.gr» (οι αναφορές του κειμένου σε ίντσες, οι λίβρες, τα μίλια και οι γιάρδες έχουν μετατραπεί σε χιλιοστά, κιλά, χιλιόμετρα και μέτρα αντίστοιχα).
«Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα δεν είναι πρακτικά, λόγω της τεράστιας ηλεκτρικής ενέργειας που απαιτούν, επειδή το πυρομαχικό δεν μπορεί να ενσωματώνει εκρηκτική ύλη και είναι μικρό και διότι δεν έχει μεγαλύτερο δραστικό βεληνεκές από ένα τυπικό ναυτικό πυροβόλο των 127 χιλιοστών. Αυτά τα ζητήματα δεν συζητούνται ποτέ διότι η προσοχή εστιάζεται στην αντιμετώπιση σύνθετων προκλήσεων αξιοπιστίας για αυτό το “μελλοντικό όπλο”. Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα βρίσκονται υπό εξέλιξη από το 1918 [παραπομπή του συντάκτη] και τα σημερινά πρωτότυπα εξακολουθούν να απαιτούν σημαντική πρόοδο στη τεχνολογία της μεταλλουργίας, καθώς το εσωτερικό του πυροβόλου φθείρονται μετά από μερικές βολές με ταχύτητα εξόδου του βλήματος Mach 6. Αυτό το πρόβλημα, δηλαδή με όπλα τα πυρομαχικά των οποίων επιτυγχάνουν πολύ υψηλή ταχύτητα, παραμένει άλυτο από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν το “Paris Gun” [παραπομπή του συντάκτη] των 211 χιλιοστών, με ταχύτητα εξόδου Mach 4,8 και βεληνεκές 130 χιλιόμετρα. Κάθε βολή έφθειρε μια σημαντική ποσότητα χάλυβα στο εσωτερικό της κάνης. Μετά από 65 βολές, η τεράστια κάνη στάλθηκε σε εργοστάσιο της Krupp για να ξανακατασκευαστεί.
Ο Αμερικανικός Στρατός πέρασε μια δεκαετία αναπτύσσοντας ένα αντιαρματικό ηλεκτρομαγνητικό όπλο, αλλά αποφάσισε ότι ήταν πολύ δαπανηρό, περίπλοκο και προσέφερε μικρότερη ικανότητα σε σχέση με τα εν υπηρεσία συστήματα. Ο Στρατός διαπίστωσε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά όπλα είναι λιγότερο ακριβή στις βολές, λόγω του λεγόμενου “αεροδυναμικού άλματος”, φαινόμενο το οποίο επιδεινώνεται καθώς η ευθυγράμμιση του πυροβόλου αλλοιώνεται μετά από κάθε βολή.
Το Αμερικανικό Ναυτικό έχει ξοδέψει πάνω από $ 1 δισεκατομμύριο για να αναπτύξει μια έκδοση πλοίων, το οποίο έπρεπε να αναπτυχθεί έως το 2011. Οι αποτυχίες όμως είχαν ως αποτέλεσμα περισσότερη χρηματοδότηση και δύο τεράστια πρωτότυπα, τα οποία συνεχίζουν τις δοκιμές [σ.μ. το κείμενο έχει γραφτεί πριν την απόφαση ακύρωσης του προγράμματος από το Αμερικανικό Ναυτικό]. Ενώ το μέγεθος των πυροβόλων είναι λογικό, ωστόσο απαιτούνται πυκνωτές μεγάλου μεγέθους. Οι κατασκευάστριες εταιρίες ισχυρίζονται ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα είναι πιο ασφαλή, επειδή δεν απαιτούν προωθητικό γέμισμα, αλλά οι μεγάλοι και φορτισμένοι πυκνωτές μπορούν να εκραγούν εάν υποστούν ζημιά. Επίσης ισχυρίζονται ότι μπορούν να μεταφερθούν περισσότερα πυρομαχικά, επειδή είναι μικρότερα σε μέγεθος, ασφαλέστερα γιατί δεν έχουν πολεμική κεφαλή, και φθηνότερα διότι δεν ενσωματώνουν ηλεκτρονικά ή συστήματα διόρθωσης πορείας.
Το ναυτικό πυροβόλο των 127 χιλιοστών μπορεί κάλλιστα να εκτοξεύσει ένα μεγάλο και συμπαγές πυρομαχικό, αλλά δεν το κάνει διότι είναι άχρηστα στις ναυτικές επιχειρήσεις. Ο λόγος για τον οποίο ένα ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο εκτοξεύει ένα μεγάλο και συμπαγές πυρομαχικό είναι επειδή το σοκ κατά την εκτόξευση και το ηλεκτρομαγνητικό κύμα που παράγει το πυρομαχικό θα πυροδοτούσε οποιοδήποτε εκρηκτικό και θα κατέστρεφε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό σύστημα. Το πυρομαχικό των 106,5 κιλών που εκτόξευσε με ταχύτητα Mach 4,8 το “Paris Gun” είχε μόλις 3,2 κιλά εκρηκτικής ύλης προκειμένου να επιβιώσει της εκτόξευσης, μειώνοντας όμως σημαντικά την καταστροφική του ισχύ. Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα διαφημίζονται ως συστήματα που παρέχουν άμεση και έμμεση υποστήριξη πυρών αλλά και αντιαεροπορική ικανότητα. Όμως, δεν μπορούν να εκτελέσουν αυτές τις αποστολές, διότι το πυρομαχικό των 10,9 κιλών χάνει γρήγορα την αρχική ταχύτητα του, διότι δεν έχει μάζα και δεν ενσωματώνει εκρηκτική ύλη και ηλεκτρονικά, αναγκαία για την προσβολή στόχων σε μεγάλες αποστάσεις.
Η πλάνη των άμεσων πυρών υποστήριξης
Η ιδέα του Αμερικανικού Στρατού, για χρήση ηλεκτρομαγνητικών όπλων σε αντιαρματικό ρόλο ήταν ορθή. Η διάνοιξη μιας μικρής οπής εισόδου, σε ένα άρμα μάχης, θα εξουδετέρωνε το πλήρωμα επειδή είναι περιορισμένο σε ένα μικρό χώρο. Η ίδια μικρή οπή όμως, σε ένα πλοίο, δεν μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά εάν δεν έχει πολεμική κεφαλή. Υπάρχουν πολλές αναφορές, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο [παραπομπή του συντάκτη], για αθωράκιστα πλοία τα οποία χτυπήθηκαν από βλήματα, που διαπέρασαν το πλοίο από τη μια πλευρά στην άλλη και εξήλθαν χωρίς να εκραγούν προκαλώντας μικρές ζημιές, γνωστές ως “υπέρ-διεισδύσεις”.
Υπάρχει η αντίληψη ότι το σύνολο της κινητικής ενέργειας μετατρέπεται σε θερμότητα κατά την πρόσκρουση. Αυτό όμως δεν συμβαίνει εάν το πυρομαχικό κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Το μέταλλο, στο σημείο της πρόσκρουσης, ωθείται στην άκρη και το πυρομαχικό απλά πετυχαίνει διάτρηση στο σημείο. Αυτό φαίνεται από video [παραπομπή του συντάκτη] βολών των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων και από φωτογραφίες με τα αποτελέσματα της προσβολής, που δείχνουν απλές τρύπες σε μεταλλικές πλάκες. Δεν υπάρχει έκρηξη, άρα τα πυρομαχικά των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων μπορούν να προσβάλουν ένα πλοίο δεκάδες φορές αλλά να μην προκαλέσουν ζημιά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι πυροβολητές θα στοχεύουν σε κρίσιμα σημεία ενός πλοίου, σαν οι ναυμαχίες να γίνονται σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου. Υποθέτοντας ότι μια ναυτική εμπλοκή σήμερα λαμβάνει χώρα σε απόσταση μικρότερη των 32 χιλιομέτρων, έτσι ώστε να είναι δυνατή η άμεση βολή (μέγιστο βεληνεκές λόγω της καμπυλότητας της γης) οι πυροβολητές θα είναι τυχεροί αν πετύχουν ένα κινούμενο πλοίο που μόλις μπορούν να δουν, πολύ περισσότερο να πετύχουν ένα συγκεκριμένο σημείο αυτού του πλοίου.
Το βασικό πλεονέκτημα των ηλεκτρομαγνητικών όπλων είναι ότι μπορούν να εκτοξεύσουν ένα πυρομαχικό με ταχύτητα Mach 7 και, ψευδώς, ότι η κινητική του ενέργεια θα καταστρέψει τον στόχο κατά την πρόσκρουση. Η κινητική ενέργεια αυξάνεται ως το τετράγωνο της ταχύτητας, άρα ενώ ένα πυρομαχικό των 10,9 κιλών έχει τρεις φορές την κινητική ενέργεια ενός τυπικού πυρομαχικού των 127 χιλιοστών, το συμβατικό πυρομαχικό των 127 χιλιοστών έχει τρεις φορές τη μάζα του πυρομαχικού του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου και εκρηκτική ύλη 26mj. Δηλαδή, προσκρούει στο στόχο με την ίδια περίπου ενέργεια όπως ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου.
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα έχουν μικρό πλεονέκτημα εμβέλειας, καθώς η αντίσταση του αέρα επιβραδύνει γρήγορα την ταχύτητα οποιουδήποτε πυρομαχικού, συμπεριλαμβανομένων και των συμβατικών πυρομαχικών των 10,9 κιλών. Όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα εξόδου από την κάνη, τόσο πιο γρήγορα επιβραδύνει, λόγω της αντίστασης του αέρα. Ακολουθεί ένας πίνακας-παράδειγμα [παραπομπή του συντάκτη] των επιδόσεων μιας τυπικής σφαίρας κυνηγητικού όπλου των 0.30 ιντσών και βάρους 11 γραμμαρίων:
Η σφαίρα χάνει το ένα τρίτο της ταχύτητάς της στα 457 μέτρα! Αν δούμε την βαλλιστική ικανότητα ενός πυρομαχικού ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου βάρους 10,9 κιλών που εκτοξεύτηκε με ταχύτητα Mach 7, σε επίπεδο θαλάσσης, θα δούμε ότι θα χάσει τη μισή του ταχύτητα μετά από πτήση μόλις 3,9 χιλιομέτρων [παραπομπή του συντάκτη]! Όταν φτάσει τα 10,6 χιλιόμετρα έχει επιβραδύνει κάτω από Mach 1, οπότε δεν μπορεί να φτάσει στόχους στα 130 χιλιόμετρα, όπως δηλώνουν οι κατασκευάστριες εταιρίες. Τέτοιοι υπολογισμοί είναι περίπλοκοι [παραπομπή του συντάκτη], αλλά αυτός ο υπολογισμός δείχνει το μυστικό ελάττωμα του προγράμματος. Αν τα μέλη του Κογκρέσου δουν το μυστικό διάγραμμα ταχύτητας/εμβέλειας του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου θα εκπλαγούν. Κάποιος πρέπει να θέσει το ερώτημα πόσο μακριά έφτασαν τα πυρομαχικά του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου με ταχύτητα εξόδου από την κάνη Mach 6; Αφού το εύρος του Πεδίου Βολής στο Dahlgren περιορίζεται στα 40 χιλιόμετρα! [παραπομπή του συντάκτη]
Η πλάνη των έμμεσων πυρών υποστήριξης
Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα διαφημίζονται επίσης ως όπλα παροχής έμμεσων πυρών υποστήριξης. Αυτή η ιδέα είναι τόσο παράλογη που σπάνια συζητείται, αν και έχουν εμφανιστεί διάφορες παρουσιάσεις (Power Points):
Όπως έχει ήδη εξηγηθεί, ένα πυρομαχικού ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου βάρους 10,9 κιλών και με ταχύτητα Mach 7, χάνει γρήγορα την ταχύτητα του λόγω της αντίστασης του αέρα και πέφτει στο έδαφος σε απόσταση μικρότερη των 16 χιλιομέτρων. Αν εκτοξευτεί προς τα πάνω, σε βαλλιστική τροχιά, θα μειωθεί η αντίσταση του αέρα, αλλά αυτό το μικρό πυρομαχικό δεν μπορεί να πάει πάνω από 32 χιλιόμετρα, καθώς δεν έχει μάζα. Εκτοξεύστε μια κοινή βελόνα με ταχύτητα Mach 7 και μετρήστε πόσο μακριά θα φτάσει! Μια μελέτη του Αμερικανικού Στρατού το 1988 εξηγεί: “Δυστυχώς, πολλά επιχειρήματα για τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα περιστρέφονται γύρω από την υπόθεση ότι η μεγαλύτερη ταχύτητα είναι καλύτερη. Αυτές οι παραμετρικές σχέσεις δείχνουν ότι αυτό δεν είναι ένα ισχυρό επιχείρημα”. [παραπομπή του συντάκτη]
Επιπλέον, οι άνεμοι είναι δύσκολο να προβλεφθούν, έτσι τα μη κατευθυνόμενα βαλλιστικά βλήματα συνήθως αστοχούν πάνω από 200 μέτρα στα 97 χιλιόμετρα. Αυτό το Power Points υποδεικνύει ότι θα απαιτηθεί καθοδήγηση GPS, αλλά αυτό μπορεί να είναι αδύνατο, λόγω της μεγάλης ταχύτητας εκτόξευσης και της ηλεκτρομαγνητικής παραγωγής του πυρομαχικού. Τέλος, δεν ενσωματώνει εκρηκτική ύλη, οπότε το μόνο που θα πετύχει είναι μια βαθιά τρύπα στη μαλακή γη, κατάλληλη για φράκτη. Ένα συμπαγές πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου είναι θανατηφόρο μόνο με άμεση βολή και εφόσον προσβάλει απευθείας έναν άνθρωπο! Μερικοί υποστηρίζουν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πολεμικές κεφαλές, αλλά οι πολεμικές κεφαλές απαιτούν πυροκροτητή και ηλεκτρονικό πυροσωλήνα, που αν ενσωματωθούν δεν θα αφήσουν χώρο για ενσωμάτωση πολεμική κεφαλή, ιδιαίτερα σε ένα πυρομαχικό βάρους 10,9 κιλών.
Υπάρχει και το επιχείρημα ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να ξεπεραστεί με έρευνα και περισσότερα κονδύλια, αλλά δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα ενδιαφέρον για την προσθήκη πολεμικών κεφαλών ή καθοδήγηση GPS ή ηλεκτρονικών αισθητήρων. Ακόμα κι αν βρεθεί λύση, η ενσωμάτωση ενός πακέτου ηλεκτρονικών σε ένα πυρομαχικό 10,9 κιλών δεν θα αφήσει περιθώρια για ενσωμάτωση άλλου ωφέλιμου φορτίου! Το μεγαλύτερο μέρος της απαραίτητης έρευνας έχει ήδη καταναλωθεί για την παραγωγή πυρομαχικών LLRAP για τα πυροβόλα AGS των 155 χιλιοστών του Ναυτικού [παραπομπή του συντάκτη]. Το προβλεπόμενο κόστος παραγωγής ήταν $ 800.000 ανά πυρομαχικό με μικρότερο βεληνεκές και αποτελεσματικότητα σε σχέση με τις υποσχέσεις. Αυτά τα ανυπέρβλητα ζητήματα ήταν ήδη γνωστά μετά το αποτυχημένο πρόγραμμα ERGM των 127 χιλιοστών, αλλά συνεχίστηκαν και με το πρόγραμμα LLRAP των 155 χιλιοστών, το οποίο ακυρώθηκε πρόσφατα, χρόνια μετά την επισήμανση αυτών των ελαττωμάτων από το «G2mil». [παραπομπή του συντάκτη]
Αυτή η αποτυχημένη ιδέα επανεμφανίστηκε φέτος με ένα τρίτο ακρωνύμιο: HVP (Hyper-Velocity Projectile). Οι κατασκευάστριες εταιρίες ισχυρίζονται ότι είναι το αποτέλεσμα της έρευνας τους για τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα, αλλά αυτά τα πυρομαχικά αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα αμερικανικά πυρομαχικά T4 High-Velocity Armour Piercing (HVAP) [παραπομπή του συντάκτη] ήταν διαθέσιμα από τον Αύγουστο του 1944 για το πυροβόλο των 76 χιλιοστών του άρματος μάχης Sherman. Το πυρομαχικό περιείχε διατρητικό βολφραμίου, το οποίο περιέβαλε ελαφρύ σώμα αλουμινίου, και αεροδυναμικό σχεδιασμό που του έδινε υψηλότερη ταχύτητα και μεγαλύτερη διατρητική ικανότητα.
Το κόστους $ 800.000 πυρομαχικό LLRAP ζύγιζε 102 κιλά, αλλά μόνο με 10,9 κιλά εκρηκτικής ύλης, ενώ ακόμη και με καθοδήγηση GPS είχε πιθανό κυκλικό σφάλμα 46 μέτρα! Το βασικό ελάττωμα με τα πυρομαχικά που ενσωματώνουν συστήματα καθοδήγησης και κινητήρες υποβοηθούμενης ώσης είναι ότι αφήνουν λίγο χώρο για την πολεμική κεφαλή. Το Ναυτικό έχει ακόμα 90 δοκιμαστικά πυρομαχικά LLRAP, από μια αρχική παρτίδα παραγωγής, τα οποία αντέχουν σε ταχύτητες Mach 2,4. Θα μπορούσε να τα διαθέσει για το πρόγραμμα του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου, αλλά δεν θα χρησιμοποιούνταν ποτέ αφού οι επιστήμονες του προγράμματος γνωρίζουν πολύ καλά τι θα συνέβαινε. Ακόμα κι αν το πυρομαχικό επιζήσει της εκτόξευσης έχει εννέα φορές τη μάζα του πυρομαχικού των 10,9 κιλών, οπότε το ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο που είναι υπό δοκιμή θα μπορούσε να εκτοξεύσει το βλήμα βάρους 102 κιλών με ταχύτητα Mach 1.
Η πλάνη της αντιαεροπορικής άμυνας
Το τρίτο ψεύδος είναι ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα είναι ιδανικά για αντιαεροπορική και αντιπυραυλική άμυνα. Η General Atomics δημιούργησε ένα video [παραπομπή του συντάκτη] με ένα πυροβόλο που καταρρίπτει αεροσκάφη και πυραύλους. Ευτυχώς, οι αξιωματικοί του Αμερικανικού Στρατού αναγνώρισαν τις τεχνικές αδυναμίες και απέρριψαν την ιδέα. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, το βεληνεκές περιορίζεται σε λιγότερο από 13,7 χιλιόμετρα, αλλά το δραστικό βεληνεκές είναι μικρότερο των 3,05 χιλιομέτρων, δεδομένου ότι ένα ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο πρέπει να προσβάλει έναν κινούμενο στόχο απευθείας. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει άνεμος και ο στόχος παραμένει σε μια απολύτως σταθερή πορεία για αρκετά δευτερόλεπτα. Αλλά πάντα υπάρχει άνεμος που πνέει προς διαφορετικές κατευθύνσεις και σε διαφορετικά υψόμετρα, οπότε στόχος και πυρομαχικό μετακινούνται, έστω και ελαφρώς! Η αναχαίτιση ενός εισερχόμενου πυραύλου με ένα πυρομαχικό είναι θέμα τύχης, γι’ αυτό τα πλοία του Ναυτικού έχουν συστήματα CIWS των 20 χιλιοστών που εκτοξεύει εκατοντάδες σφαίρες σε λίγα δευτερόλεπτα.
Τα μεγάλα πυροβόλα είναι αποτελεσματικά αντιαεροπορικά όπλα, αλλά όταν τα πυρομαχικά τους ενσωματώνουν μεγάλη ποσότητα εκρηκτικής ύλης και πυροσωλήνα προσέγγισης, χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχουν τα πυρομαχικά των ηλεκτρομαγνητικών όπλων. Ο Αμερικανικός Στρατός έθεσε σε υπηρεσία το αντιαεροπορικό πυροβόλο M1 των 120 χιλιοστών, από το 1944 έως το 1960, όταν αντικαταστάθηκε από πυραυλικά συστήματα [παραπομπή του συντάκτη]. Το πυροβόλο εκτόξευε ένα πυρομαχικό 9 κιλών με ταχύτητα 945 μέτρων το δευτερόλεπτο (Mach 2,8) και σε ύψος 17,5 χιλιομέτρων. Αυτό το όπλο είναι πολύ μικρότερο και πολύ φθηνότερο από το υπό ανάπτυξη ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο με ρυθμό βολής 12 πυρομαχικά το λεπτό. Αργότερα, ο Αμερικανικός Στρατός ανέπτυξε το αντιαρματικό πυρομαχικό M-829 APSFDS των 120 χιλιοστών με ταχύτητα Mach 5! Αυτός ο συνδυασμός θα μπορούσε να προσφέρει σχεδόν την ίδια ικανότητα με αυτή του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου και να αποδειχθεί πιο ακριβές, δεδομένου ότι ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου επηρεάζεται από το “ατμοσφαιρικό άλμα”.
Ωστόσο, στελέχη της αντιαεροπορικής άμυνας μπορούν να εξηγήσουν, με ξεκάθαρο τρόπο, ότι η εκτόξευση ενός πυρομαχικού κατά αεροσκάφους είναι ανόητη. Κάποιος θα είχε καλύτερες πιθανότητες σε κυνήγι πάπιας και με ένα κυνηγετικό από το να πετύχει έναν ταχεία κινούμενο εναέριο στόχο με ένα πυρομαχικό των 120 χιλιοστών ή με ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου. Επιπλέον, το M-829, με ταχύτητα Mach 5, χάνει τη μισή ταχύτητα στα 14 χιλιόμετρα, παρά το γεγονός ότι είναι πιο αεροδυναμικό σε σχέση με ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου!
Η πλάνη των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων
Πολλοί εκπλήσσονται από την πλάνη των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων, επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφθορά στο σώμα των αξιωματικών του Αμερικανικού Ναυτικού, όπως αποδεικνύεται από το συνεχιζόμενο σκάνδαλο δωροδοκίας “Fat Leonard” [παραπομπή του συντάκτη]. Πώς μπορεί ένας οργανισμός με λαμπρούς αξιωματικούς και επιστήμονες να συμμετάσχει σε αυτήν την απάτη των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων; Η απάντηση είναι ότι απολαμβάνουν υψηλές αμοιβές, ενδιαφέρουσες θέσεις εργασίας και η σταδιοδρομία τους εξαρτάται από την ικανοποίηση των ανώτερων Ναυάρχων, οι οποίοι μπορούν να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα μετά τη συνταξιοδότησή τους από ότι κατά τη διάρκεια της καριέρας τους στο Ναυτικό!
Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα υποστηρίχθηκαν έντονα από τον πρώην Αρχηγό των Ναυτικών Επιχειρήσεων, Ναύαρχο Jonathan Greenert, ο οποίος πρόσφατα εξετάστηκε για τη σχέση του με το “Fat Leonard” [παραπομπή του συντάκτη]. Το 2015 [παραπομπή του συντάκτη], μιλώντας σε περίπου 3.000 συμμετέχοντες, κυβερνητικούς, ακαδημαϊκούς και τη βιομηχανία, ο Greenert δήλωσε: “Νούμερο ένα, πρέπει να απαλλαγούμε από την πυρίτιδα”, σημειώνοντας ότι το Γραφείο Ναυτικής Έρευνας υποστήριξε προγράμματα όπλων όπως το Σύστημα Όπλων Λέιζερ (άλλη μια απάτη) [παραπομπή του συντάκτη] και το ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο ως ζωτικής σημασίας για τη μελλοντική δύναμη. “Θα έχουμε ένα απίστευτα βαθύ οπλοστάσιο όταν φέρουμε [αυτά τα όπλα] σε υπηρεσία”. Ίσως ο Ναύαρχος Greenert ήταν ανίκανος και παραπλανημένος, αλλά επωφελήθηκε από την υπεράσπισή του στο ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο. Έξι μήνες μετά τη συνταξιοδότησή του, εντάχθηκε στο διοικητικό συμβούλιο της BAE Systems, για το πρόγραμμα του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου. [παραπομπή του συντάκτη]
Κάθε ιδέα δεν είναι και καλή ιδέα, γι’ αυτό και τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα δεν αναπτύσσονται σε πλοία έναν αιώνα μετά την εφεύρεσή τους. Δισεκατομμύρια δολάρια σε έρευνα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τους νόμους της φυσικής. Στελέχη του Ναυτικού προσπάθησαν πρόσφατα να τερματίσουν αυτή την απάτη αναδιανέμοντας τη χρηματοδότηση σε άλλα, πολλά υποσχόμενα προγράμματα του Ναυτικού, αλλά απέτυχαν [παραπομπή του συντάκτη]. Όσες εταιρίες προωθούν τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα διέδωσαν φήμες ότι η Ρωσία και η Κίνα είναι κοντά στην ένταξη ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων σε υπηρεσία. Η μόνη απόδειξη ήταν μια φωτογραφία ενός περίεργου πύργου με πυροβόλο, σ’ ένα παλιό κινεζικό αποβατικό πλοίο με περιορισμένη ηλεκτρική ισχύ, το οποίο φαίνεται να έχει χαλινωτήριο, που είναι χρήσιμο μόνο για ένα συμβατικό πυροβόλο. [παραπομπή του συντάκτη]
Εάν το Αμερικανικό Ναυτικό θέλει ένα ναυτικό πυροβόλο υψηλής ταχύτητας, μπορεί απλά να εγκαταστήσει το αποδεδειγμένα αξιόπιστο πυροβόλο των 120 χιλιοστών, της Rheinmetall [παραπομπή του συντάκτη], που χρησιμοποιεί ο Στρατός, το οποίο μπορεί να εκτοξεύσει το πυρομαχικό M-829 APFSDS με ταχύτητα 1.737 μέτρα το δευτερόλεπτο (Mach 5). Παρά τη διαφημισμένη ταχύτητα των Mach 7, τα τρέχοντα πρωτότυπα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα έχουν πετύχει ταχύτητα Mach 5,8. Μια τέτοια εξέλιξη θα κόστιζε το ένα δέκατο του κόστους ενός ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου και θα κάλυπτε το ένα δέκατο του χώρου του πλοίου απ’ ότι θα απαιτούσε το ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο! Οι επιστήμονες του Ναυτικού στο Dahlgren γνωρίζουν αυτήν την ικανότητα, καθώς συχνά πραγματοποιούν δοκιμές του πυρομαχικού. Μάλιστα το Ναυτικό συμπεριέλαβε τη βολή ενός συμβατικού πυρομαχικού των 120 χιλιοστών, σε αργή κίνηση, σε διαφημιστικά video [παραπομπή του συντάκτη] για ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο! Σημειώστε ότι το πυρομαχικό εξέρχεται από συμβατική κάνη. Επίσης, τοποθέτησαν εκρηκτικά σε στόχους, ώστε να εκραγούν όταν χτυπήθηκαν, αλλά το τελευταίο κομμάτι του video δείχνει τι πραγματικά συνέβη: Το συμπαγές πυρομαχικό πέρασε τη θωράκιση και άφησε πίσω του μόνο μια τρύπα.
Παρόλα αυτά, ένα πυρομαχικό κινητικής ενέργειας των 120 χιλιοστών, όπως ένα πυρομαχικού ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου, δεν είναι χρήσιμο σε ναυτικές επιχειρήσεις επειδή δεν έχει μάζα, δεν έχει εκρηκτική ύλη και δεν μπορεί να ενσωματώσει αισθητήρα καθοδήγησης GPS ή λέιζερ, που απαιτείται για την προσβολή στόχων σε μεγάλες αποστάσεις. Τα άρματα μάχης του Στρατού χρησιμοποιούν διάφορα πυρομαχικά των 120 χιλιοστών, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από πλοία, αλλά ένα ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο δεν μπορεί να εκτοξεύσει τέτοια πυρομαχικά, καθώς περικλείει το πυρομαχικό με ηλεκτρισμό, ο οποίος θα μπορούσε να προκαλέσει την έκρηξη του ή να καταστρέψει τα ηλεκτρονικά συστήματα του.
Η απάντηση στις ανάγκες του Αμερικανικού Ναυτικού μπορεί να βρεθεί στο παρελθόν. Το Ναυτικό ανέπτυξε και δοκίμασε με επιτυχία το ταχυβόλο πυροβόλο MK-71 των 203 χιλιοστών το 1970 [παραπομπή του συντάκτη]. Αυτό το πυροβόλο μπορεί να παρέχει τρεις φορές περισσότερη ισχύ πυρός και σε διπλάσιο βεληνεκές σε σχέση με τα σημερινά πυροβόλα των 127 χιλιοστών που χρησιμοποιούν βλήματα βάρους 31,7 κιλών. Τα αξιόπιστα πυρομαχικά των 203 χιλιοστών μπορούν να εξοπλιστούν με σύστημα καθοδήγησης GPS ή συστήματα καθοδήγησης λέιζερ που αναπτύχθηκαν για πυρομαχικών των 127 χιλιοστών. Ένα πυρομαχικό των 203 χιλιοστών είναι πολύ πιο οικονομικό, καθώς μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια συστήματα καθοδήγησης με ένα πυρομαχικό των 127 χιλιοστών, αλλά ενσωματώνει τέσσερις φορές περισσότερη εκρηκτική ύλη, καθώς ως πυρομαχικό είναι μεγαλύτερο, δηλαδή το σύστημα καθοδήγησης καλύπτει μικρότερο ποσοστό του ωφέλιμου φορτίου.
Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός, αν και το χαμηλό του κόστος θα απογοητεύσει όσους επωφελούνται από τα συνεχιζόμενα προγράμματα ανάπτυξης όπλων. Το Ναυτικό έχει δηλώσει ότι το MK-71 θα μπορούσε εύκολα να εγκατασταθεί στα αντιτορπιλικά “Arleigh Burke” που ακόμα ναυπηγούνται. Στη διάρκεια του Πολέμου στο Βιετνάμ, τα πλοία του Αμερικανικού Ναυτικού χρησιμοποίησαν πυρομαχικά των 203 χιλιοστών, βάρους 151,8 κιλών, σε απόσταση 29 χιλιομέτρων και πυρομαχικά LLRB, των 50,7 κιλών, στα 66 χιλιόμετρα και με ταχύτητα Mach 3,5! [παραπομπή του συντάκτη] Το MK-71 μπορεί να μην ενθουσιάσει τους ονειροπόλους της πολυθρόνας, αλλά το βασικό του πυρομαχικό των 203 χιλιοστών και βάρους 118 κιλών μπορεί να παράξει τέσσερις φορές την εκρηκτική ισχύ και σε αποστάσεις δύο φορές πιο μακριά από τα υπάρχοντα πυροβόλα των 127 χιλιοστών ή από τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα»».
Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, το οποίο αναλύει τα μειονεκτήματα των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να διαβάσετε, στην αγγλική γλώσσα, ΕΔΩ. Η μετάφραση είναι της συντακτικής ομάδας του «DefenceReview.gr» (οι αναφορές του κειμένου σε ίντσες, οι λίβρες, τα μίλια και οι γιάρδες έχουν μετατραπεί σε χιλιοστά, κιλά, χιλιόμετρα και μέτρα αντίστοιχα).
«Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα δεν είναι πρακτικά, λόγω της τεράστιας ηλεκτρικής ενέργειας που απαιτούν, επειδή το πυρομαχικό δεν μπορεί να ενσωματώνει εκρηκτική ύλη και είναι μικρό και διότι δεν έχει μεγαλύτερο δραστικό βεληνεκές από ένα τυπικό ναυτικό πυροβόλο των 127 χιλιοστών. Αυτά τα ζητήματα δεν συζητούνται ποτέ διότι η προσοχή εστιάζεται στην αντιμετώπιση σύνθετων προκλήσεων αξιοπιστίας για αυτό το “μελλοντικό όπλο”. Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα βρίσκονται υπό εξέλιξη από το 1918 [παραπομπή του συντάκτη] και τα σημερινά πρωτότυπα εξακολουθούν να απαιτούν σημαντική πρόοδο στη τεχνολογία της μεταλλουργίας, καθώς το εσωτερικό του πυροβόλου φθείρονται μετά από μερικές βολές με ταχύτητα εξόδου του βλήματος Mach 6. Αυτό το πρόβλημα, δηλαδή με όπλα τα πυρομαχικά των οποίων επιτυγχάνουν πολύ υψηλή ταχύτητα, παραμένει άλυτο από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν το “Paris Gun” [παραπομπή του συντάκτη] των 211 χιλιοστών, με ταχύτητα εξόδου Mach 4,8 και βεληνεκές 130 χιλιόμετρα. Κάθε βολή έφθειρε μια σημαντική ποσότητα χάλυβα στο εσωτερικό της κάνης. Μετά από 65 βολές, η τεράστια κάνη στάλθηκε σε εργοστάσιο της Krupp για να ξανακατασκευαστεί.
Ο Αμερικανικός Στρατός πέρασε μια δεκαετία αναπτύσσοντας ένα αντιαρματικό ηλεκτρομαγνητικό όπλο, αλλά αποφάσισε ότι ήταν πολύ δαπανηρό, περίπλοκο και προσέφερε μικρότερη ικανότητα σε σχέση με τα εν υπηρεσία συστήματα. Ο Στρατός διαπίστωσε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά όπλα είναι λιγότερο ακριβή στις βολές, λόγω του λεγόμενου “αεροδυναμικού άλματος”, φαινόμενο το οποίο επιδεινώνεται καθώς η ευθυγράμμιση του πυροβόλου αλλοιώνεται μετά από κάθε βολή.
Το Αμερικανικό Ναυτικό έχει ξοδέψει πάνω από $ 1 δισεκατομμύριο για να αναπτύξει μια έκδοση πλοίων, το οποίο έπρεπε να αναπτυχθεί έως το 2011. Οι αποτυχίες όμως είχαν ως αποτέλεσμα περισσότερη χρηματοδότηση και δύο τεράστια πρωτότυπα, τα οποία συνεχίζουν τις δοκιμές [σ.μ. το κείμενο έχει γραφτεί πριν την απόφαση ακύρωσης του προγράμματος από το Αμερικανικό Ναυτικό]. Ενώ το μέγεθος των πυροβόλων είναι λογικό, ωστόσο απαιτούνται πυκνωτές μεγάλου μεγέθους. Οι κατασκευάστριες εταιρίες ισχυρίζονται ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα είναι πιο ασφαλή, επειδή δεν απαιτούν προωθητικό γέμισμα, αλλά οι μεγάλοι και φορτισμένοι πυκνωτές μπορούν να εκραγούν εάν υποστούν ζημιά. Επίσης ισχυρίζονται ότι μπορούν να μεταφερθούν περισσότερα πυρομαχικά, επειδή είναι μικρότερα σε μέγεθος, ασφαλέστερα γιατί δεν έχουν πολεμική κεφαλή, και φθηνότερα διότι δεν ενσωματώνουν ηλεκτρονικά ή συστήματα διόρθωσης πορείας.
Το ναυτικό πυροβόλο των 127 χιλιοστών μπορεί κάλλιστα να εκτοξεύσει ένα μεγάλο και συμπαγές πυρομαχικό, αλλά δεν το κάνει διότι είναι άχρηστα στις ναυτικές επιχειρήσεις. Ο λόγος για τον οποίο ένα ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο εκτοξεύει ένα μεγάλο και συμπαγές πυρομαχικό είναι επειδή το σοκ κατά την εκτόξευση και το ηλεκτρομαγνητικό κύμα που παράγει το πυρομαχικό θα πυροδοτούσε οποιοδήποτε εκρηκτικό και θα κατέστρεφε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό σύστημα. Το πυρομαχικό των 106,5 κιλών που εκτόξευσε με ταχύτητα Mach 4,8 το “Paris Gun” είχε μόλις 3,2 κιλά εκρηκτικής ύλης προκειμένου να επιβιώσει της εκτόξευσης, μειώνοντας όμως σημαντικά την καταστροφική του ισχύ. Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα διαφημίζονται ως συστήματα που παρέχουν άμεση και έμμεση υποστήριξη πυρών αλλά και αντιαεροπορική ικανότητα. Όμως, δεν μπορούν να εκτελέσουν αυτές τις αποστολές, διότι το πυρομαχικό των 10,9 κιλών χάνει γρήγορα την αρχική ταχύτητα του, διότι δεν έχει μάζα και δεν ενσωματώνει εκρηκτική ύλη και ηλεκτρονικά, αναγκαία για την προσβολή στόχων σε μεγάλες αποστάσεις.
Η πλάνη των άμεσων πυρών υποστήριξης
Η ιδέα του Αμερικανικού Στρατού, για χρήση ηλεκτρομαγνητικών όπλων σε αντιαρματικό ρόλο ήταν ορθή. Η διάνοιξη μιας μικρής οπής εισόδου, σε ένα άρμα μάχης, θα εξουδετέρωνε το πλήρωμα επειδή είναι περιορισμένο σε ένα μικρό χώρο. Η ίδια μικρή οπή όμως, σε ένα πλοίο, δεν μπορεί να προκαλέσει σοβαρή ζημιά εάν δεν έχει πολεμική κεφαλή. Υπάρχουν πολλές αναφορές, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο [παραπομπή του συντάκτη], για αθωράκιστα πλοία τα οποία χτυπήθηκαν από βλήματα, που διαπέρασαν το πλοίο από τη μια πλευρά στην άλλη και εξήλθαν χωρίς να εκραγούν προκαλώντας μικρές ζημιές, γνωστές ως “υπέρ-διεισδύσεις”.
Υπάρχει η αντίληψη ότι το σύνολο της κινητικής ενέργειας μετατρέπεται σε θερμότητα κατά την πρόσκρουση. Αυτό όμως δεν συμβαίνει εάν το πυρομαχικό κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Το μέταλλο, στο σημείο της πρόσκρουσης, ωθείται στην άκρη και το πυρομαχικό απλά πετυχαίνει διάτρηση στο σημείο. Αυτό φαίνεται από video [παραπομπή του συντάκτη] βολών των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων και από φωτογραφίες με τα αποτελέσματα της προσβολής, που δείχνουν απλές τρύπες σε μεταλλικές πλάκες. Δεν υπάρχει έκρηξη, άρα τα πυρομαχικά των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων μπορούν να προσβάλουν ένα πλοίο δεκάδες φορές αλλά να μην προκαλέσουν ζημιά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι πυροβολητές θα στοχεύουν σε κρίσιμα σημεία ενός πλοίου, σαν οι ναυμαχίες να γίνονται σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου. Υποθέτοντας ότι μια ναυτική εμπλοκή σήμερα λαμβάνει χώρα σε απόσταση μικρότερη των 32 χιλιομέτρων, έτσι ώστε να είναι δυνατή η άμεση βολή (μέγιστο βεληνεκές λόγω της καμπυλότητας της γης) οι πυροβολητές θα είναι τυχεροί αν πετύχουν ένα κινούμενο πλοίο που μόλις μπορούν να δουν, πολύ περισσότερο να πετύχουν ένα συγκεκριμένο σημείο αυτού του πλοίου.
Το βασικό πλεονέκτημα των ηλεκτρομαγνητικών όπλων είναι ότι μπορούν να εκτοξεύσουν ένα πυρομαχικό με ταχύτητα Mach 7 και, ψευδώς, ότι η κινητική του ενέργεια θα καταστρέψει τον στόχο κατά την πρόσκρουση. Η κινητική ενέργεια αυξάνεται ως το τετράγωνο της ταχύτητας, άρα ενώ ένα πυρομαχικό των 10,9 κιλών έχει τρεις φορές την κινητική ενέργεια ενός τυπικού πυρομαχικού των 127 χιλιοστών, το συμβατικό πυρομαχικό των 127 χιλιοστών έχει τρεις φορές τη μάζα του πυρομαχικού του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου και εκρηκτική ύλη 26mj. Δηλαδή, προσκρούει στο στόχο με την ίδια περίπου ενέργεια όπως ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου.
Το μεγάλο μυστικό είναι ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα έχουν μικρό πλεονέκτημα εμβέλειας, καθώς η αντίσταση του αέρα επιβραδύνει γρήγορα την ταχύτητα οποιουδήποτε πυρομαχικού, συμπεριλαμβανομένων και των συμβατικών πυρομαχικών των 10,9 κιλών. Όσο μεγαλύτερη είναι η ταχύτητα εξόδου από την κάνη, τόσο πιο γρήγορα επιβραδύνει, λόγω της αντίστασης του αέρα. Ακολουθεί ένας πίνακας-παράδειγμα [παραπομπή του συντάκτη] των επιδόσεων μιας τυπικής σφαίρας κυνηγητικού όπλου των 0.30 ιντσών και βάρους 11 γραμμαρίων:
Η σφαίρα χάνει το ένα τρίτο της ταχύτητάς της στα 457 μέτρα! Αν δούμε την βαλλιστική ικανότητα ενός πυρομαχικού ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου βάρους 10,9 κιλών που εκτοξεύτηκε με ταχύτητα Mach 7, σε επίπεδο θαλάσσης, θα δούμε ότι θα χάσει τη μισή του ταχύτητα μετά από πτήση μόλις 3,9 χιλιομέτρων [παραπομπή του συντάκτη]! Όταν φτάσει τα 10,6 χιλιόμετρα έχει επιβραδύνει κάτω από Mach 1, οπότε δεν μπορεί να φτάσει στόχους στα 130 χιλιόμετρα, όπως δηλώνουν οι κατασκευάστριες εταιρίες. Τέτοιοι υπολογισμοί είναι περίπλοκοι [παραπομπή του συντάκτη], αλλά αυτός ο υπολογισμός δείχνει το μυστικό ελάττωμα του προγράμματος. Αν τα μέλη του Κογκρέσου δουν το μυστικό διάγραμμα ταχύτητας/εμβέλειας του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου θα εκπλαγούν. Κάποιος πρέπει να θέσει το ερώτημα πόσο μακριά έφτασαν τα πυρομαχικά του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου με ταχύτητα εξόδου από την κάνη Mach 6; Αφού το εύρος του Πεδίου Βολής στο Dahlgren περιορίζεται στα 40 χιλιόμετρα! [παραπομπή του συντάκτη]
Η πλάνη των έμμεσων πυρών υποστήριξης
Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα διαφημίζονται επίσης ως όπλα παροχής έμμεσων πυρών υποστήριξης. Αυτή η ιδέα είναι τόσο παράλογη που σπάνια συζητείται, αν και έχουν εμφανιστεί διάφορες παρουσιάσεις (Power Points):
Όπως έχει ήδη εξηγηθεί, ένα πυρομαχικού ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου βάρους 10,9 κιλών και με ταχύτητα Mach 7, χάνει γρήγορα την ταχύτητα του λόγω της αντίστασης του αέρα και πέφτει στο έδαφος σε απόσταση μικρότερη των 16 χιλιομέτρων. Αν εκτοξευτεί προς τα πάνω, σε βαλλιστική τροχιά, θα μειωθεί η αντίσταση του αέρα, αλλά αυτό το μικρό πυρομαχικό δεν μπορεί να πάει πάνω από 32 χιλιόμετρα, καθώς δεν έχει μάζα. Εκτοξεύστε μια κοινή βελόνα με ταχύτητα Mach 7 και μετρήστε πόσο μακριά θα φτάσει! Μια μελέτη του Αμερικανικού Στρατού το 1988 εξηγεί: “Δυστυχώς, πολλά επιχειρήματα για τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα περιστρέφονται γύρω από την υπόθεση ότι η μεγαλύτερη ταχύτητα είναι καλύτερη. Αυτές οι παραμετρικές σχέσεις δείχνουν ότι αυτό δεν είναι ένα ισχυρό επιχείρημα”. [παραπομπή του συντάκτη]
Επιπλέον, οι άνεμοι είναι δύσκολο να προβλεφθούν, έτσι τα μη κατευθυνόμενα βαλλιστικά βλήματα συνήθως αστοχούν πάνω από 200 μέτρα στα 97 χιλιόμετρα. Αυτό το Power Points υποδεικνύει ότι θα απαιτηθεί καθοδήγηση GPS, αλλά αυτό μπορεί να είναι αδύνατο, λόγω της μεγάλης ταχύτητας εκτόξευσης και της ηλεκτρομαγνητικής παραγωγής του πυρομαχικού. Τέλος, δεν ενσωματώνει εκρηκτική ύλη, οπότε το μόνο που θα πετύχει είναι μια βαθιά τρύπα στη μαλακή γη, κατάλληλη για φράκτη. Ένα συμπαγές πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου είναι θανατηφόρο μόνο με άμεση βολή και εφόσον προσβάλει απευθείας έναν άνθρωπο! Μερικοί υποστηρίζουν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν πολεμικές κεφαλές, αλλά οι πολεμικές κεφαλές απαιτούν πυροκροτητή και ηλεκτρονικό πυροσωλήνα, που αν ενσωματωθούν δεν θα αφήσουν χώρο για ενσωμάτωση πολεμική κεφαλή, ιδιαίτερα σε ένα πυρομαχικό βάρους 10,9 κιλών.
Υπάρχει και το επιχείρημα ότι αυτός ο περιορισμός μπορεί να ξεπεραστεί με έρευνα και περισσότερα κονδύλια, αλλά δεν έχει εκδηλωθεί ακόμα ενδιαφέρον για την προσθήκη πολεμικών κεφαλών ή καθοδήγηση GPS ή ηλεκτρονικών αισθητήρων. Ακόμα κι αν βρεθεί λύση, η ενσωμάτωση ενός πακέτου ηλεκτρονικών σε ένα πυρομαχικό 10,9 κιλών δεν θα αφήσει περιθώρια για ενσωμάτωση άλλου ωφέλιμου φορτίου! Το μεγαλύτερο μέρος της απαραίτητης έρευνας έχει ήδη καταναλωθεί για την παραγωγή πυρομαχικών LLRAP για τα πυροβόλα AGS των 155 χιλιοστών του Ναυτικού [παραπομπή του συντάκτη]. Το προβλεπόμενο κόστος παραγωγής ήταν $ 800.000 ανά πυρομαχικό με μικρότερο βεληνεκές και αποτελεσματικότητα σε σχέση με τις υποσχέσεις. Αυτά τα ανυπέρβλητα ζητήματα ήταν ήδη γνωστά μετά το αποτυχημένο πρόγραμμα ERGM των 127 χιλιοστών, αλλά συνεχίστηκαν και με το πρόγραμμα LLRAP των 155 χιλιοστών, το οποίο ακυρώθηκε πρόσφατα, χρόνια μετά την επισήμανση αυτών των ελαττωμάτων από το «G2mil». [παραπομπή του συντάκτη]
Αυτή η αποτυχημένη ιδέα επανεμφανίστηκε φέτος με ένα τρίτο ακρωνύμιο: HVP (Hyper-Velocity Projectile). Οι κατασκευάστριες εταιρίες ισχυρίζονται ότι είναι το αποτέλεσμα της έρευνας τους για τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα, αλλά αυτά τα πυρομαχικά αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα αμερικανικά πυρομαχικά T4 High-Velocity Armour Piercing (HVAP) [παραπομπή του συντάκτη] ήταν διαθέσιμα από τον Αύγουστο του 1944 για το πυροβόλο των 76 χιλιοστών του άρματος μάχης Sherman. Το πυρομαχικό περιείχε διατρητικό βολφραμίου, το οποίο περιέβαλε ελαφρύ σώμα αλουμινίου, και αεροδυναμικό σχεδιασμό που του έδινε υψηλότερη ταχύτητα και μεγαλύτερη διατρητική ικανότητα.
Το κόστους $ 800.000 πυρομαχικό LLRAP ζύγιζε 102 κιλά, αλλά μόνο με 10,9 κιλά εκρηκτικής ύλης, ενώ ακόμη και με καθοδήγηση GPS είχε πιθανό κυκλικό σφάλμα 46 μέτρα! Το βασικό ελάττωμα με τα πυρομαχικά που ενσωματώνουν συστήματα καθοδήγησης και κινητήρες υποβοηθούμενης ώσης είναι ότι αφήνουν λίγο χώρο για την πολεμική κεφαλή. Το Ναυτικό έχει ακόμα 90 δοκιμαστικά πυρομαχικά LLRAP, από μια αρχική παρτίδα παραγωγής, τα οποία αντέχουν σε ταχύτητες Mach 2,4. Θα μπορούσε να τα διαθέσει για το πρόγραμμα του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου, αλλά δεν θα χρησιμοποιούνταν ποτέ αφού οι επιστήμονες του προγράμματος γνωρίζουν πολύ καλά τι θα συνέβαινε. Ακόμα κι αν το πυρομαχικό επιζήσει της εκτόξευσης έχει εννέα φορές τη μάζα του πυρομαχικού των 10,9 κιλών, οπότε το ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο που είναι υπό δοκιμή θα μπορούσε να εκτοξεύσει το βλήμα βάρους 102 κιλών με ταχύτητα Mach 1.
Η πλάνη της αντιαεροπορικής άμυνας
Το τρίτο ψεύδος είναι ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα είναι ιδανικά για αντιαεροπορική και αντιπυραυλική άμυνα. Η General Atomics δημιούργησε ένα video [παραπομπή του συντάκτη] με ένα πυροβόλο που καταρρίπτει αεροσκάφη και πυραύλους. Ευτυχώς, οι αξιωματικοί του Αμερικανικού Στρατού αναγνώρισαν τις τεχνικές αδυναμίες και απέρριψαν την ιδέα. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, το βεληνεκές περιορίζεται σε λιγότερο από 13,7 χιλιόμετρα, αλλά το δραστικό βεληνεκές είναι μικρότερο των 3,05 χιλιομέτρων, δεδομένου ότι ένα ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο πρέπει να προσβάλει έναν κινούμενο στόχο απευθείας. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει άνεμος και ο στόχος παραμένει σε μια απολύτως σταθερή πορεία για αρκετά δευτερόλεπτα. Αλλά πάντα υπάρχει άνεμος που πνέει προς διαφορετικές κατευθύνσεις και σε διαφορετικά υψόμετρα, οπότε στόχος και πυρομαχικό μετακινούνται, έστω και ελαφρώς! Η αναχαίτιση ενός εισερχόμενου πυραύλου με ένα πυρομαχικό είναι θέμα τύχης, γι’ αυτό τα πλοία του Ναυτικού έχουν συστήματα CIWS των 20 χιλιοστών που εκτοξεύει εκατοντάδες σφαίρες σε λίγα δευτερόλεπτα.
Τα μεγάλα πυροβόλα είναι αποτελεσματικά αντιαεροπορικά όπλα, αλλά όταν τα πυρομαχικά τους ενσωματώνουν μεγάλη ποσότητα εκρηκτικής ύλης και πυροσωλήνα προσέγγισης, χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχουν τα πυρομαχικά των ηλεκτρομαγνητικών όπλων. Ο Αμερικανικός Στρατός έθεσε σε υπηρεσία το αντιαεροπορικό πυροβόλο M1 των 120 χιλιοστών, από το 1944 έως το 1960, όταν αντικαταστάθηκε από πυραυλικά συστήματα [παραπομπή του συντάκτη]. Το πυροβόλο εκτόξευε ένα πυρομαχικό 9 κιλών με ταχύτητα 945 μέτρων το δευτερόλεπτο (Mach 2,8) και σε ύψος 17,5 χιλιομέτρων. Αυτό το όπλο είναι πολύ μικρότερο και πολύ φθηνότερο από το υπό ανάπτυξη ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο με ρυθμό βολής 12 πυρομαχικά το λεπτό. Αργότερα, ο Αμερικανικός Στρατός ανέπτυξε το αντιαρματικό πυρομαχικό M-829 APSFDS των 120 χιλιοστών με ταχύτητα Mach 5! Αυτός ο συνδυασμός θα μπορούσε να προσφέρει σχεδόν την ίδια ικανότητα με αυτή του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου και να αποδειχθεί πιο ακριβές, δεδομένου ότι ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου επηρεάζεται από το “ατμοσφαιρικό άλμα”.
Ωστόσο, στελέχη της αντιαεροπορικής άμυνας μπορούν να εξηγήσουν, με ξεκάθαρο τρόπο, ότι η εκτόξευση ενός πυρομαχικού κατά αεροσκάφους είναι ανόητη. Κάποιος θα είχε καλύτερες πιθανότητες σε κυνήγι πάπιας και με ένα κυνηγετικό από το να πετύχει έναν ταχεία κινούμενο εναέριο στόχο με ένα πυρομαχικό των 120 χιλιοστών ή με ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου. Επιπλέον, το M-829, με ταχύτητα Mach 5, χάνει τη μισή ταχύτητα στα 14 χιλιόμετρα, παρά το γεγονός ότι είναι πιο αεροδυναμικό σε σχέση με ένα πυρομαχικό ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου!
Η πλάνη των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων
Πολλοί εκπλήσσονται από την πλάνη των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων, επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφθορά στο σώμα των αξιωματικών του Αμερικανικού Ναυτικού, όπως αποδεικνύεται από το συνεχιζόμενο σκάνδαλο δωροδοκίας “Fat Leonard” [παραπομπή του συντάκτη]. Πώς μπορεί ένας οργανισμός με λαμπρούς αξιωματικούς και επιστήμονες να συμμετάσχει σε αυτήν την απάτη των ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων; Η απάντηση είναι ότι απολαμβάνουν υψηλές αμοιβές, ενδιαφέρουσες θέσεις εργασίας και η σταδιοδρομία τους εξαρτάται από την ικανοποίηση των ανώτερων Ναυάρχων, οι οποίοι μπορούν να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα μετά τη συνταξιοδότησή τους από ότι κατά τη διάρκεια της καριέρας τους στο Ναυτικό!
Τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα υποστηρίχθηκαν έντονα από τον πρώην Αρχηγό των Ναυτικών Επιχειρήσεων, Ναύαρχο Jonathan Greenert, ο οποίος πρόσφατα εξετάστηκε για τη σχέση του με το “Fat Leonard” [παραπομπή του συντάκτη]. Το 2015 [παραπομπή του συντάκτη], μιλώντας σε περίπου 3.000 συμμετέχοντες, κυβερνητικούς, ακαδημαϊκούς και τη βιομηχανία, ο Greenert δήλωσε: “Νούμερο ένα, πρέπει να απαλλαγούμε από την πυρίτιδα”, σημειώνοντας ότι το Γραφείο Ναυτικής Έρευνας υποστήριξε προγράμματα όπλων όπως το Σύστημα Όπλων Λέιζερ (άλλη μια απάτη) [παραπομπή του συντάκτη] και το ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο ως ζωτικής σημασίας για τη μελλοντική δύναμη. “Θα έχουμε ένα απίστευτα βαθύ οπλοστάσιο όταν φέρουμε [αυτά τα όπλα] σε υπηρεσία”. Ίσως ο Ναύαρχος Greenert ήταν ανίκανος και παραπλανημένος, αλλά επωφελήθηκε από την υπεράσπισή του στο ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο. Έξι μήνες μετά τη συνταξιοδότησή του, εντάχθηκε στο διοικητικό συμβούλιο της BAE Systems, για το πρόγραμμα του ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου. [παραπομπή του συντάκτη]
Κάθε ιδέα δεν είναι και καλή ιδέα, γι’ αυτό και τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα δεν αναπτύσσονται σε πλοία έναν αιώνα μετά την εφεύρεσή τους. Δισεκατομμύρια δολάρια σε έρευνα δεν μπορούν να ξεπεράσουν τους νόμους της φυσικής. Στελέχη του Ναυτικού προσπάθησαν πρόσφατα να τερματίσουν αυτή την απάτη αναδιανέμοντας τη χρηματοδότηση σε άλλα, πολλά υποσχόμενα προγράμματα του Ναυτικού, αλλά απέτυχαν [παραπομπή του συντάκτη]. Όσες εταιρίες προωθούν τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα διέδωσαν φήμες ότι η Ρωσία και η Κίνα είναι κοντά στην ένταξη ηλεκτρομαγνητικών πυροβόλων σε υπηρεσία. Η μόνη απόδειξη ήταν μια φωτογραφία ενός περίεργου πύργου με πυροβόλο, σ’ ένα παλιό κινεζικό αποβατικό πλοίο με περιορισμένη ηλεκτρική ισχύ, το οποίο φαίνεται να έχει χαλινωτήριο, που είναι χρήσιμο μόνο για ένα συμβατικό πυροβόλο. [παραπομπή του συντάκτη]
Εάν το Αμερικανικό Ναυτικό θέλει ένα ναυτικό πυροβόλο υψηλής ταχύτητας, μπορεί απλά να εγκαταστήσει το αποδεδειγμένα αξιόπιστο πυροβόλο των 120 χιλιοστών, της Rheinmetall [παραπομπή του συντάκτη], που χρησιμοποιεί ο Στρατός, το οποίο μπορεί να εκτοξεύσει το πυρομαχικό M-829 APFSDS με ταχύτητα 1.737 μέτρα το δευτερόλεπτο (Mach 5). Παρά τη διαφημισμένη ταχύτητα των Mach 7, τα τρέχοντα πρωτότυπα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα έχουν πετύχει ταχύτητα Mach 5,8. Μια τέτοια εξέλιξη θα κόστιζε το ένα δέκατο του κόστους ενός ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου και θα κάλυπτε το ένα δέκατο του χώρου του πλοίου απ’ ότι θα απαιτούσε το ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο! Οι επιστήμονες του Ναυτικού στο Dahlgren γνωρίζουν αυτήν την ικανότητα, καθώς συχνά πραγματοποιούν δοκιμές του πυρομαχικού. Μάλιστα το Ναυτικό συμπεριέλαβε τη βολή ενός συμβατικού πυρομαχικού των 120 χιλιοστών, σε αργή κίνηση, σε διαφημιστικά video [παραπομπή του συντάκτη] για ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο! Σημειώστε ότι το πυρομαχικό εξέρχεται από συμβατική κάνη. Επίσης, τοποθέτησαν εκρηκτικά σε στόχους, ώστε να εκραγούν όταν χτυπήθηκαν, αλλά το τελευταίο κομμάτι του video δείχνει τι πραγματικά συνέβη: Το συμπαγές πυρομαχικό πέρασε τη θωράκιση και άφησε πίσω του μόνο μια τρύπα.
Παρόλα αυτά, ένα πυρομαχικό κινητικής ενέργειας των 120 χιλιοστών, όπως ένα πυρομαχικού ηλεκτρομαγνητικού πυροβόλου, δεν είναι χρήσιμο σε ναυτικές επιχειρήσεις επειδή δεν έχει μάζα, δεν έχει εκρηκτική ύλη και δεν μπορεί να ενσωματώσει αισθητήρα καθοδήγησης GPS ή λέιζερ, που απαιτείται για την προσβολή στόχων σε μεγάλες αποστάσεις. Τα άρματα μάχης του Στρατού χρησιμοποιούν διάφορα πυρομαχικά των 120 χιλιοστών, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από πλοία, αλλά ένα ηλεκτρομαγνητικό πυροβόλο δεν μπορεί να εκτοξεύσει τέτοια πυρομαχικά, καθώς περικλείει το πυρομαχικό με ηλεκτρισμό, ο οποίος θα μπορούσε να προκαλέσει την έκρηξη του ή να καταστρέψει τα ηλεκτρονικά συστήματα του.
Η απάντηση στις ανάγκες του Αμερικανικού Ναυτικού μπορεί να βρεθεί στο παρελθόν. Το Ναυτικό ανέπτυξε και δοκίμασε με επιτυχία το ταχυβόλο πυροβόλο MK-71 των 203 χιλιοστών το 1970 [παραπομπή του συντάκτη]. Αυτό το πυροβόλο μπορεί να παρέχει τρεις φορές περισσότερη ισχύ πυρός και σε διπλάσιο βεληνεκές σε σχέση με τα σημερινά πυροβόλα των 127 χιλιοστών που χρησιμοποιούν βλήματα βάρους 31,7 κιλών. Τα αξιόπιστα πυρομαχικά των 203 χιλιοστών μπορούν να εξοπλιστούν με σύστημα καθοδήγησης GPS ή συστήματα καθοδήγησης λέιζερ που αναπτύχθηκαν για πυρομαχικών των 127 χιλιοστών. Ένα πυρομαχικό των 203 χιλιοστών είναι πολύ πιο οικονομικό, καθώς μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια συστήματα καθοδήγησης με ένα πυρομαχικό των 127 χιλιοστών, αλλά ενσωματώνει τέσσερις φορές περισσότερη εκρηκτική ύλη, καθώς ως πυρομαχικό είναι μεγαλύτερο, δηλαδή το σύστημα καθοδήγησης καλύπτει μικρότερο ποσοστό του ωφέλιμου φορτίου.
Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός, αν και το χαμηλό του κόστος θα απογοητεύσει όσους επωφελούνται από τα συνεχιζόμενα προγράμματα ανάπτυξης όπλων. Το Ναυτικό έχει δηλώσει ότι το MK-71 θα μπορούσε εύκολα να εγκατασταθεί στα αντιτορπιλικά “Arleigh Burke” που ακόμα ναυπηγούνται. Στη διάρκεια του Πολέμου στο Βιετνάμ, τα πλοία του Αμερικανικού Ναυτικού χρησιμοποίησαν πυρομαχικά των 203 χιλιοστών, βάρους 151,8 κιλών, σε απόσταση 29 χιλιομέτρων και πυρομαχικά LLRB, των 50,7 κιλών, στα 66 χιλιόμετρα και με ταχύτητα Mach 3,5! [παραπομπή του συντάκτη] Το MK-71 μπορεί να μην ενθουσιάσει τους ονειροπόλους της πολυθρόνας, αλλά το βασικό του πυρομαχικό των 203 χιλιοστών και βάρους 118 κιλών μπορεί να παράξει τέσσερις φορές την εκρηκτική ισχύ και σε αποστάσεις δύο φορές πιο μακριά από τα υπάρχοντα πυροβόλα των 127 χιλιοστών ή από τα ηλεκτρομαγνητικά πυροβόλα»».