Του Στέλιου Συρμόγλου
Αδυνατούν να συλλάβουν το ελλείπον, να εκβάλλουν μέσα στους κόλπους του. Αν και η συνείδησή τους είναι ελεύθερη και χρεωμένη να υπηρετεί διαιώνιες αξίες, δεν έδωσαν τη "μάχη" τους για την αναπόδραστη ανάγκη να έχει η Ηθική το προβάδισμα της πολιτικής.
Έτσι διαμορφώθηκε η "δασκαλεμένη", φαινομενικά πειθαρχημένη. ενίοτε φανατισμένη και πάντως άβουλη μάζα. Πως αυτή η άμορφη μάζα, που κατρακυλάει στην κλίση των επιπέδων που της στήνουν οι διάφοροι απατεώνες και δημοκόποι της εξουσιαστικής λαγνείας, μπορεί να μεταποιηθεί σε ανθρώπους σκεπτόμενους, με προσωπική ταυτόχρονα, ελεύθερη βούληση και ευθύνη, είναι ένα βασανιστικό πράγματι ερώτημα. Η απάντηση είναι, ωστόσο, ότι με την αυτογνωσία και την επίγνωση, μπορεί να κατανοηθεί η ιερότητα της εκλογής και της ψήφου, καθώς και η προσμέτρηση της ευθύνης για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Από τότε μάλιστα που ανακαλύψαμε την αμφισβήτηση και την αλλοτρίωση, τα πράγματα οξύνθηκαν. Την αμφισβήτηση ως πρόσχημα διανοουμενίστικο και της Αριστεράς των αγκυλώσεων, για να περάσουμε στην ισοπέδωση των κυριάρχων αξιών. Την αλλοτρίωση ως αποτέλεσμα της διάβρωσης των ριζών μας, για να δικαιολογήσουμε την κατάντια μας. Το συμπέρασμα: Οι αμφισβητίες, εν πολλοίς ουτιδανοί, μη μπορώντας σοβαρά να μελετήσουν τα αμφισβητέα, ρίχτηκαν με μανία στο ξεθεμελίωμα των ριζών αυτής της φυλής από το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο", την κακοποίηση της γλώσσας, την απαξίωση του φιλοσοφικού λόγου, οτιδήποτε σχετίζεται με τη θεογνωσία, μέχρι τις απλές αποχρώσεις της καθημερινής ζωής, όπως είναι η ευγένεια και η αισθητική σ' όλες τις εκφράσεις της.
Και βραδυπορούντες, ενταγμένοι στη λογική του "ωχ μωρε...", με τα αξιολογικά μας κριτήρια σε ληθαργική κατάσταση, φτάσαμε "ασφαλώς" στο χρονικό όριο "μηδέν" για την κοινωνία. Μιας κοινωνίας στο μεγαλύτερο εύρος της σε εξαθλίωση οικονομική και πνευματική, με την οδύνη κατάσαρκα να γλείφει τα κόκκαλά της. με την εφαρμογή πολιτικών που αφαιμάσσουν τον κοινωνικό ιστό, που κάνουν τις στέγες των δυπραγούντων πολιτών να "στάζουν" θλίψη και τα όνειρα των παιδιών τους να "αιμορραγούν".
Μια κοινωνία διχασμένη εσχάτως και για τον εμβολιασμό, που επιβάλλεται από την κυβέρνηση ενάντια στη λογική και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και με τους δανειστές, σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους Σκύθες της πολιτικής οσφυοκαμψίας, να γλείφουν ακόμα και το αίμα των αρχαίων αγαλμάτων! Φτάσαμε οι Ελληνες να ακούμε τα βήματά μας μέσα στο χρόνο να χάνονται. Πολλά προβλήματα να γεωμετρούν τα μάτια μας, μέσα στο πρόβλημα της αθλιότητάς μας. Και ήχοι φαιδροί σκωπτικού θιάσου να συνοδεύουν την πολιτική γελοιότητα, που ωστόσο εμφανίζεται με πρόσωπο αυταρχικό και δεσποτικό. Και πίσω από τις πόρτες της ...Ελλάδας, να κρυφακούνε ακόμα προδότες και ρουφιάνοι. Ολοι αυτοί με μικρό πάντα παρελθόν, που είναι δίχως μέλλον.
Τελικά, όσες φορές ο νους μας κάθεται σταυροπόδι στην καρδιά μας και την κοιτά στα μάτια, διαπιστώνουμε τα ολέθρια λάθη μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι, ό,τι δεν μπορούμε να δούμε, το κουβαλάμε στην πλάτη μας. Και ότι σε πολλούς Ελληνες δεν έμεινε τίποτα. Εκαψαν όλα τα σπίρτα τους και καμιά δεν μπορούν πια να ανάψουν φωτιά. Ακόμα και το παμπάλαιο τόπι του παππού, φτωχική κληρονομιά γλυκών πανάκριβων αναμνήσεων, που έκρυβε τα ανεκπλήρωτα όνειρα μιας παρωχημένης γενιάς, το κλέψανε κι αυτό εν ονόματι της σωτηρίας της χώρας!
Τι μας απομένει; Να συνειδητοποιήσουμε μόνο ότι η γη της επαγγελίας βρίσκεται μέσα μας. Και ίσως η μόνωση, η αποξένωση απ' όλα έκείνα που μας προξενούσαν νέκρωση πνευματική και κοινωνική,η χαρμολύπη μας, που χαρτογραφεί το σκοτεινό βυθό της ψυχής και διαπορθεύει την νηπιότητα του νου, οδηγήσει στην νοσταλγία της συνένωσής μας με την ιδέα της Ελλάδας. Της Ελλάδας που πανδοχεύει προς το παρόν η φωτοφάνεια της άνωθεν αρχής. Και ίσως τότε νιώσουμε να "στάζουνε" ηδονή πάθους για την Ελλάδα οι μασχάλες μας!