“Την Τετάρτη 15 Ιουλίου 2021, ο Α/ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνος Φλώρος υποδέχθηκε τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρουάντα Στρατηγό Jean Bosco Kazura, που πραγματοποιεί από την Κυριακή 11 Ιουλίου 2021 πενθήμερη επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα. Ο Αρχηγός ΓΕΕΔ της Ρουάντα την Τρίτη 13 Ιουλίου 2021 επισκέφθηκε τον εκθεσιακό χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Άμυνας και Ασφάλειας DEFEA 2021, την Τετάρτη 14 Ιουλίου 2021 επισκέφθηκε την Σχολή Ικάρων όπου ενημερώθηκε για την αποστολή και το έργο της, ενώ πριν την μετάβασή του στο Στρατόπεδο «ΠΑΠΑΓΟΥ» για την επίσημη συνάντηση με τον Έλληνα ομόλογό του κατέθεσε στεφάνι στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στην Πλατεία Συντάγματος.”
Aπό: defence-point.gr
Αυτή ήταν η είδηση όπως τη δημοσίευσε το DP, σύμφωνα με την ενημέρωση που παρείχε το γραφείο Τύπου του ΓΕΕΘΑ. Προσφέρονταν και οι σχετικές φωτογραφίες. Οι οποίες όμως ήταν πού πιο αποκαλυπτικές από όσο εκ πρώτης όψεως φαινόταν και προσφέρονταν για ευρύτερο προβληματισμό. Σκέψεις που αφορούν γενικότερα την ελληνική εξωτερική πολιτική…
Η συμπεριφορά του Έλληνα Α/ΓΕΘΑ απέναντι στον ομόλογό του της Ρουάντας, απλώς άψογη. Η υποδοχή του δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από αυτή που θα επεφύλασσε η ελληνική πλευρά στον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων μιας ισχυρής συμμαχικής χώρας. Εξαιρετικά θερμή σε όλα τα επίπεδα.
Ειδικά η φωτογραφία (κεντρική) της πρώτης στιγμής στη συνάντηση των δυο αρχηγών είναι χαρακτηριστική. Ο ανθρώπινος τρόπος με τον οποίον υποδέχθηκε το ελληνικό Επιτελείο τον προσκεκλημένο είναι εμφανής και στη φωτογραφία που χαιρετά τους αρχηγούς των Κλάδων, όπως προβλέπεται.
Πρώτη σκέψη που γεννιέται, είναι ότι η έκθεση DEFEA δεν είναι απλό “παζάρι οπλάδων” και “πασαρέλα οπλικών συστημάτων”, όπως βλέπουν πολλοί συμπατριώτες μας. Είναι κυρίως ένα “όπλο” εξωτερικής πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό θα αποδειχθεί στις επόμενες διοργανώσεις.
Για τον λόγο αυτό, πρόσωπα που είναι αδύνατο να μην κατανοούν τη συσχέτιση της άμυνας με την εξωτερική πολιτική, όπως ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών, δεν θα πρέπει να λείπουν. Αντιθέτως, θα πρέπει να αγκαλιάσουν την προσπάθεια και να την αξιοποιήσουν από τη δική τους σκοπιά.
Η απουσία τους καθίσταται ακόμα πιο πολύ ακατανόητη, τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι τονίζουμε -σε βαθμό κατάχρησης όπως πιστεύουμε εμείς στο DP- τον “γεωπολιτικό παράγοντα” στα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας.
Η περίπτωση του Αφρικανού επισκέπτη μας όμως, θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά της ελληνικής διπλωματίας συνολικότερα, φέρνοντας συνειρμικά στο μυαλό τη μαζική τουρκική “απόβαση” στην Αφρική, εδώ και πολλά χρόνια.
Όλα αυτά στην προσπάθεια δημιουργίας μιας μεγάλης ομάδας κρατών, σε όλο τον κόσμο, οι οποίες θα έχουν δημιουργήσει τέτοιο πλέγμα σχέσεων με την Άγκυρα, που θα τις οδηγεί να υπερασπίζουν τις τουρκικές θέσεις, προωθώντας τα συμφέροντα της χώρας του Ερντογάν.
Μεγαλοϊδεατική ως σύλληψη και σε αυτό έχει διακριθεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες η γειτονική μας χώρα. Θα έπρεπε μήπως αυτό να μας τρομάζει; Να μας ανησυχεί; Να μας κινητοποιεί; Η απάντηση είναι ένα μείγμα ανάμεσα στην ανησυχία και την κινητοποίηση…
Διότι εφόσον η Τουρκία αντιμετωπίζει την Ελλάδα και τον Ελληνισμό γενικότερα ως ένα θεμελιώδες πρόβλημα – “φυσικό εμπόδιο” που θα πρέπει να υπερπηδήσει για να υλοποιήσει τους οραματισμούς της στη Μεσόγειο και την περιφέρεια ευρύτερα, νομοτελειακά θα επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθούν οι συμμαχίες της ανά τον κόσμο και εναντίον των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.
Και όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις, μπροστά στα εθνικά συμφέροντα, οι ελληνικές αιτιάσεις που βασίζονται στο διεθνές δίκαιο υποχωρούν εύκολα. Σε τελική ανάλυση και η ίδια η Τουρκία στη ρητορική της, το διεθνές δίκαιο επικαλείται… Φυσικά αρνείται να αποδεχθεί το να θέσει τους ισχυρισμούς της στην κρίση κάποιου διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου, αναγορεύοντας εαυτόν ως αυθεντικό ερμηνευτή του ισχύοντος διεθνούς δικαίου!
Μπορεί η Τουρκία να θέλει να φτιάξει μια ομάδα κρατών που θα μπορεί να τη χρησιμοποιεί. Μπορεί να έχει αποδυθεί σε επενδυτική φρενίτιδα στις χώρες της Αφρικής. Μπορεί να στέλνει στρατεύματα και να δημιουργεί στρατιωτικές βάσεις σε κρίσιμα γεωστρατηγικά σημεία στη Μαύρη Ήπειρο. Όμως, αφενός η ιδιοτέλεια και ο μεγαλοϊδεατισμός της δεν κρύβονται και αφετέρου η Αθήνα έχει τα δικά της όπλα στη φαρέτρα…
Η Ελλάδα, αναπτύσσοντας ορθολογικά τις διπλωματικές της σχέσεις με τις χώρες της Αφρικής, δεν θα ξεχνά ποτέ ότι εκπροσωπεί “τις αρχές και τις αξίες” της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μια ομάδα κρατών στην οποία πολύ θα ήθελε να ανήκει η Τουρκία, αλλά δεν μπορεί. Και το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, αλλά οι “ασυμβατότητες” σε πολλαπλά επίπεδα, για τις οποίες δεν σκοπεύει να κάνει απολύτως τίποτε η Τουρκία για να ενταχθεί.
Η Τουρκία επιχειρεί μόνο να “πουλήσει” τη γεωστρατηγική της θέση και το οικονομικό συμφέρον των χωρών της ΕΕ να διατηρούν οικονομικές σχέσεις μαζί της. Τίποτε άλλο. Ξεχάσαμε τον Εγκεμέν Μπαγίς, πρώην επικεφαλής του αρμόδιου για την ΕΕ χαρτοφυλακίου στην Τουρκία, να κομπάζει για το τουρκικό δήθεν “οικονομικό θαύμα” και ότι η Τουρκία θα μας έκανε τη χάρη να μας… μαρτυρήσει τη “συνταγή” εάν την δεχόμασταν στους κόλπους της Ένωσης;
Η Τουρκία πολιτεύεται απέναντι στην ΕΕ με τρόπο που καθιστά ηλίου φαεινότερο, ότι σε περίπτωση αποδοχής της, η στρατηγική ζημιά που θα υποστεί η Ένωση θα είναι πολύ μεγαλύτερη από το όποιο οικονομικό όφελος. Διότι θα αλλοιώσει αυτή καθαυτή την ευρωπαϊκή ταυτότητα. Τόσο απλά. Πέραν της τόσο προβλέψιμης τάσης της Τουρκίας να επιχειρήσει να ηγεμονεύσει και να αναλάβει ηγετικό-καθοδηγητικό ρόλο οπουδήποτε κι αν βρεθεί.
Αυτά κάνει και στην Αφρική. Με την ίδια λογική την προσεγγίζει. Η Ελλάδα έχει μια μοναδική ευκαιρία, αλλά και μια εξαιρετικά θελκτική ιδιότητα που μπορεί να φέρει σημαντικά αποτελέσματα. Είναι μια χώρα που συνιστά ιδανική “γέφυρα” ανάμεσα στις χώρες της Αφρικής και την ενωμένη Ευρώπη.
Μια χώρα που ουδέποτε ενεπλάκη σε αποικιακού χαρακτήρα περιπέτειες. Μια χώρα της οποίας η “μαλακή ισχύς”, όπως ονομάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες, είναι επί της ουσίας ένα πολύ ισχυρό όπλο, μια πολιτισμική παρακαταθήκη από την αρχαιότητα, η οποία προκαλεί αισθήματα σεβασμού στη Μαύρη Ήπειρο.
Όταν αυτός ο σεβασμός “συναντηθεί” με τον σεβασμό που θα αισθανθούν ότι τους αποδίδεται όσοι επισκέπτονται την Ελλάδα, δημιουργεί μια δυναμική που εάν ενισχυθεί οργανωμένα, μπορεί να αντισταθμίσει το ειδικό βάρος που έχει “χτίσει” η Τουρκία. Και μπορεί τουλάχιστον να διασφαλίσει, ότι οι σχέσεις των χωρών της Αφρικής με την Τουρκία δεν θα λάβουν εύκολα ανθελληνικό προσανατολισμό.
Η ελληνική διπλωματία πρέπει να ασχοληθεί πιο ενεργά με την Αφρική συνολικά, πέραν των εξαιρετικών σχέσεων που οικοδομούνται με επιμέρους χώρες. Θα πρέπει να δείξει ότι προσπαθεί ενεργά να κατανοήσει σε βάθος τα προβλήματα και η Αθήνα να καταστεί μια πρωτεύουσα-κλειδί για την προώθηση προς συζήτηση και διαμόρφωση πολιτικής για την Αφρική στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες.
Κι όσο και να φαίνεται εκ πρώτης όψεως υπερβολικό, η θερμή υποδοχή και φιλοξενία του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της Ρουάντα από την ηγεσία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, επ’ ευκαιρία της διεθνούς έκθεσης αμυντικού υλικού DEFEA, ανοίγει τον δρόμο. Μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη που θα οδηγήσει σε διπλωματική κινητοποίηση, με μια διακριτά ελληνική αλλά ολιστική προσέγγιση απέναντι στην Αφρική.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις θα έχουν τη δική τους συνεισφορά, με τη συμμετοχή αξιωματικών από τις χώρες αυτές σε προγράμματα εκπαιδευσης, που θα οδηγήσουν σε μια νέα “φουρνιά” φίλων της χώρας μας. Αυτό είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν. Διάθεση να υπάρχει και φαντασία…