 |
| domkarch / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Θα μου επιτρέψει όμως ο πρωθυπουργός να του μεταφέρω την εμπειρία ενός ανθρώπου που ήξερα πάρα πολύ καλά και πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του στα νοσοκομεία. Ίσως αντιληφθεί μέσα από αυτά ότι υπάρχουν και άλλα "αδιανόητα" πράγματα για έναν καρκινοπαθή.
Ο άνθρωπος αυτός ασθένησε πριν αρκετά χρόνια. Νοσηλεύτηκε αρχικά σε ένα θάλαμο δημοσίου νοσοκομείου παίδων μαζί με άλλα 10-11 παιδιά. Στο θάλαμο αυτό βρίσκονταν παιδιά που είχαν απλά προβλήματα αλλά και βαρύτερες περιπτώσεις όπως ο ίδιος. Στο ίδιο καζάνι όλοι μαζί. Όταν ελευθερώθηκε ένα μονόκλινο έγινε κυριολεκτικά χαμός για το ποιος θα το πάρει. Τελικά δόθηκε σε εκείνο το άτομο όχι λόγω της κατάστασης του αλλά λόγω της ασφάλισης που είχε. Αναγκάστηκε να νοσηλευτεί επιπλέον μέρες ενώ μπορούσε να βγει για λίγο, για να μη χάσει το δωμάτιο.
Μου έλεγε ότι μια φορά την εβδομάδα ερχόταν το ψυγείο για να μοιραστούν στα παιδιά παγωτά, αλλά μέχρι να φτάσουν πάνω είχαν γίνει σούπα.
Αργότερα τον θυμάμαι να κάνει χημειοθεραπείες επισκεπτόμενος τον 5ο όροφο ενός κτιρίου που εκείνη την εποχή όχι κλιματισμό δε διέθετε, αλλά ούτε ανεμιστήρα μέσα στον καύσωνα και τα φάρμακα τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο για να μην αλλοιώνονται. Όπως μου έλεγε ήταν αναγκασμένος να πηγαίνει αρκετά νωρίς διότι τα παιδιά ήταν αρκετά, οι συγγενείς τους πολλοί και όποιος καθυστερούσε υπήρχε το ενδεχόμενο να μην έχει ούτε πολυθρόνα για να κάτσει προκειμένου να κάνει τη θεραπεία του στο κοινό σαλόνι. Μου έλεγε ακόμη ότι έρχονταν τα παιδιά από την επαρχία και οι γονείς δεν είχαν που να μείνουν.
Μια φορά μάλιστα πήγε για τη χημειοθεραπεία του και επέστρεψε άπραγος διότι είχε...απεργία!
Του είχαν πει ότι λόγω και των ακτινοβολιών που έκανε, υπήρχε μία πολύ μικρή περίπτωση να ξανά ασθενήσει σε άλλο όργανο του σώματός του ως παρενέργεια καθώς αυτό αναγκαστικά χτυπήθηκε από τις ακτίνες. Έχοντας ταλαιπωρηθεί αρκετά χρόνια μέσα στα νοσοκομεία και με λοιμώξεις και πιστεύοντας ότι είχε πλέον ηρεμήσει κάποιες παραμονές Χριστουγέννων τον βλέπω ενώ ετοιμαζόταν να μπει στην τελική ευθεία για τις πανελλήνιες να πρέπει ξανά από το πουθενά να χειρουργηθεί.
Και ενώ ήταν επείγουσα η κατάστασή του, ή θα περίμενε τέσσερις μήνες με τη σειρά του (κι αν ο όγκος έφευγε άμωμοι εν οδώ αληλλούια ή θα πήγαινε στο απέναντι νοσοκομείο που λειτουργούσε τότε με ένα περίεργο καθεστώς και θα μπορούσε να διαλέξει την ημέρα και την ώρα της επέμβασης αρκεί φυσικά να αναλάμβανε και τις αντίστοιχες...υποχρεώσεις.
Το κράτος φυσικά δεν του αναγνώρισε ποτέ τίποτα για όλες τις ταλαιπωρίες που πέρασε. Όχι μόνο σε αυτόν αλλά σε όλους κι όλες όπως εκείνος. Μάλιστα αρκετά αργότερα πέρασε μια περίοδο όπου το κράτος τον υπέβαλε σε μία εντυπωσιακή ψυχολογική ταλαιπωρία παίζοντας με τα νεύρα του.
Έχω την αίσθηση μετά από όλα αυτά ότι μάλλον πριν φτάσουμε στο ερώτημα αν είναι αδιανόητο ή όχι ένας ανεμβολίαστος νοσηλευτής να φροντίζει έναν καρκινοπαθή, είναι αδιανόητο ένας καρκινοπαθής να μην μπορεί να χειρουργηθεί όταν πρέπει, να μην μπορεί να κάνει τις θεραπείες του στην ώρα του, να μη νοσηλεύεται με ανθρώπινες συνθήκες, να μην του δίνει ή να μην το αναγνωρίζει τίποτε αυτό το κράτος-μπανανία απέναντι στην ταλαιπωρία την οποία υφίσταται.
Υπάρχουν περισσότερο πρωταρχικά "αδιανόητα" πριν φτάσουμε σε αυτό του πρωθυπουργού. Δεν ξέρω αν ποτέ διαβάσει αυτές τις γραμμές, το πιθανότερο είναι πως όχι, καθώς μας αρέσει να διαβάζουμε αυτά που είναι καλά για μας αλλά αν ήθελε ποτέ να ακούσει από πρώτο χέρι κάποια πράγματα, άλλωστε λογικά δε θα έχουν αλλάξει και πολλά, θα μπορούσα να παρακαλέσω το φίλο μου αν και από όσο γνωρίζω είναι αλλεργικός σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική και τους πολιτικούς. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου αδιανόητο.