Το «πρόγραμμα Πλούτων» ήταν ένα από τα πολλά σχέδια που εκπονήθηκαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με στόχο την εξόντωση του αντιπάλου. Στόχος ήταν η ανάπτυξη ενός ιπτάμενου οχήματος-πυραύλου “drone” που θα πετούσε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα προωθούμενο από έναν κινητήρα τύπου αυλωθητή τροφοδοτούμενου από πυρηνικό αντιδραστήρα.
Από: history-point.gr - ΠΑΝΤΕΛΗΣ Δ. ΚΑΡΥΚΑΣ
Στις αρχές του 1957 η αμερικανική αεροπορία ανέθεσε στο Lawrence Radiation Laboratory τη μελέτη για την κατασκευή ενός αυλωθητή που θα θερμαινόταν πυρηνική ενέργεια. Ο αυλωθητής – κινητήρας ανάλογος με αυτόν της γερμανικής ιπτάμενης βόμβας V-1 του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – λειτουργεί με τη εισαγωγή αέρα ο οποίος θερμαίνεται και εξέρχεται με μεγάλη ταχύτητα από το ακροφύσιο του πυραύλου φορέα.
Ο πυρηνικός αντιδραστήρας αυτού που ονομάστηκε Supersonic Low Altitude Missile (SLAM) έπρεπε να είναι μικρός αλλά αρκετά ανθεκτικός ώστε να επιτρέπει στον «πύραυλο» να διασχίζει αποστάσεις τουλάχιστον 11.000 χλμ. Όμως ο πυρηνικός αντιδραστήρας θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να λειτουργεί για μήνες έτσι ώστε ο πύραυλος-drone να μπορεί να πετά για ανάλογο διάστημα, πριν κατευθυνθεί προς κάποιον στόχο!
Ο αντιδραστήρας έπρεπε να παρέχει στην ιπτάμενη πλατφόρμα υπερηχητική ταχύτητα και σε χαμηλό ύψος και για να το επιτύχει αυτό θα έπρεπε να αντέχει σε θερμοκρασίες τέτοιες στις οποίες τα μέταλλα λιώνουν… Έτσι χρησιμοποιήθηκε «κεραμική τεχνολογία» και ο πυρήνας θα τροφοδοτείτο από ράβδους πυρηνικού καυσίμου μεγέθους μολυβιού!
Προτάθηκαν δύο υποδείγματα αλλά υιοθετήθηκε το SLAM (Supersonic Low Altitude Missile), ένας πύραυλος, πρόγονος αυτών που σήμερα ονομάζουμε πυραύλους κρουζ, αλλά και ένα είδος drone, αφού κατευθυνόταν από μακριά, που για να θέσει σε λειτουργία τον αυλωθητή του θα εκτοξεύονταν από το έδαφος με τη βοήθεια συμβατικών πυραυλοκινητήρων που θα αποκολλούνταν μετά την απογείωση. Όταν ο πύραυλος έφτανε στο επιθυμητό ύψος και ταχύτητα θα τίθονταν σε λειτουργία ο πυρηνικός αντιδραστήρας.
Ο πύραυλος θα μπορούσε να κάνει κύκλους γύρω από τη Γη μέχρι να το δοθεί η εντολή να πλήξει κάποιον επιλεγμένο στόχο. Ο πύραυλος θα έφερε πολλές πυρηνικές κεφαλές. Μετά δε την εξαπόλυση των κεφαλών του θα πετούσε πάνω από την ΕΣΣΔ διασπείροντας ραδιενεργά υλικά πάνω από τις εχθρικές πόλεις μέσω των πυρηνικών αποβλήτων του αντιδραστήρα του. Όταν τελικά έπεφτε, είτε λόγω εξάντλησης του πυρηνικού καυσίμου, είτε από άλλη αίτια, πάλι θα προκαλούσε πυρηνική μόλυνση στο σημείο πτώσης του.
Την άνοιξη του 1961 ο πρώτος επιτυχής αντιδραστήρας, ο Tory IIA, τέθηκε σε λειτουργία. Τρία χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε ο πολύ βελτιωμένος Tory IIC. Ωστόσο το 1964 το Πεντάγωνο των ΗΠΑ αποφάσισε την εγκατάλειψη του προγράμματος. Η αιτία δεν ήταν οι δυσκολίες αλλά ο φόβος… φόβος ότι, καθώς δεν υπήρχε άμυνα έναντι του SLAM, αν οι Σοβιετικοί κατασκεύαζαν κάτι παρόμοιο και οι ΗΠΑ θα καταστρέφονταν! Από την άλλη οι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι που κατασκευάζονταν πλέον αποτελούσαν μια πιο φτηνή και «συμβατική» λύση καταστροφής.
Από: history-point.gr - ΠΑΝΤΕΛΗΣ Δ. ΚΑΡΥΚΑΣ
Στις αρχές του 1957 η αμερικανική αεροπορία ανέθεσε στο Lawrence Radiation Laboratory τη μελέτη για την κατασκευή ενός αυλωθητή που θα θερμαινόταν πυρηνική ενέργεια. Ο αυλωθητής – κινητήρας ανάλογος με αυτόν της γερμανικής ιπτάμενης βόμβας V-1 του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – λειτουργεί με τη εισαγωγή αέρα ο οποίος θερμαίνεται και εξέρχεται με μεγάλη ταχύτητα από το ακροφύσιο του πυραύλου φορέα.
Ο πυρηνικός αντιδραστήρας αυτού που ονομάστηκε Supersonic Low Altitude Missile (SLAM) έπρεπε να είναι μικρός αλλά αρκετά ανθεκτικός ώστε να επιτρέπει στον «πύραυλο» να διασχίζει αποστάσεις τουλάχιστον 11.000 χλμ. Όμως ο πυρηνικός αντιδραστήρας θα μπορούσε, στην πραγματικότητα, να λειτουργεί για μήνες έτσι ώστε ο πύραυλος-drone να μπορεί να πετά για ανάλογο διάστημα, πριν κατευθυνθεί προς κάποιον στόχο!
Ο αντιδραστήρας έπρεπε να παρέχει στην ιπτάμενη πλατφόρμα υπερηχητική ταχύτητα και σε χαμηλό ύψος και για να το επιτύχει αυτό θα έπρεπε να αντέχει σε θερμοκρασίες τέτοιες στις οποίες τα μέταλλα λιώνουν… Έτσι χρησιμοποιήθηκε «κεραμική τεχνολογία» και ο πυρήνας θα τροφοδοτείτο από ράβδους πυρηνικού καυσίμου μεγέθους μολυβιού!
Προτάθηκαν δύο υποδείγματα αλλά υιοθετήθηκε το SLAM (Supersonic Low Altitude Missile), ένας πύραυλος, πρόγονος αυτών που σήμερα ονομάζουμε πυραύλους κρουζ, αλλά και ένα είδος drone, αφού κατευθυνόταν από μακριά, που για να θέσει σε λειτουργία τον αυλωθητή του θα εκτοξεύονταν από το έδαφος με τη βοήθεια συμβατικών πυραυλοκινητήρων που θα αποκολλούνταν μετά την απογείωση. Όταν ο πύραυλος έφτανε στο επιθυμητό ύψος και ταχύτητα θα τίθονταν σε λειτουργία ο πυρηνικός αντιδραστήρας.
Ο πύραυλος θα μπορούσε να κάνει κύκλους γύρω από τη Γη μέχρι να το δοθεί η εντολή να πλήξει κάποιον επιλεγμένο στόχο. Ο πύραυλος θα έφερε πολλές πυρηνικές κεφαλές. Μετά δε την εξαπόλυση των κεφαλών του θα πετούσε πάνω από την ΕΣΣΔ διασπείροντας ραδιενεργά υλικά πάνω από τις εχθρικές πόλεις μέσω των πυρηνικών αποβλήτων του αντιδραστήρα του. Όταν τελικά έπεφτε, είτε λόγω εξάντλησης του πυρηνικού καυσίμου, είτε από άλλη αίτια, πάλι θα προκαλούσε πυρηνική μόλυνση στο σημείο πτώσης του.
Την άνοιξη του 1961 ο πρώτος επιτυχής αντιδραστήρας, ο Tory IIA, τέθηκε σε λειτουργία. Τρία χρόνια αργότερα παρουσιάστηκε ο πολύ βελτιωμένος Tory IIC. Ωστόσο το 1964 το Πεντάγωνο των ΗΠΑ αποφάσισε την εγκατάλειψη του προγράμματος. Η αιτία δεν ήταν οι δυσκολίες αλλά ο φόβος… φόβος ότι, καθώς δεν υπήρχε άμυνα έναντι του SLAM, αν οι Σοβιετικοί κατασκεύαζαν κάτι παρόμοιο και οι ΗΠΑ θα καταστρέφονταν! Από την άλλη οι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι που κατασκευάζονταν πλέον αποτελούσαν μια πιο φτηνή και «συμβατική» λύση καταστροφής.