Από: analyst.gr
Ανάλυση
Ο Μ. Salvini, το τρομερό παιδί της ιταλικής πολιτικής παρά το ότι δεν πήρε ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο σπουδάζοντας ιστορία (πηγή), κατάφερε μέσα σε πέντε περίπου χρόνια να οδηγήσει ένα μικρό και ασήμαντο περιφερειακό κόμμα, τη Λίγκα του Βορά, στο νούμερο ένα της Ιταλίας – όπου η επιτυχία του βασίσθηκε κυρίως στους εξής δύο πυλώνες: στις εκστρατείες του εναντίον της παράνομης μετανάστευσης, καθώς επίσης στη στάση του εναντίον της Ευρωζώνης, θυμίζοντας πως για πολλά χρόνια φορούσε ένα T-Shirt με το σλόγκαν «Έξω από το ευρώ».
Εν τούτοις, μετά τις πρώτες προσπάθειες ανεξαρτητοποίησης της συγκυβέρνησης της Ιταλίας από την ΕΕ (ανάλυση), ο κατά κάποιον τρόπο επίδοξος ηγέτης της αντιγερμανικής εξέγερσης (πηγή) δέχθηκε μεγάλες πιέσεις μέσω της ΕΚΤ το 2018 – με την αύξηση των ιταλικών επιτοκίων δανεισμού, αφού η κεντρική τράπεζα μείωσε τις αγορές της. Στη συνέχεια η συγκυβέρνηση, στην οποία συμμετείχε το κόμμα του, ανετράπη – με αποτέλεσμα τότε να υπάρχουν αναφορές στη νίκη της 5ης ιταλικής φάλαγγας, υπό τον πρόεδρο της χώρας, πιθανότατα υποχείριο της καγκελαρίου (ανάλυση).
Έκτοτε ο Ιταλός έσκυψε το κεφάλι του και υποτάχθηκε στη γερμανική Ευρώπη – θεωρώντας πως διαφορετικά δεν θα μπορούσε ποτέ να κυβερνήσει τη χώρα του, ικανοποιώντας τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται από το ότι, το περασμένο έτος δήλωσε σε πολλές διαφορετικές περιπτώσεις πως δεν πιστεύει πια ότι, η Ιταλία πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ – επίσης από τη στήριξη της κάποτε αντιευρωπαϊκής «Λίγκα», της σημερινής υπερευρωπαϊκής ιταλικής κυβέρνησης υπό τον πρώην επικεφαλής της ΕΚΤ, τον M. Draghi. Ακόμη περισσότερο, στην εναρκτήρια ομιλία του στο ιταλικό κοινοβούλιο, υποστήριξε με πάθος πως στο ευρώ δεν είναι αναστρέψιμο!
Σε μία σχετικά πρόσφατη δε συνέντευξη του στους Financial Times με τον τίτλο «Οι Ιταλοί δεν θα μας ψήφιζαν εάν είμαστε εξτρεμιστές» (πηγή), ο Salvini ισχυρίσθηκε πως η αντιστροφή των απόψεων του, η κυβίστηση του, είναι η φυσική αντανάκλαση των αλλαγών που δρομολογήθηκαν τα τελευταία 1,5 έτη στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα της πανδημίας – τονίζοντας πως είναι προφανής η αλλαγή της ΕΕ προς το καλύτερο, αφού εξοπλίζεται με νέα εργαλεία και με νέους κανόνες που οφείλουν να υποστηρίξουν όλοι! Τέλος, είπε τα εξής:
“Ο Covid υποχρέωσε τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να μας ακούσουν. Ελπίζουμε πως ο Covid έχει διδάξει τους πάντες ότι, η πολιτική λιτότητας δεν λειτουργεί”.
Παρά το ότι τώρα εμείς οι Έλληνες έχουμε βιώσει μία πολύ πιο μεγαλοπρεπή κυβίστηση της κυβέρνησης του 2015, αυτής που δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων χωρίς ίχνος ντροπής (ανάλυση), η αλλαγή στάσης του Ιταλού μας προξένησε μεγάλη εντύπωση, εάν όχι αηδία – ενώ όλοι αναρωτώνται σε ποια νέα εργαλεία και σε ποιους νέους κανόνες αναφέρεται ακριβώς.
Στο πολυδιαφημισμένο Ταμείο Ανασυγκρότησης με την ονομασία «Next Generation EU» (ανάλυση) που ανέρχεται μόλις στο 5% του ΑΕΠ της ΕΕ; Σε αυτό που τα χρήματα του, στο μεγαλύτερο μέρος τους δάνεια, θα δοθούν στα επόμενα έξι χρόνια, ενώ θα προσθέσουν κατά μέσον όρο ανάπτυξη 1% του ΑΕΠ, μεταξύ των ετών 2021 και 2024; Σε 1% όταν η πτώση του ευρωπαϊκού ΑΕΠ μόνο το 2020 υπερέβη το 10%, ενώ συνεχίζεται το 2021; Με αντάλλαγμα αυστηρούς κανόνες Τρόικα των κρατών-μελών, με την υπαγωγή ορισμένων, όπως πρώτης της Ελλάδας, στο γερμανικό ΔΝΤ (πηγή), στον ESM;
Η «μεταγραφή»
Συνεχίζοντας, η αναφορά του Ιταλού στο ότι ο Covid δίδαξε τη γερμανική Ευρώπη πως η λιτότητα δεν λειτουργεί, είναι αφελής – εάν υποθέσουμε καλοπροαίρετα πως δεν είναι το επακόλουθο των γνωστών «30 αργυρίων». Ειδικότερα, είναι σωστό πως η ΕΕ ανέστειλε μετά το ξέσπασμα της πανδημίας τους αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης – αν και το δημοσιονομικό κίνητρο της Ευρωζώνης το 2020 ήταν μόλις 4% κατά μέσον όρο, όσο περίπου το μισό των Η.Π.Α. την ίδια περίοδο.
Επί πλέον, η αναστολή του συμφώνου ήταν ανέκαθεν προσωρινή, με πολλούς να θεωρούν πως επρόκειτο για μία νέα γερμανική παγίδα (ανάλυση) – σημειώνοντας πως η Κομισιόν δήλωσε πρόσφατα ότι, η «γενική ρήτρα διαφυγής» που ανέστειλε το Σύμφωνο και έδωσε περιθώριο στις κυβερνήσεις για πρόσθετες δαπάνες, δεν θα ισχύει το 2023. Επομένως, οι χώρες του ευρώ θα πρέπει να επιβάλλουν μνημόνια στους Πολίτες τους από το 2023 – γνωρίζοντας την καταστροφή που προκαλούν, από το παράδειγμα της Ελλάδας.
Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται μεταξύ άλλων από την έκθεση του προϋπολογισμού της Ιταλίας – σύμφωνα με την οποία τα επόμενα τρία χρόνια θα ξεκινήσει ο δύσκολος δρόμος της μαζικής μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, με έναν τρόπο που δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της χώρας. Ως εκ τούτου, δεν φαίνεται από πού αντλεί την αισιοδοξία του ο Salvini – αντίθετα, τεκμηριώνει την υποταγή του, μετά τη «μεταγραφή» του στην ομάδα των οπαδών του ευρώ.
Με απλά λόγια, έχει πλέον πεισθεί πως οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησης των οικονομικών πολιτικών της ΕΕ, οδηγεί σε γρήγορα και ανελέητα αντίποινα εκ μέρους των ευρωπαϊκών αρχών που ελέγχονται από τη Γερμανία – οπότε, εάν θέλει να συμμετέχει στην κυβέρνηση της χώρας του, θα πρέπει να κερδίσει την εύνοια της Κομισιόν, δηλαδή της Γερμανίας.
Εν προκειμένω το εντυπωσιακό θέμα, ο αποφασιστικός παράγοντας είναι ο τρόπος, με τον οποίο η βασική οικονομική στάση της ΕΕ, αποκλείει όλες τις εναλλακτικές λύσεις για τη διαχείριση της οικονομίας και της κοινωνίας εκτός του συνόλου των κανόνων του νεοφιλελευθερισμού – ανεξάρτητα εάν είναι από τα δεξιά ή από τα αριστερά. Το γεγονός αυτό οδηγεί αναπόφευκτα σε μία τάξη πραγμάτων, σε ένα Status Quo, στο οποίο οι πολιτικές διαφορές μετατοπίζονται σε ένα πολιτιστικό έδαφος – κρίνοντας από το παράδειγμα του Salvini που αναδιατύπωσε πλέον την κριτική του για την ΕΕ.
Ειδικότερα, δεν αναφέρεται πλέον στην οικονομική πολιτική της ΕΕ, αλλά στις επιθέσεις της εναντίον της ποικιλομορφίας των ευρωπαϊκών λαών – ενώ παρόμοια επιχειρήματα, για τα οποία ουσιαστικά αδιαφορεί η Γερμανία (μόνο η οικονομία την ενδιαφέρει και η οικονομική κατοχή των εταίρων της – άλλωστε ο ρατσισμός της είναι γνωστός από το παρελθόν), έχουν υιοθετήσει και άλλα ευρωπαϊκά δεξιά κόμματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αλλαγής, είναι η πρόσφατη δήλωση που υπεγράφη από δεκαέξι δεξιά ευρωπαϊκά κόμματα – συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, της Le Pen, του πολωνικού κυβερνώντος κόμματος και φυσικά της Λίγκα του Salvini. Η δήλωση αυτή δεν αναφέρει απολύτως τίποτα, σχετικά με την οικονομική πολιτική της ΕΕ ή με το ευρώ – αλλά περιστρέφεται γύρω από την κριτική της πρόθεσης της ΕΕ «να πραγματοποιήσει ένα πολιτιστικό, θρησκευτικό μετασχηματισμό της Ευρώπης, καθώς επίσης να μεταμορφώσει βασικούς κοινωνικούς θεσμούς και ηθικές αρχές». Όπως γράφεται,
«αντίθετα, τα ευρωπαϊκά έθνη πρέπει να βασίζονται στην παράδοση, στο σεβασμό για τον πολιτισμό και την ιστορία των ευρωπαϊκών κρατών, στο σεβασμό της Ιουδαϊκής-Χριστιανικής κληρονομιάς της Ευρώπης και των κοινών αξιών που ενώνουν τα Έθνη της ηπείρου».
Στην παραπάνω περίπτωση, το ερώτημα δεν είναι εάν θεωρεί κανείς τη δήλωση εύλογη, αδιάφορη, εξωφρενική ή κάτι ενδιάμεσο – αλλά το πώς κατάφερε η γερμανική ΕΕ να μεταφέρει τις οποιεσδήποτε αντιπαραθέσεις εντός της, μακρά από το οικονομικό και κοινωνικό «γήπεδο». Σε ένα επίπεδο ταυτότητας των λαών της, το οποίο δεν ενοχλεί καθόλου την οικονομία – ενώ η «δημοκρατική» επιλογή των Ευρωπαίων θα περιορίζεται στο εάν θέλουν να ζήσουν σε συντηρητικές ή σε φιλελεύθερες πολιτισμικά κοινωνίες, χωρίς όμως να αμφισβητείται από κανέναν το κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό καθεστώς της ΕΕ.
Ποιο είναι αυτό; Οι κανόνες του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και του ολιγοπωλιακού καπιταλισμού που έχουν επικρατήσει, με κυρίαρχες της τράπεζες, καθώς επίσης γενικότερα τις ελίτ – πολιτικές και οικονομικές. Εν προκειμένω, ο Salvini αντέδρασε κερδίζοντας μία θέση στην κυβέρνηση της Ιταλίας και μετά συμβιβάσθηκε για να τη διατηρήσει – τεκμηριώνοντας πως είτε είναι κανείς με το «σύστημα» οπότε επιβιώνει, είτε δεν είναι και χάνει παταγωδώς.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, μπορεί ένα ευρωπαϊκό κόμμα που επιδιώκει τη διακυβέρνηση της χώρας του ή κυβερνάει να είναι δεξιό, κεντρώο, αριστερό, εθνικιστικό, ρατσιστικό, αντίθετο με την παράνομη μετανάστευση ή οτιδήποτε άλλο, αλλά δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει το ευρώ και γενικότερα τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της γερμανικής Ευρώπης – ενώ όταν είναι υπερχρεωμένο, όπως η Ιταλία ή η Ελλάδα, πρέπει απλά να υπομένει τη ληστεία του με βασικό όπλο το ευρώ και την ΕΚΤ, χωρίς να φέρνει καμία αντίρρηση. Διαφορετικά είναι καταδικασμένο να υποστεί θανατηφόρες επιθέσεις – έχοντας οδηγηθεί σε μία τρομακτική παγίδα.
Η Μ. Βρετανία κατάφερε να ξεφύγει από τα πλοκάμια της Γερμανίας και η Ελβετία σταμάτησε έντρομη τις διαπραγματεύσεις (ανάλυση) – ενώ η Σουηδία και η Δανία δεν έχουν καμία διάθεση να υιοθετήσουν το ευρώ, απομακρυνόμενες σιωπηλά. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς εάν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ και εκτός ευρώ, όταν έχει κάνει το λάθος να συμμετέχει και να υπερχρεωθεί – παρά το ότι διαφορετικά είναι αναγκασμένο να κατακτηθεί οικονομικά. Η απάντηση εδώ δεν είναι καθόλου εύκολη και μάλλον αρνητική, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής – εκτός εάν θεωρεί πως η ανάκτηση της ελευθερίας και η εθνική του υπερηφάνεια, αξίζουν κάθε θυσία.