Από: infognomonpolitics.gr - Κώστας Ιορδανίδης
Μια καταστροφή, όσο φρικτή και οδυνηρή εάν είναι, μπορεί –δυνάμει– να αποτελέσει νέα αρχή, για εκ βάθρων ανασυγκρότηση ενός συστήματος που διανύει φάση αποσυνθέσεως. Το είδαμε να συμβαίνει αυτό μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γερμανία και στην Ιαπωνία.
Κάτι ανάλογο αναμέναμε εις μάτην να συμβεί μετά την οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδος, όταν «ειδήμονες» προεξοφλούσαν –ήδη από την επιβολή του πρώτου μνημονίου– ταχεία εκτίναξη στα ύψη της οικονομίας κατά τη συμπεριφορά συμπιεσθέντος «ελατηρίου». Ακόμη να επαληθευθεί αυτή η προσδοκία.
Πολίτες μιας παλαιότερης εποχής αναμένουν πως κάποιο παιδάκι τελικώς –όπως συμβαίνει στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν– θα φωνάξει ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» ενώ το πλήθος, κατά τις οδηγίες των αυλικών, προσποιούνταν πως εθαύμαζε την κυριολεκτικώς ανύπαρκτη στολή του βασιλέως. Δεν πρόκειται όμως να συμβεί αυτό.
Προς το παρόν, η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, τα δύο κόμματα εξουσίας, δείχνουν μια αυτοσυγκράτηση στο επίπεδο κορυφής. Κάποιοι αισιοδοξούν ότι μπορεί να συμβεί το ανέλπιστο και να υπάρξει όντως συνεννόηση και παραγωγική συνεργασία. Αλλά ίσως πρόκειται απλώς για ανίχνευση προθέσεων του αντιπάλου και επάνοδο στις δοκιμασμένες πρακτικές της εμφυλιακής συγκρούσεως.
Το πιθανότερο είναι ότι σε κάποια φάση εκ της τέφρας θα αναδυθούν εκ νέου οι ηγέτες μας, θα εκφωνήσουν τους γνωστούς φιλιππικούς, οι οπαδοί θα φορέσουν την αγωνιστική φανέλα, έως ότου τελικώς το σύστημα ισορροπήσει κάπου.
Μόνο που εδώ και μήνες άρχισαν να εμφανίζονται ρεύματα επικίνδυνα. Το κίνημα των αντιεμβολιαστών, αντικρατικιστές με την κλασική, φιλελεύθερη έννοια του όρου, δυναμικά κινήματα οικολόγων, τα οικονομικά θύματα της πανδημίας του κορωνοϊού, η ανεργία και, τέλος, η οργή των πληγέντων πολιτών από τις πυρκαγιές.
Ολα αυτά μπορεί να συνθέσουν μείγμα εκρηκτικό, διότι ως ετερόκλητο φαινόμενο δεν είναι αντιμετωπίσιμο με τρόπο ενιαίο. Η διαχείριση των πολιτικών αντιπάλων δεν είναι το μείζον πρόβλημα. Είναι οι σταθερές της κοινωνίας που δοκιμάζονται σκληρά.