Σκιάχτηκα, δεν το κρύβω. Τρομερά και φοβερά διαβαζω - κατα πως γράφουν οι κατ' ανάθεση χειροκρότητές - ότι σκοπεύει να κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον προαναγγελλόμενο ανασχηματισμό. ΑΠΟΠΟΜΠΕΣ -- ετσι γράφουν! Λέτε; μέχρι τώρα μαλλον στο ώδινεν όρος και ένεκεν μυν μας έχει συνηθίσει.
Εμφανής η προσπάθεια να πείσει ότι θέλει να κάνει...καινόυργια αρχή. Πέρα από το ότι αυτές οι "καινούργιες αρχές" σχεδόν πάντα είναι άσφαιρες προσπάθειες το εγχείρημα αυτό τι αποδεικνύει; Ότι ο πρωθυπουργός αισθάνεται (;) πιεσμένος, καταλαβαίνει πως ό,τι κάνει δεν του πολυβγαίνει κι αναζητεί διέξοδο από τα αδιέξοδα που ο ίδιος φυσικά δημιούργησε με κινήσεις φτηνιάρικου και ξεπερασμένου επικοινωνιακού εντυπωσασμού.
Όχι τώρα όμως, εδώ και πολλά χρόνια τέτοιες κινήσεις αφήνουν τον κόσμο αδιάφορο. Δεν τον αγγίζουν. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι αυτά είναι εσωτερικοί λογαριασμοί που δεν τον αφορούν καθόλου. Ειδικά στην περίπτωση Μητσοτάκη δεν ξεχνούν τι τους έλεγε: Ότι είχε φτιάξει κυβέρνηση των άριστων.
Τι θα τους ομολογήσει τώρα; Ότι οι πρώτοι των πρώτων αποδείχτηκαν άχρηστοι; Δύσκολο το βλέπω.
Γιατί ακόμη κι αν στείλει τον Χρυσοχοΐδη, ας πούμε, σπίτι του και μετακινήσει πέρα δώθε δυό τρείς άλλους, το αποτέλεσμα ίδιο να είναι. Εκτός κι αν κάνει μια κίνηση ρουά ματ: Πάρει την Κεραμέως ας πούμε και την βάλει επικεφαλής σε νεοϊδρυόμενο Υπουργείο Αποχετεύσεων. Ε τότε κι εγώ θα του πω μπράβο. Όχι για πολύ βέβαια. Για μερικές εβδομάδες το πολύ. Γιατί κανένας ανασχηματισμό, όπως έχω ξαναπεί, δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα μικρό τσιρότο σε μια βαθειά πληγή που είναιι σιγουρο πως στο τέλος θα κακοφορμήσει.