Από: philenews.com -
Δε θα διαφωνήσω ότι στην Ελλάδα οι προσλήψεις και η ανεξέλεγκτη «προικοδότηση» δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Αντίθετα, οι αστόχευτες και καταχρηστικές προσλήψεις ιδεοληπτικού, ψηφοθηρικού, λαφυραγωγικού χαρακτήρα είναι και μέρος του προβλήματος. Διαχρονικά, όχι τώρα. Κι ο ίδιος ο Μητσοτάκης όμως δεν έχει κουραστεί και τόσο να προσλαμβάνει όσο ισχυρίζεται. Μόλις τον Ιούνιο π.χ. προκηρύχθηκαν 400 θέσεις για την «πανεπιστημιακή αστυνομία» (!) -με προοπτική για ακόμη περισσότερους- ενώ τάζει επιπλέον προσλήψεις στην ΕΛ.ΑΣ. Λίγες μέρες πριν, κατά την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου τον Μάιο, είχε κάνει μαντεψιά που θα τη ζήλευε κι ο Νοστράδαμος: «έχουμε μπροστά μας» λέει «ένα δύσκολο καλοκαίρι».
Ε, βέβαια θα είναι δύσκολο το καλοκαίρι με την πυροσβεστική υποστελεχωμένη, με «τρύπα» 4000 πυροσβεστών, με γερασμένο στόλο και ανθρώπινο δυναμικό με μέσο όρο ηλικίας τα 45 έτη. Κι όταν διαθέτεις το αστρονομικό ποσό του 1,7 εκατ. ευρώ, όχι για φιστίκια, αλλά για ζωτικής σημασίας έργα αντιπυρικής οχύρωσης, τη στιγμή που τα δασαρχεία αιτούνταν τα δεκαπλάσια. Παράλληλα, ο στόλος της αστυνομίας είχε εμπλουτιστεί τον Φεβρουάριο μέχρι και με διπλοκάμπινα, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια «σφυρίζανε» γενναιόδωρα προς εργολάβους και μεγάλες πολυεθνικές για να «αντέξουν» οικονομικά το πλήγμα της πανδημίας.
Την ίδια στιγμή, η γονατισμένη οικονομικά και κοινωνικά Ελλάδα κερδίζει τα πρωτεία στο ΝΑΤΟ για το 2021 ως προς τις αμυντικές δαπάνες σε αναλογία προς το ΑΕΠ και χαλάλισε 2,5 δισ. ευρώ για τα 18 υπερσύγχρονα Ραφάλ υπό την απειλή της συμμαχικής παρακαλώ –κι επίσης πυρόπληκτης- Τουρκίας, για την οποία όμως το ανάλογο ποσοστό είναι κάτω από το μισό. Με τα λεφτά αυτά θα μπορούσε να αγοράσει καμιά πενηνταριά υπερσύγχρονα πυροσβεστικά αεροπλάνα τύπου Beriev Be-200, ενώ με μόλις δύο λιγότερα Ραφάλ θα μπορούσε να ανανεώσει ολόκληρο τον στόλο των υπέργηρων Canadair. Ή ακόμη καλύτερα θα μπορούσε να επενδύσει τα χρήματα αυτά σε προληπτικά αντιπυρικά έργα, πριν γίνει όλη η χώρα παρανάλωμα του πυρός.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους Τούρκους, που βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό μήκος και βράζουν στο ίδιο καζάνι, στο ίδιο μεσογειακό –και άνυδρο το καλοκαίρι- κλίμα. Αντί δηλαδή για την παντελώς μάταιη και παρανοϊκή κούρσα των εξοπλισμών, θα μπορούσαν οι δύο χώρες να επενδύσουν στην προστασία τους από τις πυρκαγιές και άλλες φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές, σε μια εποχή που η κλιματική αλλαγή στο hotspot της Μεσογείου αποτελεί πια μια χειροπιαστή πραγματικότητα.
Κοινώς, το αυτοκτονικό επιτελικό κράτος εξοπλίζει την καταστολή και την άμυνα, επενδύει στην αυτοπροστασία του, προικίζει τους υποστηρικτικούς λομπίστες και «απαυδεί» όταν καλείται να επενδύσει σε αγαθά ζωτικά για την επιβίωση της μάζας, την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την πολιτική προστασία. Όσο για τις πυρκαγιές, φταίνε οι πάντες εκτός από τους ιθύνοντες. Φταίει η κλιματική αλλαγή, ο καύσωνας, οι ανασφάλιστοι πολίτες, οι εμπρηστές, ο στρατηγός άνεμος· φαινόμενα υπαρκτά μεν, δεδομένα δε. Δεν προέκυψαν προχθές. Κάθε καλοκαίρι, στο εξής, ο εφιάλτης θα είναι μέρος της δυστοπικής μας κανονικότητας. Και δεν είναι απόρροια μόνο της κλιματικής αλλαγής, αλλά πολλών ακόμη σύνθετων παραμέτρων.
Όταν όμως ολόκληρη η χώρα είναι παντελώς γυμνή στο έλεος των φυσικών ή ανθρωπογενών φαινομένων κι εσύ είσαι στην κοσμάρα σου, έχεις σηκώσει τα χέρια, περιμένοντας το κακό για να δώσεις ένα παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη σε όσους οδύρονται πάνω από τα αποκαΐδια, όταν νοιάζεσαι μόνο για το πώς θα στιλβώσεις την πληγείσα δημόσια εικόνα σου κι όταν τυμβωρυχείς και επικαλείσαι τους νεκρούς στο Μάτι για να εκμαιεύσεις «ευχαριστώ» και «ζήτω που καήκαμε», θα ακούς μόνο βρισιές και κατάρες. Δεν σε σώζουν ούτε τα επιχορηγημένα και ελεγχόμενα ΜΜΕ, ούτε η επιλεκτική ηρωοποίηση των πυροσβεστών που άφησες εκτεθειμένους, ούτε τα «μπράβο» και τα «συγχαρητήρια» σε γιατρούς, νοσηλευτές, επιστήμονες, αθλητές, που στηρίχτηκαν μόνο στις δικές τους δυνάμεις υπό αντίξοες συνθήκες.
Δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές. Όλη η χώρα βρίσκεται εδώ και δεκαετίες σε μια πρωτοφανή παρακμή, σε μια κατηφόρα χωρίς τέλος, σαν παρατημένη από τους ίδιους της τους κατοίκους. Και φαίνεται ότι αυτό θα συνεχιστεί μέχρι να μείνουν μόνο στάχτες και αποκαΐδια. Τότε ίσως πάψει να καίγεται και –τσουπ- θα πεταχτεί κι ο φοίνικας από μέσα. Πώς το είπε ο ποιητής; «Έρχονται δύσκολες ημέρες/ μουτζουρωμένες σαν Δευτέρες/ έρχονται φλόγες απ’ τα δάση/ και μια φωτιά να μας δικάσει/ μέσα στο πύρινό της χνώτο/ από τον έσχατο στον πρώτο».