«Το ανοιξιάτικο Πάσχα, λοιπόν, προμηνύει ένα πιο ελεύθερο καλοκαίρι. Το Θείο Φως γίνεται ήλιος αισιοδοξίας για την έξοδο από την παγκόσμια περιπέτεια της πανδημίας» Η χώρα πέτυχε να κάνει την υγειονομική πολιορκία, ευκαιρία προόδου».
Από: anoixtoparathyro.gr
Toυ Νίκου Λακόπουλου
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αυτές τις δηλώσεις για το «τελευταίο μίλι» μάλλον ήταν αισιόδοξος και σίγουρα γνώριζε πως εξαπατούσε για μια άλλη φορά τους πολίτες λέγοντας «γυρίζουμε τη σελίδα της πανδημίας και αρχίζουμε πια να γράφουμε τη σελίδα της ευημερίας».
«Να μπορέσουμε να μεγιστοποιήσουμε τα οφέλη από την επιτυχή διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, έλεγε παλιότερα παρουσιάζοντας την Ελλάδα ως «διεθνές παράδειγμα». Η «ευτυχία» βέβαια για όσους αμείβονται με κατώτατο μισθό ισούται με αύξηση δεκατρία ευρώ -ένα κουλούρι την ημέρα- που έχει …συμβολικό χαρακτήρα.
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις πως ο Μωυσής ή Νέος Βενιζέλος την έχει «ψωνίσει», αλλά για το Νόμπελ Οικονομίας για το πως να μετατρέπεις την πανδημία σε …επιτυχία θα πρέπει να βασιστεί σε μια -ανησυχητική- άποψη που εξέφρασε μιλώντας στη Βουλή για την Παιδεία -άλλη μια επιτυχία -να γράφεις άριστα και να μένεις απέξω.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πως περισσότεροι φοιτητές σημαίνει περισσότερη ανεργία -αν δηλαδή βάζουμε λιγότερους στα πανεπιστήμια θα ….μειώσουμε την ανεργία.
Η πλασματική εικόνα της επιτυχίας -ενώ πρόκειται για καταστροφή για ολόκληρα κοινωνικά στρώματα ενισχύεται από τα «εκατό δισ. που θα πέσουν στην ελληνική οικονομία, αλλά τα επόμενα χρόνια και σε ελάχιστες επιχειρήσεις.
Η φτώχεια ως προϋπόθεση της «ανάπτυξης»
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που θα πρέπει μάλλον να διδάσκεται στα πανεπιστήμια είναι ένας μαθητευόμενος μάγος που κατάφερε μέσα σε μια μια πανδημία να πετύχει μια διεθνή επιτυχία όπου εν ολίγοις η φτώχεια -των πολλών- είναι προϋπόθεση της «ανάπτυξης» των λίγων.
Η βασική ιδέα είναι πως η μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις θα φέρει επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας με την προϋπόθεση οι εργαζόμενοι να δουλεύουν περισσότερο και να αμείβονται λιγότερο -να μην απεργούν και να μην διαδηλώνουν.
Πότε κρατώντας αδέξια μια σκούπα, πότε επισκεπτόμενος δημόσιες υπηρεσίες που δεν λειτουργούν ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης που τα βάζει με το κράτος και την γραφειοκρατίας ακολουθούμενος πάντα από μια τηλεοπτική κάμερα θέτει το ερώτημα αν η πάλη αυτή θα μπορούσε να γίνει και χωρίς κάμερα.
Η σπουδή της κυβέρνησης να μην διατεθούν τα κοινοτικά κονδύλια από ανεξάρτητες αρχές αλλά από την ίδια την κυβέρνηση μαζί με χιλιάδες απευθείας αναθέσεις, την χρήση κρατικών κονδυλίων για να μετατραπούν μέσα ενημέρωσης σε μηχανισμούς προώθησης του ίδιου του Μητσοτάκη παραπέμπουν σε ένα ιδιωτικό -ούτε καν κομματικό- κράτος.
Όταν ο Μητσοτάκης εξελέγη -μάλλον επειδή χάλασαν τα μηχανήματα του κόμματος στις εσωκομματικές εκλογές- πρόεδρος του κόμματος διέλυσε την νεολαία του και επέβαλε μια διορισμένη ηγεσία χωρίς κανείς να αντιδράσει που η όποια εσωκομματική δημοκρατία πήγε περίπατο.
Τώρα πια έχουμε ένα κόμμα ΙΧ -που το γραφείο τύπου του απαντά για λογαριασμό της συζύγου του Πρωθυπουργού, ένα κράτος στα χέρια μιας οικογένειας και την Προεδρία της Δημοκρατίας σε ρόλο γραμματείας της κυβέρνησης, όπως φάνηκε πρόσφατα όταν ένας κυβερνητικός βουλευτής της επιβάλλει ποιον θα βραβεύσει και ποιον όχι.
Ο Μητσοτάκης διασύρει τους θεσμούς
Το πόθεν έσχες του Πρωθυπουργού σε μια χώρα ευνοούμενη θα ήταν ένα θέμα για έλεγχο, αλλά στην Ελλάδα κάποιος υπάλληλος το αρχειοθέτησε, η αρμόδια επιτροπή δεν είχε αίθουσα για να συνεδριάσει και τελικά βρεθήκαμε να συζητάμε το πόθεν έσχες του …Πολάκη.
Κάθε μέρα με πολλούς τρόπους ο Μητσοτάκης διασύρει τους θεσμούς και τους ρεζιλεύει χωρίς εσωκομματική αντιπολίτευση με τα μέσα ενημέρωσης να κάνουν απροκάλυπτη φιλοκυβερνητική προπαγάνδα και οι εκλογές εμφανίζονται όχι ως την ώρα κρίσης για την κυβέρνηση, αλλά ως ευκαιρία για το τέλος της αντιπολίτευσης.
Πιθανόν η απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν οι επόμενες εκλογές να είναι η τελευταία ευκαιρία για την ανατροπή ενός καθεστώτος που δημιουργείται όπου μέσα ενημέρωσης, δήμοι, συνδικάτα, δικαιοσύνη, πανεπιστήμια σχολεία θα ελέγχονται όχι ακριβώς από το σημερινό κυβερνητικό κόμμα αλλά από ένα σύστημα εξουσίας με έναν ολόκληρο στρατό που εργάζεται καθημερινά για να μην ξαναέλθει όχι η Αριστερά, αλλά κανένα άλλο κόμμα στην κυβέρνηση.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίσει τις επόμενες διπλές εκλογές μπορούμε με σχετική ακρίβεια να γνωρίζουμε και τα ονόματα των μεθεπόμενων πρωθυπουργών που θα προέρχονται από την ίδια οικογένεια. Δεν θα μιλάμε πια για δικομματικό σύστημα -όπου τα κανάλια εκλέγουν βουλευτές και στα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά για μονοκομματικό καθεστώς όπου θα κατεβαίνουν στις εκλογές πολλά κόμματα, αλλά θα εκλέγεται -ίσως με διαλλείματα- ο γόνος μιας οικογένειας.
Δημοκρατικά πάντα, με κοινοβουλευτισμό και ελευθερία έκφρασης, με εκλογές και με ‘τσιμπήστε» 150 ευρώ και σκάστε, δηλαδή μην διαδηλώνετε. Ήταν όντως η πανδημία μια τεράστια ευκαιρία. Για να δημιουργηθεί με νυχτερινές τροπολογίες ένα ολιγαρχικό καθεστώς στην οικονομία, απολυταρχικό στην πολιτική όπου θα υπάρχει μεν αντιπολίτευση, αλλά θα της κλείνει τα μικρόφωνα ο Πρόεδρος της Βουλής όταν το παρακάνουν.
Toυ Νίκου Λακόπουλου
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αυτές τις δηλώσεις για το «τελευταίο μίλι» μάλλον ήταν αισιόδοξος και σίγουρα γνώριζε πως εξαπατούσε για μια άλλη φορά τους πολίτες λέγοντας «γυρίζουμε τη σελίδα της πανδημίας και αρχίζουμε πια να γράφουμε τη σελίδα της ευημερίας».
«Να μπορέσουμε να μεγιστοποιήσουμε τα οφέλη από την επιτυχή διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, έλεγε παλιότερα παρουσιάζοντας την Ελλάδα ως «διεθνές παράδειγμα». Η «ευτυχία» βέβαια για όσους αμείβονται με κατώτατο μισθό ισούται με αύξηση δεκατρία ευρώ -ένα κουλούρι την ημέρα- που έχει …συμβολικό χαρακτήρα.
Υπάρχουν πολλές ενδείξεις πως ο Μωυσής ή Νέος Βενιζέλος την έχει «ψωνίσει», αλλά για το Νόμπελ Οικονομίας για το πως να μετατρέπεις την πανδημία σε …επιτυχία θα πρέπει να βασιστεί σε μια -ανησυχητική- άποψη που εξέφρασε μιλώντας στη Βουλή για την Παιδεία -άλλη μια επιτυχία -να γράφεις άριστα και να μένεις απέξω.
Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε πως περισσότεροι φοιτητές σημαίνει περισσότερη ανεργία -αν δηλαδή βάζουμε λιγότερους στα πανεπιστήμια θα ….μειώσουμε την ανεργία.
Η πλασματική εικόνα της επιτυχίας -ενώ πρόκειται για καταστροφή για ολόκληρα κοινωνικά στρώματα ενισχύεται από τα «εκατό δισ. που θα πέσουν στην ελληνική οικονομία, αλλά τα επόμενα χρόνια και σε ελάχιστες επιχειρήσεις.
Η φτώχεια ως προϋπόθεση της «ανάπτυξης»
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που θα πρέπει μάλλον να διδάσκεται στα πανεπιστήμια είναι ένας μαθητευόμενος μάγος που κατάφερε μέσα σε μια μια πανδημία να πετύχει μια διεθνή επιτυχία όπου εν ολίγοις η φτώχεια -των πολλών- είναι προϋπόθεση της «ανάπτυξης» των λίγων.
Η βασική ιδέα είναι πως η μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις θα φέρει επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας με την προϋπόθεση οι εργαζόμενοι να δουλεύουν περισσότερο και να αμείβονται λιγότερο -να μην απεργούν και να μην διαδηλώνουν.
Πότε κρατώντας αδέξια μια σκούπα, πότε επισκεπτόμενος δημόσιες υπηρεσίες που δεν λειτουργούν ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης που τα βάζει με το κράτος και την γραφειοκρατίας ακολουθούμενος πάντα από μια τηλεοπτική κάμερα θέτει το ερώτημα αν η πάλη αυτή θα μπορούσε να γίνει και χωρίς κάμερα.
Η σπουδή της κυβέρνησης να μην διατεθούν τα κοινοτικά κονδύλια από ανεξάρτητες αρχές αλλά από την ίδια την κυβέρνηση μαζί με χιλιάδες απευθείας αναθέσεις, την χρήση κρατικών κονδυλίων για να μετατραπούν μέσα ενημέρωσης σε μηχανισμούς προώθησης του ίδιου του Μητσοτάκη παραπέμπουν σε ένα ιδιωτικό -ούτε καν κομματικό- κράτος.
Όταν ο Μητσοτάκης εξελέγη -μάλλον επειδή χάλασαν τα μηχανήματα του κόμματος στις εσωκομματικές εκλογές- πρόεδρος του κόμματος διέλυσε την νεολαία του και επέβαλε μια διορισμένη ηγεσία χωρίς κανείς να αντιδράσει που η όποια εσωκομματική δημοκρατία πήγε περίπατο.
Τώρα πια έχουμε ένα κόμμα ΙΧ -που το γραφείο τύπου του απαντά για λογαριασμό της συζύγου του Πρωθυπουργού, ένα κράτος στα χέρια μιας οικογένειας και την Προεδρία της Δημοκρατίας σε ρόλο γραμματείας της κυβέρνησης, όπως φάνηκε πρόσφατα όταν ένας κυβερνητικός βουλευτής της επιβάλλει ποιον θα βραβεύσει και ποιον όχι.
Ο Μητσοτάκης διασύρει τους θεσμούς
Το πόθεν έσχες του Πρωθυπουργού σε μια χώρα ευνοούμενη θα ήταν ένα θέμα για έλεγχο, αλλά στην Ελλάδα κάποιος υπάλληλος το αρχειοθέτησε, η αρμόδια επιτροπή δεν είχε αίθουσα για να συνεδριάσει και τελικά βρεθήκαμε να συζητάμε το πόθεν έσχες του …Πολάκη.
Κάθε μέρα με πολλούς τρόπους ο Μητσοτάκης διασύρει τους θεσμούς και τους ρεζιλεύει χωρίς εσωκομματική αντιπολίτευση με τα μέσα ενημέρωσης να κάνουν απροκάλυπτη φιλοκυβερνητική προπαγάνδα και οι εκλογές εμφανίζονται όχι ως την ώρα κρίσης για την κυβέρνηση, αλλά ως ευκαιρία για το τέλος της αντιπολίτευσης.
Πιθανόν η απλή αναλογική με την οποία θα γίνουν οι επόμενες εκλογές να είναι η τελευταία ευκαιρία για την ανατροπή ενός καθεστώτος που δημιουργείται όπου μέσα ενημέρωσης, δήμοι, συνδικάτα, δικαιοσύνη, πανεπιστήμια σχολεία θα ελέγχονται όχι ακριβώς από το σημερινό κυβερνητικό κόμμα αλλά από ένα σύστημα εξουσίας με έναν ολόκληρο στρατό που εργάζεται καθημερινά για να μην ξαναέλθει όχι η Αριστερά, αλλά κανένα άλλο κόμμα στην κυβέρνηση.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κερδίσει τις επόμενες διπλές εκλογές μπορούμε με σχετική ακρίβεια να γνωρίζουμε και τα ονόματα των μεθεπόμενων πρωθυπουργών που θα προέρχονται από την ίδια οικογένεια. Δεν θα μιλάμε πια για δικομματικό σύστημα -όπου τα κανάλια εκλέγουν βουλευτές και στα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά για μονοκομματικό καθεστώς όπου θα κατεβαίνουν στις εκλογές πολλά κόμματα, αλλά θα εκλέγεται -ίσως με διαλλείματα- ο γόνος μιας οικογένειας.
Δημοκρατικά πάντα, με κοινοβουλευτισμό και ελευθερία έκφρασης, με εκλογές και με ‘τσιμπήστε» 150 ευρώ και σκάστε, δηλαδή μην διαδηλώνετε. Ήταν όντως η πανδημία μια τεράστια ευκαιρία. Για να δημιουργηθεί με νυχτερινές τροπολογίες ένα ολιγαρχικό καθεστώς στην οικονομία, απολυταρχικό στην πολιτική όπου θα υπάρχει μεν αντιπολίτευση, αλλά θα της κλείνει τα μικρόφωνα ο Πρόεδρος της Βουλής όταν το παρακάνουν.